Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006
Ισοκράτημα
- Λοιπόν, ψυχή μου, τι κάθεσαι έτσι μαγκωμένη, σιωπηλή
και σπαρταράς μες στην κρυψώνα σου; Όρμα στους καιρούς.
Ό,τι φοβόμαστε, το'χουμε ήδη ζήσει.
- Ναι, ε; Στον Έρωτα, το έδαφος είναι πάντα παρθένο, το ξέρεις.
- Ακόμα καλύτερα τότε. Μηδενισμένο το κοντέρ.
Ψηλαφώντας πάμε στη ζωή κι ο θρίαμβος της ανθοφορίας, εντός μας.
- Δε θα'σαι καλά. Είναι και τιμωρός ο Έρωτας σαν αψηφήσεις τη δύναμή του. Το ζύγι πρέπει να'χεις παραμάσχαλα.
Και στα πορτοπαράθυρα της καρδιάς να μπαίνει και λουκέτο.
- Ακόμα κι έτσι να'ναι. Ξέρεις και τον τρόπο μήπως;
Γάζωσες χαλινάρια να κουμαντάρεις συναισθήματα;
- Δεν είπα πως είναι απλό. Δε βλέπεις την σάρκα μου πως χάσκει;
Πως τρέχει καταγής το παρελθόν;
- Ο χρόνος πορεύεται καλπάζοντας, άσε τον μοναχό του.
Τους φόβους σου κουμάνταρε, να στάξει η όστρια στην αναπνιά σου.
- Για δες λίγο καλύτερα. Κουβάρι που ξετυλίγεται ο χρόνος.
Το ίδιο σχοινί απλώνεται και μαζεύεται, ξανά και ξανά.
- Σε γελάσανε ψυχή. Προεξοφλημένα αποτελέσματα μυρίζομαι πως θες. Και εγγυήσεις. Ειδάλλως, λουφαγμένη θα σταθείς παρατηρώντας τους καιρούς,
με διψασμένα μάτια.

- Είναι ασφαλές.
- Μωρέ! Έπαρση καμαρωτή στην στράτα!
Μήπως να αναβάλλουμε τη ζωή γι αργότερα;
- Πάψε. Χύνομαι στις πλάκες των πεζοδρομίων, δες.
- Εκεί είναι που παραμονεύει η ζωή, για μια αργόσχολη βεγγέρα...
Εκεί κι ο Έρωτας καιροφυλαχτεί.
- Πάω να φορέσω τη μαύρη μου εσάρπα. Έπιασε κρύο σήμερα. Χειμωνιάζει.
- Μου μοιάζεις για ψυχή που κουρνιάζει σε λογής-λογής βολέματα κι ύστερα γκρινιάζει σέρνοντας τα θαμπά, ανέραστα όνειρά της.
- Ανθρώπινη είμαι. Μη με παραφορτώνεις.
- Φτερά σου δίνω. Να ξεγυμνωθείς.
Να'ρθει η ζέστα των ανθρώπων να σε τυλίξει.

- Οι άνθρωποι δεν αγαπάνε πιά. Σε γυάλινο κόσμο ζεις;
- Αγαπάνε, ψυχή μου. Αγαπάνε.
Μόνο που σκεπάζονται τους φόβους τους
και κλαίνε σιωπηλά.

Έλα. Ένα ακόμα βήμα. Να μπουσουλήσεις ξανά.
Να δεις πως ξαναχτίζεται ο κόσμος.

- Υπάρχει ελπίδα, ε;
- Η ελπίδα είσαι συ. Δεν το ΄ξερες ως τώρα; Έλα, μέσα μου μπες.
Πάρε βελόνα και δέσε τις ραφές που ενώνουν τα μέλη του κορμιού μου.
Έχε ψυχή, ψυχή μου...





( Η φωτογραφία είναι από το www.pau.pwp.blueyonder.co.uk )
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 15:31 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


35 Ανάσες:


  • Χρόνος: Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006 4:12:00 μ.μ., Blogger Ιωαννα

    Πάρε βελόνα και δέσε τις ραφές που ενώνουν τα μέλη του κορμιού μου.
    Έχε ψυχή, ψυχή μου...


    Εκανες την ιεροτελεστια μιας γιορτης .
    Κυκλος σε κυκλο νωτισμενο .
    Κρατώ το παραπανω στιχιο γιατι αυτο ειναι η ΕΛΠΙΔΑ ΣΟΥ και η χαρα της καρδιας ΣΟΥ.

    Δεν σουρουπωνει ποτε Καπετανισσα στις καρδιες της γαληνης


    Μια Νιρβανα αγκαλια σου στελνω


    Ιωαννα

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006 7:32:00 μ.μ., Blogger tolitsa

    ".....Η καρδια δεν βολευεται. Χερια χτυπουν αποξω απο τη φυλακη της, φωνες ερωτικες αφουγκραζεται στον αγερα.Κι η καρδια, γιοματη ελπιδα, αποκρινεται τιναζοντας τις αλυσιδες. Και σε μιαν αστραπη της φαινεται πως εγιναν οι αλυσιδες φτερουγες.
    Μα γρηγορα η καρδια πεφτει παλι αιματωμενη, εχασε παλι την ελπιδα και την ξαναπιανει ο Μεγας Φοβος....."

    ΑΣΚΗΤΙΚΗ
    Ν. Καζαντζακης

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006 10:31:00 μ.μ., Blogger Alexandra

    χωρίς έρωτα η ψυχή αδειάζει, στεγνώνει.. και τελικά πεθαίνει.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006 11:59:00 μ.μ., Blogger Κολοκύθι

    Κάπταιν τα κειμένα σου είναι από αυτά που δε μπορείς να σχολιάσεις. Απλά στιγμιαία σου κολλάει ένα χαμόγελο ( από τα ωραία τα χαμόγελα) και αφήνεσαι.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 9:31:00 π.μ., Blogger Lupa

    ΄"Υπάρχει ακόμα ελπίδα;" "Η ελπίδα είσαι εσύ"
    Εμφύσησες ανάσα ζωής στο πήλινο σαρκίο μας σήμερα καπετάνισσα.
    Καλημέρες!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 11:18:00 π.μ., Blogger fish eye

    συμπυκνωμενη ολοκληρη ζωη σε μια αραδα λεξεις..ο,τι φοβομαστε το εχουμε ηδη ζησει??..λες??κι απ την αλλη παλι??αγαπαει λες ο κοσμος??μα εμεις δεν ειμαστε ο κοσμος??
    αγαπαμε λοιπον πολυ..μα ο καθενας με τον τροπο του..βρες τον τροπο μου και δεξου τον..καλημερουδια!!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 11:56:00 π.μ., Blogger kerasia

    "Ο,τι φοβόμαστε τό΄χουμε ήδη ζήσει". Σπουδαία κουβέντα.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 12:29:00 μ.μ., Blogger soulmates

    panta uparxei elpida...
    einai to fws pou mpainei apo ta sfalista para8ura ths psuxhs...
    arkei na anoixoume ta para8urofulla diaplata, na mpei apleto fws..
    kalhmera...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 1:16:00 μ.μ., Blogger George

    Η πάλη του μυαλού με την καρδιά. Έμπηξες πάλι τα μαχαίρια λόγια σου. Μα τι είναι αυτό που σε οδηγεί. Καταφέρνεις να πολλαπλασιάζεις στην νιοστή τα αισθήματα μας. Τα ρίχνεις χύμα μπροστά μας. Τα βάζεις να μας σκοτώνουν.
    "'Οτι φοβόμαστε, το 'χουμε ήδη ζήσει" λές, και σκέφτομαι πως μάλλον δεν έχω ζήσει. Σκέφτομαι τα χαλινάρια που γαζώνω στα συναισθήματα και φοβάμαι. Τρομάζω αναλογιζώμενος τα χρόνια που πέρασαν. Τρομάζω για αυτά που θα έρθουν. Τρομάζω μπρός στις σκέψεις σου. Σταματώ κλοθοπατώ στο χτές . Σιωπή.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 1:42:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Κι εγώ, που ζω μια ζωή μικροαστού, τακτοποιημένη και με οικονομικά "άγχη", υπέρ του ρίσκου είμαι. Ο μόνος τρόπος είναι να μένεις ανοιχτός και έτοιμος. Ο μόνος τρόπος.

    Μουσική ήταν το σημερινό σου κείμενο Καπετάνισσα.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 2:54:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Ετοιμασου, ψυχη, για ταξιδι ονειρεμενο στα ξαφνικα συναπαντηματα κι ετοιμασε τα δωρα σου, εκεινα που ξερεις απλοχερα να προσφερεις χωρις απαιτησεις κι ανταλλαγματα.
    Σ'ευχαριστουμε Καπετανισσα που μας ταξιδευεις κι εδω κι εκει και μεσα και αλλου.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 4:20:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Jo-Anna,
    κάμπος η δική σου η ψυχή, σίγουρο είναι.
    Ακόμα κι όταν χαμηλώνουν οι ουρανοί και γλυκοφέγγει η νυχτιά, ο νους τρέχει στην πάχνη του πρωινού, μη σκιάζεσαι.
    Κι από σκοτάδια κι από αχτινοβασιλέματα, παραμάθαμε.



    Τολίτσα,
    έξοχη αναφορά.
    Χτυπάει μέσα μας ο αντάρτης καιρός, ο ασυμμάζευτος κι έχουμε την υπόνοια πως είναι τα κρίματά μας που κονταροχτυπιούνται.
    Η ίδια η ψυχή σαλεύει, τέρμα.



    Αλεξάνδρα μου,
    δεν είμαι και τόσο σίγουρη γι αυτό. Σ' έναν κόσμο που γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι, θα'ναι μεγάλη καταδίκη να υποφέρουμε για την ίδια μας τη μοίρα. Ταγμένοι να υπερβούμε εαυτόν και να υπάρξουμε εις διπλούν.
    Ή μήπως όχι;

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 4:36:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Κολοκύθι μου,
    το να αφήνεσαι είναι πολύ. Κι αν αυτό είναι το αποτέλεσμα, μεγάλο το δώρο για τη ψυχή.
    Γιατί και το χαμόγελο μπόλικο δεν πέφτει; Λες και μας περισσεύουνε οι καλοσύνες!
    Μες στην κατήφεια και τη μίζερη μουρμούρα των καιρών αναθαρρεύει η καρδιά μου. Και μόνο που νιώθω το λόγο σου.


    Lupa, καλή μου.
    Αυτό το σαρκίο που περιφέρεται γογγύζοντας, με όνειρα-μνημόσυνα στους ώμους, άλλο δε ζητά παρά την ταραχή μιας πνοής.
    Άντε και μιας αγκαλιάς. Αν...


    με το φεγγαρι αγκαλια,
    εμείς κι οι άλλοι: ο κόσμος.
    Συχνότερα οι άλλοι, ε;
    Απ' την κοιλιά της μάνας την αποδοχή ζητάμε. Την αγάπη πες. Και ναι, υπάρχουν τρόποι και τρόποι, σοφόν. "Τρόποι και αθρώποι" που λένε στα χωριά.
    Λες, είναι δουλειά του καθενός να βρεί τον δικό μας τρόπο;
    Ή δουλειά δική μας να γίνουμε ευανάγνωστοι;

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 4:45:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Κερασιά, φιλί γλυκό.
    Μόνο που δεν το'χει πάρει χαμπάρι η ζωή, θα συμπληρώσω τώρα.
    Και μας το ξανακερνάει.


    Sulmates,
    ο φόβος είναι μεγάλη ιστορία, ε;
    Σφαλίζει με δύναμη τ' ανοίγματα, μας πετάει στη μούρη του κόσμου τα λογικοφανή επιχειρήματα και στήνει και χορό από άλλοθι στη μοναξιά μας...


    George,
    εισπνοή βαθιά και εκπνοή με ορμή μεγάλη να χυθεί στα πατώματα ο τρόμος φτυσμένος και αηδιαστικός.
    Ύπουλος, όσο δεν πάει, καμώνεται τον υπερασπιστή της προσωπικής μας ασφάλειας και στρογγυλοκάθεται στις ζωές μας.
    Κι εμείς, τον καλοδεχόμαστε κι αρχίζουμε να κρυφοκοιτάζουμε τη ζωή πίσω από κουρτίνες.
    Έξω γιορτάζουν οι αλήθειες.
    Κι οι αγάπες υπάρχουν όσο μπορείς να τις βλέπεις καθαρά.
    Και με πόνο.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 4:49:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Τι ευαίσθητη χορδή χτύπησες πάλι; Ακόμα ταλαντώνεται...
    Αυτή η ψυχή που τυλιγμένη στο πλέγμα των ηθών και της γαλούχισης ψήνεται στο φούρνο σα ρολό κοτόπουλο πια...

    τα σέβη μου και πάλι

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 4:50:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μπαμπάκη,
    αγάπες λαμπροστόλιστες.
    Αγάπες όμως.
    Για να σκίσουνε τις νύχτες, για να πούνε πως το μόνο φως δεν είναι κείνο του ήλιου. Μήτε του φεγγαριού.
    Έχεις σταθεί ποτέ κοντά σε ζευγάρι ερωτευμένο;


    Pink Panther,
    δική μου η χαρά, να'χω... πλήρωμα που βουτάει με λεβεντιά στην ανοιχτάδα του καιρού.
    Και ναι, δε μετράει το πάρε-δώσε με υποδεκάμετρα και πράξεις λογιστικές.
    Ό,τι προστάζει η καρδιά να βγαίνει στους ανέμους.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 5:31:00 μ.μ., Blogger Sissi Soko

    Κάποια πράγματα εκφράζονται καλύτερα χωρίς λόγια. Τη σιωπή μπορούν όμως να την παρεξηγήσουν. Όπως και τα λόγια άλλωστε.
    Καμιά φορά θα ήταν καλύτερα χωρίς το Ιντερνετ. Ποιός διάβολος το εφεύρηκε;
    Καμιά φορά είμαι παιδί πειραχτήρι που φοβάται τον μπαμπά!
    Καμιά φορά θα ήταν καλύτερα να ήταν όλα άϋλα...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 6:02:00 μ.μ., Blogger Ο Καλος Λυκος

    Ψίτ...ετοιμάσου γιά ξύδια, λέμε...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 6:31:00 μ.μ., Blogger SALOME

    η εικόν αμιλάει για το πάθος και τον κίνδυνο. Μου θυμίζει την "Ευδοκία", μου θυμίζει τον Δαμιανό, μου θυμίζει τα σκοτεινά φεγγάρια του έρωτα...αλλά εντάξει. Μ' αρέσουν όλα αυτά αλλά με ουσία. Μακριά απο τον σαδομαζοχισμό....

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 10:10:00 μ.μ., Blogger Κασσιανός

    Δεν μηδενίζει το κοντέρ, Καπετάνισσα.
    Μακάρι. Αλλά δεν.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 10:29:00 μ.μ., Blogger mistounou

    Μα τι να πω, για τόσο Μεγάλο κείμενο. Σ' ευχαριστώ, τι, τι να πω..

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 10:48:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Ah, my beloved, fill the cup that clears
    Today of past regrets and future fears;
    Tomorrow? Why, tomorrow I may be,
    Myself, with yesterday's sev'n thousand years.

    Ah, My Beloved
    by Omar Khayyam

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006 11:19:00 μ.μ., Blogger iSixtir

    Ότι φοβόμαστε το έχουμε ήδη ζήσει...πόση σοφία μέσα σε μια αράδα...Ναι έχει δίκιο ότι φοβόμαστε το έχουμε ήδη ζήσει το έχουμε περάσει, ή το αντιμετωπίζουμε τώρα, ή το παλέψαμε στο παρελθόν και για να είμαστε εδώ και να το συζητάμε το νικήσαμε και προχωρήσαμε. Τώρα γνωρίζουμε τον "αντίπαλο" τις αδύναμίες του και ακόμα περισσότερο πως να τον παλέψουμε.
    Τις περισσότερες φορές ο αντίπαλος μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός...
    "Κάποια στιγμή, θ' αχνοφεγγίσει η ζωή."
    "Ζούμε μια φορά, λέω.
    Κι αυτή τη φορά, αν είναι να τη ζήσεις πράγματι, δώσε της σπίθα απ' τη ψυχή σου να λαμπαδιάσει"
    "Έχε ψυχή, ψυχή μου..."
    Τάδε έφη Καπετάνισσα.
    και εγώ απλά σε ευχαριστώ.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006 12:28:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Δόκτωρα, άστα να πάνε στο καλό. Με τη μούρη χωμένη στο χώμα μιλάμε. Δραπέτες της στιγμής κρυβόμαστε απ' τα μεγάλα, για να κρατάμε αντοχές. Ώσπου έρχονται ακόμα πιο μεγάλα και δε μας χωράει η γης.


    Silvia Okaliova!
    Καμμιά φορά, αρκεί να μιλάνε οι ψυχές μας κι ας μη λένε και τίποτα.
    Ποιός παρεξηγεί τι, διόλου δε μας κόφτει.
    Δική του η στρεβλή ματιά.
    Το βλέμμα της καρδιάς, ξέρει κατά που κοιτάζει. Και κοιτάζει ολοκάθαρα.


    Καλόλυκε,
    με τη ρακή να σπάει τα κρύσταλλα προσμένω! Ν' αδειάσουν τα μυαλά, να ποτιστούνε οι καρδιές, ναι;

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006 12:36:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Salome,
    κομματάκια της ίδιας ψυχής, της ασυγχώρητα ανθρώπινης, όλα τους. Ο φόβος με τη μοναξιά παραμάσχαλα, ο έρωτας με την υπόσχεση, την προσμονή και τη ματαίωση, τ' όνειρο και το θάμα παρέα με τον χαμό. Το "θέλω" και το "δεν μπορώ", κουλουβάχατα.


    Χε, Κασσιανέ!
    Κι είπα πως ήρθε το ξωτικό των Χριστουγέννων βιαστικό, πασίχαρο, με μαγικό ραβδάκι...


    Άρτεμις,
    αγάπη ν' αφήσεις να'χουμε μπόλικη, να ρέει, να μας περισσεύει και να μη πεις πράμα -που λέμε στην Κρήτη-. Να νιώθουμε μετράει. Τούτο έχουμε λειψό. Από λόγια, παραχορτασμένοι. Εκείνα μας πονέσανε.

    Αγκαλιές σου 'ρχονται από το νότο, ε;

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006 12:42:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Παράφωνε,
    κείνες τις στιγμές που η ζωή βγαίνει με κόκκινα φορέματα μακριά, μες στη νύχτα, γράφονται τα ποιήματα και ράβονται οι πληγές.
    Ξαναστήνεται ο κόσμος λες, σα να'ναι να ξεπληρώσει τα χρωστούμενα σε μια χούφτα μόνους.



    Where is my happiness,
    πάρε αμπάριζα και βγες, ουρλιάζει ο καιρός. Χαρά μου δίνουνε τα λόγια σου, σε νιώθω ατσαλωμένο. Με τις αναφορές σου με τιμάς και την αγάπη σου, τη νιώθω κεντημένο σάλι στους ώμους. Ένα "εδώ είμαι εγώ" κι ένα "δες η ομορφιά πως πεισμώνει"...

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006 1:12:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    ναι, η μοναξιά είναι στα κύτταρά μας από τη στιγμή της γέννησης. όμως,πιστεύω ότι όταν αγαπάμε, ανανεώνονται τα κύτταρα, γινόμαστε άλλοι άνθρωποι. είναι η κάθε στιγμή αιώνας και η αίσθηση της πληρότητας τεράστια...

    ρομαντική είμαι καπετάνισσα

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006 1:25:00 μ.μ., Blogger kerasia

    Όχι βρε καπετάνισσα... Τώρα μου το χάλασες
    Δεν πειράζει, χαλάλι...
    Φιλιά

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006 4:25:00 μ.μ., Blogger soulmates

    exeis dikio kapetanissa..
    exei terastia dunamh o fovos, alla h elpida panta tou xeglistraei kai petarizei mesa sthn psuxh mas...
    filia

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006 4:27:00 μ.μ., Blogger soulmates

    exeis dikio kapetanissa..
    exei terastia dunamh o fovos, alla h elpida panta tou xeglistraei kai petarizei mesa sthn psuxh mas...
    filia

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006 4:28:00 μ.μ., Blogger soulmates

    exeis dikio kapetanissa..
    exei terastia dunamh o fovos, alla h elpida panta tou xeglistraei kai petarizei mesa sthn psuxh mas...
    filia

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006 4:29:00 μ.μ., Blogger soulmates

    exeis dikio kapetanissa..
    exei terastia dunamh o fovos, alla h elpida panta tou xeglistraei kai petarizei mesa sthn psuxh mas...
    filia

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006 5:33:00 μ.μ., Blogger Βαγγέλης Μπέκας

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006 5:34:00 μ.μ., Blogger Βαγγέλης Μπέκας

    Ψυχή που άλλαξες χίλια χρώματα
    και ταξίδεψες στις παρυφές του ουρανού

    Ψυχή που πότισες με σπέρμα τις σκέψεις μου
    ηλεκτρισμό το κορμί μου…

    Σε καλώ σαν τον «σκύλο των άστρων»…
    Που φόρεσε «παντελόνι από σύγνεφο»

    Δέβρο έξω!!

    Και σήκωσε το φλάμπουρο ψηλά…

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006 12:48:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Αλεξάνδρα μου, δεν αντιλέγω. Κι ο ρομαντισμός είναι σωσίβια λέμβος. Και πανάκι λευκό.
    Χαράς τονε που αγαπάει μονίμως...


    Φιλιά, Κερασιά μου.
    Παράσιτα εκεί έξω, τι να σου κάνω.
    Στη μεγάλη την οθόνη λέω. Κάτω απ' το θόλο.


    Sulmates,
    τέρας έτοιμο να μας καταπιεί, έτσι και ξεχαστούμε και αφεθούμε στο παραμιλητό του. Ναι, για το φόβο λέω. Φάντασμα ολάκερο.


    VITA MI BAROUAK...
    Αχ μωρέ αντρειωμένη ψυχή!
    Φως βλέπω και μες στα σκοτάδια σου σα βουτώ, λόγο τιμής σου δίνω.
    Αραιοπλεγμένα ερέβη χάσκουν πίσω από τις λέξεις σου κι ο ήλιος, θριαμβευτής κοντοσιμώνει.
    Θα τα καταφέρουμε.
    Λέω.

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape