Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006
Πρόσεχε, ε;
Κυκλοφορούν άνθρωποι εκεί έξω...

Άντε να΄χε συμπληρώσει μια δεκαετία ζωής η σκανδαλιάρα πιτσιρίκα που, τραβώντας με ορμητικά, με πείσμα, ανακοίνωσε με φωνή κοφτερή πως θα μου διηγηθεί μια ιστορία.
Αδιάφορη μπροστά στο αινιγματικό μου χαμόγελο, άνοιξε ένα τετράδιο με σκληρό εξώφυλλο και αφού άγγιξε με το δάχτυλο κάτι φωσφορούχες αυτοκόλλητες καρδούλες, κρυφοκαμαρώνοντας για τα αποκτήματα της συλλογής της, πήρε ανάσα βαθιά και ξεκίνησε να διαβάζει:

H Τίνκι Μπελ είναι τόσο μικρή.
Αν δεν προσέξεις που πατάς, μπορεί να την συνθλίψεις με τη μπότα σου.
Τα Χριστούγεννα η Τίνκι Μπελ προσέχει και δεν κατεβαίνει στα πεζοδρόμια. Οι άνθρωποι, ειδικά αυτή την εποχή περπατάνε πολύ απρόσεκτα.

Την παραμονή των Χριστουγέννων, κάμποσα χρόνια πριν, καθισμένη σε μια κολόνα της ΔΕΗ παρατηρούσε τα παιδιά που λέγανε τα κάλαντα. Έμπαιναν στα μαγαζιά, στα σπίτια και στα καφενεία, σταματούσαν ανθρώπους στο δρόμο και όλοι κάτι τους έδιναν.

Παρατήρησε τότε ένα παιδί με κουρελιασμένα ρούχα που δεν έλεγε τα κάλαντα, όμως ακολουθούσε, σε απόσταση ασφάλειας, τα άλλα παιδιά με τα τρίγωνα και τις φυσαρμόνικες.

Την ώρα που σκοτείνιαζε, εκείνο το παιδί έβγαλε από την τσέπη του ένα σουγιά και με μεγάλη ταχύτητα πλησίασε μια παρέα μικρών που μόλις είχαν τελειώσει τα κάλαντα και πήγαιναν σπίτι. Με την απειλή του σουγιά, τους βούτηξε όλο το χαρτζιλίκι που είχαν μαζέψει. Τα άφησε να κλαίνε κι έστριψε στη γωνιά.

Η Τίνκι αποφάσισε τότε να επέμβει και κατέβηκε από την κολόνα.


-Γιατί το έκανες αυτό; ρώτησε τον νεαρό κλέφτη.
Στην αρχή εκείνος σάστισε και προσπάθησε να τη διώξει. Η Τίνκι δεν έφευγε.
-Άσε με ήσυχο, της είπε.
-Γιατί το έκανες αυτό;
-Γιατί όχι;
-Μπορείς να κλέψεις πολλά πράγματα. Τα χρήματα από τα κάλαντα όμως όχι. Γιατί είναι μαγικά.
-Καμιά μαγεία δεν έχουν, λεφτά είναι.
-Και όμως. Είναι λεφτά που χαρίζονται με καλή καρδιά.
-Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα.
-Και όμως υπάρχει. Ειδικά τα Χριστούγεννα.
-Δεν τα χωνεύω τα Χριστούγεννα.
-Γιατί όχι;
-Γιατί είναι ψεύτικα. Όλοι παριστάνουν τους χαρούμενους και τους καλούς ανθρώπους. Όλοι ξέρουν ότι Αηβασίληδες δεν υπάρχουν κι ότι σε λίγες μέρες θα επανέλθουν όλα στους κανονικούς ρυθμούς και στους καθημερινούς φόνους. Ένα παραμύθι είναι, μια ομαδική αυταπάτη συλλογικής καλοσύνης. Κι εγώ δεν έχω να φάω.
-Πριν τα Χριστούγεννα είχες; Θα έχεις μετά;
-Όχι...
-Πριν τα Χριστούγεννα οι άνθρωποι δεν ήταν αδιάφοροι και δεν θα είναι και μετά;
-Ναι...
-Γιατί δεν κάνεις ένα διάλειμμα λοιπόν;
-Δεν το μπορώ, είναι πολύ ψεύτικο. Με πιάνει μελαγχολία. Εξάλλου δεν πιστεύω στον θεό. Δεν έχω να φάω.
-Αν χρειάζεται να πιστέψεις σε κάτι, δεν είναι ο θεός αλλά η αυταπάτη. Η επίγνωση του ψέματος και ταυτόχρονα η αποδοχή του. Θα έχεις νιώσει πως παρότι ο κόσμος μεγαλώνει, η συλλογικότητα μικραίνει. Αλλά μόνο με τη συλλογική ψευδαίσθηση μπορώ εγώ να υπάρξω.
-Και τι με νοιάζει;
-Σε νοιάζει γιατί εφόσον υπάρχω εγώ, εσύ μπορείς να πετάξεις! Να, κοίτα...

Και τον ακούμπησε με το ραβδί. Ο νεαρός άρχισε να αιωρείται. Στην αρχή δεν πίστευε αυτό που του συνέβαινε. Μετά πήρε φόρα κι άρχισε να πετάει πάνω από τις σκεπές και τις κεραίες. Πέταξε ώρα πολύ, ώσπου κουράστηκε και προσγειώθηκε. Τώρα χαμογελούσε. Η Τίνκι Μπελ ήταν ακόμα δίπλα του.

-Σου άρεσε;
-Πολύ...
-Το πιστεύεις ότι συνέβη;
-Όχι... Κι όμως το έζησα...
-Ακριβώς νεαρέ μου, ακριβώς. Τα κλεμμένα κάλαντα μπορούν να σε ταΐσουν για μέρα, αλλά δεν μπορούν να σε κάνουν να πετάξεις. Δεν μπορείς να νοιώσεις τη μαγεία αν δεν παραδοθείς σε αυτήν, έστω κι αν ξέρεις πως δεν είναι πραγματική. Αλλά πες μου, εξ ορισμού η μαγεία δεν είναι μη πραγματική;
-Τι θες από μένα;
-Να πεις τα κάλαντα αντί να τα κλέψεις.
-Μα πως; Αφού πέρασε πια η ώρα.
-Αυτό, άστο στη μαγεία, είπε η Τίνκι Μπελ και του πέταξε αστερόσκονη.

Ο μικρός ξύπνησε. Ήταν πρωί παραμονής. Με τα ελάχιστα χρήματα που είχε για το φαγητό, αγόρασε ένα τρίγωνο. Είπε τα κάλαντα. Τα χρήματα που έβγαλε ήταν πολλά περισσότερα. Στο δρόμο, είδε τα παιδιά από τα οποία είχε ονειρευτεί ότι έκλεψε τα κάλαντα. Τους πλησίασε και ζήτησε να κάνουν παρέα για την επόμενη ώρα. Τα δυο αγόρια δεν ήθελαν, αλλά το κορίτσι τους ζήτησε να τον αφήσουν.

Το βράδυ, μοιράστηκαν τα υπόλοιπα χρήματα δια τέσσερα. Είχε αρκετά για να φάει μερικές μέρες εκείνος και η μητέρα του. Η πιτσιρίκα τον αποχαιρέτησε με ένα φιλί στην άκρη των χειλιών. Η Τίνκι χαμογελούσε από την κολόνα της ΔΕΗ.

Επέστρεψε στην παράγκα με την καρδιά του να φτερουγίζει.
-Είπες κι εσύ τα κάλαντα ρε; Πως την άντεξες τέτοια σαχλαμάρα; τον ρώτησε ένα άλλο ζητιανάκι στη γειτονιά.

-Μερικές σαχλαμάρες σε κάνουν να πετάς αν τους παραδοθείς. Έλα να φάμε μαζί απόψε, απάντησε.


Με το τέλος της ιστορίας και μπροστά στα δικά μου, ενθουσιώδη σχόλια, η μικρή έκανε και την ανακοίνωση.
"Ξέρεις, κάπου τη διάβασα και την έγραψα αμέσως σ' αυτό εδώ το τετράδιο. Είναι τα μυστικά μου εδώ. Ο μαγικός μου κήπος, έτσι το λέω. Την μαθαίνω απέξω, ε; Πιστεύω μέχρι την Παραμονή των Χριστουγέννων θα τα έχω καταφέρει. Θα την διηγούμαι αντί για κάλαντα. Δε νομίζεις ότι μαλακώνει λίγο τους ανθρώπους; Κι όταν είμαι μόνη μου τη μουρμουρίζω. Στο δρόμο, ή στο σπίτι. Και φεύγει η μοναξιά! Και δε φοβάμαι τους ανθρώπους εκεί έξω, που λέει όλη την ώρα η μαμά. Και να σου πω γιατί;
Γιατί είναι μαγική! Κι εγώ, έχω παραδοθεί στη μαγεία του κόσμου"!
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 09:26 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


23 Ανάσες:


  • Χρόνος: Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006 12:05:00 μ.μ., Blogger Μαύρος Γάτος

    Κόντεψες να παρασύρεις ακόμα κι εμένα με την ομορφιά σου. Λες να είναι #και# έτσι;

    Ας το πιστέψω κι εγώ, έστω και για λίγες μέρες....

    Καλή βδομάδα θαλασσινή Σ:)))))

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006 12:41:00 μ.μ., Blogger Sissi Soko

    Προσωπικά έχω ένσταση για την πεταλούδα. Δεν έχω δει ούτε μία το χειμώνα.
    Τα Χριστούγεννα είναι ένα βουνό που πρέπει κοπιαστικά να ανεβούμε για να κυλίσουμε μετά μαλακά στην άνοιξη των πεταλουδών...

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006 1:15:00 μ.μ., Blogger cindaki

    Καλημέρα!

    Πολύ όμορφη ιστορία!
    Φαντάσου, αν είναι δύσκολο για τα παιδιά, να πιστέψουν στη μαγεία, πόσο δύσκολο είναι για τους υπόλοιπους...

    Προσωπικά πιστεύω πως δίπλα στον καθένα μας υπάρχει μια Τίνκι Μπελ, αρκεί, να ψάξουμε λιγάκι και θα τη δούμε να μας χαμογελάει!

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006 2:19:00 μ.μ., Blogger marilia

    Όμορφη ιστορία! Μαγική! :)

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006 3:17:00 μ.μ., Blogger fish eye

    ..ολοι μπορουμε να εχουμε μεταξωτα φτερα στις πλατες μας..κυριως τα παιδια..
    ας μη μιλησουμε για την πραγματικοτητα..μερες που ερχονται..καλησπερα..!!

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006 3:37:00 μ.μ., Blogger nonplayer

    όμορφη ιστορία!

    Το πρόβλημα είναι να βρεθεί μια Τίνκι Μπελ για όλα τα παιδιά με σουγιάδες στα χέρια. Αν δεν βρεθεί, ή μέχρι να βρεθεί, το "δεν έχω να φάω" είναι για μένα η δικαιολογία που φτάνει να εξιλεώσει πολλά από τα "εγκλήματα".
    Το δράμα για μένα είναι ότι το φανάρι προλαβαίνει πάντα να ανάψει πράσινο πριν μεταμορφωθώ εγώ σε Τίνκι Μπελ.

    Καλησπέρα από μια επίμονα ηλιόλουστη Λευκωσία.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006 4:13:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Ακόμα κι εσένα Μαυρογατούλη μου, ακόμα κι εσένα; !!!
    Ω, μας πως μου φαίνεσαι τρωτός κι ευάλωτος έτσι κι αλλιώς!
    Κατά μέρος οι άμυνες, εντάξει; Η αναγεννημένη παιδικότητα σαλεύει εντός, υπενθυμίζοντας μια μαγεία που έχουν ανάγκη πιότερο οι μεγάλοι, παρά οι μικροί!


    Silvia Okaliova.
    Η πεταλούδα καλή μου αφενός παραπέμπει στη λιλιπούτεια Τίνκι Μπελ και στα αέρινα, εύθραυστα (νομίζουμε) φτερά της, αφετέρου έχει να κάνει με τον συμβολισμό που ενσαρκώνει:
    Η πεταλούδα που λες, παραπέμπει στη ψυχή. Αυτήν υποδηλώνει. Και στο κάτω-κάτω, η... ψυχή είναι που κάνει τα μαγικά!



    Sofi-k,
    αχ, τι όμορφη σκέψη! Καλώς μας ήλθες γλυκιά μου, για ευαίσθητο πλασματάκι σε... κόβω!
    Κάτσε να σε τρατάρουμε λιχουδιές των ημερών! Κι ένα μαγικό ραβδάκι εδώ που τα λέμε, δεν θα ήταν κι άσχημο... Μ' ένα άγγιγμα τόσο δα, απογειώνονται τα γήινα όνειρά μας!

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006 4:25:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μαριλία μου, εσύ!
    Πιο παιδί κι από την πιτσιρίκα των 10 Μαΐων! Λοιπόν, ας δανειστούμε λίγο από τον παιδικό ενθουσιασμό, ε; Έχουμε πιά κι εμείς το δικαίωμα να γίνουμε κοινωνοί σε ένα θαύμα!


    Με το φεγγάρι αγκαλιά,
    άσε την πραγματικότητα... τιμωρία στη γωνία! Σιγά μην ασχοληθούμε μαζί της! Έπειτα, ποιός είπε ότι το όνειρο έχει συμπάθεια σε συγκεκριμένες ηλικίες;
    Οδηγό να το'χουμε λέω, μπας και κερδίσουμε τον παράδεισο της ανεμελιάς που, είναι εκεί και περιμένει...


    Μαίανδρε,
    γιατί, το Ηράκλειο; Πεισμωμένο να φέρει τούμπα τα ημερολόγια και να μας πάει κατά άνοιξη μεριά!
    Στα υπόλοιπα, πως να διαφωνήσω.
    Αν είναι να γυρέψουμε τις αιτίες, θα μιλήσουμε για κοινωνίες-τέρατα.
    Να μεταμορφωθούμε, ε;
    Λίγο ο ένας, λίγο ο άλλος, που ξέρεις, ένα "τσα" απ' την κρυψώνα μας, ένα άγγιγμα στην απέναντι έρμη ψυχή και ίσως και να μείνει κανένα άστρο λίγο περισσότερο εκεί πάνω...


    (Πρέπει να σου πω ότι μας λείπεις)

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006 5:57:00 μ.μ., Blogger Sissi Soko

    Δεν την ξέρω την Τινκι Μπελ. Τι παραμύθι είναι;

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006 6:22:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Πόσο λείπει η μαγεία από τη ζωή μας...
    Ή μάλλον δεν την αφήνουμε να μπει :(

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006 8:37:00 μ.μ., Blogger Markos

    Νάξερες πόσο με ξεκούρασες !!!
    Να είσαι καλά καπετάνισσα..

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006 12:34:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Μαγεία.
    Ποίηση.
    Τέχνη.
    Όλα εσύ.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006 1:21:00 μ.μ., Blogger aeipote

    Πανέμορφο. Τι άλλο;

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006 3:41:00 μ.μ., Blogger Alexandra

    γλυκό, τρυφερό, νεραϊδένιο, γεμάτο παιδικότητα. και ξέρω ότι το αισθάνεσαι αυτό που γράφεις.

    η πεταλούδα υπάρχει μέσα μας αρκεί΄να δούμε τα φτερά της και να την αφήσουμε ελεύθερη... όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες.

    φόβος για το Φως, όπως λέω και εγώ.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006 3:46:00 μ.μ., Blogger Χαρυβδιςς

    Ναταν τα παραμυθια μας αληθεια....

    σε φιλω

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006 5:28:00 μ.μ., Blogger Βαγγέλης Μπέκας

    Το ουρλιαχτό της πεταλούδες «σαχλαμάρισε» κι έγινε μελωδία!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006 9:50:00 μ.μ., Blogger weirdo

    'Ας παραδοθούμε στη μαγεία του κόσμου'..
    Και αν δεν υπάρχει, ας τη χτίσουμε εμείς.. Με κάθε παιδικό όνειρο..:!
    Σ'ευχαριστούμε για την αναδρομή στην αθωότητα, αγαπημένη καπετάνισσα..:)

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006 9:50:00 μ.μ., Blogger Socrates Xenos

    Πώς ξέρεις να μπαίνεις
    αιχμή χαμογελαστή μες στις καρδιές!
    Δεν είναι τυχαίο

    Τ` αγαπόμετρο

    Μα αγαπόμετρο δεν υπάρχει
    κι όποιος έψαξε βρήκε
    κι όποιος έσκαψε πήρε

    Καλή σου νύχτα Κυρά των πλωρών!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006 10:38:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Silvia Okaliova,
    ένα μαγικό πλασματάκι, μικροσκοπικό, με φτερά εύθραυστα, αέρινα, που κάνει πράγματα μαγικά, μεγάλα... Αυτό είναι!
    Πες την και όνειρο, να΄σαι μέσα...



    Confused,
    δεν της επιτρέπουμε, ακριβώς.
    Δεν χωράει στην τακτοποιημένη ζωή μας. Δεν εφαρμόζει στην τετράγωνη λογική μας.
    Μονάχα η θεόγυμνη μοναξιά μας και τα ζαρωμένα μας συναισθήματα την νοιάζονται.


    Marko,
    άλλο δεν έχω από αγάπη να σου στείλω. Και λόγια που'ναι χαλαρωτικά, γιατί όχι;
    Γιατρειά σε λέξεις, εικόνες, ακόμα και σε νότες για να μη χάσκει τόσο η ψυχή...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006 10:47:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Ω, Αργυρένια!
    Τι 'μαι τάχα εγώ παρά η φωνή μιας παραπονεμένης παιδικότητας που κουτρουβαλάει τα σκαλοπάτια και κρυφοικοιτάζει τον κόσμο τις νύχτες. Κι έπειτα, σα γελωτοποιός αλλοτινών καιρών φωνάζει στη ζωή να πλησιάσει...

    Χίλια φιλιά κι άλλα τόσα, λίγα θα'ναι!


    Αείποτε,
    είναι οι μέρες, είναι κι η διάθεση, ε;
    Η καταχωνιασμένη αθωότητα αναδύεται κατ' έθιμον και ζητάει το μερτικό της.
    Έστω, μια στάλα προσοχή, ένα βλεφάριασμα δειλό!


    Αλεξάνδρα, σωστά το λες!
    Και γιατί θαρρείς είναι ολόφωτα τ' αστέρια μες στα σκοτάδια;
    Κι οι άνθρωποι-από την άλλη-, αφού τα'χουν θαύμα λαμπερό πάνω απ'το κεφάλι τους, γιατί ανάβουν φώτα, πες.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006 10:56:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Χάρυβδις!
    Κι η αλήθεια, παραμύθι είναι. Αυτό που πιστεύουμε γι αλήθεια δηλαδή. Αυτό που νομίζουμε. Αναπλάθουμε μέσα μας την πραγματικότητα όπως νομίζουμε, για να την αντέξουμε. Λέμε τώρα...
    Άρα, στα παραμύθια μέσα χωμένοι. Απ' την καλή και την ανάποδη.


    Είσαι ψυχή-βότσαλο μπρος στο κύμα VITA MI BAROUAK!
    Λιάζεσαι με τις ώρες, καμαρώνεις για το σκληρό σου υλικό, μα δίχως χάδια-κύματα είσαι χαμένος.
    Τραγούδι η ζωή σου, εύχομαι.
    Κι αν περιφέρεσαι γλιστρώντας νύχτα μες στους διαδικτυακούς δρόμους, σε βλέπω!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006 11:02:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    weirdo, το'παμε καλή μου!
    Η αναγεννημένη παιδικότητα, η ουσία του ανθρώπου -πάει να πει-, τριγυρίζει αμετανόητους πιτσιρικάδες που 'χουνε το παιχνίδι και τη μαγεία για τροφή, παρά την όποια ηλικία τους!



    Σωκράτη μου.
    Πιάσε της καρδιάς τον παλμό και πάρε! Πάρε τα μάτια του παιδιού, που'ναι ανήμπορα να ερμηνεύσουν τις δικές μας αγωνίες. Και τ' αυτιά τ' ανοιχτά που γυρεύει τ' αγγελικό μήνυμα για να τρυπώσει.
    Να'χει αποδέκτες και φωνή.

    Ω, καλέ μου κι αγαπημένε!
    Να σπάσει η αγάπη της ψυχής τις βιτρίνες και να λευτερωθεί!

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 22, 2006 11:29:00 π.μ., Blogger Kallioph

    υπέροχη ιστορία καπετάνισσα :)
    τις χρειαζόμαστε κάτι τέτοιες μαγείες
    Σε χαιρετώ Καλές γιορτές να έχεις :)

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape