Έχουμε πέσει στην παγίδα της δηθενιάς. Δήθεν σοβαροί επαγγελματίες, δήθεν γευσιγνώστες και ευζωιστές, δήθεν ειδικοί, δήθεν στοργικοί γονείς...

...δήθεν εραστές.

Ο καλύτερος τρόπος να μην χάσεις ποτέ, είναι να μην παίξεις ποτέ. Εκεί έχουμε καταντήσει.

Και όμως, δεν ξέρουν τι χάνουν!!!

(τα είπε όλα ο mpampakis...)

Παρακαήκαμε και λέμε να μην ξαναπαραφυσήξουμε...

Έλα όμως, Καπετάνισσα, που δεν μπορεί όλοι να κατάντησαν έτσι.

"ποιος κερατάς τις ξέμαθε να θέλουν ..."
Τα είπες όλα καπετάνισσά μου.

Αν καλή μου "θέλεις", θα καείς και αν κάνεις θυσίες δε θα είσαι απίκο εδώ, στην παραγωγή!!!
Έτσι, ας σε κάνω νάρκισο, μη και μου γίνεις πεταλούδα και παίζοντας με τη φωτιά, μού κάψεις τα φτερά σου.

Πάρε φτιασίδια, πάρε χρωματιστά καθρεφτάκια, κοίτα τον εαυτό σου και θαύμασε, μα κράτα όλες τις δυνάμεις σου για μένα.
Να σε έχω εγώ στη δούλεψή μου.
Ή κι αν δε σε έχω στη δούλεψή μου, να μπορώ να απειλώ τον άλλον, ότι θα σε πάρω κάποτε στη δούλεψή μου.

Μείνε μονάχη σου γιατί κι ο έρωτας θα σε απογειώσει και τότε πάλι θα σε χάσω.

Α, και δεν είναι "ποιος κερατάς ..." στο κόλπο έβαλα και την "ποια..". Βλέπεις από μέσα χτυπάς το κάστρο ...

Απομυθοποίηση τώρα, Απομυθοποίηση τώρα, Απομυθοποίηση τώρα!
Προτείνω σε όλες τις γυναίκες που υπεραγαπώ, γιατί αγαπώ τη μάνα, τη θεία, τη ξαδέρφη, την ερωμένη, το άλλο μου μισό, να κλείσουν τα μάτια στα ετοιματζίδικα, self-servise όνειρα!
Κάπου μέσα σας υπάρχει ο αληθινός εαυτός σας, έτοιμος να πρωταγωνιστήσει στο παραμύθι που θα χτίσετε εσείς!
Κλείστε τα αυτιά στις σειρήνες που σας κάνουν ίδιες, σαν κάνουν όπως θέλουν αυτοί γιατί έτσι τους συμφέρει.
Σταματήστε επιτέλους τα συνεχόμενα μακροβούτια στη δυστυχία… ξεγελασμένες από τις εικόνες που βλέπετε.
Είστε ένα ορυχείο με συναισθήματα. Έχουμε ανάγκη τον ρομαντισμό. Τραβήξτε μπροστά…

Δηλαδή εσύ δεν είσαι δήθεν έτσι που γράφεις; Δεν έχω ματαδιαβάσει τόσο αντιερωτική και ανοργασμική εκφορά λόγου.

Μπαμπάκη,
είναι αλλιώτικοι καιροί κι όλα τριγύρω μας το λένε.
Ο θρίαμβος της μοναξιάς.
Η αποθέωση του φόβου.
Να μην... κι αν... κι ίσως... κι αν νομίσει... κι αν φανώ... και ... και...
Όλα τούτα μες στο περιτύλιγμα της "παντογνωσίας".
Θλίψη. Για κείνους που ναι, χάνουν τους χυμούς της ζωής.



Μαίανδρε,
αλλοίμονο! Σαφώς και δεν είναι όλοι έτσι. Ούτε όλες. Είναι αίσθηση κυρίαρχη όμως. Κι όχι μόνο αίσθηση, πραγματικότητα απτή. Ένδειξη (ίσως και προειδοποίηση) μιας θλιβερής περιχαράκωσης που χαρακτηρίζει τις σχέσεις μας και σαν θεριό καταβροχθίζει την ψυχή, την πηγή, το αίμα τους.



Μάρκο,
αυτή η ψευδαίσθηση της ασφάλειας που δίνει η μοναξιά, είναι μεγάλη παγίδα. Πιότερο φόβο μου μυρίζει κι εδώ. Κλεισούρα, μη και μπούνε μικρόβια.
Που'ναι τότε οι χαρές; Που τα πρόσωπα που ναι, φτερουγίζουνε;

Και "ποιός" και "ποιά", ναι κι έτσι κι αλλιώς.
Μόνος πάντως. Μόνη.
Ξεγυμνωμένος εντός σου; Χμ! Αν σου βαστάει κάνε το.

VITA MI BAROUAK,
χείμαρρος είσαι!

Ανάγκες και συναισθήματα και σειρήνες που βουΐζουνε τριγύρω κι όλοι χαμένοι μέσα μας και γύρω μας.
Μια στάλα απ' την αλήθεια του ν' αφουγκραζόταν ο καθείς, λίγο περισσότερο θα σμίγαν οι φωνές μας.



Ανώνυμε,
αν πραγματικά αυτό ακούς απ' τη φωνή μου, λυπάμαι.
Και τι να κάνω τώρα;
Να σε πείσω ότι δεν είμαι έτσι όπως με "βλέπεις";
Και δήθεν, εγώ σαν άνθρωπος και αντιερωτικές οι κουβέντες μου;
Συμπεράσματα πολλά.
Δεν τα νιωσα και δεν τα γραψα έτσι.
Αλλά και να το πω, για σένα, μάλλον δεν ωφελεί.

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

.....Φρίκη είναι η κατάσταση πια......και όχι τίποτα άλλο.....αλλά αν είσαι "διαφορετικός/ή" δηλαδή αυθόρμητος/ή....σε λένε και "γραφικό" πια.....!!!!...ή το χειρότερο?...γοητεύονται προσωρινώς από τον αυθορμητισμό σου (γιατί έχουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να πουν κάτι καινούργιο στις φίλες στους)αλλά μετά μπαίνουν τα "πως θα τον γνωρίσω στο κύκλο μου".....και "δεν πάει σ'αυτά τα μαγαζιά"...άστα αηδιάζω και που τα γράφω!!!!

Βρε ζείστε πριν περάσει το τραίνοοοοοοοο και γίνετε κομπλεξικοί και ανικανοποίητοι μεσήλικες!!!!!!

Καλύτερα τύψεις παρά αποθημένα.....όπως διάβασα κάπου!!

When love comes to town ,
I'm gonna jump that train,
when love comes to town
I'm gonna catch that flame!!!

που λέει και ο BB King στα 70 του!!!
Φιλιά Καπετάνισσά μου!!

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα


Πράγματι, θέλει τόλμη τέτοιο βλέμμα, κι ο φόβος κακός σύμβουλος.
Κι όμως είναι τόσο όμορφο να βλέπεις ότι δεν έχουν παραδοθεί όλοι;)

Όμορφη εβδομάδα Καπετάνισσα!

Συμφωνώ... οι νέοι (άνδρες και γυναίκες) δεν διασκεδάζουν, δεν χορεύουν, δεν φλερτάρουν... Απλά ποζάρουν και αυταρέσκονται...

Λίγες φωτεινές εξαιρέσεις δίνουν την έκταση της μοναξιάς των νέων παιδιών...

Δύσκολα χρόνια!

Ωστε τέτοιας ποιότητας είναι οι σύγχρονες γυναίκες?
Και πως να φέρει κανείς αντίρρηση όταν το βεβαιώνει μια γυναίκα!

Μήπως όμως το μόνο που χρειάζεται είναι να την κοιτάξεις στα μάτια με έναν διαφορετικό, πιο άμεσο και ειλικρινή, τρόπο?

Ο ανώνυμος

ΥΓ. Άλλωστε αυτό "χρειαζόταν" πάντα!

Νομίζω ότι αυτή η σκληρή ματιά στο σήμερα είναι πέρα για πέρα αληθινή. Ευτυχώς στις "μειονότητες" υπάρχει ακόμη ελπίδα.
Ας τις υποστηρίξουμε λοιπόν. Και με τη λέξη μεινονότητα αναφέρομαι σαφώς σε όσους διαλέγουν να κινηθούν διαφορετικά από τους άλλους.

Μήπως δεν ήταν πάντα έτσι? Διαφορετικά τα θέλω ,τα βλέπω ,και τα είναι?

uneverknowinlife,
γραφικότητες οι αλήθειες; Ό,τι πηγαίο και αυθεντικό -τι μου λες!- το βαφτίζουμε γραφικό;
Κι έτσι να'ναι, θαρρώ πως δεν σου ταιριάζουν οι απόψεις εκείνων που βλέπουν έτσι τη ζωή και τις σχέσεις: μέσα από κάδρα που "στολίζουν" τα άγονα τοπία τους, ή, -καλά λες- έχοντας τη θέα ενός τρένου που σ' άλλη γη περνά...


Citronella,
Καββαδίας κι αλμύρα να καίει τη καρδιά και τα ρουθούνια μου...
Μα ναι, δεν έχουν βουλιάξει όλοι.
Είναι παρήγορο, δε λέω.
Όσο και παράταιρο -πια- σε σχέση με τη γενική εικόνα.
Ίσως πάλι, πάντα, με κάποιο τρόπο, να μας καλοκρύβει η ζωή τα ουσιαστικά για να'χουμε να ανιχνεύουμε και να εκτιμάμε.


Αλεξάνδρα,
η μοναξιά δε γνωρίζει από ηλικίες.
Θα έλεγα μάλιστα ότι φωνάζει πιο έντονα σε γενιές "κατασταλαγμένες", παραγωγικές. Κάπου λαθέψαμε θαρρώ. Και το κάνουμε ακόμα.
Μ' αυτή τη ρημάδα την επικοινωνία, πόσα πιά έχουμε ακόμα να χωρίσουμε;

Ανώνυμε,
καμμία αντίρρηση.
Ο έρμος ο ειλικρινής ο τρόπος θέλει -θαρρώ- και μια στάλα γενναιότητα ψυχής.
Μια και, αν δεν τον έχεις ανασύρει απ' τα εσωτερικά σου σκοτάδια, πως θα τον "σερβίρεις" στον άλλον, καθάριο και πεντάρφανο και μ' ό,τι κόστος όλο αυτό συνεπάγεται;


Ιούδα,
ο καθείς και τα όπλα του.
Όπου βρίσκουμε συμμέτοχους και συνένοχους πάμε.
Κι αυτή, απομόνωση μπορείς να την πείς. Συντροφιασμένοι καημοί.
Και μια στάλα γόνιμη -νομίζω- γκρίνια, για την εποχή και τα στραβά της που, δεν μας αφήνουν ασυγκίνητους.


Χάρυβδις.
Δεν ξέρω ακριβώς τι έχεις κατά νου.
Κι αν μπούμε στην περιπέταια των συγκρίσεων, θα δούμε πως όχι.
Τόσο κάλπικη και μοναχική εποχή δεν ξαναέζησαν οι εν ζωή γενιές, φρονώ κι οι περασμένες.
Μιλάμε πάντα για το πλησίασμα, σωστά;
Για το άγγιγμα, για την άρθρωση μιας επιθυμίας.

Θέλει κατεβασιές Παράδεισου ο έρωτας,
μα το μόνο διαθέσιμο,η... ανιούσα libido,που φουσκώνει τα παντελόνια και αφήνει ξεφούσκωτη τη μαγεία.
Λυπάσαι να βλέπεις τόση ποίηση στα αζήτητα...

Χωρίς λόγια. Μόνο μια βαθιά υπόκλιση. Για σένα. "Oh captain, my captain!" Που στο μυαλό μου μέσα μπαίνεις και κάνεις τις σκέψεις μου ποίηση αλλοτινή...Μαζί σου!

Αγαπημένη καπετάνισσα, ίσως για όλα αυτά που πολύ σωστά λες, να φταίει κάτι πολύ απλό.. Το ότι τα μάτια έχουν πάψει να αντικρίζονται.. Διστάζουν.. Φοβούνται.. Και στρέφονται αλλού.. Σε ό,τι δεν μπορεί να φανερώσει αλήθειες..
Καλησπέρα..:)

Καπετάνισσα, καλησπέρα και καλό μήνα. Πέρασα μια βόλτα και κόλλησα..... Γράφεις ποιητικά..... όμορφα.

Δεν μπορώ να καταλάβω, ποιό είναι το "κόστος" της ειλικρίνειας?

Το κόστος του ψεύδους καταλαβαίνω πως είναι να ζεις διαφορετικά απ' τον τρόπο που πιστεύεις.

Αλλά της ειλικρίνειας?

Μήπως τελικά αλλού χωλένουμε κι όχι σ' αυτά που ορεγόμαστε?

Ο ανώνυμος

Μου φαίνεται ότι στα νεώτερα παιδιά και των δύο φύλων, με την ευκολία που έχουν σήμερα οι σχέσεις ,έχει χαθεί εκείνη η αίσθηση του ερωτικού παιχνιδιού που ήταν καθοριστική λίγο παλιώτερα στις σχέσεις ανδρών -γυναικών.
Έχω την αίσθηση ότι όλο και λιγώτερα ζευγαράκια βλέπω στο δρόμο και όσα βλέπω είναι τόσο κραυγαλέα στις περιπτύξεις τους σαν να λένε -δέστε μας εμείς ξεχωρίζουμε από τους άλλους.

Τυποποιημενα πρωτυπα που εξυπηρετουν τους δημιουργους τους...
Ετσι ειναι και ετσι θα παραμεινει,οσο εμεις με την ανεχεια μας θα τα επικροτουμε...

Μάλλον θ'ακουστώ "ανορθόγραφα" σε σχέση με τους προηγούμενους, αλλά ας είναι...

Ειλικρινά, δεν βλέπω άνυδρη εποχή...Δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει κάτι δραματικά προς το χειρότερο...

Ο έρωτας πάντα ήταν ίδιος σε όλες τις εποχές.

Πιθανώς είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μεταπίπτει ποιοτικά από την Αρχαία Βαβυλώνα έως σήμερα.

Ασφαλώς και οι κοινωνικές συνθήκες μπορεί να εμπορευματοποιήσουν ή να αλλοτριώσουν τις σχέσεις κλπ., ωστόσο και αυτό ακόμη παραμένει μια πρόκληση για τον τιθέμενο εν ερωτική διαστολή ψυχής...

Εννοώ ότι το πεδίο της εμπειρίας πρέπει να είναι απότομο, οι στροφές πρέπει να είναι και αυτές απότομες και επικίνδυνες αλλιώς δεν έχει νόημα.

Στο κάτω κάτω αν ο έρωτας παρελάμβανε το ιδανικότερο από ψυχική άποψη ανθρώπινο δυναμικό, δεν θε είχε τίποτε πλέον να μεταμορφώσει...

θα ήταν μια flat διαδικασία...

Τολμάει νομίζεις κανένας να μιλήσει σε αυτές της γυναίκες; Κάποιος από αυτούς τους άντρες;

Έτσι μοιάζει να είναι τα πράγματα και είναι πραγματικά κρίμα. Θα έλεγα ότι πλέον υπάρχει μια "τυποποίηση" της προσέγγισης και του έρωτα. Ακριβώς, δηλαδή, ότι καταστρατηγεί την ομορφιά και την σπουδαιότητά του. Ο καθένας και μια μεζούρα, ο καθένας και ένα πρότυπο. Άτολμοι, διστακτικοί, κακώς υποψιασμένοι, κουραμένοι πριν καν το πρώτο "γεια σου". Σχέσεις παράλληλων μοναχικών διαδρομών. Φόβος για την απώλεια των μικροκεκτημένων, για μείωση του βολεμένου εγώ. Έτσι είναι, δύσκολοι καιροί για σχέσεις και για έρωτες. . .

Θα σας μεταφέρω μια ιστορία που διάβασα. "Ήταν ένας παππούς-πεταλούδας και τον πλησίασαν 3 νέες πεταλούδες θέλοντας να μάθουν τι είναι αυτό το φως που βλέπουν στο βάθος. Ήταν φωτιά. Ο παππούς τους είπε να πάνε κοντά να δοκιμάσουν και ίσως τότε μάθουν. Φεύγει η πρώτη πεταλούδα, πλησιάζει τη φωτιά, νιώθει την κάψα και γυρίζει πίσω φοβισμένη. Φεύγει η δεύτερη, πλησιάζει πιο κοντά, τσουρουφλίζει τα φτερά της και γυρίζει πίσω πληγωμένη. Φεύγει και η τρίτη, μπαίνει μέσα στη φωτιά καίγεται και δεν ξαναγύριζει. Οι άλλες δυο κοιτάν έντρομες τον παππού και αυτός τους λέει: Αυτή έμαθε!"

Τειρεσία,
την ίδια θλίψη νιώθω.
Και λέω φορές-φορές μήπως είμαι νοσταλγός αλλιώτικων καιρών που φαντάζουν πιο ανθρώπινοι, γεμάτοι φως, μόνο και μόνο γιατί τους έζησα. Έπειτα πάλι συνέρχομαι και λέω, όχι. Δεν είναι αυτό μοναχά. Είναι το λίγο που τώρα φαντάζει μπόλικο, είναι το απλό που 'γινε κουβάρι στα χέρια.


Tradescadia,
με συγκινείς, λόγω τιμής.
Έπειτα, δεν είναι δα και λίγο να σμίγουνε οι σκέψεις κι οι πόθοι των ανθρώπων και ν' αναζητούν κοινές διαδρομές! Τώρα που οι μοναχικές πορείες είναι το σύνηθες, δεν είναι καθόλου, μα καθόλου λίγο...


Weirdo,
δεν διαφωνώ.
Το ζήτημα μάλλον είναι γιατί τα μάτια διστάζουν και φοβούνται κι οποισθοχωρούν, ενώ η καρδιά άλλα προστάζει. Γιατί όλοι μοιάζουν μισοί και ανικανοποίητοι, γιατί αρκετοί επιμένουν ν' ακολουθούν μοντέλα και συμπεριφορές ξένες, γιατί οι σχέσεις με τους άλλους βιώνονται ως λαβύρινθος που... "καλά θα κάνεις ν' αποφύγεις"!
Μόνοι και ξένοι απ' την ίδια την καρδιά μας.

bluesmartoulis!
Καλώς μας ήλθες λοιπόν!
Με τον καλό το λόγο στάθηκες στο κατώφλι! Χαρά μας δίνει η παρουσία σου, να ξέρεις. Να έρχεσαι να βρίσκουν ταιριαστό ήχο οι φωνές μας και σταυροδρόμι οι στράτες μας.


Ανώνυμε,
αυτό που είχα κατά νου, είναι το βάρος όσων οι άλλοι δεν μπορούν ν' αντέξουν. Ξεγυμνώνοντας την αλήθεια σου, γίνεσαι μεν ευανάγνωστος, αλλά φαντάζεις και αλλόκοτος μέσα στο συρφετό. Κι ο απέναντι αμύνεται. Γιατί είναι αλλιώς, γιατί ζητά προσασία, γιατί... γιατί.
Αυτό, φορές-φορές ενέχει το αναπόφευκτο κόστος της επιλογής σου. Κυρίως είναι κόστος κοινωνικό. Και συναισθηματικό σε κάποιες περιπτώσεις.
Κατ' εμέ, αναγκαία συνθήκη για να ανοίξει το τοπίο και να δεις "με ποιούς θα πας και ποιούς θ' αφήσεις".


Αθεόφοβε,
σωστή παρατήρηση.
Στην εποχή του "φαίνεσθαι", αυτό μετράει. Συναισθήματα σε προσχέδια μηνύματα ("Σ' αγαπώ" με sms), όνειρα σε γυαλιστερό, "επώνυμο" αμπαλάζ.
Κι ο κόσμος -θεέ μου-, πόσο γρήγορα τρέχει!

Πρέζα tv,
είναι τέτοια η δύναμη των καιρών, η ορμή του ποταμού, που δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά πέρα από τον δικό μας μικρόκοσμο.
Πως να ανατρέψεις νοοτροπίες όταν τα πάντα τριγύρω -ιδεολογίες, μόδες, μουσικές, τρόπος ζωής-, συνηγορούν υπέρ μιας συγκεκριμένης τακτικής;


The Return,
ότι μεταμορφώνει ο έρωτας, δεν αντιλέγει κανείς.
Ίσως θα 'πρεπε να μιλήσουμε για ένα ομοίωμα έρωτα τότε, ή, αν προτιμάς, για την μετάλλαξή του στους σύγχρονους καιρούς.
Τον βλέπεις ίδιον διαχρονικά, λες;
Πως; Αφού αφορά σε συναισθήματα ανθρώπων. Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει πολλαπλώς, τα συναισθήματά τους επίσης.
Αν αναφέρεσαι στην ιδιοσυστασία του, στη δυναμική του, μα ναι, αυτά άλλωστε τον χαρακτηρίζουν και του προσδίδουν τις γνωστές, ξεχωριστές του ιδιότητες.

Ταχύρρυθμες αλλαγές τριγύρω. Οι οποίες φαίνονται πρώτα-πρώτα στις ανθρώπινες σχέσεις. Πρωταρχικό δείγμα -καμπανάκι- ότι διαφοροποιούνται τα πράγματα.
Το πως κάνει τη διαφορά.
Πως αλλάζουμε, πως ερωτευόμαστε, πως αγγιζόμαστε.
Το πως ορίζει και το ποιοί είμαστε, ναι;
(Μάλλον που δεν βρεθήκαμε στα ίδια μέρη The Return αγαπημένε, όπου άδεια βλέμματα ζώνουν το χώρο)...

Ωραία λοιπόν Καλόλυκε.
Ας κάτσουμε να κοιτάζουμε πως κοιταζόμαστε...


Συντάσσομαι Αείποτε.
Η σκληράδα των καιρών, πόνος βαρύς μιας μοναξιάς συχνά βουβής και μασκαρεμένης.


Ωρίωνα, καλέ μου.
Μες στην κάψα του έρωτα, μες στην οδύνη και το χαλασμό, μόνο εκεί μαθαίνεις το άλφα και το ωμέγα της ζωής, ναι.
Μα το μαθαίνεις σαν σταθείς ολόγυμνος μπρος στα φεγγάρια των καιρών.
Σαν ξυποληθείς και περπατήσεις παράδεισους μέσα από κόλασης διαδρομές.
Ο έρωτας, έξω από ονόματα και ντύματα.

Πλατωνική σκέψη παρατηρώ return...

Πάντως ποτέ δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι... Θυμήθηκα ένα περιστατικό:
Κοντά στα εννιά μου χρόνια, ο δάσκαλος τιμώρησε παραδειγματικά τον φίλο μου τον Πέτρο στο σχολείο διότι είχε γράψει μια ερωτική επιστολή στην συμμαθήτριά μας Άννα.
Τίποτα σπουδαίο, παιδικά λόγια, αλλά ο δάσκαλος θορυβήθηκε που ένας γιός εργάτη είχε τολμήσει να κοιτάξει μια κόρη στρατηγού. Και βέβαια η κόρη του στρατηγού δεν έχασε την ευκαιρία να το καρφώσει.

Όταν τέλειωσε η τιμωρία του ρώτησα απορρημένος τον Πέτρο: γιατί δεν της το είπες απλώς ρε βλ...?

Η απορία μου ήταν εύλογη διότι όταν ορεγόμασταν καμμιά κοπελίτσα την ξεμοναχιάζαμε πίσω από κάποιο θάμνο, και καμμιά φορά τύχαινε να πάρουμε κανένα γλυκάκι (αν και η συνήθης τροφή ήταν χιλόπιτα).

Και ο Πέτρος μου είπε το αμίμητο!"Δεν μπορώ. Δεν μπορώ να την κοιτάξω στα μάτια".

Αργότερα - πάρα πολύ αργότερα - κατάλαβα πως ο Πέτρος ήταν ερωτευμένος....

Ο ανώνυμος

Δε νομίζω, καπετάνισσα. Δε νομίζω να υπάρχουν αντιερωτικές εποχές. Παρά μόνον αντιερωτικοί άνθρωποι. Οι άνθρωποι, εξάλλου, διαμορφώνουν τις εποχές. Όχι οι εποχές τους ανθρώπους.
Έτσι δεν είναι;

Ξενύχτια που μας ξοδεύουν
Καπετάνισσα, σωστά το έγραψες !

Αυτό το βλέπω και το ζω τα τελευταία χρόνια.

Η ενυδατική κρέμα μας μάρανε
και κυρίως αυτή η κάτω από τα μάτια

Τι άραγε θέλουμε να κρύψουμε ?
Την ομορφιά η την ασχήμια ?

Αυτό που βλέπουμε στον καθρέφτη
όταν πλύνουμαι το πρόσωπό μας και
το σώμα μας πριν κοιμηθούμε
η το πρωί που ξυπνάμε ?

Αυτό θέλουμε να κρύψουμε με όλα
αυτά τα τερτίπια ?

Αυτό φοβόμαστε ?
Αγόρια και κορίσια
ΑΡΣΕΝΙΚΆ ΚΑΙ ΘΗΛΥΚΑ

Πολύ μου άρεσε το " ακούρβωτες "
Γεια σου καπετάνισσα
μου έφτιαξες το πρωινό τη μέρα
εδώ που είμαι
στην Εμπόλεμη Ζώνη

καλό σου πρωινό !

Υπέροχη ιστορία, Άνώνυμε.
Πραγματικά υπέροχη.
Έλα όμως που κι εμείς γράφουμε...
Γραφιάδες όλοι.


Χρήστο μου, που φανήκανε -αναρωτιέμαι- τα αντίθετα.
Αυτό ακριβώς λέω. Πως οι άνθρωποι βάλανε μέσα τους αλλιώτικες φωνές. Μαγνητοσκοπημένες. Τυποποιημένες.

Οι άνθρωποι έν πρώτοις διαμορφώνουν τις εποχές. Δημιουργοί.
Και οι εποχές επηρεάζουν τους ανθρώπους.
Το περιβάλλον διαμορφώνει.
Σχέση αλληλεπίδρασης είναι.
Δημιουργός και "προϊόν" της εποχής ο άνθρωπος.
Πομπός και Δέκτης.
(Κι η εποχή, ιστορικά, κοινωνιολογικά, χαρακτηρίζεται από την κουλτούρα, αξίες, αντιλήψεις, πεποιθήσεις, δράσεις κλπ, των ανθρώπων της)


Sailor!
Εμπόλεμη Ζώνη λες;
Ο καθημερινός αγώνας της ζωής τι άλλο να'ναι τάχα;
Αεράκι δροσερό στη μέρα σου.
Ποτισμένο με γαλήνιες εικόνες και μοσχοβολιές. Να ξαποστάσεις μια στάλα.

Μεγάλη αλήθεια αυτή που λες, Καπετάνισσα. για τη θηλυκότητα. Θηλυκότητα σημαίνει και ελευθερία για το γυναικείο σώμα. Μια ελευθερία που πρέπει να κατακτηθεί συνειδητά πλέον στην εποχή μας, με τόσες απαγορεύσεις που κουβαλάμε πάνω μας...

Πολυ καλο το ποστ σου.

ΥΓ: και πολυ σωστο.

ζερο.

Ήρθα, αγαπημένη
επαίτης
να μου χαρίσεις
απ` τα μετρημένα αποθέματα
δυο αδιάβροχα μάτια
Κάτι μουσικές
μ` έσυραν στα υψηλά των ολονυκτιών
κι από κάτω τρύπια δίχτυα
Βρέχει
βρέχει ακατάπαυστα απουσίες

Καπετάνισσα...τα είπες πάλι όλα!!!

Αλλά φταίνε πολλά...τόσα πολλά...από την κοινωνία μέχρι και την οικογένεια...τι να λέμε!!Ας αλλάξουμε τουλάχιστον εμείς!!

φιλιά πολλά

σωστά μιλάς. έτσι σκεπτόμαστε λίγο πολύ αρκετοί. αλλά πάλι ... μήπως μεγαλώσαμε και μας φαίνονται οι άλλοι αλλιώς? νομίζω ότι και πριν 20 χρόνια δεν υπήρχε σοβαρή διαφορά, ίσως παλιότερα να ήταν διαφορετικά. ίσως σε άλλες εποχές. τις οποίες όμως δεν ξέρω. και πριν 20 χρόνια που θυμάμαι στην Αυτοκίνηση στεκόντουσαν με ένα ποτό στο χέρι, ή στη ΒΟΡΑ- ΒΟΡΑ ή στα αντίστοιχα στέκια της αριστεράς.

Serenity,
ιδού και το παράδοξο: σε εποχές άρσης πολλών παραδοσιακών απαγορεύσεων και αποθέωσης -μάλλον- των κάθε είδους απολαύσεων, κουβαλάμε του κόαμου τις απαγορεύσεις (όχι πάνω μας), μέσα μας. Αρνήσεις όχι ηθικές ή ηθικολογίζουσες, αλλά επιθυμίες στραγγαλισμένες εξαιτίας φόβων(;),μιας επικρατούσας άποψης περί ματαιότητας(;), ενός αποστειρωμένου ναρκισσισμού(;), μιας επιτηδευμένης αδιαφορίας;
Ας τον πω ψυχαναγκασμό να πάει στο καλό.



Ζέρο,
ταύτιση απόψεων, ναι;
Και μετά σου λένε πως τα θηλυκά μυαλά είναι δυσνόητα και περίπλοκα!
Μα δεν συνεννοούμαστε μια χαρά;
:)
Σ' ευχαριστώ ξανά που μου'ρχεσαι μες στα μέλια.


Sok,
απουσίες πλημμύρα και σε τούτη τη χώρα. Κι από επαιτείες, ερασιτεχνικά, μα με επαγγελματισμό. Χρόνια τώρα.
Μάτια αδιάβροχα, ναι, αφού ακόμα το μπορούνε και θωρούνε. Πέλαγα θ' ανοίξουνε για σένα.
Μπας και σε προλάβουν αλλιώτικες μουσικές.

Giramondo αγαπημένη, εδώ τα πράγματα είναι λίγο παραπάνω μπουρδουκλωμένα. Να:
Όπως ακριβώς και οι ανθρώπινες ψυχές.
Αυτές δεν βγάζουμε στο φως όταν προσεγγίζουμε τον άλλον;
Ε, λογάριασε τώρα.
Τι καταχωνιάζεται εκεί μέσα, τι χαμός γίνεται, ώστε να μην αρθρώνουμε λέξη, να μην αναγνωρίζουμε καν και τις ανάγκες μας...



Ελένη μου.
Την σύγχρονη γενιά την γνωρίζω καλά. Βρίσκομαι καθημερινά με εφήβους, χρόνια τώρα, σε μια σχέση ουσίας, όχι τυπική. Μου μιλάνε, μοιράζονται πράγματα.
Είναι αλλιώς.
Και το ότι είναι περισσότερο μοναχικά, δεν είναι μια πρόχειρη προσωπική εκτίμηση. Είναι διαπίστωση ερευνητική. Ζούμε στον αιώνα της κατάθλιψης. Έτσι βαφτίζεται ο δικός μας.

Εμείς, ναι, στεκόμασταν ίσως με ένα ποτό στο χέρι, μα δε λέω αυτό. Ήταν τελείως διαφορετικά. Φλερτάραμε. Αγγιζόμασταν. Είχαμε ρόλους. Άντρες κυνηγούς επίμονους, μέχρι να πέσει το κάστρο.
Γινόταν βήματα. Υπήρχε σενάριο. Και χαρά. Αυτό, Ελένη μου. Όνειρο και χαρά.

Τρομακτικά εύστοχη κάπτεν.
Τρομακτικά…

@καπετάνισσα:

Ναι, συμφωνώ, για την ποιοτική διαφορά της εποχής κ.λπ. κ.λπ.

απλά ήθελα να υπερτονίσω ότι μια βαθύτερη αλλοτρίωση μες στους καιρούς μπορεί να είναι έναυσμα για τα πλέον ισχυρά συναισθήματα που γεννώνται στον έρωτα.

Μοιάζει παράδοξο αλλά συμβαίνει πολλές φορές και μάλιστα σε εποχές έκπτωτες.

Αν και ο έρωτας είναι από τη φύση του α-χρονικός, έξοδος από την Ιστορία, και ως εκ τούτου, δεν επηρεάζεται και τόσο πολύ από τις ιστορικές μεταπτώσεις.



@ανώνυμος:

στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι φανερό ότι η σκέψη αριστοτελίζει (αν και δεν υπήρξα ποτέ φαν του Αριστοτέλη...)

Δεν θα διαφωνήσω καθόλου για τις επιρροές σου return.

θα ήθελα όμως να μας αναλύσεις την αχρονικότητα του έρωτα χωρίς να τον αναγάγεις, σε παρακαλώ, σε παγκόσμια αξία.

Ο ανώνυμος

Σκισμένα τα κορίτσια σαν χαρτόνι
με στίγματα απο θειάφι μέσα στο κεφάλι
με χόρτο θυμωμένο μεσ' στο στόμα
να σπάζουν το φλυτζάνι τ'ουρανού
με δάκρυα τεντωμένα μεσ' στα μάτια
σα μαύρες ολοκαίνουριες καρφίτσες
πότε το χρώμα των πουλιών θα τραγουδήσει;
πότε οι πεταλούδες θα χτυπήσουν τα μαχαίρια;
όταν στους ήλιους θα φυτρώσουν άλλα χέρια
κι ο ύπνος θα τους αδειάζει απ'το σκοτάδι

κι' η νύχτα θα είναι όμορφη σα μερα

Μίλτος Σαχτούρης


μου θύμισες το αγαπημένο μου ποίημα.. γυναίκες cosmopolitan, γυναικες με γόβες, γυναίκες που τις κόβουν οι γόβες αλλα συνεχίζουν να τις φορούν, γυναίκες που θελουν παιδια αλλα διαλέγουν καριέρα, γυναίκες που έχουν καριέρα επειδή δοθηκαν ασύδοτα, γυναικες που εχουν καριερα για να αγορασουν το τελευταιο τσαντακι Luis Vuitton..το ξερω δεν με παιρνει να μιλαω γιατι καπως ετσι ειμαι κι εγω..η μαλλον προς τα εκει οδευω..αυτο θελουν να ειμαι..να ξεσπαω τις νευρωσεις μου στα λουσα και την επιφαση της πολυτελειας..και στο σεξ φυσικα.. παντοτε ειχα τη σπίθα μέσα μου, τη φλόγα μέσα μου..να διαβαζω βιβλια να παιζω μουσικη να ταξιδευω σε απατητα μονοπατια..αυτο μου αρκουσε..αυτο ομως που εγω ονομαζω ελευθερια οι αλλοι το ονομαζουν τρέλα, λόξα... τελος παντων αυτο ειναι αλλο θεμα..το προβλημα με μας τις γυναικες ειναι οτι δεν χειραφετηθηκαμε ποτέ εμεις..χειραφετηθηκαν οι βιομηχανιες "ομορφιας", οι πολυεθνικες απεκτησαν μεγαλυτερο καταναλωτικο κοινο, μεγαλυτερο εργατικο δυναμικο κτλ, αλλα ποτέ εμείς..γιατί κατα βάθος το ομολογω..θελω να αφεθω, να αγαπήσω, να ακουμπήσω με γυμνή ψυχή το κορμί του κι ας πάθω ηλεκτροπληξία..αλλα δεν θα το κανω..γιατι παντα ο ερωτας συνταξιδευε με το θανατο, αλλα σημερα δεν θελουμε να πεθαινουμε, νιωθουμε οτι δεν μας αξιζει..ακουμε στα ραδιοφωνα τα μπουζουκοτραγουδα, παμε στον φουστανο μας κοβει τις ρυτιδες, παμε και το παιζουμε στυγνες επαγγελματιες και πετυχημενες και παμε γι'αλλα..κι εγω ντρεπομαι αλλα φοβαμαι το μοναχικο δωματιο, τους ασπρους τοιχους..ειναι τρομαχτικοι οπως η λευκη σελίδα...

βλέπεις κατάματα τον εαυτό σου..κι αυτη είναι η πηγή όλων των κακών..κανενας πλέον δεν μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με τον εαυτό του....

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

@ανώνυμος:

Δεν μίλησα για επιρροές... Απλά είναι ένα παιχνίδι που συνηθίζεται

Ο Αριστοτέλης δεν είναι επιρροή μου διότι δεν είναι ...ποιητής (όλως τυχαίως αυτό).

"θα ήθελα όμως να μας αναλύσεις την αχρονικότητα του έρωτα χωρίς να τον αναγάγεις, σε παρακαλώ, σε παγκόσμια αξία."

Διακρίνω μια ακυρολεξία. Από τη μια συμφωνείς ως προς την αχρονικότητα του έρωτα, από την άλλη όμως ΔΕΝ θέλεις να του προσδώσεις μια "παγκόσμια αξία" .
Τι είναι "παγκόσμια αξία", πιθανώς να γνωρίζεις μόνον εσύ.

Μήπως ήθελες να πεις "καθολική αξία";

Ασφαλώς και είναι....Χρειάζεται να είναι ιδιοφυία για να το καταλάβει κάποιος αυτό;

Περαιτέρω, η αχρονία του έρωτα -ελέχθη και πιο πάνω- έγκειται ακριβώς στο ότι αποσύρει τους ερωτευμένους από την Ιστορία...

Αυτό σε ένα βαθύτερο υπαρκτικό επίπεδο, διότι κατά τα άλλα οι ερωτευμένοι συνεχίζουν να ζούνε όπως πριν την καθημερινή ζωή τους, μόνο που αυτή η τελευταία έχει μεταμορφωθεί κατά πολύ, όχι στις στιγμιαίες εκφάνσεις της (που δεν αλλάζουν), αλλά στον τρόπο που προσλαμβάνονται αυτές...

Κάθε τι διαστέλλεται και δεν συστέλλεται.

Εν ολίγοις και εν συνόψει ,αυτά.

Μα πόσο αντιερωτική τούτη η εποχή, συλλογιζόμουν χθες μες στη νυχτιά και το μουρμούριζα κιόλας.

Τεράστια αλήθεια, που οι πιο πολλοί την έχουμε βιώσει.

Να είσαι καλά.
καλό και ήρεμο βράδυ.

Το μόνο που ήθελα να σου δείξω return ήταν την αναγκαιότητα του "προφανούς" και μέσα στον "γραπτό" λόγο.

Χρησιμοποίησες την προφανή αιτία της αχρονικότητας του έρωτα ενώ σε είχα παρακαλέσει και προειδοποιήσει "ρητά" να μην το κάνεις.

Έπεσες μέσα σε μια απλή παγίδα χωρίς να το καταλάβεις, και ξέρεις γιατί? Διότι ο λόγος σου δεν είναι κτήμα σου, δεν είναι εκφορά της συνειδητότητας σου αλλά απλά ένα εργαλείο εντυπωσιασμού.

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

@ανώνυμος:

: -)))))

Προσπαθώ με δυσκολία, είναι αλήθεια, να παρακολουθήσω τα ...λογικά σας άλματα.

Από την πόλη έρχομαι και στη κορφή η ..πόλη πάλι ,
νομίζω ότι σας ταιριάζει γάντι...:)))

Εν πάση περιπτώσει, αν νοιώθετε εξαπατημένος/η μπορείτε να μου ...κάνετε μήνυση.

Και επειδή, δεν σας βλέπω να τα καταφέρνετε καλά έστω σε μια στοιχειώδη συνέπεια επιχειρηματολογίας, προτίθεμαι να σας προσφερθώ και για ...δικηγόρος ...εναντίον του εαυτού μου,
έτσι ώστε να έχετε τουλάχιστον μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή παρουσίαση...

ΥΓ. Και ποιος είπε ότι το προφανές δεν έχει τη θέση του στο λόγο;

Ξαναδιαβάστε το άρθρο μου,
(είχα προβλέψει μάλιστα και τις συμπλεγματικές περιπτώσεις του είδους σας που αναφωνούν συνήθως: "προσπαθείς να με κοροιδέψεις με την ωραία γλώσσα" - έτσι έγραφα κάπου εκεί),
διότι το κάνατε αγνώριστο και μάλιστα σε άλλο ...ιστότοπο με άλλο ...θέμα
(ω ρε Τουρκιά...)

ΥΓ. Ζητώ συγγνώμη από την Καπετάνισσα για τον μη ηθελημένο σφετερισμό του χώρου της...

Είπε ο return: "είχα προβλέψει μάλιστα και τις συμπλεγματικές περιπτώσεις του είδους σας που αναφωνούν συνήθως: "προσπαθείς να με κοροιδέψεις με την ωραία γλώσσα" - έτσι έγραφα κάπου εκεί),
διότι το κάνατε αγνώριστο και μάλιστα σε άλλο ...ιστότοπο με άλλο ...θέμα
(ω ρε Τουρκιά...)"

Παρατηρώ ότι η γλώσσα σου παύει να είναι ωραία όταν ο λόγος σου είναι αυθόρμητος.

Έτσι κι αλλιώς ο λόγος σου δεν με ενδιαφέρει για να συνεχίσω, ιδίως σ' ένα χώρο όπου είμαι φιλοξενούμενος.

Ο ανώνυμος

@ανώνυμος:

αν σας πείραξε το " ω ρε μαύρη Τουρκιά" (ιδιωματική έκφραση συνηθισμένη στη καθομιλουμένη) τότε την παίρνω... πίσω.

Αν είναι γι' αυτήν την φράση να χάσω ένα/μία τόσο φανατικό/ή θαυμαστή/στρια που με "κυνήγησε" με τόση αγωνία σε άλλο blog... Και αν δεν σας ενδιέφερε ο λόγος μου γιατί με ταλαιπωρήσατε επί μακρόν χρόνο σχολιασμού και μένα και το blog ώδε με αστειότητες;

ΥΓ. Και πάλι συγγνώμη Καπετάνισσα...it's only rock'n'roll, you know..

Σ΄αυτούς τους καθρέφτες που κοιτούν καπετάνισσά μου, δεν έχουν χάσει μόνο τον πόθο, αλλά το ίδιο το νόημα της ζωής. Με έχει προβληματίσει πολλές φορές αυτή η αλήθεια, μα μόνο εσύ μπόρεσες να το διατυπώσεις με τις λέξεις σου!Φιλιά πολλά!

Κολοκυθάκι μου, αν έχεις κοινή οπτική κι εσύ που'σαι πλάσμα βουτηγμένο μες των νιάτων την αντάρα, ε, τούτο λέει πολλά!


The Return,
σε κατανοώ καλέ μου.
Σάμπως έχουμε κι άλλη γιατρειά σε τέτοιες πονηρές, ύπουλες εποχές; Υπέρβαση από μόνος του ο έρωτας, αν κάνει μιά και φανεί, θα τα σαρώσει όλα στο διάβα του...


Νίνα,
αγκαλιά ανοίγω να σε υποδεχθώ.
Σ' ευχαριστώ για τα λόγια τα ποιητικά τ' αγαπημένα και για τ' άλλα, τα από καρδιάς, που με τιμάς και καταθέτεις εδώ.
Σα να ακούω το καρδιοχτύπι σου Νίνα. Την πίκρα που σταλάζει στο χείλος, τον στεναγμό που πελεκά το στέρνο για να βγεί.
Λέει κάτι το ότι σε νιώθω;
Λέει θαρρώ.

The Return,
τούμπα να φέρεις το σύμπαν, δικός σου λογαριασμός!
Ό,τι γουστάρεις κάνε.
Πάρε την μπάλα κι αλώνιζε στο γήπεδο.


Ανώνυμε,
την ενηλικίωση την πατήσαμε, ναι;
:)
Βλέπε ανωτέρω... Απ' τα ίδια.

Πανανθρώπινες αξίες σεβασμού, γνωρίζετε αμφότεροι.


Sigmataf,
χαρά μου που είσαι στην παρέα της νιότης -μέσα-έξω-! (Λέμε τώρα...)
Να βλέπουμε που λες τις αλήθειες μας. Μπας και ξορκίσουμε τα φαντάσματα που μας στοιχειώνουν.


Πυθία,
μοσχοβόλησε ο τόπος!
Χρησμούς-φιλιά μπορώ να έχω από σένα;
Να'χουνε του φεγγαριού το άγγιγμα και της αγάπης το μεθύσι;
Ναι;
Πες ναι, πες ναι...


Ελπίδα,
γυρίζουν οι σελίδες.
Άλλοτε λέω, πως είναι για καλό.
Δεν στέκει ο κόσμος, βαδίζει, πάει πέρα.
Το καλύτερο δεν ξέρω σίγουρα ποιό είναι. Λες να μην χρειάζονται αξιολογικές κρίσεις; Μπορεί...
Γιατί τότε μας σπαράζουν τόσο τα διψασμένα, χαμένα βλέμματα;