ΥΠΕΡΟΧΟ ποστ!!!
Μπορώ να αγκαλιάσω αυτό το αγγελουδάκι; ...

Ναι. Πρέπει να διαλέξουμε πλευρά. Αλλιώς δε γίνεται. Και δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Γιατί το να διαλέξεις μια πλευρά, σημαίνει και να μπορείς ό,τι κι αν κοστίζει αυτό, να υποστηρίζεις επιμελώς την επιλογή σου. Όπως εσύ,καπετάνισσα. Σ' αυτό τα καταφέρνουν λίγοι, πραγματικά. Γλυκό εσπερινό φιλάκι σου στέλνω!
"η"

"Στ' αμπάρια δουλεμπόρων του Μεσαίωνα
Κομμάτια από τις νάρκες στα σύνορα
Χωρίς χαρτιά κι ονόματα, μωρά στην αγκαλιά,
Έρχονται ερήμην απ' το πουθενά.

Σκορπάνε όπου τύχει, σε κρύα γυμναστήρια,
Της άδειας επαρχίας.
Σε υπόγεια τριγύρω απ' την Κοτζιά.

Τάγματα ξυπόλυτα, παιδιά του πανικού,
Οι ξένοι με τα μάτια τ' ανεξήγητα
Κανένας δεν τους ρώτησε και πάνε όπου τους πάνε
Και δε διαλέγουν τίποτα και κάνουν ότι να 'ναι.

Πουτάνες στα μπουρδέλα, στα μπαρ της επαρχίας,
Δούλοι στα χωράφια μας, παντού και πουθενά
Πλένουνε τις σκάλες μας, ζούνε με τα ψιλά μας
Με μάτια ανεξήγητα, ζούνε ανάμεσά μας.

Άλλοι θα φύγουν ξαφνικά, άλλοι θα μείνουνε κοντά μας,
Μαζί θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας
Θέλουμε δε θέλουμε, θα ζήσουνε κοντά μας
Θα ζήσουνε κοντά μας, θα ζήσουνε κοντά μας..."

Δια στόματος Πάνου Κατσιμίχα...Χωρίς περαιτέρω σχόλια...

Τ Ε Λ Ε Ι Ο

Την καληνύχτα μου :)

Οσο υπαρχουν δυο πλευρες ,θα βγαζουμε αφίσσες και θα θυμωνουμε θα κατεβαινουμε και σε καμια πορεια...Το θεμα ειναι να μην υπαρχουν δυο πλευρες

Νασαι καλα καπετανισσα
την καλησπερα μου σε ολους

Καλομάθαμε στον θαυμαστό τρόπο των βλογς (και των βλόγερς)-και εννοώ τον θαυμαστό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν και εκφράζουν την επικαιρότητα και την καρδιά μας, καπετάνισσα, και, χθές και σήμερα που φιλοξενώ τη μαμά μου κι ανοίγει την τηλεόραση να δει ειδήσεις, έφριξα...

δυνατό, πολύ, καπετάνισσα...
γροθιά στα πρόσωπά μας...

καληνύχτα...

Παιρνουμε τις λέξεις σου και σου δίνουμε το χέρι μας..breathtaking as always..φριχτα πραγματα συμβαινουν..γιατι εχουμε παψει να αισθανομαστε..;

Έμεινα άφωνος με το κολάζ εικόνων και αποφθεγμάτων!
Μαζί σου…

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ' οι Μήδοι επι τέλους θα διαβούνε.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Marilia, αγαπημένη...
Αυτό το αγγελουδάκι,το πλάσμα το τρυφερό, στάθηκε εκεί για να μας σκίζει τα σωθικά, να ματώνει τον άνθρωπο μέσα μας. Για την παιδική κακοποίηση ψελλίζει η λεζάντα.
Βουβαμάρα η ψυχή.



"η", καλή μου.
Δεν ξέρω πράμα γι αυτόν τον κόσμο. Μήτε στον ύπνο, μήτε στον ξύπνιο μου να τον θωρώ.
Τούτη όμως είν' ευχή. Κι εκεί, η επιλογή θριαμβεύει. Πλάστης του κόσμου γίνομαι στα λόγια και στα όνειρα.
Όμως, ο άλλος κόσμος, μου τρίβεται στη μούρη κάθε μέρα.
Κι αν καμωθώ πως δεν είναι εκεί, σταλιά δε διαφέρω.
Το ξέρεις. Καλά, θαρρώ πως το ξέρεις.
Το κάθε βήμα μας κι η ανάσα μας ακόμα, δηλώνει πλευρά.
Εδώ ή εκεί. Τόσο ξεκάθαρα.



Tradescadia,
κάποτε, μπορεί να ζήσουνε και μέσα μας, ποιός ξέρει... Όταν τα φυλλοκάρδια της καρδιάς ανοίξουνε διάπλατα και πάψουνε να λογαριάζουν σύνορα και χάρτες.

confused καλή μου.
Αγάπη μπορείς; Μπορώ;
Αγάπη να δίνουμε.
Κι ας περισσεύει. Ακόμα καλύτερα.
Εκεί έξω, περιμένει κόσμος...


Χάρυβδις.
Δεν γίνεται τούτο που λες. Ο κόσμος είν' αυτός, τον βλέπεις. Τα ονείρατα να τα 'χουμε για σκάφος φυγής και παρηγορία, αλλά... θέλουμε και μη, το ποτάμι που κυλά έχει δυό όχθες.
Και τα νερά ορμητικά, για να περάσεις απέναντι.


Ω, λεμονάκι μου, καταλαβαίνω. Δεν βλέπω τηλεόραση ποτέ. Ποτέ όμως. Αποφεύγω τους τραυματισμούς. Η επούλωση είναι μακρόχρονη και επώδυνη διαδικασία.
Πως αντέχουν αλήθεια οπι άνθρωποι!
Πίστεψέ με, το πιο ύπουλο απ' όλα, το πιο βρωμερό, είναι η συνήθεια που γλυκοφλερτάρει με την αδράνεια και την αποδοχή.

Γιώργο,
τις τελευταίες μέρες νιώθω πως πλένω το πρόσωπό μου με γυαλόχαρτο...
Μέρες;
Πάμε ξανά:
Τα τελευταία χρόνια, ναι.



Νίνα,
χαίρομαι που είσαι εδώ καλή μου. Τα συναισθήματά σου, δώρο πολύτιμο.
Ρωτάς, ε; Για την ανθρωπιά και της καρδιάς τον πλούτο. Τι να 'βρω τώρα να σου πω. Το κέρδος των ανθρώπων δεν έχει συναισθήματα, είναι το ένα. Το άλλο, θα το δανειστώ από έναν σπουδαίο Ηρακλειώτη ποιητή, τον Μηνά Δημάκη, που δεν ζει:

"Δεν αγαπώ τα σκυλιά.
Στη ζωή μου, συνάντησα θηρία".


VITA MI BAROUAK,
μαζί τους.
Γιατί αυτό το έρμο το μαζί, είναι κλειδί για κάθε τι σ' αυτή τη ζήση.

Tolitsa, γλυκό παιδί!
Πως αναταράσσεις της ψυχής μου τις υγρασίες και υψώνεις κύματα εμπρός, θυμίζοντας τη δύναμη-που'ναι βράχος, δες- και την αέναη πορεία!

Και μπορώ τώρα να μη φέρω στο φως κείνους τους αποκλεισμούς που σέρνουνε ζωές και λογαριάζονται για προστασίες;
(Για να'ρθεις εσύ ν' απαντήσεις, όπως ορθά απαντάς).

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ! Σοφές κουβέντες σπουδαίων ανθρώπων του πνεύματος, καταπληκτικές οι εικόνες που τα συνοδεύεις, όμως με ευχολόγια τί, πώς και ποιό απ' όλα να διορθωθεί σ αυτόν το πλανήτη;

γιατί όλα με πληγώνουν τις τελευταίες μέρες;

γιατί διαπιστώνω ότι 'η πρόοδος' 'το πνεύμα' 'η ανθρωπιά' έχουν εξαφανιστεί;

Έχουν εξαφανιστεί Αλεξάνδρα?

Αν τα έχεις, τουλάχιστον, μέσα σου αποκλείεται να έχουν εξαφανιστεί!

Κρινιώ μου,
φιλιά μες στους χειμώνες και τα σκότη. Με ευχολόγια δεν αλλάζει τίποτα καλή μου. Με παρακλήσεις και με προσευχές δε μερεύουν τα θηρία.
Γίνεται να υψώσουνε τα μιλούνια της ανθρωπότητας φωνή;
Γίνεται ο καθείς και τα όπλα του, δηλαδή ο μικρόκοσμός του, να κάνουνε τη λέξη πράξη;


Γιατί τους γυρίζουμε την πλάτη Αλεξάνδρα. Γιατί διπλοκλειδώνουμε τις πόρτες και κοιτάζουμε το τομάρι μας. Γιατί μουρμουρίζουμε "εγώ θα βγάλω το φίδι απ' την τρύπα;" και "κοίταζε τη δουλειά σου".
Γιατί αν δεν καώ, αν δεν καείς, δεν θα γεννούμε φως, που λέει κι ο ποιητής.


Ανώνυμε, ναι. Εκεί που ορίζουμε εμείς τα πράγματα δεν εξαφανίζονται όλα τούτα.
Κι ακόμα λέω πως η κριτική στάση του καθενός κι η διαφορετική οπτική, μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Οι ψίθυροι όταν σμίγουνε, γίνονται κραυγή.

@εικονοκλαστική σε βρίσκω..προτιμώ τις λέξεις χωρίς έντονο φόντο. Εδώ είμαστε βέβαια πάντα,Καπετάνιο!

Salome!
Αγαπημένο κορίτσι!
Ξέρεις, τις ένιωσα να με διαπερνούν αυτές τις φωτογραφίες. Μόλις τις είδα, η ψυχή μου κουβαριάστηκε, έμβρυο που ζητά προστασία στη μήτρα ζωή.

Αλλά συμφωνώ ως προς την ισχύ του λόγου.
Και του ανθρώπου. Τη δική μας, ναι!

Μόνο άμα νοιώσουμε βιώματα στο πετσί μας μας πονάνε... των άλλων είναι ξώκαρδα... :(

εύγε για την παρουσίαση αυτή
δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια
σε χαιρετώ

Δίκιο μεγάλο sword...
Κι όμως. Μια ανάσα η διπλανή μας πόρτα.
Έπειτα, είναι και το άλλο:
Η έρμη η συνείδηση που πάει όταν ξαπλώνουμε;


Καλλιόπη,
σε γλυκοφιλώ καλή μου!
Μάτια κι αυτιά ανοιχτά. Σε ετοιμότητα, με εντιμότητα.
Γιατί όποιος αποκαλείται άνθρωπος, έχει βαρύ φορτίο...