Πέμπτη, Αυγούστου 17, 2006
Μαζί με το βασιλικό, ποτίζονται και... τ' άστρα!

Φίλος αγαπημένος. Πολύ όμως. Πολύ. Ο Σ. Βάλθηκε να με πείσει τις προάλλες πως... "μαζί με το βασιλικό, ποτίζονται και τ' άστρα", για δες τώρα πράγματα...!

Όταν ζούσε η μάνα του, είχε -λέει- ένα βασιλικό στο μπαλκόνι. Mοναχικό φυτό και καλομαθημένο.
Tον είχε αγοράσει στη λαϊκή λίγες μέρες αφότου πέθανε ο πατέρας του. Tον πότιζε, τον κούρευε, του μίλαγε, λες κι ήταν το μονακριβό της.

"Kοίτα ρε πως τη βρίσκει ο άνθρωπος άμα γεράσει"
, δήθεν μονολογούσε ο Σ. για να την πειράξει, αν και τώρα πια δεν είναι σίγουρος ότι το πείραγμα αυτό ήταν και τόσο αθώο εκ μέρους του. Mάλλον κάτι από ζήλεια θα 'βγαζε, αφού ποτέ δεν είχαν σχέσεις τρυφερότητας οι δυό τους. Πάντα στο καυγά, ποτέ δεν καταφέρανε να συνενοηθούν.

Άσε το άλλο.
Eίχε ένα ταλέντο μοναδικό να διαστρέφει ότι της έλεγε ο γιόκας της και να το παρουσιάζει ως προσβολή. Του προσώπου της, της προσωπικότητάς της, της αξιοπρέπειάς της, της δημοσίας αιδούς... ό,τιδήποτε τέλος πάντων που θα μπορούσε να αποτελέσει το έναυσμα ν' ανοίξει φασαρίες.

"Mωρέ, δε θα πεθάνεις, θε να τονε τσουρομαδήσω" της είπε μια μέρα με σατανικό χαμόγελο και περίμενε την αντεπίθεση.
Στην περίπτωση αυτή όμως η αντεπίθεση δεν ήρθε. Oύτε εκείνο το σύνηθες:
"μπα, που να φας τη γλώσσα σου, γρουσούζη", ούτε...
"σα δε ντρέπεσαι που εύχεσαι να πεθάνει η μάνα σου".
Mόνο ένα βλέμμα η απάντηση. Ένα βλέμμα εύγλωττο μεν, γεμάτο αποχρώσεις, αλλά όχι για κείνον. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ πριν στα μάτια της τέτοια έκφραση και του ήταν αδύνατο να την ερμηνεύσει.

Όσο για το βασιλικό... Aυτός καταπράσινος και φουντωμένος, έβλεπε τον κόσμο από το μπαλκόνι κι αν μπορούσε θα γουργούριζε ευτυχισμένος.
Κι ο Σ., ακόμη αναρωτιέται αν το 'κανε ή όχι. Tα τελευταία χρόνια βαρυακούει βλέπετε λιγάκι και κάποιοι ήχοι περνάνε από δίπλα του χωρίς να τον αγγίζουνε. Aκριβώς όπως και κάποιοι άνθρωποι και κάποια αισθήματα. Ας είναι...

Πέρασαν λίγοι μήνες, άρπαξε η μάνα του τον ιό της γρίππης, την άρπαξε κι αυτή ο χάρος, μετά από πολύ καυγά και φασαρία και φύγανε να παν' καλιά τους...

Kι έμεινε ο "κανακάρης" της στο μπαλκόνι μόνος. Xωρίς κουβεντούλα, χωρίς κουρεματάκια, χωρίς κανακέματα. Σιγά μη γινότανε ο Σ., ένα με το φύτουλα... Λίγο νεράκι του 'ριχνε, έτσι για να 'χει να λέει ότι και καλά συνεχίζει την "οικογενειακή παράδοση".

Mα κι αυτός, πολλά πολλά δεν είχε μαζί του. Δεν μύριζε πια όπως πρώτα, δεν έβγαζε εκείνη τη μοσκοβολιά που έμπαινε από την μπαλκονόπορτα και γέμιζε το δωμάτιο κι όλο μαζί το σπίτι.
Απ' την άλλη, δεν το 'βαζε και κάτω. Eίτε τον πότιζε είτε όχι, αυτός έμενε καταπράσινος κι ακμαίος.

Έλλειψε ο Σ. για δυο βδομάδες κι όταν γύρισε έλεγε ότι θα τον έβρισκε πια ξερό, ρυτιδιασμένο. Aλλά που! Aυτός εκεί. Eπέμενε να αναπνέει ακόμα, παρά τα εμφανή ίχνη που άφηνε απάνω του η έλλειψη του νερού.

"Pε Άννα", απευθύνθηκε στη γειτόνισσα από πάνω, "κοίτα να δεις που δε μαράθηκε δυο βδομάδες απότιστος μες στο μεσοκαλόκαιρο".
Παράξενα τον κοίταξε κι αυτή, αλλά δεν είπε τίποτα.

Mόλις έπεσε ο ήλιος, του 'ριξε νερό και κάθησε στο μπαλκονάκι, έτσι για χάζι.
Μες στη πορφύρα τ' ουρανού, στης γης τη σιωπηρή παραδοχή, σα να χαλάρωσε κι ο Σ. Γύρισε στο βασιλικό, τον κοίταξε... δεν θυμάται τι ένιωσε εκείνη τη στιγμή κι απρόσμενα άπλωσε το χέρι. Εκείνο, που μόνο του απέκτησε προφανώς την ικανότητα να εκτείνεται, χάϊδεψε τα φύλλα. Μέσα του, ξεχείλισε η απουσία: "Σου λείπει, ρε μπαγάσα κι εσένα, έτσι;"

Mε το που η φράση αυτή αυτονομήθηκε και ξεχύθηκε μόνη της κι άγγιξε το φυτό, που τόσο καιρό αρνιόταν να μυρίσει, ξεχύθηκε μιά μοσχοβολιά, μα μια μοσχοβολιά... που λες κι έφτασε στα ουράνια.

Οπότε, κατέληξε ο Σ., με την τρυφερή αυθαιρεσία της δικής του σιγουριάς:
"Αν τ' άστρα υπάρχουν στ' αλήθεια και δεν είναι απλή οφθαλμαπάτη, ε, ας τα ποτίζουμε μέσω ενός βασιλικού. Καλά δε θα 'ναι; Τι λες;"



(Η φωτογραφία, του Tony Hamilton)
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 19:21 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


26 Ανάσες:


  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 17, 2006 9:18:00 μ.μ., Blogger kyriaz

    Καπετάνισσα,
    πολύ όμορφο το κείμενό σου.
    Συγκλονιστική η αμεσότητά του.
    Να,για κάτι τέτοια κείμενα αξίζει η μπλογκόσφαιρα,να τα διαβάζεις και να σκορπά γύρω σου μυρωδιά βασιλικού....

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 17, 2006 9:42:00 μ.μ., Blogger Unknown

    Γεια σου Καπετάνισσα μου
    Καλό σου βράδυ Αυγουστιάτικο.

    Καπετάνισσά μου
    απάντώ μέσα από σένα στον Σ.
    " Μου λείπει, ρε μπεγάσα κι εμένα "

    Μεγάλη η ομορφιά, η μυρωδιά
    του βασιλικού
    πολύ μεγάλη η ιστορία του.

    Μια χρονιά σε ένα από τα ταξίδια μου, που πήγα στα Cayman Island
    που είναι κάτω από την Κούβα
    έδωσα στους Πιλότους βασιλικούς
    και σπόρους από τους βασιλικούς μου
    και γέμισε και μοσχοβόλησε το
    νησί ολόκληρο.
    Αυτό μου τόπαν σε κάποιο άλλο
    ταξίδι που ξαναπήγα στα Cayman
    Island οι Πιλότοι.
    Η μητέρα μου, μου έλεγε ότι έχω
    πάρει το χέρι το δικό της
    στο χάϊδεμα και το φύτεμα
    των λουλουδιών.
    Πολύ όμορφο το κειμενό σου
    καπετάνισσα μου
    Γέμυσες την ψυχή μου μυρωδιές και
    θύμησες μοναδικές.
    Να είσαι πάντα καλά
    με τον βασιλικό μέσα στην ψυχή σου

    Η φωτογραφία πράγματι είναι
    εκπληκτική

    Δεν παραλείπω ποτέ να βάζω βασιλικό
    στο φαγητό μου, μα και στην Ζωή μου.

    Καλό σου βράδυ
    Αυγουστιάτικο

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 17, 2006 11:08:00 μ.μ., Blogger ci

    Πολύ τρυφερό, με έκανες ν'ακούσω Ενδελέχεια μετά από αρκετό καιρό..

    Έχω ένα φως που το ποτίζω
    Μ’ ό,τι περισσεύει απ’ το σκοτάδι
    Τη μικρή τη φλόγα του αγγίζω
    Κι έχω πληρωμή μου ένα σημάδι

    Όλα εδώ (όλα εδώ), γυρνάνε
    Όταν τα αστέρια σβήνουνε
    Πες μου που πάνε


    Καλό ξημέρωμα Καπετάνισσα, με τα άστρα να φωτίζουν τον ουρανό σου:)

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 12:02:00 π.μ., Blogger Markos

    Πόσο απλό είναι να βάλεις μέσα στην αγκαλιά σου τον κόσμο όλο.
    Ένας βασιλικός, λίγο νερό και μια απλή κουβένταQ "κι εσένα."
    Kαι μια μικρή προϋπόθεση.
    Ν' ανοίξεις τα μάτια της καρδιά σου.

    (όπως πάντα η γραφή σου καθηλώνει...)
    Καλό ξημέρωμα Καπετάνισσα

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 12:29:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    ΄Εχω ακούσει πως τα λουλουδια, θελουν αγάπη, χαϊδεμα, ....κανάκεμα. Μέσω του βασιλικου τα βρήκε ο φιλος μας με τη μαννα. Αυτό τελικα ειναι αιωνιοτητα. Αρκει που τη θυμάται..... Πολύ ΤΡΥΦΕΡΟ!
    Καλό ξημέρωμα Καπετάνισσα

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 1:21:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Kyriaz, αγαπημένε,
    πάντα ανοιχτοχέρης στα λόγια που'ναι χαρά, που'ναι στολίδια.
    Δεν είναι δικές μου οι λέξεις, όχι.
    Οι αγκαλιές να πάνε στον Σπύρο.
    Δικές του κουβέντες άρθρωσα.
    Πραγματικές.
    Αληθινές.
    Εγώ;
    Μεταπράτης ένα πράγμα...



    Sailor,
    για σένα τα γραφτά μου.
    Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί πλάι σ' αυτά που έζησες εσύ.
    Όλος ο κόασμος στα πόδια σου.
    Όλη η ζωή, μικρός απόπλους.



    Ω, Citronella!
    Τον δρόμο των άστρων μόνο να'βρισκα... Αχ, μα θα'μουνα ήδη ουρανός! Φλόγα κι αγέρας θα'μουνα. Σε συνδυασμό, ή χώρια...

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 1:27:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μάρκο.
    Πες μου. Τι'ναι τάχα εκείνο που σμίγει τους δρόμους ανθρώπων που δεν ανταμώσανε ποτέ.
    Ποιά γλώσσα κοινή, ποιό όνειρο μοιρασμένο τους φέρνει αντάμα.
    Πως γίνεται όλο τούτο το μαγικό.
    Πες μου.
    Να λέω το ξόρκι συχνά.
    "Άνοιξε σουσάμι".
    Πιάνει;

    (Η αγκαλιά μου τουλάχιστον έρχεται);


    Κρινιώ!
    Τα λένε οι γνωρίζοντες.
    Εγώ πάλι, στους αδαείς ανήκω.
    Φυτά δεν φρόντισα ποτέ.
    Κατά κει το πάω πάντως.
    Γιατί με τους ανθρώπους, δύσκολα βλέπεις καλιμέντο.
    Όσο και να ποτίζεις...

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 2:09:00 π.μ., Blogger Unknown

    Καπετάνισσα μου μοναδική
    Βάλε τσικουδιά, τσίπουρο, Ρακί
    Ν αρθώ
    Να τα πιούμε όλοι μαζί !

    Καλό σου ξημέρωμα

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 9:18:00 π.μ., Blogger Sokxenos

    Ξέρω εγώ
    Βασιλικός πρυμναίος
    στ` αμπάρι μια στάμνα γλυκό νερό
    και μοσχοβολούν τα πέλαγά σου

    Βασιλικιά κσλημέρα

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 10:12:00 π.μ., Blogger αθεόφοβος

    Τι μου θύμισες..
    Το φυτό του πατέρα μου που μόνο νερό ήθελε και το πότιζε η μάνα μου όταν πέθανε και το ποτίζω εγώ τώρα στο μπαλκόνι μου όταν πέθανε κι'αυτή και αυτό πέτάει συνέχεια τα παλιά του φύλλα και βγάζει νέα...
    Ενα φυτό,οι ζωές μιας οικογένειας.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 10:36:00 π.μ., Blogger Νίκος Παργινός

    Να τα ποτίζουμε τα άστρα, με όνειρα, με ελπίδες, με ανθρωπιά, με φιλότιμο, με αυταπάρνηση κι όχι με ψέμματα, ακρότητες, μίσος και αίμα.
    Κι εσύ τα πότισες ορθόδοξα σήμερα, καπετάνισσα.

    ΥΓ: Εκπληκτική φωτό

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 11:38:00 π.μ., Blogger zero

    Καταπληκτικο το ποστ!

    ΥΓ: καταπληκτικο και το νεο μπλογκ.

    ζερο.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 12:06:00 μ.μ., Blogger Serenity

    Αστέρια, αγάπη, και βασιλικός που του έχω και αδυναμία (Βασιλική γαρ): πώς να μην χορτάσεις μ'αυτή τη συνταγή;
    :)

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 1:29:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Εχω δυο βασιλικούς στο χώμα κι ένα στη γλαστρα.Από δω και μπρος θα τους ρίχνω δυο τρεις σταγόνες νερό παραπάνω.

    "η"

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 1:58:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Sailor,
    ρακί ανωγειανή. Και τσικουδιά τη λες, η αψάδα παραμένει.
    Τσίπουρο, δεν τ' αγαπάμε κατά δω αλλά Τυρνάβου μου βρίσκεται, από περαστική ψυχή αγαπημένη.

    Καλή καρδιά μπόλικη.
    (Αν λογαριάσεις πως πίνεται)!


    Sok,
    κρεμασμένες πρασινάδες ξελογιάζουν τα γαλάζια.
    Κι ανάκατες οι μυρωδιές.
    Αρμύρα και γλύκα μέθης και ζεστή πικράδα μαζί και η ζωή σε κουπαστές και σε μπαλκόνια...

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 2:05:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Αθεόφοβε,
    έχει η μνήμη όσφρηση, αμ δεν έχει;
    Απ' τα πιο λιγωτικά αρώματα το δικό της.
    Και επαίρεται κιόλας.
    Ριζώνουνε τα χθεσινά, μπλέκουν με τα σημερινά, στη γη μας όλα.
    Δροσιά να'χουνε μόνο...


    Νίκο,
    καθάριο το νερό ειν' απ' τα πηγάδια. Ανόθευτο.
    Τι να σου κάνω που μας ποτίζουν εμφιαλωμένο.

    Τα φιλιά μου.


    Ζέρο,
    λόγια τιμητικά, ίδιες πρασινάδες που προσφέρονται!
    Φροντισμένες, καλομιλημένες.

    Αγάπη κι από δω, να στολίσεις τη μέρα σου.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 2:09:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Serenity,
    ανοιχτή αγκαλιά.
    Και σκιερή γωνιά, να'χεις σταδιακή προσαρμογή στη κάψα της πόλης.
    Βασιλική;
    Μοσχοβόλησαν οι εικόνες γύρω!


    Να βρέχεις τον τόπο "η" μου, ν' ακούνε οι ουρανοί.
    Μήπως και μάθω να μετρώ σωστά και τ' άστρα.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 6:50:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Κι είναι το άρωμα Βασιλικού που μοσχοβολά στις γειτονιές αυτό που αγαπάω περισσότερο.
    Δεν ξέρω αν είχες προλάβει Καπετάνισσα μου να διάβασεις το κείμενο που είχα γράψει για το Βασιλικό...

    http://magicasland.com/?p=12

    Υ.Γ. Αν σε ενοχλήσει που έβαλα το url σβήστο :)

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 7:49:00 μ.μ., Blogger candyblue

    Μα τι ομορφιά βγάζεις μέσα απο τα ποστ σου.


    Πάω να τσεκάρω το βασιλικό που έχω στο μπαλκόνι...

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 7:55:00 μ.μ., Blogger Ανδρομεδα

    αγάπη που μοσχοβολά βασιλικό κι αστέρια στα 2 χρυσά σου χέρια!

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 18, 2006 8:11:00 μ.μ., Blogger ovi

    :)

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Αυγούστου 19, 2006 12:06:00 π.μ., Blogger THE_RETURN

    Καλησπέρα Καπετάνισσα.
    Όμορφες σκέψεις...

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Αυγούστου 19, 2006 10:32:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Καλημέρα Καπετάνισσα!
    Ξημερώματα Κυριακής πιάνω Πατρίδα..
    ευχαριστώ για τη ζεστή συντροφιά σου..

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Αυγούστου 19, 2006 11:17:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Magica,
    γλυκόπαιδο με τους βασιλικούς στα χέρια...
    Μα τι λες καλή μου, γιατί να σβήσω τις γέφυρες, ό,τι σμίγει τους δρόμους μας θα ροκανίσω;
    Τουναντίον!
    Δεν είχα διαβάσει το άρθρο σου, με τόσες μοσχομύριστες πληροφορίες συγκεντρωμένες.
    Χαρά μου!



    Candyblue,
    να'σαι γενναιόδωρη σε φροντίδα, ιδίως τις νύχτες.
    Αστρόσκονη και δροσοσταλίδες αρχίζουν το μιλητό.



    Έλα Ανδρομέδα αγαπημένη
    που μας έσκασες!
    Μ'εκχύλισμα βασιλικού
    θα ράνω τη σελίδα,
    να μείνεις στο μπλογκάκι σου
    να το'χεις για πατρίδα!

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Αυγούστου 19, 2006 11:21:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Διπλό χαμόγελο Ovi μου;
    Αυτό σημαίνει όλα καλά με τη Δαφνούλα, ναι;
    Αρώματα κι αγκαλιές κι από δω να σε ξεπεράσω!


    The Return,
    εσύ κι αν ξέρεις από ομορφιές!
    Τις έχεις γεννημένες.


    Κοκ,
    γρήγορα καλή πατρίδα!
    Άνεμοι χαδιάρηδες να σπρώξουν το σκαρί και τις σκέψεις σου και να σε γοργοφέρουνε σ' αυτούς που αγαπάς...

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Αυγούστου 21, 2006 5:17:00 μ.μ., Blogger AVRA

    δεν εχω διαβασει πιο τρυφερο κειμενο...

    να 'σαι καλα !

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape