"Πέφτουν ολοένα σήμερα νομίσματα πάνω στην πολιτεία
ανάμεσα σε κάθε κόμπο σα μια σταλαγματιά στο χώμα
ανοίγει μια καινούργια χώρα: ήρθε η στιγμή, σηκώστε με".
( Γ. Σεφέρης, Η χώρα του αχώρητου )
ανάμεσα σε κάθε κόμπο σα μια σταλαγματιά στο χώμα
ανοίγει μια καινούργια χώρα: ήρθε η στιγμή, σηκώστε με".
( Γ. Σεφέρης, Η χώρα του αχώρητου )
Είναι νωρίς; Είναι αργά;
Η καλοκαιρία δεν άρχισε ακόμη να μετράει τις ανάσες της.
Σεπτέμβρης στο προσκήνιο. Σίγουρα; Σιγά! Στην Ελλάδα ζούμε. Ο χρόνος θα μας γλυκοκοιτάζει για μέρες... μέχρι να προσαρμοστεί η ώρα στο χειμερινό ηλιοστάσιο, μέχρι να στερηθούμε τα λινά, μέχρι να σβηστούν μια και καλή τα θερινά ίχνη στην άμμο.
Συλλογιέμαι πόσοι και πόσοι κοιτάζουν πλέον το ημερολόγιο σαν αριθμολόγιο, χωρίς αναγωγές στον εντός και τον εκτός τους χρόνο.
Λέγοντας -τάχα- πως είναι τακτική προσωρινή, αθέλητη, νιώθουν τον εαυτό τους να κινείται ερήμην των εσωτερικών ρευμάτων της ζωής, δοσμένο στην πάλη των κυμάτων της επιφάνειας.
Η καρδιά, που λες, ζητά φθινόπωρα, ήρθε και μου το'πε, μουρμούρισμα στ' αυτί. Αποχεραιτισμός στο καλοκαίρι που ακόμα δε χάθηκε μες στη φθινοπωρινή αχλύ.
Οι προσωπικές μας ιστορίες βγαίνουν και στέκουν στα ημερολόγια, κάθε που γράφεται η λέξη τέλος. Σε οτιδήποτε.
Κι άσε με τώρα να φαντάζομαι κομμάτια ζωής! Όπως κάνουμε σε γνωριμίες καινούργιες που παλεύουμε να μαντέψουμε την πορεία του άλλου πίσω από μια ρυτίδα, έναν μορφασμό.
Μόνο ο ίδιος όμως ξέρει τι έχει προηγηθεί. Για τους υπόλοιπους, μένουν μετέωρες σκέψεις.
Γράφουμε κι εμείς τις ιστορίες μας, κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα - έτσι όπως μας έμαθαν να μετράμε το χρόνο- και ταυτόχρονα αγωνιζόμαστε να δραπετεύσουμε από αυτές. Στιγμές και στιγμές σκαλώνουν εκεί που ξεψυχάει... τι άραγε; Η μνήμη;
Η λέξη τέλος είναι από τις πιο χρησιμοποιημένες του καιρού μας, το παρατηρείς;
"Δεν ισχύει πλέον" λέμε. "Αυτό τέλειωσε, έληξε, είναι ξεπερασμένο". Μέχρι και το τέλος του κόσμου καμώνονται πως βλέπουν κάποιοι αυτόφωτοι προφήτες. Συστήματα γκρεμίζονται, ιδεολογίες καταρρέουν κι εμείς γυρεύουμε τις ημερομηνίες λήξεως στις συσκευασίες των αγαθών. Παλιώνουν οι εικόνες του κόσμου μας κι εμείς ελπίζουμε πως πλάι σε κάθε ληγμένο αναδύεται πάντα το καινούργιο και φωτεινό...
Τι παράδοξα που μετριέται αλήθεια η ζωή σ' αυτόν τον πλανήτη! Μιλάμε για τον χρόνο, μιλώντας μόνο για μήνες, για χρόνια, που περνούν σε μια αφηρημένη παράταξη από μπροστά μας.
Λες και δεν είμαστε εμείς που περνάμε μέσα τους, σ' ένα και μόνο βύθισμα, κατάδυση απότομη με κρατημένη την ανάσα, μέχρις όπου φτάσουμε...
Νιώθω έτσι, αλήθεια, να κρατώ την ανάσα μου. Να ψάχνω στα τυφλά. Δεν ξέρω πόσο, είναι μήνες, χρόνια που διαρκεί αυτό το μακροβούτι;
Να ψηλαφώ χρόνους, αλήθειες, ονείρατα. Σχεδόν τα χαϊδεύω στα σύνορα του νου μου και μετά αφρός και πάλι σκοτάδι. Αρχή και τέλος.
Τώρα λοιπόν, που φεύγει η κάψα του καλοκαιριού, δεν μπαίνει στα χείλη μου παρά κάτι σαν τούτο εδώ: χαρά σ' εκείνον που μπορεί και βλέπει την αυγή στο τέλος των πραγμάτων.
Αυτός είναι για να τον καμαρώνεις!
Να μπορείς να βλέπεις στην άλλη πλευρά του λόφου.
Ξέρω. Θυμίζουμε εποχή μεταβατική στους από μέσα χρόνους. Φθινόπωρο.
Έλα όμως που ο άνεμος γλυκαίνει πιότερο λίγο πριν την άνοιξη, λίγο πριν την καλοκαιρία, λίγο πριν το χάραμα. Χμ! Ωραία λέξη! Χάραμα.
Μα να δεις που χαράζει, όποια εποχή κι αν γράφεται στον αλήτη το χρόνο. Σίγουρα; Σίγουρα.
Το κείμενο, δώρο αποχεραιτιστήριο στον Kyriaz
που έσταξε φως στη ψυχή μου.
Θέλησα και γω να κρατήσω θαλασσινό αφρό και να βρέξω μ' αρμύρα τα δικά του φθινόπωρα. Να πας στο καλό. Η σκέψη μας, φυλαχτό σου.
(Νάνα Μούσχουρη -
Autumn leaves
Ο Σεπτέμβρης του Τσαρούχη στη φωτογραφία)
που έσταξε φως στη ψυχή μου.
Θέλησα και γω να κρατήσω θαλασσινό αφρό και να βρέξω μ' αρμύρα τα δικά του φθινόπωρα. Να πας στο καλό. Η σκέψη μας, φυλαχτό σου.
(Νάνα Μούσχουρη -
Autumn leaves
Ο Σεπτέμβρης του Τσαρούχη στη φωτογραφία)
......Είσαι υπέροχη!
Σ΄ευχαριστώ....
Τίποτε άλλο.