Στάθηκα στο μετέωρο. Να κοιτώ μέσα από μια χαραμάδα, από ένα άνοιγμα, από αυτό το"λίγο" που κρατάει μια ανθρώπινη ανάσα μακριά από ξένα χείλη.
Σε νιώθω στο ξύπνιο και στο όνειρο, μα δεν σε βλέπω, δεν σε αγγίζω και ψαύω ανελέητα μέσα στη σιωπή, μέσα στο σκοτάδι να σε διακρίνω.
Δείξε μου το βλέμμα σου, άστρινο, μ' ένα δάκρυ στην κώχη να λάμπει να σκύψω να το στεγνώσω.
Να δω τα χείλια σου να ανθίζουν, ολόδροσα, ρόδο δαγκωμένο, τόσο ποθητό για φιλί, τόσο επικίνδυνο για έρωτα...
Κι όμως. Πως ν' αντισταθώ αν μου το προσφέρεις;
Καλέ μου... Ακούμπησε τα φιλιά μου όπου ποθεί καρδιά και λογισμός.
Πρόσμενα κείνη την πνοή.
Να αφυπνίσει από την χειμερία νάρκη του τον έρωτα
του άνδρα για την γυναίκα και τούμπαλιν.
Μα σαν ψέλλισα εκστατικός
"Μη φοβού Μαριάμ",
η ανάσα χάθηκε στο σκοτάδι...
Άφωνος αφέθηκα ν'αφουγκραστώ τη ξένη σιγαλιά που θρόιζε ολόγυρα μου, πυρωμένη σαν λίβας, γυρεύοντας τη σχισμή των χειλιών μου, να εισδύσει ένα φύσημα της ψυχής της...
Σε νιώθω στο ξύπνιο και στο όνειρο, μα δεν σε βλέπω, δεν σε αγγίζω και ψαύω ανελέητα μέσα στη σιωπή, μέσα στο σκοτάδι να σε διακρίνω.
Δείξε μου το βλέμμα σου, άστρινο, μ' ένα δάκρυ στην κώχη να λάμπει να σκύψω να το στεγνώσω.
Να δω τα χείλια σου να ανθίζουν, ολόδροσα, ρόδο δαγκωμένο, τόσο ποθητό για φιλί, τόσο επικίνδυνο για έρωτα...
Κι όμως. Πως ν' αντισταθώ αν μου το προσφέρεις;
Μάγισσα, δες με.
Κι αν κατατρίβεσαι με φτηνές στιγμές και μεθυστικές σπατάλες κι αν αφήνεις να σπιλώνουν τη μήτρα σου άξεστες ανδρικές ορμές, να θυμάσαι πάντα.
Η μέγιστη ηδονή, εκείνη που απομυζά κάθε ικμάδα από την ύπαρξή μας είναι εκείνη που προσφέρεται με ορθάνοιχτο βλέμμα, σιωπηλά, καθώς την υπέρτατη στιγμή του μικρού θανάτου τα χείλη αλληλοπνίγουν την ανάσα τους μέσα στο φιλί...
Τέτοιο φιλί κι αν ένιωσες κάποτε, πιά το έχεις ξεχάσει.
Κι εγώ προσεύχομαι να στο θυμήσω.
Κι αν κατατρίβεσαι με φτηνές στιγμές και μεθυστικές σπατάλες κι αν αφήνεις να σπιλώνουν τη μήτρα σου άξεστες ανδρικές ορμές, να θυμάσαι πάντα.
Η μέγιστη ηδονή, εκείνη που απομυζά κάθε ικμάδα από την ύπαρξή μας είναι εκείνη που προσφέρεται με ορθάνοιχτο βλέμμα, σιωπηλά, καθώς την υπέρτατη στιγμή του μικρού θανάτου τα χείλη αλληλοπνίγουν την ανάσα τους μέσα στο φιλί...
Τέτοιο φιλί κι αν ένιωσες κάποτε, πιά το έχεις ξεχάσει.
Κι εγώ προσεύχομαι να στο θυμήσω.
Καλέ μου... Ακούμπησε τα φιλιά μου όπου ποθεί καρδιά και λογισμός.
Πού αλλού; Στο στέρνο. Στο μέρος της καρδιάς. Θα το 'χεις ακούσει ίσως
γιατί η αγάπη δίνεται με φιλί. Γιατί τα χείλια λιώνουν τελευταία.
γιατί η αγάπη δίνεται με φιλί. Γιατί τα χείλια λιώνουν τελευταία.
Πρόσμενα κείνη την πνοή.
Να αφυπνίσει από την χειμερία νάρκη του τον έρωτα
του άνδρα για την γυναίκα και τούμπαλιν.
Μα σαν ψέλλισα εκστατικός
"Μη φοβού Μαριάμ",
η ανάσα χάθηκε στο σκοτάδι...
Μάριος Φραγκούλης - Deborah Myers,
"All Alone Am I"
"All Alone Am I"
(Μη τον ρωτάς τον ουρανό)
( Η φωτογραφία είναι του GeorgeFocus από το www.dpgr.gr )
( Η φωτογραφία είναι του GeorgeFocus από το www.dpgr.gr )
Αχ, καπετάνισσα μου μοναδική
είσαι μια λατρεμένη ψυχή
και πολύ μεγάλη καρδιά
που τους κτύπους της τους
αισθάνεσαι όσο μακρυά και
αν είσαι.
Αυτό μολογάει
ο καπετάνιος στον καπετάνιο
ακούγοντας τους κτύπους
τις καρδιάς του
Καλό σου πρωινό