ήρθε κιόλας η ώρα;;; και είναι και πορτοκαλί το μεσοδιάστημα...
Καλημέρα!

Καλημέρα καπετάνισσα!

Για να παραφράσω και τον συμπατριώτη σου...

"Δεν πιστεύω τίποτα
δεν ελπιζω τίποτα
ΔΕΝ είμαι ελεύθερος
αλλά ΔΕΝ με νοιάζει ούτε κι αυτό..."

Ηρθε κιόλας η ώρα.Το βήμα στο μεσοδιάστημα είναι που φοβόμαστε,μη και μας βάψει κι εμάς πορτοκαλί.Λες και δεν είναι μια χαρά χρώμα...Να είσαι καλά καπετάνισσα να μας χορταίνεις ανάσες μυρωδάτες! "η"

"Ο αετός πεθαίνει στον αέρα ελεύθερος και δυνατός......"

Γεια σου καπετάνισσα,όμορφη ταξιδεύτρα ψυχή...

Επέστρεψα με όρεξη για καταδύσεις σε ψυχές και μάτια...

Θα τα πούμε αναλυτικότερα συντόμως...

Σε φιλώ.

Ποιός να συντρέξει τη ψυχή
Η πέτρα, η το σύννεφό ?

Η λεβέντική Ζωή που δεν ξοδεύεται
σ αναταράξεις

Τόσο, απλά.

Κανείς δεν μπορεί να παραφράσει
αυτόν τον μοναδικό
Κρητικό

Καλή σου μέρα καπετάνισσά μου
βάλε και μια τσικουδιά να πιούμε
ήρθε η ώρα
σε λίγο θα σημάνει η καμπάνα
της Παναγιάς
της Καπετάνισσας

Kαπετάνισσα, είσαι "ο ήλιος", "ο έφηβος", "η Γη, ο Ουρανός, το Μεσοδιάστημα".... Με ταξιδεύεις κι' εγώ που φοβάμαι το ταξίδι στη θάλασσα, μαζί σου θα αρμένιζα όλους τους ωκεανούς...

InvertedLightBlue,
η ώρα πάντα είναι εδώ.
Και είναι τώρα.
Βουτηγμένη μες στο πορτοκαλί.
Μεθυστικά φωτεινή!


Μαυρόγατε,
δέσμιοι των παθών μας μια πάρτη από δω μέσα. Κι η λευτεριά στο απόλυτο, το κάτασπρο, μοιάζει ανέγγιχτη.
Η πίστη; Μπορεί και κάπου ν' ακουμπάει ο καθείς.
Το φόβο ξέχασες.
Το θεριό.
Και να'τανε να μη μας νοιάζει...


"η",
είναι το χρώμα του "πριν" και του "μετά", αν έχουμε κατά νου τον ήλιο.
Στ' ανέβασμα και στο λιόγερμα.
Ύψιστες στιγμές φωτός, αμφότερες.

Κρινιώ,
να υψωθούμε λες ε;
Φτερά στ' αστέρια και γιά όσο...;
Μόνο φοβούμαι τους λάθος υπολογισμούς. Μη μας παραπέσει η δύναμη...


Kyriaz!
Πόσο μου 'λειψες καλέ μου!
Έσταξε ΄νερό θαλασσινό στις πλάκες, μα πως καθρεφτίζεσαι!
Καταδύσεις;
Κι εγώ που περιμένω ν' αναδυθώ...


Sailor,
πιάσε ποτήρι! Εδώ τη γιορτή την έχουμε ολοχρονίς, ας είναι καλά οι φίλοι!

("Μοναδικός Κρητικός";
Ποιόν τάχα έχεις στο νου, μες στο θηλυκό το λόγο...
Εβίβα μας, ό,τι και να'χεις στο μυαλό, εκεί, στα αφανέρωτά σου)!

4 cats!
Πως να τα βολέψω τώρα εγώ όλα τούτα τα καλούδια...
Γεμίσανε οι τσέπες μου, χόρτασε η καρδιά μου.
Αγάπη μπόλικη να'χεις στη στράτα σου.
Και ανοιχτούς ωκεανούς. Καθαρούς.
Να'χεις να βρέχεις τη ζωή.
Άφοβα.

Kαπετάνισσα, τιμή για μένα οι ευχές και γλυκά σου λόγια..... ημερεύουν τους ωκεανούς στη ρότα μου. Υποκλίνομαι

Χρώμα. Η ζωή μας έχει ανάγκη από χρώμα.
Σε ευχαριστούμε για το χρώμα που μας έδωσες...

όμορφη η νέα σου όψη! καλές εμπνεύσεις!!!

φτερούγες ανοιχτές στ' αετώματα

και λέξεις λέξεις γεμάτες φτερά
Λέξεις πουλιά φτερούγες ανοιχτές σχεδόν να λες
πάνω στ' αετώματα

Ήρθε η ώρα λες?
Δεν είμαι σίγουρη ακόμα...
Πες της να φύγει,όχι ακόμα.

Ήρθε η ώρα

Τα τσαμπιά με τα σταφύλια ωρίμασαν
Ήρθε η ώρα
του τρύγου
το πάτημα των σταφυλιών
για να μείνουν τα τσάπουρα
και να αρχίσει η απόσταξει
για την τσικουδιά και τη ρακί
της Ζωής

Καλό σου ξημέρωμα καπετάνισσα
με την γιορτή της Παναγιάς
πάντα δίπλα σου

Όχι δεν ήρθε η ώρα, γιατί η ώρα ήταν πάντα εδώ.
Γη και ουρανός πάντα ένα είναι και η καρδιά δίπολο που πάλλεται και στέλνει κύματα παντού.

Καλημέρα σου

Καλημέρα βλέμμα ισχυρό, παλάμη του αντήλιου!
Καλημέρα κι από δω κι εγώ με τη διάθεση σύννεφο που δε σκοπεύει ν` αναλυθεί σε βροχή.Πώς να το κάμει εξάλλου μεσόγεια με την ανάδυση του έρωτα, μεσούρανα με τόσες προσμονές αστέρια. Κι έχω την αίσθηση πως πια με την αλλαγή της σελίδας γράφω σ` ένα κομμάτι ικανό ουρανό που `ναι φτιαγμένος μόνο για αγγίγματα μέλισσες λέξεις

Να πω , να πω, να πω... μόνο που η απογείωση να μην είχε φορά καμπύλης,
τόξο χωρίς χορδή και τόσο πλούτο βέλη...

Φως σου στέλνω, ως σου αξίζει

Με το καλό να σμίγουμε Στέλιο!
Να βάφουμε ψυχές και σκέψεις με μπογιές φωτεινές.
Μήπως κι ανοίξει εμπρός μας αλλιώτικα ο κόσμος...


Ιούδα μου,
χρονιάρα μέρα είναι, κάνε τόπο στη γιορτή να χωρέσει στην παρέα μας, μπεί και στη ψυχή να στρογγυλοκαθήσει.
Και πες της να συχνοπερνά!


Candyblue,
αγαπημένη.
Θαρρώ πως η ώρα είναι η κάθε στιγμή. Για εισπνοές, για αετίσια βλέμματα, γι αυτό το "λίγο ακόμα".
Η ώρα είναι ήδη εδώ.
Και είναι τώρα.
Κάθε "τώρα".

Sailor,
γλυκομίλητε κι ανοιχτόκαρδε!
Μες στη μέθη η ζωή μας!
Φαίνεται, δε φαίνεται;


Μάρκο,
καθρέφτης με δυό όψεις, έτσι κι αλλιώς.
Απ' όπου και να κοιτάξεις, καμμιά παραλλαγή στο χρώμα.


Sok,
σύννεφο που κρυφοπαίζει με δύναμη και μαεστρία ήλιου, αυτό θωρώ στο νότο μου.
Και δυό φιλιά πουλιά στον ουρανό μου να πέψουνε σημάδια γιορτής εκεί που η σιωπή κουρνιάζει.

Σκόνη απ' τον ήλιο σου! Αχ, να'χω λυτά μαλλιά να τρέξει.

Καπετάνισσα Λεβέντισσά μου!!!!

Βολκώφ

Δεν τίθεται θέμα επιλογής αλλά το τι προστάζει η φύση μας . Αιθέρες (που έχουν και καλύτερη οπτική). :)
Καλημέρα .

"Αν κάποτε ακούσες τις φτερούγες να φυτρώνουν στην πλάτη σου,
αν πόνεσες, όταν σχηματίζονταν,
αν ρίγησες, όταν τις άνοιξες,
τότε μπορείς να ταξιδέψεις από την Γη στον Ουρανό και από τον Ουρανό στη Γη.
Για να βλέπεις τη Μοίρα και να την κάνεις Ζωή,
για να παίρνεις την Ζωή και να την δίχνεις στις Μοίρες,
γελώντας,
γνωρίζοντας πάντα ότι το τελευταίο παιχνίδι το ξέρουν μόνο εκείνες,
τον Θάνατο,
αλλά αφού έχεις δώσει στην Ζωή τόσα φτερά, έχει απογειωθεί τόσες φορές,
το τελευταίο παιχνίδι το παίζεις όπως θες εσύ."

Φιλιά, Καπετάνισσα!

Ρωτά η ελευθερία την αγάπη:
-Τα φτερά που σου χάρισα, τι τα έκανες κι έρχεσαι πάλι με τα πόδια;
-Τα έχω, αλλά όποτε τα φόρεσα, έχασα το δρόμο.
-Κρίμα, γιατί για το ύψος που σου ταιριάζει, μόνο με τα δικά μου φτερά μπορείς να πας.

Γκρεμό δεν έχουν τα πουλιά..

Λουδοβίκος των Ανωγείων

Καλή σου ώρα Καπετάνισσα!

πολύ όμορφο :)
το που δεν ξοδεύεται θα κρατήσω..
Χαίρε

καπετάνισσα, γιορτάζεις σήμερα;! Πολύχρωμη και με κέφια!...

Βολκώφ,
μ' ανοίγεις τη καρδιά!
(Και που να πάρουνε φωτιά τα όργανα, να δεις ανάστημα και σκέρτσο)!


Ελληνίδα μου αποφασιστική!
Να πάρουνε τα σύρματα κι οι αιθέρες τα γιορτινά φιλιά μου και να τα κάνουν αγκαλιά να πέσεις!


Αχ, Artanis...
Θαρρώ πως την "ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι μοίρες"...
Αλλά ναι! Ξανά ναι!
Στα χέρια μας το παιχνίδι.
Κι ό,τι αντέχει, να το τυλίξουμε με μύρο και με ψιθυρίσματα, να'χει να μας υπόσχεται, να'χει να μας δίνει.

Mirca:
Για πάρτη σου, για τις μεγάλες κουβέντες που'πες και που με τάραξαν, μαντινάδα σπουδαία:
"Το μονοπάτι τση ζωής
σ' ένα γκρεμνό τελειώνει.
Κι α πού'χει(=όποιος έχει) στη ψυχή φτερά,
τ' ανοίγει και γλυτώνει".


Καλλιόπη γλυκειά, κράτα ό,τι δεν σε ξοδεύει.
Γενικώς. Και οριστικώς.

Silio D' Aprile,
αν αναφέρεσαι στα ημερολόγια, τον Νοέμβρη φοράω τα καλά μου.
Ξέρεις ότι η κάθε Μαρία στην Κρήτη έχει ξέχωρη "τιμητική".

Ωστόσο, μπορώ να κρατήσω τις ευχές να'χω να μελώνω τα χείλη;


Beatlus,
άντε πιά κι η Νίσυρος σου πήρε λογισμό και χτυποκάρδι!
Βλέπω στη γη μωρέ, αμ δε βλέπω θαρρείς;
Μόνε ειν' αχόρταγο το μάτι μου κι όλο παραπονούμαι...

:)