Σάββατο, Αυγούστου 19, 2006
Ξεκρέμασε κανέναν ήλιο να τον φορέσεις...

Μετράει η εβδομάδα τις τελευταίες ανάσες της, αγκομαχητό μέσα στη κάψα του Σαββάτου κι οι εικόνες χρωματίζονται αλλιώς.
Που να ξοδεύεστε άραγε...
Αναρωτιέμαι αν κάτι όμορφο ορίζει την σκέψη σας και τις διαδρομές της (Σαββατοκύριακο γαρ), ή, αν απλά ξεχνιέστε σε λαβύρινθους καθημερινούς, απ' αυτούς που στραγγίζουν τους χυμούς και τα όνειρά μας.

Πως να σας φανταστώ μέσα από σκιές γκρίζων κουστουμιών, κουρασμένα βλέμματα, πρόσωπα χλωμά κι άνευρες χειραψίες!
Εικόνα, μέσα στην οποία πρωταγωνιστούσα κάποτε.
Πέρασα μέρες πολλές κι είδα κι έκανα κι απόκανα και στέγνωσα σχεδόν... όμοια σαν πεταλίδα στη θαλασσόπετρα, που δεν την βρέχει πια το κύμα.
Τώρα, ο λογισμός μου διαλέγει κι ακουμπά. Ανεμίζει σαν σημαία η πεθυμιά μου, δροσίζεται και ξαποσταίνει η ψυχή μου σε μουσικές λυτρωτικές, βυθίζεται εκεί που της τάζουνε χαρές. Απολαμβάνει ξεδιάντροπα.
Μεγάλη νίκη! Έστω, έτσι μου μοιάζει.

Ώρες-ώρες νιώθω τόσο "ζωντανά" το περίγραμμα κάποιων ανθρώπων που τριγυρίζουν σ' αυτούς τους δαιδαλώδεις δρόμους του διαδικτύου...
Αισθάνομαι και την παρουσία τους ακόμα, όπως το σύννεφο που από ψηλά ξάφνου χαμηλώνει κι απλώνεται τριγύρω ανεξέλεγκτα, μέσ' τα υγρά υψίπεδα της μοναχικής, φεγγαρόπνιχτης νύχτας.
Εδώ γύρω -δεν είναι περίεργο;- αφουγκραζόμαστε στεναγμούς, άλλοτε παίρνουν φωτιά οι αναζητήσεις μας, κάποιες στιγμές νιώθουμε πως διψούν τα πέλαγα να καταπιούν τους φόβους μας.

Άνθρωποι που ανταμώνουμε έτσι αταίριαστα, μέσα από καλώδια.
Απλώνοντας και μείς, καλώδια του νου.
Παράταιρα αλισβερίσια, αλλά τα φέρνουμε στα μέτρα μας, έστω.

Ασφάλειες, κυκλώματα, διακόπτες.
Σε κάποια κείμενα, νιώθεις την πολλαπλή ένωση. Και ξάφνου, όλα κινδυνεύουν να γίνουν φωτεινό παρανάλωμα, όπως το χαρτί πριν το αγγίξει καν η φωτιά που σιγοκαίει δίπλα του...


Θαρρώ πως οι άνθρωποι στη ζωή μας, όπως κι αν έρχονται, σταματάνε για να μας "πούνε" να μην σταματάμε σκέψεις, συναισθήματα, πράξεις, ό,τι τέλος πάντων φλογίζει την καρδιά και την βάφει στο βαθύ της κόκκινο.



Προφταίνουμε -λέω- να μαζέψουμε ήλιους.
Δίχως ν' αποστρέφουμε το βλέμμα απ' ό,τι ανθίζει.


Η ζωή εκεί έξω βουτάει σε μουσικές (Sun Walk, Μάκης Αμπλιανίτης) χωρίς σταματημό.
Κι εμείς μαζί.
Όπου κι αν βλέπει η ματιά μας.
Σε πολυσύχναστα μέρη ή σ' ότι ονομάζουμε φωλιά, ώστε να ξαποσταίνουμε.

Ν' αφήνουμε μόνο λίγο-λίγο κανένα μελτεμάκι να μπαίνει, να φέρνει άρωμα θαλασσινό, να γίνεται κύμα.


Μέσα σε χώρους και καρδιές τα χρώματα του ουράνιου τόξου:
να διαφεντέψουν αυτό που οι πολλοί, ονομάζουν φως.



( Η φωτογραφία του "FigoTheCat", www.deviantart.com )
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 18:53 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


18 Ανάσες:


  • Χρόνος: Σάββατο, Αυγούστου 19, 2006 7:47:00 μ.μ., Blogger 0comments

    Ήλιον
    Πήλιον
    Μήλιον
    Τήλιον ή αλλιώς γράφεται;

    Γειά

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Αυγούστου 19, 2006 8:39:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Καλώς τον 0 Comments!
    Χμ...
    Το ζήτημα είναι πως γράφεται μέσα σου.

    Εκεί είναι αποδεκτές κάθε είδους αυθεραισίες.

    Δροσερή και ταξιδιάρα ώρα να'χεις!

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Αυγούστου 19, 2006 8:50:00 μ.μ., Blogger Markos

    Είναι ο Λόγος, είναι η Αύρα, είναι εκείνοι οι "κραδασμοί", που δένουν τα επιμέρους στο αδιαίρετο Όλο.
    Και είναι οι αισθητήρες που βρίσκονται συντονισμένοι.

    Καλησπέρα.

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Αυγούστου 19, 2006 9:01:00 μ.μ., Blogger oistros

    Αχ πως με ταξιδεύουν οι λέξεις σου Καπετάνισσα.

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Αυγούστου 19, 2006 9:08:00 μ.μ., Blogger ci

    πήρα κόκκινα γυαλιά κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω.

    Η μεγαλύτερη νίκη.. Κι η μουσική που μάς χάρισες δροσερή σαν το κύμα.

    Καλό βράδυ!

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Αυγούστου 20, 2006 1:17:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μάρκο,
    καλησπερούδια...
    Στο ίδιο μήκος κύματος, αυτό λες;
    Γλώσσα κοινή.
    Ένα συν δηλαδή. Πολύτιμο.
    Συνταίριασμα.
    Συμπόρευση.
    Συμπνοή.
    Συνεννόηση.


    Οίστρε μου,
    λευκό πανάκι σου πετώ.
    Αν θα το υψώσεις, να βοηθά την πλεύση να γαληνεύει τη ψυχή, ή, αν θα τ' απλώσεις στο τραπεζάκι να κρύβει το φάγωμα του χρόνου, είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
    Την κόκκινη κλωστή πάντως, εσύ την κρατάς.


    Citronella,
    άλλο δε με τρώει, λόγω τιμής, από το βάσανο του φίλου που ζητάει εκδρομή.
    Να του πω ναι λες, ε;
    Θα μου κρατάς ζεστό τον ήλιο;

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Αυγούστου 20, 2006 11:12:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Οταν η μάχη για επιβίωση σε φέρνει εκεί που σου κλέβουν τους χυμούς της ψυχής και του μυαλού σου, τέτοια βροχή ποτιστική σαν τα λόγια σου, είναι αγαλλίαση καπετάνισσα!

    "η"

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Αυγούστου 20, 2006 11:48:00 π.μ., Blogger kyriaz

    @καπετάνισσα said:
    "Πως να σας φανταστώ μέσα από σκιές γκρίζων κουστουμιών, κουρασμένα βλέμματα, πρόσωπα χλωμά κι άνευρες χειραψίες!"....

    Χτες ήθελα να σου απαντήσω..,όμως δεν πρόλαβα.Με τράβηξε η κόρη μου απ' το χέρι και βγήκαμε σ' ένα άλσος και παίξαμε μπάλα στο γρασίδι...
    Έπειτα,έκανα κούνια μαζί της,θα έκανα και τσουλήθρα αλλά είπα..."αρκετά γελοιοποιήθηκα" και στη συνέχεια με παρακάλεσε να της πω μια ιστορία για να φάει το φαγητό της...
    Μερικές στιγμές μου σου ανέφερα,έτσι,για να μην έχεις τόσο θολή εικόνα από εμένα...
    (Τα κουστούμια κι οι γραβάτες δεν με γνωρίζουν.....)

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Αυγούστου 20, 2006 12:04:00 μ.μ., Blogger γιώργος

    καλημέρα καπετάνισσα...

    πάνω απ'όλα είμαστε άνθρωποι...
    με αισθήματα, ιδιαιτερότητες, πάθη, λάθη, συγνώμες...
    ζούμε και αναπνέουμε...
    ερωτευόμαστε και πονάμε...
    δίνουμε και παίρνουμε...
    κάποιοι, ζούμε στο κόκκινο...
    κάποιοι, ζούνε στο άσπρο...
    πάντα όμως χρώμα...
    πάντα άνθρωποι...

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Αυγούστου 20, 2006 12:33:00 μ.μ., Blogger zero

    Μαλιστα...
    τωρα αν σου πω οτι δεν καταλαβα τιποτα...
    μα τιποτις...

    ΥΓ: θα το ξαναδιαβασω ...παμε παλι απο την αρχη...

    ζερο.

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Αυγούστου 20, 2006 3:24:00 μ.μ., Blogger Ανδρομεδα

    ...
    Απλά: Α γ ά π η

    Αλιενοφιλάκι!

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Αυγούστου 20, 2006 3:40:00 μ.μ., Blogger vromogato

    ...απολαμβάνει ξεδιάντροπα
    μένω εκεί
    καλό κυριακομεσήμερο
    :)

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Αυγούστου 20, 2006 6:37:00 μ.μ., Blogger Sokxenos

    Μη σταματήσεις
    αυτήν την διάπλατη ομορφιά να διοχετεύεις κάτω απ` τις χαραμάδες
    μιαν είσοδο έχουμε όλοι κι οι άλλες παράθυρα
    τα πιο πολλά εξοστρακίζουνε τ` άστρα κι ούτε στραφτάλισμα χυμού
    κι ούτε ένα σεντόνι δε λαχτάρησε σε τέτοιο φως
    να κλείσει τα μάτια στου σύμπαντος την υπογραφή
    κι όσο διαρκεί στιγμή αθάνατη
    σε κλειστές καμπύλες εκτεθειμένη ανθούσα
    χρόνο να γράφει απέραντο μικρό μια χούφτα αποταμίευση αθανασίας

    γράφω σ` οθόνης κρύσταλλο
    δίχως στιπόχαρτο

    Να `ναι τ` αεράκι σου πλήρες υψών και χαμηλωμάτων, άνευ αδιάφορης γαλήνης, μόνο σα να χυμάει ιδιοτελώς ν` αρπάζει με στροφές και χείλη

    sok 20.08.06

    * Γράφεις έξοχα

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Αυγούστου 20, 2006 7:51:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Καλοτάξιδη να'σαι "η"!
    Ναι, για τα καθημερινά πέλαγα λέω..
    Κι αν το κατορθώνεις, να γίνεσαι ένα με τη θάλασσα εκεί που τριγυρνάς! Μες στο μπετόν και την άσφαλτο, ναι, εκεί ακριβώς...



    Δεν σε λογάριαζα αλλιώς Kyriaz!
    Αντήχησε το γέλιο σου -μιλητό παιδιού- ως εδώ. Και οι κινήσεις σου, συνεχώς παιχνίδια σχεδιάζουν. Ηλικίες ανόθευτες χαρτογραφούν.
    Σ' άλλα ρούχα μέσα σε θωρώ.
    Με ματωμένα γόνατα.


    Γιώργο μου;
    Πάλι τις πιο δυνατά παλλόμενες καρδιές βαστάς στο χέρι;
    Όλο το κόκκινο της γης εσύ το βούτηξες;
    Ο θεός του έρωτα να σε προστατεύει.
    Εσέ και την καλή σου.

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Αυγούστου 20, 2006 7:58:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Ζέρο μου;
    Πας κάτι να μου πεις διά της πλαγίας οδού;
    :)
    Αν και... να σου πω;
    Να νιώθεις μετράει.
    Αυτό με κόφτει και μένα.
    Δεν θα σε περάσω δα κι από... εξετάσεις!


    Πάνο,
    στο νότο είμαστε καλά.
    Βοριαδάκι λυτρωτικό, χάδι απροκάλυπτο για το χατήρι μας (τι να σου πω, σχεδόν... χυδαίο) κι η ατμόσφαιρα έξω μια πρόκληση.
    Ίδια καλλονή.


    Ανδρομέδα όμορφη!
    Γιατί, εγώ τι θα σου δώσω θαρρείς;
    Ξεχειλίζουνε οι χούφτες μου χρώματα δειλινού, αγάπης έργα!
    Διπλοφιλώ.

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Αυγούστου 20, 2006 8:05:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Βρωμόγατε,
    συνηθισμένη μ' έχεις!
    Στις απολαύσεις να'σαι παρών.
    Βουτήξου ολόκληρος.
    Να'σαι της χαράς το δόλωμα.


    Sok, Ποιητή μου...
    Τι χαρά είναι τούτη!
    Και τη τιμή!
    Πως λαμπυρίζει ο ήλιος μες στα λόγια σου! Έτσι θα'ναι και στα μάτια σου, δε μπορεί!
    Πως ανασαίνει γύρω σου η ζωή...
    Κι εμείς να τη θωρούμε.

    Αγκαλιές γεμάτες ευχαριστώ.
    Να τρέξουνε να σε προλάβουνε με ανοιχτή την πόρτα.

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Αυγούστου 20, 2006 8:46:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Σαλπάρουμε κι εμείς στο δίκτυο για να βρούμε αυτούς που δε θα βρισκαμε στη ζωή μας. Και τι παράδοξο ε; Τους βρίσκουμε.
    Χαίρομαι που αισθάνεσαι έτσι. Απλά.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Αυγούστου 21, 2006 12:29:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Δόκτωρ,
    την αγάπη μου.
    Απλά.
    Όπου κι αν σ' ανταμώνει η μέρα, να γλυκοπερπατάς.

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape