Μετράει η εβδομάδα τις τελευταίες ανάσες της, αγκομαχητό μέσα στη κάψα του Σαββάτου κι οι εικόνες χρωματίζονται αλλιώς.
Που να ξοδεύεστε άραγε...
Αναρωτιέμαι αν κάτι όμορφο ορίζει την σκέψη σας και τις διαδρομές της (Σαββατοκύριακο γαρ), ή, αν απλά ξεχνιέστε σε λαβύρινθους καθημερινούς, απ' αυτούς που στραγγίζουν τους χυμούς και τα όνειρά μας.
Πως να σας φανταστώ μέσα από σκιές γκρίζων κουστουμιών, κουρασμένα βλέμματα, πρόσωπα χλωμά κι άνευρες χειραψίες!
Εικόνα, μέσα στην οποία πρωταγωνιστούσα κάποτε.
Πέρασα μέρες πολλές κι είδα κι έκανα κι απόκανα και στέγνωσα σχεδόν... όμοια σαν πεταλίδα στη θαλασσόπετρα, που δεν την βρέχει πια το κύμα.
Τώρα, ο λογισμός μου διαλέγει κι ακουμπά. Ανεμίζει σαν σημαία η πεθυμιά μου, δροσίζεται και ξαποσταίνει η ψυχή μου σε μουσικές λυτρωτικές, βυθίζεται εκεί που της τάζουνε χαρές. Απολαμβάνει ξεδιάντροπα.
Μεγάλη νίκη! Έστω, έτσι μου μοιάζει.
Ώρες-ώρες νιώθω τόσο "ζωντανά" το περίγραμμα κάποιων ανθρώπων που τριγυρίζουν σ' αυτούς τους δαιδαλώδεις δρόμους του διαδικτύου...
Αισθάνομαι και την παρουσία τους ακόμα, όπως το σύννεφο που από ψηλά ξάφνου χαμηλώνει κι απλώνεται τριγύρω ανεξέλεγκτα, μέσ' τα υγρά υψίπεδα της μοναχικής, φεγγαρόπνιχτης νύχτας.
Εδώ γύρω -δεν είναι περίεργο;- αφουγκραζόμαστε στεναγμούς, άλλοτε παίρνουν φωτιά οι αναζητήσεις μας, κάποιες στιγμές νιώθουμε πως διψούν τα πέλαγα να καταπιούν τους φόβους μας.
Άνθρωποι που ανταμώνουμε έτσι αταίριαστα, μέσα από καλώδια.
Απλώνοντας και μείς, καλώδια του νου.
Παράταιρα αλισβερίσια, αλλά τα φέρνουμε στα μέτρα μας, έστω.
Ασφάλειες, κυκλώματα, διακόπτες.
Σε κάποια κείμενα, νιώθεις την πολλαπλή ένωση. Και ξάφνου, όλα κινδυνεύουν να γίνουν φωτεινό παρανάλωμα, όπως το χαρτί πριν το αγγίξει καν η φωτιά που σιγοκαίει δίπλα του...
Θαρρώ πως οι άνθρωποι στη ζωή μας, όπως κι αν έρχονται, σταματάνε για να μας "πούνε" να μην σταματάμε σκέψεις, συναισθήματα, πράξεις, ό,τι τέλος πάντων φλογίζει την καρδιά και την βάφει στο βαθύ της κόκκινο.
Προφταίνουμε -λέω- να μαζέψουμε ήλιους.
Δίχως ν' αποστρέφουμε το βλέμμα απ' ό,τι ανθίζει.
Δίχως ν' αποστρέφουμε το βλέμμα απ' ό,τι ανθίζει.
Η ζωή εκεί έξω βουτάει σε μουσικές (Sun Walk, Μάκης Αμπλιανίτης) χωρίς σταματημό.
Κι εμείς μαζί.
Όπου κι αν βλέπει η ματιά μας.
Σε πολυσύχναστα μέρη ή σ' ότι ονομάζουμε φωλιά, ώστε να ξαποσταίνουμε.
Ν' αφήνουμε μόνο λίγο-λίγο κανένα μελτεμάκι να μπαίνει, να φέρνει άρωμα θαλασσινό, να γίνεται κύμα.
Κι εμείς μαζί.
Όπου κι αν βλέπει η ματιά μας.
Σε πολυσύχναστα μέρη ή σ' ότι ονομάζουμε φωλιά, ώστε να ξαποσταίνουμε.
Ν' αφήνουμε μόνο λίγο-λίγο κανένα μελτεμάκι να μπαίνει, να φέρνει άρωμα θαλασσινό, να γίνεται κύμα.
Μέσα σε χώρους και καρδιές τα χρώματα του ουράνιου τόξου:
να διαφεντέψουν αυτό που οι πολλοί, ονομάζουν φως.
να διαφεντέψουν αυτό που οι πολλοί, ονομάζουν φως.
( Η φωτογραφία του "FigoTheCat", www.deviantart.com )
Ήλιον
Πήλιον
Μήλιον
Τήλιον ή αλλιώς γράφεται;
Γειά