Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006
Πέλμα γυμνό

Μετράω τις πλάκες στο πεζοδρόμιο.
Λες κι ετοιμάζομαι να παίξω κουτσό.
Σκάβει τους αρμούς η ματιά.
Στοιχίζω.
Στοιχηματίζω.
Η σκέψη που με καίει, βηματίζει.
Γραπώνεται στο πέλμα που ξεπερνά το κορμί.
Τρέχει ο σφυγμός. Πεισμώνω.
Ανάσα ως τον πάτο.
Και να, ίδιο παιδί, με αφέλεια λέω πως αν είναι ζυγός ο αριθμός θα συμβεί το θαύμα.
Προσδοκία. Αδημοσύνη. Λαχτάρα. Τύχη παρθένα.


Μονή εγώ, πάντα χάνω.
Είναι που περπατάω ξυπόλητη.
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 01:28 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


20 Ανάσες:


  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 9:39:00 π.μ., Blogger Kallioph

    ξυπόλητη ναι...
    δεν ξέρεις πόσο σε νιώθω αυτή την μέρα..

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 9:51:00 π.μ., Blogger Νίκος Παργινός

    Καλημέρα, καπετάνισσα. Ξυπόλητη ή όχι, σε καλημερίζω και σε φιλώ.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 11:00:00 π.μ., Blogger Markos

    Κερδίζεις καπετάνισσα μου, πάντα κερδίζεις και το ξέρεις καλά αυτό
    Καλή σου ημέρα.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 12:08:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Καλλιόπη,
    προτιμότερα -θαρρώ- τα ξεγυμνωμένα βήματα.
    Τώρα που το καλοσκέφτομαι, ναι.
    Νιώθεις καλύτερα το έδαφος. Τη μάνα γη. Την αμμουδιά που αποδέχεται. Την άσφαλτο που στενάζει.


    Νίκο,
    καλημερούδια κι από νότο μεριά.
    Χαμόγελα πρωινά, με τα πόδια στη γη, ή στους αιθέρες!


    Μάρκο,
    μεγάλη ιστορία το κέρδος και το έλλειμμα... Κυρίως, όταν δεν έχεις να κάνεις με ποσά μετρήσιμα, μα με της ψυχής τον κόπο.
    Την αγάπη μου.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 12:38:00 μ.μ., Blogger αθεόφοβος

    Στη ζωή τα πράγματα πότε έρχονται μονά πότε ζυγά.Εμείς να πατάμε γερά έστω και ξυπόλυτοι.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 12:43:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Ξυπόλητη κι εγώ όπως είμαι μια ζωή, σε νιώθω καπετάνισσα. Καλύτερα ή χειρότερα δεν ξέρω.Ποτέ μου δε δοκίμασα αλλιώς.Τώρα που το σκέφτομαι όμως, ίσως θα είναι καλύτερα αντί να βάλουμε παπούτσια, ν' αλλάξουμε κεραμιδάκι στο κουτσό μας. Παιχνίδι πάντως δεν το βλέπω ν' αλλάζω.Κουτσό θα είναι πάντα.Βλέπεις η γοητεία της ατέλειας είναι ακατανίκητη.

    "η"

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 1:20:00 μ.μ., Blogger scalidi

    Κέρδος είναι να ξέρεις να χάνεις. Να κερδίζουν ξέρουν όλοι, όταν χάνουν όμως...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 1:51:00 μ.μ., Blogger ovi

    Άσχετο ...αλλά ευχαριστώ πολύ! Γιατί αυτό το 'μαζί' έχει γίνει τόσο δύσκολο να το καλάβουμε; Είναι περίεργο να σε κάνουν να αισθάνεσαι μόνος αυτοί που θά έπρεπε να είναι μαζι...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 6:35:00 μ.μ., Blogger kyriaz

    Εγώ πάλι έχω άλλη...μονομανία.
    Φθινοπωρινή αυτή.
    Λίγο πριν τη βροχή,προσπαθώ κοιτώντας απ' το παράθυρο να μαντέψω σε ποιο σημείο θα δω την πρώτη σταγόνα...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 6:43:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Αθεόφοβε,
    δε λαθεύεις. Να πατάμε γερά. Μονά ή ζυγά, μόνοι ή... ζυγοί, να μη γυρεύουμε δεκανίκια, ναι;
    Ναι.


    "η",
    καμμιά φορά κοιτάζω τις χαρακιές στα πέλματα. Διώχνω τα πετραδάκια που επιμένουνε, γυρεύω ίσιωμα ν' ανακουφιστώ.
    Άλλοτε πάλι λέω πως καλύτερα αφουγκράζομαι έτσι τη ζωή.
    Κι εκείνη, ας κάνει τη κουφή, το κατέχει.


    Σταυρούλα,
    χμ... Αυτά είναι τα δύσκολα.
    Οι νίκες και οι ήττες. Και τα δυό.
    Γιατί, ό,τι ορίζεις εσύ για κορυφή, για μένα μπορεί να είναι πρώτο σκαλοπάτι.
    Πρωτεία;
    Σε τι; Και για πόσο...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 6:58:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Ovi,
    Οι κουβέντες σου έχουν να κάνουν με το σχόλιό μου στο σπιτικό σου.
    Γιατί να μ' ευχαριστείς.
    Νιώθω και γράφω.
    Κι αν δεν παραλογαριάζω τα γραφτά, τα μετράω για πολύ τα συναισθήματα.


    Beatlus,
    λες πράγματα σοφά.
    Αναπνέει η γη, το δίχως άλλο. Η μάνα. Και φτάνουνε οι χτύποι της μέσα μας, διαμέσου των πελμάτων μας... Μαζί με τα τόσα που χάσαμε, για χάρη του πολιτισμού και της τεχνολογίας, πάψαμε να είμαστε ικανοί και για την επαφή με τη μάνα μας.
    Αν ήταν οι αισθήσεις ανόθευτες...
    Αν ξαναγίνονταν...


    Kyriaz,
    σα να μοιάζει το ένα με τ' άλλο...
    Στην ένταση, στην απόχρωση, στην υγρασία των ματιών.
    Στις μυρωδιές. Φθινοπωρινές, όποια εποχή...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 7:23:00 μ.μ., Blogger Ανδρομεδα

    πριν κλειδώσω το σπίτι μου, αφήνω εδώ δυο αλιενοφιλιά να πατάς πάνω του ξυπόλητη πριγκιπέσσα θα τα πούμε σε μερικές μέρες, πότιζέ μου και τα λουλούδια μωρό μου, ξέρεις sok, kyriaz, beatlus, χνουδι, markos...

    Αγάπη πάρε δύναμη
    γίνε μαργαριτάρι
    και στόλισε της φίλης μου
    το νυχτομαξιλάρι!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 8:33:00 μ.μ., Blogger kerasia

    «Ξυπόλητη» λες. Απροστάτευτη λοιπόν...
    Εύχομαι να έρθουν όλα ζυγά...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 9:03:00 μ.μ., Blogger ci

    Και ξυπόλητη όπως τρέχαμε μικρά στην άμμο, με διάθεση για παιχνίδι, για όνειρα..για ταξίδια!

    Όμορφο βράδυ να έχεις:)

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 11:04:00 μ.μ., Blogger ellinida

    Ξυπόλυτη και να φιλάει τα πόδια σου το κύμα ώσπου να γαληνέψει η ψυχή σου . Το έχει αυτό η θάλασσα .
    Καλησπέρα .

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 24, 2006 11:48:00 μ.μ., Blogger Sokxenos

    Πάντα περίμενα
    να σ` απολαύσω
    σ` ένα ποίημα
    σ` επαφή με τη γη
    εσύ ως γη

    Καπετανεύεις και τα δυο
    Και το δυο και το ένα

    Την αγάπη μου

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 25, 2006 12:00:00 π.μ., Blogger candyblue

    Να δροσίζεις το πέλμα αυτό σε βρεγμένες πλάκες καρύστου,μόνη εσύ και οι αισθήσεις σου.

    Πίσω στην μεγάλη πόλη ξανά..

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 25, 2006 1:36:00 π.μ., Blogger I.I

    με γυμνό το πέλμα, μετράει το "παιχνίδι", δίκιο έχεις

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 25, 2006 11:32:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Ανδρομέδα!
    Πάλι στο φευγιό;
    Αγκαλιά θα πάρω τ' αλιενοφιλιά να τα χαϊδολογήσω κι έπειτα να τ' αφήσω τρυφερά πάνω στα λουλούδια τα μοσομύριστα.
    Μη νοιάζεσαι!
    Σύρε παιδί μου στο καλό και στην καλή την ώρα που λένε κι οι ποιητές...


    Κερασιά,
    με τ' όμορφο όνομα!
    Καλώς ήρθες.
    Ξέρεις, τα ψιθυρίσματα των ανέμων και τις πελαγίσιες μουσικές τις ακούνε -λέει- οι απροστάτευτοι...
    Που δεν στήσανε τοίχους τριγύρω, που'χουνε αισθήσεις ανοιχτές.
    Άρα, σκέφτομαι τώρα δα, μπορεί να'ναι και για καλό, ε;


    Citronella!
    Αχ, μου θύμισες το παιδικό τρεχαλητό, τα γρατζουνισμένα γόντα, τις φωνές τις ατέλειωτες κάτι απογεύματα μες στο θαλασσί!
    Κάτι χρόνια μες στην αλήθεια...

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 25, 2006 11:48:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Ελληνίδα
    ναι και πάλι ναι!
    Αχόρταγο το κύμα να γλύφει τα πέλματα και ν΄ανεβαίνει, να αγκαλιάζει κάθε μέλος χωριστά, να φέρνει την απόλυτη παράδοση.
    Να περπατήσουμε στην ακρογιαλιά.
    Προλαβαίνουμε λέω.


    Sok
    Λέω να ξαπλώσω μια μέρα στο χώμα.
    Να'μαι μακριά. Να μην ακούγεται ήχος πολιτισμού. Να κολλήσω τ' αυτί στα σπλάχνα της γης. Να'ναι κι η καρδιά σε ευθεία.
    Θα'ρθω μετά να σου μιλήσω.
    Χωρίς λέξεις.
    Και χωρίς τελείες, ξέρε το.


    Candyblue!
    Πάμε ξανά στα θαύματα, ε;
    Εκεί που τα προσμένουμε, γιατί τα'δαμε κάποτε σαν τα καράβια να περνούν.
    (Να φταίω τάχα εγώ, που απ' το μπαλκόνι μου φαίνεται το λιμάνι);


    Ιούδα, αγαπημένε.
    Εκεί που περπατώ, εκεί π'αγγίζω, άκρη, τέλος, αρχή και βυθό, μετράω με τη φτέρνα. Κι ακούω ένα τικ-τακ. Της γης, το δικό μου, του παιχνιδιού κανονισμός;
    Ποτέ δε θα μάθω.

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape