ξυπόλητη ναι...
δεν ξέρεις πόσο σε νιώθω αυτή την μέρα..

Καλημέρα, καπετάνισσα. Ξυπόλητη ή όχι, σε καλημερίζω και σε φιλώ.

Κερδίζεις καπετάνισσα μου, πάντα κερδίζεις και το ξέρεις καλά αυτό
Καλή σου ημέρα.

Καλλιόπη,
προτιμότερα -θαρρώ- τα ξεγυμνωμένα βήματα.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, ναι.
Νιώθεις καλύτερα το έδαφος. Τη μάνα γη. Την αμμουδιά που αποδέχεται. Την άσφαλτο που στενάζει.


Νίκο,
καλημερούδια κι από νότο μεριά.
Χαμόγελα πρωινά, με τα πόδια στη γη, ή στους αιθέρες!


Μάρκο,
μεγάλη ιστορία το κέρδος και το έλλειμμα... Κυρίως, όταν δεν έχεις να κάνεις με ποσά μετρήσιμα, μα με της ψυχής τον κόπο.
Την αγάπη μου.

Στη ζωή τα πράγματα πότε έρχονται μονά πότε ζυγά.Εμείς να πατάμε γερά έστω και ξυπόλυτοι.

Ξυπόλητη κι εγώ όπως είμαι μια ζωή, σε νιώθω καπετάνισσα. Καλύτερα ή χειρότερα δεν ξέρω.Ποτέ μου δε δοκίμασα αλλιώς.Τώρα που το σκέφτομαι όμως, ίσως θα είναι καλύτερα αντί να βάλουμε παπούτσια, ν' αλλάξουμε κεραμιδάκι στο κουτσό μας. Παιχνίδι πάντως δεν το βλέπω ν' αλλάζω.Κουτσό θα είναι πάντα.Βλέπεις η γοητεία της ατέλειας είναι ακατανίκητη.

"η"

Κέρδος είναι να ξέρεις να χάνεις. Να κερδίζουν ξέρουν όλοι, όταν χάνουν όμως...

Άσχετο ...αλλά ευχαριστώ πολύ! Γιατί αυτό το 'μαζί' έχει γίνει τόσο δύσκολο να το καλάβουμε; Είναι περίεργο να σε κάνουν να αισθάνεσαι μόνος αυτοί που θά έπρεπε να είναι μαζι...

Εγώ πάλι έχω άλλη...μονομανία.
Φθινοπωρινή αυτή.
Λίγο πριν τη βροχή,προσπαθώ κοιτώντας απ' το παράθυρο να μαντέψω σε ποιο σημείο θα δω την πρώτη σταγόνα...

Αθεόφοβε,
δε λαθεύεις. Να πατάμε γερά. Μονά ή ζυγά, μόνοι ή... ζυγοί, να μη γυρεύουμε δεκανίκια, ναι;
Ναι.


"η",
καμμιά φορά κοιτάζω τις χαρακιές στα πέλματα. Διώχνω τα πετραδάκια που επιμένουνε, γυρεύω ίσιωμα ν' ανακουφιστώ.
Άλλοτε πάλι λέω πως καλύτερα αφουγκράζομαι έτσι τη ζωή.
Κι εκείνη, ας κάνει τη κουφή, το κατέχει.


Σταυρούλα,
χμ... Αυτά είναι τα δύσκολα.
Οι νίκες και οι ήττες. Και τα δυό.
Γιατί, ό,τι ορίζεις εσύ για κορυφή, για μένα μπορεί να είναι πρώτο σκαλοπάτι.
Πρωτεία;
Σε τι; Και για πόσο...

Ovi,
Οι κουβέντες σου έχουν να κάνουν με το σχόλιό μου στο σπιτικό σου.
Γιατί να μ' ευχαριστείς.
Νιώθω και γράφω.
Κι αν δεν παραλογαριάζω τα γραφτά, τα μετράω για πολύ τα συναισθήματα.


Beatlus,
λες πράγματα σοφά.
Αναπνέει η γη, το δίχως άλλο. Η μάνα. Και φτάνουνε οι χτύποι της μέσα μας, διαμέσου των πελμάτων μας... Μαζί με τα τόσα που χάσαμε, για χάρη του πολιτισμού και της τεχνολογίας, πάψαμε να είμαστε ικανοί και για την επαφή με τη μάνα μας.
Αν ήταν οι αισθήσεις ανόθευτες...
Αν ξαναγίνονταν...


Kyriaz,
σα να μοιάζει το ένα με τ' άλλο...
Στην ένταση, στην απόχρωση, στην υγρασία των ματιών.
Στις μυρωδιές. Φθινοπωρινές, όποια εποχή...

πριν κλειδώσω το σπίτι μου, αφήνω εδώ δυο αλιενοφιλιά να πατάς πάνω του ξυπόλητη πριγκιπέσσα θα τα πούμε σε μερικές μέρες, πότιζέ μου και τα λουλούδια μωρό μου, ξέρεις sok, kyriaz, beatlus, χνουδι, markos...

Αγάπη πάρε δύναμη
γίνε μαργαριτάρι
και στόλισε της φίλης μου
το νυχτομαξιλάρι!

«Ξυπόλητη» λες. Απροστάτευτη λοιπόν...
Εύχομαι να έρθουν όλα ζυγά...

Και ξυπόλητη όπως τρέχαμε μικρά στην άμμο, με διάθεση για παιχνίδι, για όνειρα..για ταξίδια!

Όμορφο βράδυ να έχεις:)

Ξυπόλυτη και να φιλάει τα πόδια σου το κύμα ώσπου να γαληνέψει η ψυχή σου . Το έχει αυτό η θάλασσα .
Καλησπέρα .

Πάντα περίμενα
να σ` απολαύσω
σ` ένα ποίημα
σ` επαφή με τη γη
εσύ ως γη

Καπετανεύεις και τα δυο
Και το δυο και το ένα

Την αγάπη μου

Να δροσίζεις το πέλμα αυτό σε βρεγμένες πλάκες καρύστου,μόνη εσύ και οι αισθήσεις σου.

Πίσω στην μεγάλη πόλη ξανά..

με γυμνό το πέλμα, μετράει το "παιχνίδι", δίκιο έχεις

Ανδρομέδα!
Πάλι στο φευγιό;
Αγκαλιά θα πάρω τ' αλιενοφιλιά να τα χαϊδολογήσω κι έπειτα να τ' αφήσω τρυφερά πάνω στα λουλούδια τα μοσομύριστα.
Μη νοιάζεσαι!
Σύρε παιδί μου στο καλό και στην καλή την ώρα που λένε κι οι ποιητές...


Κερασιά,
με τ' όμορφο όνομα!
Καλώς ήρθες.
Ξέρεις, τα ψιθυρίσματα των ανέμων και τις πελαγίσιες μουσικές τις ακούνε -λέει- οι απροστάτευτοι...
Που δεν στήσανε τοίχους τριγύρω, που'χουνε αισθήσεις ανοιχτές.
Άρα, σκέφτομαι τώρα δα, μπορεί να'ναι και για καλό, ε;


Citronella!
Αχ, μου θύμισες το παιδικό τρεχαλητό, τα γρατζουνισμένα γόντα, τις φωνές τις ατέλειωτες κάτι απογεύματα μες στο θαλασσί!
Κάτι χρόνια μες στην αλήθεια...

Ελληνίδα
ναι και πάλι ναι!
Αχόρταγο το κύμα να γλύφει τα πέλματα και ν΄ανεβαίνει, να αγκαλιάζει κάθε μέλος χωριστά, να φέρνει την απόλυτη παράδοση.
Να περπατήσουμε στην ακρογιαλιά.
Προλαβαίνουμε λέω.


Sok
Λέω να ξαπλώσω μια μέρα στο χώμα.
Να'μαι μακριά. Να μην ακούγεται ήχος πολιτισμού. Να κολλήσω τ' αυτί στα σπλάχνα της γης. Να'ναι κι η καρδιά σε ευθεία.
Θα'ρθω μετά να σου μιλήσω.
Χωρίς λέξεις.
Και χωρίς τελείες, ξέρε το.


Candyblue!
Πάμε ξανά στα θαύματα, ε;
Εκεί που τα προσμένουμε, γιατί τα'δαμε κάποτε σαν τα καράβια να περνούν.
(Να φταίω τάχα εγώ, που απ' το μπαλκόνι μου φαίνεται το λιμάνι);


Ιούδα, αγαπημένε.
Εκεί που περπατώ, εκεί π'αγγίζω, άκρη, τέλος, αρχή και βυθό, μετράω με τη φτέρνα. Κι ακούω ένα τικ-τακ. Της γης, το δικό μου, του παιχνιδιού κανονισμός;
Ποτέ δε θα μάθω.