Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006
Μια εφηβεία επιεικής...
... που γίνεται/έγινε σαράντα;
'Η μήπως, έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε; Άλλαξαν τ' ανεμολόγια, λες;



Το συλλογιζόμουν με την προηγούμενη κουβέντα περί "άνυδρων καιρών", απέναντι στους οποίους έτσι... τιμής ένεκεν, έβαλα να σταθούν κάτι ανθισμένα χρόνια.
"Ευλογημένες γενιές", ακούω και μου φωνάζουν κάτι πεισματάρηδες μεσήλικες με κοτσίδα.
"Καλά! Πάρτε αγκαλιά την νοσταλγία σας, νανουρίστε την, χαϊδολογήστε την, κανακέψτε την όσο αντέχουν οι μελό διαθέσεις σας και μετά, αν θυμηθείτε, δείτε και κανά ημερολόγιο", καγχάζουν κάτι φρέσκες, ολόδροσες φωνές.

Κατά βάθος βέβαια, οι νέες γενιές να μας βλέπουν με συγκατάβαση.
Είναι αυτοδικαιωμένα τα αισθήματά μας -μαζικά αισθήματα γι αυτή τη γενιά- αλλά και οι πλάνες μας -πλάνες λαϊκές-.

Μα, σκέψου τώρα! Ιδρωμένες ανάσες σ' εκείνες τις αλησμόνητες καρακιτσάτες ντίσκο, απαύγασμα αισθητικής, με τα εκτυφλωτικά φωτορυθμικά και τα αστραφτερά λαμπιόνια. Ή πάλι, σε κάποιο πάρτι - ο φίλος μιας φίλης έχει έναν φίλο που κάπου, σ' ένα σπίτι... - από κείνα τα ασυναγώνιστα, τα χιλιοπαινεμένα πάρτι, όπου ξεδιπλώναμε τα απαρηγόρητα ερωτικά μας βράδια φαντασιώνοντας το αγόρι απέναντι, που δεν κάνει και μια κίνηση να πάρει η ευχή!

Τι βραδιές! Θάλασσα το άγχος για μας τα κορίτσια, μην τυχόν και παραβούμε το όριο της ώρας (δεσποτικοί μπαμπάδες που άραγε, τι γεύθηκαν από τη λειψή, καλοκουρδισμένη ζωή τους) και κάπου εκεί, λίγο πριν, λίγο μετά τα μπλουζ, τρεμάμενα δάχτυλα να ψαχουλεύουν κάτω απ' τη φούστα. Από που πάνε για τον παράδεισο; Η κίνηση η ηρωική! Κι εμείς; Μες στη γλύκα της αμάθειας. Να 'χουμε μυθοποιήσει το αντρικό όργανο, να σπαρταράμε στην ιδέα της θέας του, να ματώνουμε τα χείλη σβήνοντας τον πανικό. Ενοχές και ντροπές κι απορίες και τα βλέφαρα χαμηλωμένα και το καρδιοχτύπι καλπασμός στο άγνωστο. Βερμούτ κι ένα τσιγάρο ν’ απασχολεί τα δάχτυλα...

Έτσι ακριβώς. Κι ανάποδα, για τ' αγόρια, από την άλλη μεριά του καθρέφτη της Αλίκης:
Όλο ψου-ψου-ψου με τις φίλες της και χαζογελάκια, καθόλου δεν κοιτάει, τι να πάω, να φάω χλάπα; Κι ύστερα, λες να είμαι πολύ σύντομος και να μην προλάβει; Ή μήπως αργήσω πολύ και σκυλοβαρεθεί; Πρέπει δυνατά; Ή τρυφερά; Ολόκληρο ή λίγο;
Ααχ, να ‘χα πάει σαν τον Μάκη σ’ εκείνο το σπίτι κάτι θα ήξερα παραπάνω... Τώρα μόνο ότι έχω δει στις τσόντες. Κι αυτό το "οργασμός" τους πάλι, τι είναι; Πού πάει η γη όταν φεύγει από τα πόδια τους; Να μπορούσα να την στείλω εκεί τη γη με άλλον τρόπο να χω το κεφάλι μου ήσυχο; Μην πλακώσει και κανένας μπαμπάς στα ξαφνικά και τρέχουμε…

Μπαμπάδες! Φαντάζομαι γεύθηκαν τη χαρά του ηδονοφύλακα, φρόντισαν να μην απολαμβάνει κανείς, ώστε να μειώνεται το άγχος της δικής τους στέρησης.


Αναπόφευκτα λοιπόν, σκέφτομαι τα σημερινά παιδιά. Το φανέρωσα κι απ' τους "άνυδρους καιρούς", πως δεν είμαι τόσο αισόδοξη γι αυτούς.
Απόκοψαν το σεξ από τον έρωτα - εντάξει. Κατάλαβαν ότι θέλει πολλούς συντρόφους η πληρότητα, άλλος έχει την τεχνική, άλλος το συναίσθημα, άλλος την γεννήτρια επιθυμίας - εντάξει.
Δεν υπάρχουν φύλα, υπάρχουν ρόλοι - εντάξει. Αλλά έγινε τούτο από μια τάση πανηδονισμού; Ή από φόβο μην τυχόν και ξυστεί η επιφάνεια κι αναγκαστούν να διαχειριστούν το όποιο βάθος των πραγμάτων;

Τουλάχιστον εμείς προλάβαμε και γράψαμε "We are on a road to nowhere, come on inside…" και κάναμε την απόγνωση γιορτή!

( Talking Heads - Road to Nowhere

The Queen -
We Will Rock You )
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 16:20 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


46 Ανάσες:


  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 4:45:00 μ.μ., Blogger Alexandra

    εγώ θα έλεγα γενιές που είχαν σκοπό και ελπίδα... που περίμεναν!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 6:21:00 μ.μ., Blogger Χαρυβδιςς

    να το περιγράψω πεζά? Η κόρη μου είναι 20 χρονων οσο εγω οταν γεννηθηκε...ειναι μαμα μου ...μου κάνει παρατηρήσεις για τον τρόπο που κάνω διακοπες για τον τρόπο που μιλάω για τον τρόπο που κάθομαι (μη βάζεις τα ποδια στην καρέκλα)...βάζω δυνατά τα''ροκιά'' ...θεωρεί αδι·ανόητο ενα ταξίδι χωρίς πρόγραμμα , κουνάει το κεφάλι σα τη γιαγιά μου οταν ακούει οτι γυρισαμε την Ευρώπη μ αυτην μωρό και χωρίς δεκάρα... ...ευτυχώς μπήκε πριν λίγους μήνες στην επιτροπή κατάληψης της σχολής της αλλιώς θα την είχα ...αποκληρώσει...Δεν της είπα ποτέ ''μη'' σκέφτομαι όμως μήπως μήπως της στέρησα έτσι τους ''βαρβάρους ''? ...και την άφησα να τους αναζητά σε μια επίπεδη εποχή χωρίς εχθρους και χωρίς συμμάχους...με ξανθες γατούλες ασημαντα αγορακια και σταρς της δεκάρας ...σε μια εποχή χωρίς στόχο και και ''ηγέτες'' για να τους ακολουθήσεις ή να διαφωνήσεις ..

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 6:31:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Είμαι πολύ περήφανος για την "νέα γενιά".
    Κατορθώνουν και επιβιώνουν σ' ένα περιβάλλον που τους το παραδώσαμε διαλυμένο, χωρίς αξίες, χωρίς προσανατολισμό, χωρίς λογική. Και ύστερα καθόμαστε και τους ζητάμε και τα ρέστα από πάνω.

    Τα σημερινά παιδιά είναι πολύ πιο αξιόλογα απ' ότι ήμασταν εμείς στην ηλικία τους, άσχετα αν δεν το ξέρουν και δεν το πιστεύουν.

    Κάτι μου λέει ότι η δικιά μας γενιά θα μείνει στην ιστορία ως η πλεον καταστροφική(κάτι σαν τον μετεωρίτη στην εποχή των δεινοσαύρων)

    Ο ανώνυμος

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 7:29:00 μ.μ., Blogger marilia

    Εγώ πάλι, που ανήκω στη νέα γενιά, απογοητεύομαι συχνά από εμάς. Συχνότατα θα έλεγα (συμφωνώ απόλυτα με το προηγούμενο ποστ). Αλλά πάλι, πάνω που λέω "τι νέοι... χλιαροί που είμαστε", πάνω εκεί, κάποιο "μαγικό" γίνεται και μένω να μας θαυμάζω με το στόμα ανοιχτό!
    Καπετάνισσα, μη συγκρίνεις. Δύσκολο να πεις το καλύτερο... :)

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 8:37:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Αλεξάνδρα μου,
    σωστή παρατήρηση.
    Είχαν τοπίο να ονειρεύονται.
    Όραμα ν' ακουμπήσουν.
    Κι ο "καλύτερος κόσμος" είχε σχήμα, μορφή, φωνή, υλικά για να πλαστεί, μέχρι και μουσική είχε!


    Χάρυβδις,
    να μου επιτρέψεις λοιπόν να σε συγχαρώ.
    Για την ανοιχτωσιά της σκέψης σου και για την... "αστοχασιά" σου!
    Αστειεύομαι, το νιώθεις.
    Μα κείνη την εφηβεία τη δημιουργική, που αρθρώνεται με μια τρέλλα ανθοφόρα και με φλογερή αποφασιστικότητα, θαρρώ πως την έχεις για τα καλά!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 8:44:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Ανώνυμε,
    "εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω".
    Κλασικός ο στίχος της Γαλάτειας Καζαντζάκη, δίχως άλλο.
    Οι νέοι, ό,τι εισπράττουν από την κοινωνία, της το αποδίδουν στο ακέραιο.

    Δεν καμαρώνω για τον τρόπο ζωής τους και για τον κύριο όγκο των αναζητήσεών τους, όχι. Περηφάνεια δεν μου εμπνέει η εποχή, μήτε οι άνθρωποί της.
    Κι αυτό, πρώτα, βαραίνει εμένα και τους προ εμού, το κατέχω.
    Αξίες πολλές-πολλές δε θωρώ τριγύρω, ώστε να μιλήσω για πράξεις αξιόλογες που δυναμιτίζουνε νιόβγαλτες γενιές.
    Αλλά και ευθύνες, όχι, δεν θα ρίξω εκεί που δεν πρέπει, ελαφρά τη καρδία.


    Marilia μου,
    δεν χρησιμοποιώ Καιάδες, αν έτσι φάνηκε. Περισσότερο τη γλυκάδα της νοσταλγίας παίρνω στο κατόπι.
    Σε καταλαβαίνω για την αντιφατικότητα των συναισθημάτων.
    Έτσι δεν είναι -τάχα- κι η εποχή;

    Αλλά, να συγκρίνουμε πρέπει. Αυτή είναι η διαδικασία. Αρκεί να μην έχουμε προκατασκευασμένα -στο μυαλό-, συμπεράσματα.
    Έτσι προοδεύουν οι κοινωνίες.
    Βάζοντας κάτω μια πορεία χρόνων και βλέποντας τα στραβά και τα σωστά καμωμένα.
    Οι κακόβουλες, στενόμυαλες συγκρίσεις ν' αποφεύγονται.
    Οι δογματισμοί.
    Κι η ιστορία τι είναι;
    Καταγραφή του χθες, να πέσει καπάκι στο σήμερα, να δεις πιο καθαρά που πας.
    Να νιώσεις τον σφυγμό της εποχής.
    Να δεις: μπορείς ακόμα να ονειρευτείς;
    Ή βαδίζεις σε δρόμο αδιέξοδο;

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 9:12:00 μ.μ., Blogger γιώργος

    φόβο θα το έλεγα...
    φόβο στο να δουν τα πράγματα από μέσα...
    ανύπαρκτα ιδανικά, ανύπαρκτα πιστεύω...
    έτσι, κοιτάνε μόνο το δέντρο και χάνουνε το δάσος...
    βέβαια, μερίδιο ευθύνης έχουμε και μεις...
    όλοι εμείς που κληθήκαμε, κάποια στιγμή στη ζωή μας, να δώσουμε κατευθύνσεις
    και βαρεθήκαμε να το κάνουμε ουσιαστικά...

    καλησπέρα καπετάνισσα...

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 9:21:00 μ.μ., Blogger αθεόφοβος

    Οταν γράφεις για παρτάκια μα βερμούτ καταλαβαίνω πόσο κοντά είμαστε στις αναμνήσεις.
    Ομως ο ανώνυμος τα είπε όλα.
    Απλά όπως και μας δεν μας καταλάβαινε η προηγούμενη γενιά έτσι και μεις, όσο ανοιχτό μυαλό και να έχουμε ,δεν μας είναι εύκολο να καταλάβουμε την σημερινή.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 9:51:00 μ.μ., Blogger tolitsa

    "Χασμα γενεων" θα το ελεγα. Οταν ημουν στην ηλικια των γιων μου ακουγα τους μεγαλυτερους να προβληματιζονται για την γενια μου. Σημερα το ιδιο κανουμε με τα δικα μας παιδια. Αναρωτιομαστε αν θα τα καταφερουν. Ζουν μια πραγματικοτητα που τρεχει με ιλιγγιωδη ταχυτητα και πολλες φορες ζαλιζει! Ειναι ομως η δικη τους πραγματικοτητα και ειμαι σιγουρη οτι θα τα πανε μια χαρα. Ας τους συμπαρασταθουμε σιωπηλα. Εχει ερθει η σειρα τους να "φτιαξουν" τον κοσμο, με τους δικους τους κανονες.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 9:51:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Γιώργο,
    αν συνηθίσεις σε μια κατασκευασμένη πραγματικότητα και σε έτοιμη τροφή, γιατί αυτή σε μάθανε να βλέπεις και να γεύεσαι, εκεί θα στραφείς. Και δύσκολα θα κάνεις την ανατροπή.
    Πόσο μάλλον όταν γύρω σου -από κοινωνία, φορείς κ.λ.π, υπάρχει μια... ολόκληρη συνωμοσία για να σε κρατήσει εκεί που βρίσκεσαι.


    Πάνο, ναι.
    Τα άκρα μόνο για... τράβηγμα είναι, άρα δεν ωφελούν και η εξατομίκευση σαφώς και είναι δόκιμη ως όρος: η πιο ανθρώπινη αρχή και στα δικαστήρια ακόμα.


    Αθεόφοβε,
    παλιοσειρά που λένε!
    :)
    Να σου πω, ναι, μερικοί έχουν δυσκολία κατανόησης του τρόπου σκέψης και δράσης των νέων, ιδίως αν δεν τους ζουν από κοντά.
    (Κι αν είναι και στενόμυαλοι)
    Εμένα έχει πέσει ο κλήρος όχι μόνο να τους ακούω, να τους κατανοώ, μα να τους ερμηνεύω κιόλας.
    Και να χρεώνομαι το μπέρδεμά τους, μια και -ως προκάτοχος- τους το μετέφερα.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 10:24:00 μ.μ., Blogger Άβατον

    Τελείως άτοπη η σύγκριση. Ο ρυθμός πλεόν των αλλαγών στην κοινωνία έχει πάρει αλματώδη εξέλιξη. Παιδάκια 12 ετών έχουν άποψη επί παντός επιστητού ενώ τα Pc τα παίζουν στα δάχτυλα του ενός χεριού όπως οι παππούδες παίζουν με μαεστρία το κομπολόϊ. Όσο για τις ανασφάλειες των φύλων, αυτά που περιγράφεις είναι οι ρίζες ενός μικροαστικού Status Quo

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 10:29:00 μ.μ., Blogger candyblue

    Κάθε γενιά έχει τα δικά της
    Κάθε φούστα την τσαλάκα της και κάθε παντελόνι την τσάκιση του.


    ίσως τα παιδιά μας να μπορέσουν να μας δώσουν μια απεγνωσμένη απάντηση σε όλα αυτα που μαςιδρώνουν, σε όλα όσα θέλουν να λέγονται "γενιά μας"

    Πάντως είναι κάπως έτσι.Όπως τα γράφεις, ακόμα και για μένα που είμαι πιο πίσω σου ηλικιακά.
    Σχεδόν μου ήρθαν οι γεύσεις εκείνων των νυχτερινών αποσπασμάτων.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 10:59:00 μ.μ., Blogger Χαρυβδιςς

    θα συμφωνήσω με τον ανώνυμο που λεει''είμαι περήφανος για τη νεα γενια '' ναι ειναι συγκροτημένη ξερει τι θέλει ..δυστυχώς όμως της λείπει εκείνο το ''καταστροφικό'' κουβαλάω μνήμες προσπαθώ να τις διαχειριστώ συγκρούομαι με το πρέπει και το θέλω (δυστυχώς η νέα γενιά έχει μόνο πρέπει και φταίμε εμείς γιαυτο)...γαμώτο θα το πω πιό καθαρά .Είναι η γενιά που δεν θέλει ν αλλαξει το κόσμο δεν ξέρει καν οτι έχει δικαίωμα σ αυτή την ουτοπία...Ναι ανώνυμε η δική μου γενιά ηταν ''καταστροφική'' γενιά δεν μπόρεσε να γεφυρώσει εκείνα που παρέλαβε μ εκείνα που έρχονταν..

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 11:03:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Oι περισσότεροι ανήκουμε στην ίδια γενιά!
    Θάπρεπε όμως να ακούμε περισσότερες φωνές από τις νέες ηλικίες σ' ένα τέτοιο θέμα.

    Τόσο παρωχημένοι είμαστε πια?

    Πρέπει να δείξουμε στα νέα παιδιά ότι θέλουμε και κυρίως ότι μπορούμε να μάθουμε απ' αυτά!

    Ο ανώνυμος

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 11:27:00 μ.μ., Blogger Eleni63

    Θα συμφωνήσω με τον ανώνυμο. Μου τόχε ΄μάθει και η γιαγιά μου, το έλεγε συχνά στη μάνα μου. Το παιδί έχει δίκαιο να ξέρεις...
    Δεν μπορώ να το ξεχάσω.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 11:39:00 μ.μ., Blogger nonplayer

    όμορφα χρόνια ε; Κι εγώ κοντά είμαι! Φαντάσου όμως την επιεική εφηβεία να ήταν ήδη σαράντα...

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006 11:58:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Tolitsa,
    σαφώς και δεν ωφελούν οι κόντρες,
    κανείς μας πιά δεν έχει τα ηνία του κόσμου.
    Για την ακρίβεια, με τόσες συγχύσεις δεξιά-αριστερά (και μέσα μας πρωτίστως), πάλι καλά να λέμε.
    Κι ελπίζουμε, καλύτερα.


    Άβατον,
    καλώς μας ήλθες.
    Πάρε μια ανάσα, μην τα λες μονοκοπανιά!
    :)
    Λοιπόν. Η ταχύτητα αποτελεί παράγοντα που εξηγεί το πως των κοινωνικών εξελίξεων(και πολλά άλλα), δεν ακυρώνει την οποιαδήποτε κριτική που έχει στόχο αυτές τις αλλαγές.

    Όσο για το μικροαστικό κατεστημένο, ναι. Υπάρχει και αυτό σε πολλούς από τους "πρωταγωνιστές" τέτοιων στιγμών. Προσωπικά, έγραφα καθοδηγούμενη από συναίσθημα, δεν στάθηκα σ' αυτήν την πλευρά, ίσως δεν την είχα κατά νου στο συγκεκριμένο θέμα.
    Αλλά σαφώς, η σημερινή καθεστηκυΐα γενιά (ποικίλλει ηλικιών) είναι από τις πιο τραγικές της νεοελληνικής ιστορίας. Πούλησε τα "πρωτοτόκια", ιδεολογία και ανθρωπιά, για ένα πιάτο φακές: μια θέση, μια θεσούλα.



    Candyblue μου,
    είμαι -ξέρεις- κι εγώ πολύ της θύμησης... Γλυκερό, δε λέω, παραπάει ώρες-ώρες, αλλά σαν έχεις στιγμές τόσο ζουμερές, τόσο γεμάτες από χυμούς ζωής πρωτόγνωρους να σε τσιγκλάνε, πως να μην τους δώσεις δρόμο...
    Να εκφραστούν κι έτσι, να αναβιώσουν.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 12:09:00 π.μ., Blogger Unknown

    Τα ανεμολόγια δεν αλλάζουν
    καπετάνισσα, εκτός αν καταστραφούν
    και τότε ο κόσμος έρχεται
    τα πάνω κάτω !

    Πολύ ωραίες θύμησες απόψε
    καπετάνισσα με το μπουκάλι
    του Βερμούτ, τώρα βλέπεις πίνουμε
    μπακάρντι και Κάτι Σάρκ
    ποτά με φινέτσα, ανακαλύψαμε και
    την Βότκα μετά την Περεστρόικα
    όμως, όχι πιο μπροστά ήταν
    κομουνιστική του Προλεταριάτου,

    άσε τον Φρέντο τον καφέ, τον Γαλλικό και τον Φραπέ, με η χωρίς !

    Δεν υπάρχουν φύλα πια
    Υπάρχουν μόνο ρόλοι !

    Όλοι δίνουν παράσταση στην Ζωή
    λες και η Ζωή είναι Θεατρική Αίθουσα, και το μόνο που περιμένουν
    είναι τα παλαμάκια και όχι το
    χειροκρότημα καπετάνισσα !

    Εδώ κάνουν Έρωτα, Σεξ, με το κινητό
    και τα ακουστικά στα χέρια,

    Περπατούν την Ζωή με τα ακουστικά
    στα αυτιά για κινητό και μουσική.

    Και εμείς καθόμαστε και μιλάμε
    και γράφουμε για Ζωή, για την Ζωή ?

    Το μόνο που απομένει είναι να βάλουμε και εμείς ακουστικά στα
    αυτιά και γυαλιά στα μάτια
    και να ακολουθούμε αυτή την Ζωή.
    Αλλιώς, πάμε για άλλους κόσμους
    για άλλους Γαλαξίες !

    καλό βράδυ καπετάνισσα !

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 12:10:00 π.μ., Blogger Χαρυβδιςς

    Ayto to ''h nea genia ;exei panta dikio kai einai kalyterh apo mas'' einai idio me to ''na akoys toys megalyteroys'' oxi den exei panta dikio polles fores uelei ksekoynima kai se polla ftaime ki emeis oi ..palioteroi.Af;hsame sta paidi;a mas polloys aplhrvtous logariasmous toylaxisto as plhrwsoyme kapoioys twra...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 12:11:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Χάρυβδις,
    ξέρεις, αυτό συμβαίνει όταν οι κοινωνίες βρίσκονται στο μεταίχμιο. Κι ακροβατούν ανάμεσα στο παλιό και το νέο. Το παλιό δεν ισχύει, δεν εκφράζει τους καιρούς και το νέο δεν είναι δοκιμασμένο κι είναι και ξαφνικό!
    Λέω πως μεσοδιάστημα είναι και θα περάεσει...


    Ανώνυμε,
    το να μαθαίνεις από τους νέους είναι το σημαντικότερο. Να τους ακούς. Ν' αφουγκράζεσαι τις ανάγκες των καιρών και να μην αναμασάς αυτό που εσύ ξέρεις, ως μόνη αλήθεια. Αυτό λες; Αν λες αυτό, συμφωνούμε.


    Ελένη μου,
    έτσι όπως το γράφεις, δεν θα βρεις διαφωνία ούτε κι από μένα.
    Απλώς, εδώ, το δίκιο και το άδικο, μέχρι να αποκτήσουν περιεχόμενο καθαρό και ευανάγνωστο, ως αξίες ξεκάθαρες, κανάλια των καιρών, έχουμε μια στάλα δρόμο.


    Μαίανδρε,
    αλλιώτικα, μαγικά -για πολλούς- χρόνια. Όμορφα, ναι.
    Κι όσο παλιώνουν οι εφηβείες, τόσο ξανανιώνουν οι ενήλικες!
    Άντε κι οι ταυτότητες, μακριά από μας!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 12:33:00 π.μ., Blogger ci

    δυστυχώς το επιφανειακό δεν είναι "προνόμιο" μιας γενιάς..
    αλλά i can't help it i'm a romantic fool και πιστεύω ότι αυτό το καρδιοχτύπι που τόσο όμορφα περιγράφεις, τελικά όλες οι γενιές το βιώνουν με τον τρόπο τους.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 4:26:00 π.μ., Blogger Giramondo

    Τα καρδιοχτύπια, τα ξενύχτια, η αγωνία, ο ρομαντισμός...όλα υπάρχουν ακόμα. Απλά εκφράζονται διαφορετικά...με άλλες λέξεις και άλλους τρόπους...που ίσως οι πιο μεγάλοι να μην κατανοούν...αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν...ή ότι στερούνται ποιότητας. Είναι απλά η εξέλιξη.
    Γιατί δεν γράφουμε ημερολόγιο και γράφουμε...Blog;
    Γιατί δεν γράφουμε γράμμα και γράφουμε...Email;
    Είναι απλά η εξέλιξη.


    φιλιά πολλά Καπετάνισσα!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 9:35:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Sailor, αγαπημένε!
    Είναι χαρακτηριστικά μιας εποχής. Σημάδια ενός τρόπου ζωής, στοιχεία που προσδιορίζουν το ποιοί είμαστε, τι στόχους και τι ανάγκες έχουμε, τι περιεχόμενο δίνουμε στο σημαντικό και το ασήμαντο.
    Κι άσε μας τώρα εμάς να ζούμε τη ζωή όπως ορίζει η καρδιά η ρημάδα...


    Citronella, σωστό.
    Η ψυχή των πραγμάτων δεν φαίνεται απλά, θέλει κόπο και κατάθεση εσωτερική, διαδικασίες "εκτός καιρού", για κάθε ηλικία.
    Ναι, βιώνουν τα παιδιά των έρωτα, ευτυχώς! Άλλωστε τούτος εδώ είναι η γιατρειά μας! Με αλλιώτικο τρόπο -ποιός λέει όχι- και με τόση δυσκολία στο ξεδίπλωμα...


    Giramondo,
    εξελίσσεται ο κόσμος, ναι. Μαζί σου. Η δυναμική διαδικασία είναι πρωταρχικό στοιχείο της ανθρώπινης πορείας και τών κοινωνιών.
    Αλλάζουν μορφή οι σχέσεις, οι τρόποι, τα μέσα.
    Αν όλα τούτα κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται καλά, να καλύπτουν ανάγκες, να είναι σε ισορροπία ψυχική, έχει καλώς.
    Αν όμως νοσούν ψυχικά, βιώνουν την αίσθηση του ανικανοποίητου καθημερινά, καταπίνουν τα ηρεμιστικά επί μονίμου βάσεως, παραμιλούν μες στη μοναξιά τους και θάβουν τα όνειρά τους προτού τα γεννήσουν, κάποιο ράγισμα υπάρχει.
    Και μιλώ για όλους μας, άσχετα από ηλικία, που ζούμε σήμερα, που ζούμε τώρα.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 10:01:00 π.μ., Blogger χαμίνι

    Το να κυττάμε τις νέες γενιές μέσα απ' το πρίσμα της δικής μας εφηβείας είναι μάταιο. Και όχι, δεν νομίζω πως μπορούν να γίνουν συγκρίσεις. Γιατί σε άλλους καιρούς τα πράγματα ήταν απαγορευμένα και το φόβο και την αγωνία μας ΤΩΡΑ μόνο τα ντύνουμε με τα ρούχα του ρομαντισμού και της νοσταλγίας, τότε ήταν απλά αυτό που ήταν...

    Η αίσθησή μου είναι πως οι νέοι σήμερα έχουν βγάλει το βάθος στην επιφάνεια. Και μάλλον εμείς οι "ώριμοι" είμαστε αυτοί που φοβούνται να κυττάξουν την κατάσταση κατάματα...

    Καλημέρα σε όλους!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 10:38:00 π.μ., Blogger ονειροπόλος πάνθηρ...

    Καπετάνισσά μου γειά σου.....
    εγώ ένα έχω να πω!!!!!!
    Αν δεν ήταν η ώρα των blouz με τους scorpions κλπ, να "ηλεκτρίζουν" τη κατάστασή μας ως 14χρονα, θα μου είχαν λυθεί πολύ αργά οι απορίες για την ανατομία αυτών των "δράκων με τις φωτιές από τη μύτη και το στόμα" που λεγόταν κορίτσια!!!
    Πολύ άγχος τότε....αλλά μαγεία συγχρόνως!!!
    Φιλιά, Καλή σου μέρα!!
    :-)))))))

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 11:09:00 π.μ., Blogger advocatus diaboli

    Πάμε όλοι μαζί για έναν άλλο κόσμο; Μπορούμε, άραγε να καταφέρουμε κάτι; Δεν ξέρω. Αναρωτιέμαι. Τι λέτε;

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 12:32:00 μ.μ., Blogger Βαγγέλης Μπέκας

    Οι γενιές αλλάζουν, οι πόλεις αλλάζουν, αλλάζουν και οι συνήθεις, τα έθιμα, τα τραγούδια κι όμως κάποιοι λεν ότι πάντα τα ίδια μένουν…

    Το βέβαιο είναι ότι τα «μάτια μας» αλλάζουν στα σίγουρα και τα βλέπουμε όλα διαφορετικά…

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 12:45:00 μ.μ., Blogger scalidi

    Μελαγχόλησα πάλι...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 1:53:00 μ.μ., Blogger kerasia

    «...αυτά μου τύχαν, δυστυχώς
    μα δεν τα κρύβω, ευτυχώς
    και να ένας λόγος σοβαρός
    που' μαι ωραίος...»
    Καλησπέρα!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 2:35:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Μα όλοι αυτοί οι πατεράδες τα φταίνε;;;

    ;^p

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 4:07:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Χαμίνι μου,
    καλώς μας ήλθες κατ' αρχήν.
    Για τρυφερό πλάσμα σ' έχω "κόψει" στην Candyblue που φορές-φορές σε συναντώ. Μακάρι να μπορούσα να σε ...τρατάρω ένα μοσχοπλασμένο όνειρο μιας καλύτερης εποχής.
    Εύχομαι να'χεις δίκιο.
    Υπάρχει αυτή η διάσταση που περιγράφεις, κυρίως όσον αφορά στην υποκρισία μιας γελοίας ηθικής που νουθετεί και μασκαρεύεται.
    Αυτήν, ναι. Την ξεμπροστιάζουν οι νέοι.
    Αλλά σε κυρίαρχες κουβέντες περί dreamshow και Τατιάνας, το στρας θριαμβεύει.


    uneverknowinlife,
    όμορφοι καιροί.
    Κι ωραίοι έρωτες.
    Κυρίως εκείνο το πρώτο μάθημα, το καθοριστικό, πως ο έρωτας είναι φτερούγισμα στα ουράνια μα και γκρέμισμα οδυνηρό...


    advocatus diaboli,
    την πιο όμορφη κουβέντα είπες.
    Να πάμε για τα αληθινά ωραία.
    Για τον κόσμο τον αλλιώτικο, που ταιριάζει σε ψυχές ανήσυχες.
    Μπροστάρηδες, οι ποιητές και τα παιδιά. Αν έχει κάποιος το κλειδί το μαγικό, αυτοί είναι σίγουρα.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 4:08:00 μ.μ., Blogger ΠΡΕΖΑ TV

    H ζωη περναει και χανεται...
    Ετσι θα χαθουμε και εμεις...
    Ακομη και οι αναμνησεις θα αρχισουν να ξεθοριαζουν...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 4:09:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Από την συζήτηση έβγαλα πολύ χρήσιμα συμπεράσματα:

    Δεν δικαιούμαστε να μιλάμε για "παλιά" και "νέα" γενιά. Δικαιούμαστε όμως να μιλούμε για μικρούς και μεγάλους ανθρώπους, ή αν προτιμάτε για νέα και μεγάλα παιδιά.
    Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης για την εικόνα της κοινωνίας, ανεξαρτήτως ηλικίας, το οποίο δεν είναι ούτε μεγάλο ούτε μικρό, είναι ακριβώς αυτό που του αναλογεί. Η μόνη διαφορά μεταξύ υμών και των νέων παιδιών είναι ότι είναι λίγο περισσότερο εξαρτημένα από εμάς απ' ότι είμαστε εμείς από τους υπόλοιπους.

    Η ανάγκη μας να γενικεύουμε με προσδιορισμούς του τύπου "νέα γενιά", "άσπρος", "δημοκρατικός" κλπ, οφείλεται στην ανάγκη μας για ομαδοποίηση.Στα άτομα της ομάδας προβάλουμε την προσωπική εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας ή την αντίθετή της. Χωρίς να υπολογίζουμε ότι κάθε άτομο αυτής της ομάδας είναι ξεχωριστό.
    Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τα νέα παιδιά, τα παιδιά μας, δεν είναι οι προβολές μας, είναι ξεχωριστοί άνθρωποι με τους οποίους μπορούμε ν' ανταλλάξουμε ιδέες.

    Έτσι κι αλλιώς και στις δικές μας ηλικίες δεν σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Έχω, ας πούμε, εντελώς διαφορετική άποψη για τον έρωτα, από αυτήν που έχει η Καπετάνισσα.

    Ο ανώνυμος

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 4:16:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    VITA MI BAROUAK,
    πορεία ζωής, ναι. Όλα είναι δρόμος. Κι η δική μας η ματιά, πότε θολή, πότε καθάρια, δεν παύει ν' αναζητά.
    Ό,τι ονειρεύτηκε, ό,τι χάθηκε, ό,τι μπορεί ακόμα να φανεί, να σαν ελπίδα.
    "Άλλοι το λεν του κάτω κόσμου πονηριά κι άλλοι το λεν της πρώτης Άνοιξης αγάπη"...


    Σταυρούλα,
    γλυκιά η μελαγχολία. Γόνιμη, θελκτική. Παρέα με το φθινόπωρο, δεν πάει;


    Κερασιά,
    τ έ λ ε ι ο !
    Υπάρχει λόγος σοβαρός, που ήμουν/είμαι νέος χλιαρός...
    Φατμέ σε μέρες δόξης.
    Και στιγμές αλήθειας αξεπέραστης.
    Φιλί ζεστό που μου το θύμισες.
    Ταιριάζει γάντι.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 4:26:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μπαμπάκη μου, ναι και ναι!
    Πατεράδες, πατέρες, μπαμπάδες και μπαμπάκηδες, υπεύθυνοι για όλα τα δεινά!
    Α, ρε μπαμπά Φρόϋντ!
    :)


    Πυθία μου, για έλα κοντά με τους χρησμούς σου μπας και φωτιστούμε μια στάλα!
    Βουνά μες στη ψυχούλα μας, ναι;
    Να σκαρφαλώνουμε για χρόνια και τελειωμό να μην έχουμε!
    Μα πες μου: Σαν πολύ κοπιαστικό δεν είναι τ' όνειρο;
    Φιλί ολόδροσο!


    Πρέζα TV,
    σα να μου μοιάζεις μια στάλα θλιμμένος, ναι;
    Φεύγουνε μωρέ οι χρόνοι, σωστά. Μα να δεις πως γλυκαίνουν οι εποχές!
    Και πόσο ζεστά αχνοφαίνονται οι μνήμες...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 4:38:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Ανώνυμε,
    καλά είναι τα συμπεράσματα, αποτέλεσμα προσωπικής διεργασίας και χαίρομαι που τούτη η κουβέντα βοηθά ν' ανοίγουμε πανιά.
    Και μόνο ότι επικοινωνούμε είναι σπουδαίο όφελος.
    Ακόμα περισσότερο, αν μπορούμε να βγαίνουμε μέσα από την κουβέντα καλύτεροι άνθρωποι, ακουμπώντας πιότερο σε συναισθήματα παρά σε εμμονές και προκαταλήψεις, ε, τότε το κέρδος είναι πολύ μεγάλο.

    Η ποικιλία των κοινωνιών σε απόψεις και λογιών-λογιών διαφορετικότητες, δεν ακυρώνει τις γενικευμένες αξιολογήσεις(ούτε επιστημολογικά, ίσα-ίσα που εκεί είναι και εργαλείο), οι οποίες είναι απαραίτητες για το πλαίσιο αυτοαναφοράς μας και την απόκτηση κοινωνικής ταυτότητας.

    Σε μια ομάδα, αναπόφευκτα-και καλώς- αποκτάς συλλογική οπτική, τροφοδοτείσαι από αυτή και την επαναπροσδιορίζεις με την στάση σου.
    Οι μηχανισμοί στις ομάδες δεν είναι τόσο απλοϊκοί όσο τους παρουσιάζεις, οι προβολές είναι ένα στοιχείο, με αμφίδρομη πορεία, το οποίο συνεκτιμάται με πολλούς ακόμα παράγοντες.

    Για να μην μακρυγορώ πάντως,
    είναι γεγονός πως στα 6 δις του πληθυσμού πάνω στον πλανήτη, υπάρχουν 6 δις διαφορετικοί τρόποι σκέψης.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 5:47:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Καπετάνισσα, σαφώς και η ομαδοποίηση είναι ανάγκη, σαφώς και η ανάλυσή της είναι πιο πολύπλοκη, το εμπειρικό, όμως, βίωμα που έχει ο καθένας μας είναι πολύ πιο απλό.

    Ίσως πραγματικά να χρειάζονταν εξειδικευμένα μαθήματα αυτοσυνείδησης και αυτογνωσίας πριν βγει κανείς στην κοινωνική πραγματικότητα. Εφόσον όμως κάτι τέτοιο δεν γίνεται, ας προσπαθήσουμε να κρίνουμε τους συντρόφους μας κοιτάζοντας τους στα μάτια κι όχι κοιτάζοντας τον... Άλλον.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 10:37:00 μ.μ., Blogger teiresias

    Θνητές γενιές,σκορπάτε σαν τα φύλλα,
    βάζει στη θέση σας άλλα η φύση,
    ώσπου κι αυτά μια μέρα θα σκορπίσει
    φύσημα ανέμου σαν ανατριχίλα...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 10:43:00 μ.μ., Blogger Ελπίδα

    Καπετάνισσά μου, με παρέσυρες στην νοσταλγία. Πάρτυ, βερμούτ και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Έχουμε να θυμόμαστε πολλά,όπως και οι νέοι μας θα έχουν κάτ άλλο να θυμούνται. Κάθε γεννά έχει τα δικά της κενά ή απολαύσεις.
    Φιλάκια πολλά!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006 11:52:00 μ.μ., Blogger Markos

    Μπορεί να είναι κι έτσι.
    Μπορεί όμως απλώς άλλοι άνθρωποι να ετοιμάζουν τώρα τις όμορφες αναμνήσεις του μέλλοντός τους ...

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Οκτωβρίου 06, 2006 12:07:00 π.μ., Blogger r3b3t0skil0

    Μην γκρινίαζετε για την κατάντια των νέων γεννεών.. οι παλιότερες έχουν την ευθύνη που τις μεγάλωσαν έτσι!

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Οκτωβρίου 06, 2006 1:20:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Ανώνυμε,
    απλό το βίωμα αν το βιώνει έτσι ο καθείς, αρκεί να μην ομαδοποιείται.

    Μαθήματα αυτογνωσίας είναι -δίχως άλλο- απαραίτητα.
    Για να κοιτάζουν τα μάτια μας, πρωτίστως προς τα μέσα.


    Τειρεσία,
    αν δεν μπορεί η ποίηση να μαντέψει το πεπρωμένο, να ορίσει ρότα, τότε άραγε, ποιός;


    Ελπίδα μου,
    τρέφουμε την νοσταλγία μας και μεις πότε-πότε, μην και μας εκδικηθεί πως δεν την συμπονέσαμε.
    Μη τυχόν και ζητήσει τη ρεβάνς που την παραμελήσαμε και ξοδευτήκαμε σε δρόμους ξένους...


    Μάρκο, ναι.
    Οι αναμνήσεις είναι προσωπική υπόθεση και ιερή παρακαταθήκη για την πορεία της ζωής. Ευχάριστες, ουου! Ένα σωρό! Για γενιές και γενιές!


    r3b3t0skil0, με το περίεργο(!) ψευδώνυμο! Καλώς μας ήλθες παιδί! Σωστά μιλάς, έγινε αναφορά και παραπάνω. Αν για κάτι πρέπει να ντρέπονται οι γενιές της... εξουσίας, είναι ο κόσμος που αφήνουν στους νεώτερους για κληρονομιά. Σ' εκείνους πάντως, τους τελευταίους, είναι οι ελπίδες μας. Όλες.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Οκτωβρίου 06, 2006 1:21:00 μ.μ., Blogger Desposini Savio

    Κρατάω απ'τα τελευταία σου Καπετάνισσα "από φόβο μην τυχόν και ξυστεί η επιφάνεια κι αναγκαστούν να διαχειριστούν το όποιο βάθος των πραγμάτων"...
    Είναι γαμώτο τόσο δύσκολο να αφεθούμε...;
    Εγώ αφήνομαι στα 30 μου και ας φάω τα μούτρα μου. Και κάθε φορά που λέω σε μένα: "Την επόμενη φορά θα προσέχεις έ;". Ναι καλά...
    Μπαααα... δεν είμαι εγώ για τέτοια...

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Οκτωβρίου 07, 2006 9:54:00 π.μ., Blogger Markos

    Καπετάνισσά μου μμμ μάλλον διαφωνώ λίγο.
    Γιατί η προηγούμενη γενιά να ντρέπεται για το κληροδότημα που αφήνει;
    Αυτό είχε αυτό άφησε. Λογικό είναι να μη ταιριάζει στα καλούπια της νέας γενιάς, η οποία με τη σειρά της, αυτό σημείωσα πιο πάνω, όπως και η δική μας, όπως και η προηγούμενη όπως και η πιο πιο πιο ... προηγούμενη, ζει το δικό της σήμερα, το οποίο την τροφοδοτεί με υλικό, ώστε να έχει όμορφες αναμνήσεις και αυτή όταν θα φτάσει στη δική μας θέση και θα κοιτάζει τη νέα (τότε) γενιά και δεν θα την κατλαβαίνει ....

    (Όταν λέω δική ΜΑΣ γενιά, ε, καλά "κλέβω" λίγο από τα δικά σας νιάτα... )
    Kαλό μεσημέρι


    (γραμμένο έγκαιρα, έκανε πείσματα και δεν ανέβαινε στον καιρό του. Το φύλαξα και νάτο :) )
    Καλημέρα

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Οκτωβρίου 08, 2006 2:24:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    φοβουνται καπετανισσα,ειναι τεμπεληδες και δεν τους βρηκαν νωρις καταιγιδες .μονον αυτο.η ευτυχια θελει αιμα,και ολοι φοβουνται μην κοπουν.κι αν ολοι λεν πως πονεσαν,δεν πονεσαν στ αληθεια,πιστεψε με,οποιος τον πονο εχει γνωρισει, χαμογελα στον ουρανο και δεν το μαρτυραει.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 09, 2006 11:25:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Desposini Savio,
    καλώς μας ήλθες κορίτσι γλυκό.
    Ω, μα ναι, το ξέρεις.
    Είναι τόσο δύσκολο. Ακριβώς. Βουνό θεόρατο, πέλαγος ανταριασμένο τα "μη" και τα "δεν" και τα "όχι" του ανθρώπου.
    Η αλήθεια της ψυχής δεν είναι ελαφριά καλή μου.
    Μα να δεις που χαίρομαι για σένα.
    Κι εσύ ν' ατενίζεις ορίζοντες. Και να ανοίγεις κιόλας.
    Να "προσέχεις" δύσκολο.
    Κενή προσταγή.
    Δίχως περιεχόμενο.
    Τι πάει να πει αυτό;
    Σε κλήση υπενθύμισης τα συναισθήματα; Και πως δηλαδή;
    Μπούκωμα στη φωνή;
    Ανήμποροι για τέτοια. Ευτυχώς.


    Μάρκο αγαπημένε.
    Πράγματα που μας μοσχανάθρεψαν, ιδέες που φουσκώσανε τα στήθια και τροφοδότησαν όνειρα, τσαλαπατήθηκαν από μια μπότα καλογυαλισμένη: τη δική μας. εκείνη που φορέσαμε για να'μαστε "ασορτί" με την αισθητική του χώρου. Ενός χώρου που -αν και δεν ποθήσαμε- γίναμε κομμάτι του. Στήριγμά του.
    Δεν ξέρω, δε γυρεύω δίκια.
    Σωστά μιλάς κι εσύ.
    Λογικά πράγματα λες.
    Να δεις όμως που σαν ανταμώνω ονειροπόλους συνομήλικους του χθες που'χουνε όψη νικητή, μαγκώνει η ψωνή. Κι η καρδιά σκοτεινιάζει.


    Anastasio,
    με το καλό να σε φέρνει κι εσένα ο δρόμος κατά δω.
    Συμφωνώ μαζί σου.
    Στην κόψη του ξυραφιού μετριέται ο καθείς. Στη χαρακιά επάνω. Τ' όνειρο αίμα καταπίνει.
    Μα δεν τ' αντέχουν όλες οι καρδιές.
    Οι αμάθητες, από μακριά.
    Κι αν...

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape