- Λοιπόν, ψυχή μου, τι κάθεσαι έτσι μαγκωμένη, σιωπηλήκαι σπαρταράς μες στην κρυψώνα σου; Όρμα στους καιρούς.
Ό,τι φοβόμαστε, το'χουμε ήδη ζήσει.
- Ναι, ε; Στον Έρωτα, το έδαφος είναι πάντα παρθένο, το ξέρεις.
- Ακόμα καλύτερα τότε. Μηδενισμένο το κοντέρ.
Ψηλαφώντας πάμε στη ζωή κι ο θρίαμβος της ανθοφορίας, εντός μας.
- Δε θα'σαι καλά. Είναι και τιμωρός ο Έρωτας σαν αψηφήσεις τη δύναμή του. Το ζύγι πρέπει να'χεις παραμάσχαλα.
Και στα πορτοπαράθυρα της καρδιάς να μπαίνει και λουκέτο.
- Ακόμα κι έτσι να'ναι. Ξέρεις και τον τρόπο μήπως;
Γάζωσες χαλινάρια να κουμαντάρεις συναισθήματα;
- Δεν είπα πως είναι απλό. Δε βλέπεις την σάρκα μου πως χάσκει;
Πως τρέχει καταγής το παρελθόν;
- Ο χρόνος πορεύεται καλπάζοντας, άσε τον μοναχό του.
Τους φόβους σου κουμάνταρε, να στάξει η όστρια στην αναπνιά σου.
- Για δες λίγο καλύτερα. Κουβάρι που ξετυλίγεται ο χρόνος.
Το ίδιο σχοινί απλώνεται και μαζεύεται, ξανά και ξανά.
- Σε γελάσανε ψυχή. Προεξοφλημένα αποτελέσματα μυρίζομαι πως θες. Και εγγυήσεις. Ειδάλλως, λουφαγμένη θα σταθείς παρατηρώντας τους καιρούς,
με διψασμένα μάτια.
- Είναι ασφαλές.
- Μωρέ! Έπαρση καμαρωτή στην στράτα!
Μήπως να αναβάλλουμε τη ζωή γι αργότερα;
- Πάψε. Χύνομαι στις πλάκες των πεζοδρομίων, δες.
- Εκεί είναι που παραμονεύει η ζωή, για μια αργόσχολη βεγγέρα...
Εκεί κι ο Έρωτας καιροφυλαχτεί.
- Πάω να φορέσω τη μαύρη μου εσάρπα. Έπιασε κρύο σήμερα. Χειμωνιάζει.
- Μου μοιάζεις για ψυχή που κουρνιάζει σε λογής-λογής βολέματα κι ύστερα γκρινιάζει σέρνοντας τα θαμπά, ανέραστα όνειρά της.
- Ανθρώπινη είμαι. Μη με παραφορτώνεις.
- Φτερά σου δίνω. Να ξεγυμνωθείς.
Να'ρθει η ζέστα των ανθρώπων να σε τυλίξει.
- Οι άνθρωποι δεν αγαπάνε πιά. Σε γυάλινο κόσμο ζεις;
- Αγαπάνε, ψυχή μου. Αγαπάνε.
Μόνο που σκεπάζονται τους φόβους τους
και κλαίνε σιωπηλά.
Έλα. Ένα ακόμα βήμα. Να μπουσουλήσεις ξανά.
Να δεις πως ξαναχτίζεται ο κόσμος.
- Υπάρχει ελπίδα, ε;
- Η ελπίδα είσαι συ. Δεν το ΄ξερες ως τώρα; Έλα, μέσα μου μπες.
Πάρε βελόνα και δέσε τις ραφές που ενώνουν τα μέλη του κορμιού μου.
Έχε ψυχή, ψυχή μου...
( Η φωτογραφία είναι από το www.pau.pwp.blueyonder.co.uk )
Πάρε βελόνα και δέσε τις ραφές που ενώνουν τα μέλη του κορμιού μου.
Έχε ψυχή, ψυχή μου...
Εκανες την ιεροτελεστια μιας γιορτης .
Κυκλος σε κυκλο νωτισμενο .
Κρατώ το παραπανω στιχιο γιατι αυτο ειναι η ΕΛΠΙΔΑ ΣΟΥ και η χαρα της καρδιας ΣΟΥ.
Δεν σουρουπωνει ποτε Καπετανισσα στις καρδιες της γαληνης
Μια Νιρβανα αγκαλια σου στελνω
Ιωαννα