Όχι ποτέ δεν κολυμπάμε στο ίδιο ποτάμι δεύτερη φορά...έχουμε όμως πολλές φορές την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να το κάνουμε...

φιλιά πολλά

Τίποτα δεν έχει αλλάξει
τίποτα δεν είναι όπως παλιά

έτσι θα πάμε μέχρι το τέλος !

Έχω αλλάξει ρότα πολλές φορές
καπετάνισσα μέσα στα πέλαγα
για να φέρω το πλοίο ασφαλή
μέχρι τον προορισμό του.

Γιατί μέσα στο πλοίο ήταν
το πλήρωμά μου και συντρόφοι μου
και αυτό θα συνεχίσω να κάνω !

καλό σου βράδυ
καλό ξημέρωμα !

"μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά"
Πρέπει όμως να συνειδητοποίησουμε ότι δεν πρέπει να θέλουμε να τσαλαβουτάμε στο ίδιο ποτάμι...
Καλημέρα Καπετάνισσα!!!

Ούτε κι εμείς είμαστε οι ίδιοι πια ..

γιατί όμως τα επόμενα νερά είναι πάντα πιο κρύα;

καταπληκτική και αυτή η φωτογραφία. και ο συνδυασμός και η ιδέα. Ουφ ωραία ήταν

Τα πάντα ρει, ε; Για να δούμε είναι έτσι; Εμένα μου φαίνεται ότι περνάω συνέχεια το ίδιο ποτάμι...

Υπέροχη φωτό, αγαπημένο τραγούδι..."Μένει όμως ακόμα ένα πείσμα, που δεν είναι συνήθεια μοναχά". Αυτό το πείσμα είναι που σε κάνει να μπαίνεις ξανά και ξανά στο ποτάμι, στο ίδιο, σε άλλο, και να προχωράς μέχρι να ματώσουν τα πόδια σου από τις πέτρες, μέχρι να σωριαστείς στα παγωμένα νερά, ή μέχρι να βρεις εκείνη τη σπηλιά που θα στεγάσει τα όνειρά σου. Ένα πείσμα...για μια ζωή!

γε-ε-ε-ε-ε-ελα, γε-ελα πουλι μου γέλα...

Εχω περιπλανηθει σε πολλα ποταμια. Αλλα ηταν ορμητικα, αλλα ειχαν ηρεμα νερα, αλλα ηταν χειμμαροι ή παραποταμοι. Μου εχει τυχει να αναστεναξω με ανακουφιση οταν βγηκα απο καποιο ή να κοιταξω πισω με νοσταλγια. Ποτε ομως δεν ξαναγυρισα στον ιδιο ποταμο. Η ζωη με τον δικο της ιδιαιτερο τροπο με πηγαινει σε νεα ποταμια. Και για καποιο δικο μου βαθυτερο λογο δεν μπορω να γυρισω στα παλια.
Αχ! ναξερες Καπετανισσα τι μου ξαναφερες στο νου. Νασαι καλα.

Giramondo, αγαπημένη...
Η ζωή αλλάζει διαρκώς.
Η ίδια η ζωή είναι αλλαγή.
Άν ένα πράγμα είναι μόνιμο, αυτό είναι ίδια η αλλαγή.
Κι αυτό, κάθε άλλο παρά ψευδαίσθηση είναι.


Sailor,
μπροστάρης στα δύσκολα, στα ζόρικα, στα λεβέντικα. Τιμονιέρης αληθινός. Ξέρεις καλά από αλλαγές, το βλέπω. Δασκάλα μεγάλη η θάλασσα!
Κύμα: Κινείται πάντα...


Clowd,
θέλουμε, δε θέλουμε, το ίδιο που μας κάνει!
Ποτέ δεν βιώνουμε κάτι με τον ίδιο τρόπο. Ποτέ.
Και... να σου πω;
Η ανία, ακόμα και η δυστυχία, θαρρώ πως πάει χέρι-χεράκι με την στατικότητα.
Χτυπάει ύπουλα την πόρτα μας ακριβώς επειδή δεν επιτρέπουμε να συμβεί η άλλαγή. Η προσκόλληση στα ίδια, τα ήδη γνώριμα και δοκιμασμένα είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό.
Θεμελιώδες μάλιστα. Μας κυνηγά παιδιόθεν.
Στο πίσω μέρος του μυαλού μας επιθυμούμε τα πράγματα να είναι σταστικά.
Να μην διαφοροποιηθούν. Να παραμείνουν έτσι.

Πως όμως; Πως; Αφού το κάθε λεπτό ζούμε άλλα και είμαστε άλλοι...

Μάρκο,
Προφανώς με το πέρασμα του χρόνου, μεγαλώνοντας, μαθαίνοντας, βιώνοντας τις εποχές της ζωής και της ψυχής μας, μπορούμε να καλοδεχόμαστε αλλαγές.
Και να βιώνουμε βαθιά αυτήν τη διαρκή ροή, που κυλάει μέσα μας, γύρω μας, στον κόσμο όλο.


Μαίανδρε,
πολύ καλή ερώτηση...
Δεν ξέρω να σου πω! Μάλλον τα προηγούμενα νερά μας φαινότανε πιο ζεστά γιατί τα είχαμε συνηθίσει.
Άσε που φορές-φορές η ψυχρολουσία είναι απαραίτητη!


Ελένη,
γλυκομίλητο κορίτσι!
Μια βουτιά σε καθάρια νερά -ποταμού, ναι- σπρώχνει στις όχθες και τα περίσσια του μυαλού λέω.
Κείνα τα σκάρτα, τα βασανιστικά, τα ενοχλητικά...

Σταυρούλα,
Μπαίνοντας σ΄ένα ποτάμι, την επόμενη στιγμή κι εσύ και το ποτάμι, έχετε αλλάξει. Δε είσαι η ίδια, μετατοπίστηκες, αναβαφτίστηκες από την επίδραση της εμπειρίας σου.
Και το ποτάμι, δες! Μοιάζει ίδιο, μα δεν είναι. Ανεπαίσθητες περιδινήσεις, λίγη θολούρα, κάποια χαλικάκια να, μετακινήθηκαν. Όχι, δες!


Tradescadia, σωστή παρατήρηση!
Το πείσμα που θρέφει τη ψυχή, που δυναμώνει τη σκέψη, που πλουτίζει την καρδιά! Κι αν είναι ζωτικό στοιχείο της ύπαρξής μας!


drskafidas,
καλώς ήλθες στα μέρη μας!
Άντε, κάτσε παρέα μια και η διάθεση είναι... χορωδιακή!
Μα να δείς πως πυροδοτεί ψυχές και διαθέσεις αυτό το "είν' η ζωή μια τρέλλα"!

Tolitsa
Μπορεί τάχα να'ναι κι αλλιώς;
Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, ζούμε μια πραγματικότητα, που μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε ποτάμι ορμητικό, ήρεμο, παγωμένο ή φλογισμένο απ' τον ήλιο.
Ώθηση ή τροχοπέδη.
Η κατεύθυνση είναι προς τα μπρος. Ούτως ή άλλως.
Σε μας μένει, ν' αδράξουμε τη μέρα!
Και να χαρούμε κολύμπι στα ποτάμια της.

Καπετάνισσα εννούσα κάτι πολύ πιο απλό.
Τη δεύτερη φορά που θα πλησιάσουμε το ποτάμι, εκείνο μεν δεν θα είναι ίδιο, αφού τα νέρα του ούτε στιγμή δεν μένουν ακίνητα, εμείς δε, θα είμαστε διαφορετικοί, αφού θα έχουμε ήδη την εμπειρία της πρώτης φοράς.. :-))

Έτσι ακριβώς καπετάνισσά μου! Τίποτα δεν αλλάζει (νομίζουμε!)
κι όμως, τίποτα δεν είναι ίδιο!
Πόσο άλλαξες....
Πόσο άλλαξα...
που λέει κι ένα άλλο τραγούδι.
Πολλά φιλιά!

Το ίδιο λούκι, ναι. Το ίδιο ποτάμι, όχι.

"Δεν έπινα χτες τον αγέρα μου
μ` ανοιχτά παράθυρα

δεν σε ήξερα
γουλιά του δυόσμου

Ποιος στριφογυρνάει μέσα του
τροχό του ενός φωτός
και παίρνει ήλιο κύκλο

Αυτός
κι εδώ
κι εκεί
ψωμί
σε έτοιμα μαχαίρια..."
sok

Καλή σου μέρα αγαπημένη

Μάρκο μου,
σε κατανοώ πλήρως.
Ρίξε μια ματιά παραπάνω, να δείς τι γράφω στη Σταυρούλα...
Σαφώς και η ουσία βρίσκεται εκεί ακριβώς που την εντοπίζεις.


Ελπίδα γλυκειά!
Αμ, το άλλο:
"Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν"!
Και:
"Αλλάζουν όλα γύρω μας
και μόνα αυτά που πέρασαν θα μείνουν..."


Ovi,
αγάπη κι από δω να ρίχνει φως γλυκό εκεί, στα βορεινά σκοτάδια!


Εαρινή Συμφωνία,
πως να πω τώρα όχι;
Άσε που το λούκι, το γρανάζι που είμαστε αγκιστρωμένοι, δεν αφήνει να φανεί κι η αλλαγή, η οποία όμως, ούτως ή άλλως, μέσα μας συμβαίνει!
Και μια ωραία πρωία λες, ώρα να συστηθώ στον εαυτό μου...

Sok,
πόσες αγκαλιές θα πάρω από τα λόγια σου;
Σε πόσους ήλιους θα κυλιστώ, ρουφώντας μέθη;
Αέρηδες να πιώ, να βουτηχτώ, να γίνω αερικό, να γίνω μοίρα.

Να δεις που δε χορταίνεται η αγάπη!
Ποτάμι κι αυτή, χείμαρρος!

ή αλλιώς όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.

Καπετάνισσα εσύ ποίηση γράφεις το ξέρεις?

Σου στέλνω την αγάπη μου ντυμένη με τις μουσικές σου που είναι αγαπημένες πολύ.
Χάθηκες, χάθηκα, ξαναβρισκόμαστε!
Σε φιλώ πολύ Μαρία. Πάντα

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

Δεν κολυμπάμε στο ίδιο ποτάμι γιατί παρότι βουτάμε στο ίδιο σημείο, τα "προηγούμενα" τρεχούμενα νερά έχουν ήδη παρασυρθεί στη θάλασσα...
Ακόμα και στη θάλασσα όμως να βουτήξουμε για να τα ξαναβρούμε πάλι δεν θα τακαταφέρουμε γιατί ταξιδεύοντας μέχρι εκεί, θα έχουμε αλλάξει εμείς...

χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια μόνο τρόπο να κοιτάνε... λέει άλλο τραγούδι. Bisous που λένε και στην άλλη μου γλώσσα... (Φιλάκια)

Δεν ξέρω για τους Κατσιμιχαίους. Αυτή η φωτό λέει πολλά...

Ποταμώ γαρ, ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ


Αυτό ξαναπές το, μεγάλε παππού Ηράκλειτε...

Βολκώφ

εξαρτάται,
αν κολυμπάμε κατά τη φορά του ρεύματος ή
αντίθετα από αυτό...
στην δεύτερη περίπτωση
κουράζεσαι γρηγορότερα...
αν τα νερά σου ταιριάζουν
μπορείς να ξαναπροσπαθήσεις...

καληνύχτα καπετάνισσα...

Βρε κάπτεν τα ποτάμια πάντα εκεί είναι, στη θέση τους.
Απλά μάλλον αλλάζει ο τρόπος που κολυμπάμε. Όσο να πεις εκπαιδεύεσαι με τα χρόνια. (φάτσα που κλείνει το μάτι)

Κολυμπάμε σε άλλη μεριά του, ίσως, πιο εύκολη, πιο μαλακή, αν έχουμε προηγουμένως γλιστρήσει ή σε άλλη μεριά του, κοντά στα βράχια, αν έχουμε βαρεθεί την ησυχία της καθάριας όχθης...

Έχει δίκιο ο παππούς.
Πλανάσαι αν νομίζεις ότι ξαναβουτάς στο ίδιο ποτάμι. Σιγά μην κάθεται ο ποταμός να περιμένει εσένα. Κυλάει συνέχεια. Κι ευτυχώς, γιατί αλλιώς θα γινόταν βάλτος.
Αν θες να βρεις τα ίδια νερά, προχώρα, τρέξε παρακάτω.

Argyrenia,
σμίγουν οι φωνές μας στα τραγούδια, δεν το 'δες;
Όσο για τ' άλλα...
Ό,τι προστάζει η ψυχή γράφω.
Εσύ ζαχάρωσες τη γλώσσα.
Και σ' ευχαριστώ!


Χνούδι,
εγώ να δεις πως κολυμπώ στις μουσικές σου κι αγγίζω βυθούς μαγικούς, πολύτιμους!
Οι άνθρωποι που ανταμώνουνε για λόγους ψυχής, δε χάνονται ποτέ.
Το ξέρεις.


VITA MI BAROUAK,
ακριβώς έτσι...
Ο
Και κάποιες φορές, ο φόβος μήπως τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως θα 'θελες, όπως ελπίζεις και φαντάζεσαι, δεν αφήνει να φανεί η αλλαγή, η οποία όμως, ούτως ή άλλως, μέσα σου συμβαίνει.

Ανδρομέδα πολυαγαπημένη!
Για κάποιο λόγο δεν μπορώ να αφήσω στο μπλόγκ σου σχόλιο, οπότε ας το τολμήσω από εδώ.
Πες μου τώρα. Σίγουρα;
Δηλαδή... ανοίγεις τις φτερούγες;

Αν σου στείλω όλου του κόσμου τα "σ΄αγαπώ" θα γίνει κάτι;

Μα... εγώ θα σ'αγαπώ κι αν φύγεις!
Και θα σε βρώ, δε χάνονται έτσι οι καρδιές...
Καλά ταξίδια μάτια μου, στις θάλασες του κόσμου!


Δόκτωρα!
Να βλέπουμε τάχα σε εικόνες και σχήματα και χρώματα και σκιές, ό,τι μες στο μυαλό μας κουρνιάζει;


Βολκώφ,
μα δεν το μάθαμε, δεν το βιώσαμε, δεν το πληρώσαμε κιόλας;
Πως η στιγμή, αυτό που ονομάζουνε παρόν, έγινε κιόλας περασμένο;
Κι αυτό που έρχεται μπροστά, δεν είναι αλλιώς;

Γιώργο μου, σ΄αυτό που λες δε λαθεύεις, μα η δροσεράδα του ποταμού, η παγωνιά του ακόμη, το ρεύμα κι η πνοή του θα'ναι αλλιώτικα κάθε, μα κάθε στιγμή...


Κολοκυθάκι μου!
Άλλοι εκπαιδεύονται κι άλλοι παιδεύονται, ναι;


Αλεξάνδρα ναι!
Αλλάζουμε και τη θέαση, τροποποιούμε και τη θέση, μπας και μας πάει το ρεύμα κατά κει που λαχταράει η ψυχή.
Το'πανε κι όνειρο, που κάθε νύχτα θα΄ναι κι άλλο...

Σωστή η Κερασιά!
Κι όποιος αντέχει τις... ψυχρολουσίες, ας κάνει τα κουμάντα του!
Εδώ μετριέται τ' ανάστημα της ψυχής, όχι σε σίγουρα, θολά νερά που βαλτώσανε για χρόνια!