Θα καθίσω απέναντι.
Μονάχα έτσι θα βουτήξω μες στο μαύρο των ματιών σας
και θα ανασύρω ό,τι καλοκρύβεται και τρεμοπαίζει.
Θα γλιστρήσω απ’ τη χαραμάδα
της σφιχταμπαρωμένης πόρτας σας,
της απομόνωσής σας.
Έι! Σε σας το λέω, που θυσιάζετε το υγρό κόκκινο φιλί
στο βωμό της ηλεκτρονικής αυτοεξορίας.
Σε σας, που λέτε enter αντί για «έλα κοντά»,
σε σας που καμώνεστε πως ξέρετε τη γλώσσα του καιρού,
τη μιλιά των αριθμών, το τικ-τακ όχι μιας παλλόμενης καρδιάς
μα εκείνο των πλήκτρων.
Γενιά των αποίκων του Ίντερνετ, στερημένη γενιά.
Όχι απ’ των περίσσιων αγαθών τη χόρταση μα
από κείνο το μύρο, το μεθυστικό.
Κείνο που σε λιγώνει καθώς διαχέεται στου ανέμου την πλάνη
και στριφογυρίζοντας ακουμπά σε μια γωνιά
γεμάτη χάρες... εκεί, στο κάτω χείλος.
Θα σταθώ απέναντι με τοξοβόλου χέρια.
Να σημαδέψω το «πολύ» σας, να σας ακραγγίξω,
να ξεκρεμάσω ήλιους να σας τους δώσω φορεσιά
και κάποιο φυλαχτό, το πάθος της ζωής,
στολίδι στ’ άσπρο σας πουκάμισο.
Πότε-πότε θα περνώ, να σας αφήνω αγέρα κι άρωμα
Και να σας δείχνω σεντόνια απλωμένα στους δρόμους,
τσαλακωμένα, ναι, με τις πτυχώσεις τους να μαρτυρούν
κορμιά π’ ανάδευαν για ώρες…
Έτσι θα σταθώ, με βλέμματα καρφιά,
ν’ αφουγκραστώ τους ανθρώπινους ήχους, που θαρρώ πως λαγοκοιμούνται
κάτω απ΄ αυτήν την αρματωσιά.
Θα στήσω το αυτί στον τόπο της καρδιάς λέω.
Μα… όχι, δεν μπορεί να ΄μαι απέναντι.
Θα ΄μαι πλάι για να χαρτογραφώ καρδιοχτύπια,
να νιώθω τη ζέστα της σάρκας,
να πέφτουν απ’ τα λόγια μου αγκαλιές,
να φτάσω μέχρι τον αλμυρό βυθό των ματιών σας.
θα ’μαι δίπλα, μια κι είμαι ένας από σας.
(Παντελής Θεοχαρίδης στο εκπληκτικό
Quid donum
των Δημήτρη Μαρκατόπουλου - Γιάννη Τσατσόπουλου.
Quid donum portemus ad amicitiam?
Quid opus defendit amorem fragilem?
Audite in nocte tristia praecordia
cantare in medios de solitudine.
Αλλιώς:
Τι δώρο να προσφέρουμε στη φιλία;
Ποια πράξη υπερασπίζει τον εύθραυστο έρωτα;
Ακούστε μέσα στη νύχτα τη θλιμμένη καρδιά
να τραγουδάει ανάμεσά μας για τη μοναξιά της.
Η φωτογραφία, του Martin Zurmuehle)
Μονάχα έτσι θα βουτήξω μες στο μαύρο των ματιών σας
και θα ανασύρω ό,τι καλοκρύβεται και τρεμοπαίζει.
Θα γλιστρήσω απ’ τη χαραμάδα
της σφιχταμπαρωμένης πόρτας σας,
της απομόνωσής σας.
Έι! Σε σας το λέω, που θυσιάζετε το υγρό κόκκινο φιλί
στο βωμό της ηλεκτρονικής αυτοεξορίας.
Σε σας, που λέτε enter αντί για «έλα κοντά»,
σε σας που καμώνεστε πως ξέρετε τη γλώσσα του καιρού,
τη μιλιά των αριθμών, το τικ-τακ όχι μιας παλλόμενης καρδιάς
μα εκείνο των πλήκτρων.
Γενιά των αποίκων του Ίντερνετ, στερημένη γενιά.
Όχι απ’ των περίσσιων αγαθών τη χόρταση μα
από κείνο το μύρο, το μεθυστικό.
Κείνο που σε λιγώνει καθώς διαχέεται στου ανέμου την πλάνη
και στριφογυρίζοντας ακουμπά σε μια γωνιά
γεμάτη χάρες... εκεί, στο κάτω χείλος.
Θα σταθώ απέναντι με τοξοβόλου χέρια.
Να σημαδέψω το «πολύ» σας, να σας ακραγγίξω,
να ξεκρεμάσω ήλιους να σας τους δώσω φορεσιά
και κάποιο φυλαχτό, το πάθος της ζωής,
στολίδι στ’ άσπρο σας πουκάμισο.
Πότε-πότε θα περνώ, να σας αφήνω αγέρα κι άρωμα
Και να σας δείχνω σεντόνια απλωμένα στους δρόμους,
τσαλακωμένα, ναι, με τις πτυχώσεις τους να μαρτυρούν
κορμιά π’ ανάδευαν για ώρες…
Έτσι θα σταθώ, με βλέμματα καρφιά,
ν’ αφουγκραστώ τους ανθρώπινους ήχους, που θαρρώ πως λαγοκοιμούνται
κάτω απ΄ αυτήν την αρματωσιά.
Θα στήσω το αυτί στον τόπο της καρδιάς λέω.
Μα… όχι, δεν μπορεί να ΄μαι απέναντι.
Θα ΄μαι πλάι για να χαρτογραφώ καρδιοχτύπια,
να νιώθω τη ζέστα της σάρκας,
να πέφτουν απ’ τα λόγια μου αγκαλιές,
να φτάσω μέχρι τον αλμυρό βυθό των ματιών σας.
θα ’μαι δίπλα, μια κι είμαι ένας από σας.
(Παντελής Θεοχαρίδης στο εκπληκτικό
Quid donum
των Δημήτρη Μαρκατόπουλου - Γιάννη Τσατσόπουλου.
Quid donum portemus ad amicitiam?
Quid opus defendit amorem fragilem?
Audite in nocte tristia praecordia
cantare in medios de solitudine.
Αλλιώς:
Τι δώρο να προσφέρουμε στη φιλία;
Ποια πράξη υπερασπίζει τον εύθραυστο έρωτα;
Ακούστε μέσα στη νύχτα τη θλιμμένη καρδιά
να τραγουδάει ανάμεσά μας για τη μοναξιά της.
Η φωτογραφία, του Martin Zurmuehle)
καλησπέρα καπετάνισσα...
καπετάνισσα όχι των ταξιδιών μας...
καπετάνισσα των εικόνων και των ήχων μας...
μόνο κάποια που ξέρει τους δρόμους τόσο καλά, μπορεί να οδηγήσει εμάς, τους αδαής και απαίδευτους...
καλησπέρα...
να 'σαι καλά...