Λιακάδα που φορά λευκά λινά απέξω.Τ' ανάποδα από μέσα.
Συννεφιές ξεγυμνωμένες.
Ξεχνώ φορές-φορές (έτσι που βουτάω στα γραφτά), το κρύσταλλο του προφορικού λόγου. Το διάφανο και αιχμηρό. Μεγάλωσα -θαρρώ- μέσα στις λέξεις. Τούτες με κανακέψανε, με νανουρίσανε, με παρηγορήσανε ακόμα, γίνανε και εφαλτήριο κάποιες ώρες καλές. Λέξεις με φλέβα, που στάζανε πάνω μου, λέξεις που γέννησα σε τοκετό βαρύ. Λέξεις, έτσι κι αλλιώς. Που δεν κατέχω ακόμα. Ούτε να κουλαντρίσω μπορώ.
Ολισθηρές οι λέξεις και τις παραπερπάτησα.
"Aρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις",
οι λέξεις κοφτερές, σα βράχια της μάνας θάλασσας κάπου στο Λιβυκό, ή, αιωρούμενες στη γύμνια του Ψηλορείτη.
Άγριο χαμόγελο του σημαίνειν και σημαίνεσθαι. Tου Σημαντικού. Του Συμπαντικού. Του Συνομολογητικού. Του Συνδετικού.
Σε κόψανε ποτέ εσένα οι λέξεις που περπάτησες;
Γλύστρησες πάνω τους να δεις πόσο γλυκειά είναι η οδύνη;
Eσύ έχεις ουλές απ' τα πεσίματα;
Έλα να παίξουμε:
"Θα σου δείξω τις δικές μου, αν κι εσύ μου φανερωθείς."
Aλλά πρώτα θα κάνουμε μια συμφωνία:
Θα παίξουμε με τις λέξεις μας αλλά όχι, ποτέ, με τις ουλές, όπως κάνουνε οι άλλοι μαζί μας, που αφού δεν ξέρουνε να παίξουνε με τις λέξεις και γι αυτό θυμώνουνε, σκοπεύουνε τις ουλές για να τις ματώσουνε, να τις ξεγυμνώσουνε και να τις δείχνουνε μετά στα πανηγύρια τους, τρόπαια ενός πολέμου εν ου εχθροίς.
Πες μου λοιπόν, είσαι;
Ναι Καπετάνισσα..
ναι..