Να'ναι νοτιάς λιγωτικός. Να κολλάει πάνω σου η σκόνη και να νιώθεις τριγύρω τη χλωμάδα της ερήμου -μια δρασκελιά η Αφρική-, να σου μουρμουρίζει ανατολίτικα μυστικά. Ερωτοφερμένος νοτιάς. Κι αυτή η κάψα, δίχως καθαρότητα αλλά με περίσσια γλύκα.
Βρίσκομαι σταματημένη στο φανάρι. Διάχυτη η ραστώνη του Κρητικού νότου τριγύρω και, ξαφνικά, να μου'ρχεται η ξυπόλητη τσιγγανοπούλα, η μανδηλοφορούσα, να μου καθαρίσει το παμπρίζ.
Ακροβατώ ανάμεσα στη σκληράδα του στερεότυπου που κουβαλάει ο συγκεκριμένος ρόλος -παιδί των φαναριών- και στις περί ανθρωπισμού ελαστικές αρχές που ζουζουνίζουν στο μυαλό μου.
Εκείνη, επί τω έργω. Με αγνοεί σκανδαλωδώς, σχεδόν με περιφρονεί.
Στις δικές μου ενστάσεις, "μα είναι καθαρό το αμάξι, δεν σου είπα να συνεχίσεις", λαμβάνω την εξής απάντηση:
"Κερασμένο από τον μπροστινό"!
Κόκκαλο εγώ! Πραγματικός τζέντλεμαν ο μπροστινός οδηγός, βρήκε έναν ομολογουμένως, άκρως πρωτότυπο και ενδιαφέροντα τρόπο προσέγγισης!
Τι τριαντάφυλλα και πρασινάδες...
Τέτοιο φλερτ, δεν έχει ματα-ξανα-γίνει!
Μες στην ασφαλτο; Και με μέσον, την πιτσιρίκα των φαναριών;
Λέγε με εκσυγχρονισμένο φλερτ, ε; Έστω, επιδερμικό. Μες στην τόση ξηρασία, μπορεί και να σ' ακούσω...
Ομολογώ πως ήταν όντως εντυπωσιακά πρωτότυπο φλερτ