Είμαι κομμάτια, τρέχω όλη μέρα σήμερα, ευτυχώς είχα ένα υπέροχο δείπνο σε σπίτι φιλικό -εκπληκτική μαγείρισσα η κάθε θυγατέρα της Μινωϊκής Γης- και... έχω πιεί τα δέοντα, ε;
Οπότε θα γλυστρήσω στα σεντόνια με το κορμί μου ταλαιπωρημένο μεν αλλά και γλυκοζαλισμένο.
Τι να κάνω που 'μαι κι άτυχη, να λογαριάζω τριγύρω απουσίες.
Το αυγουστιάτικο σκοτάδι μοναχά θα εισπνεύσει τη μέθη κατά πως θα εξατμίζεται από το κορμί μου όλη τη νύχτα.
Η μέθη ξέρεις, σκιάζει τους δαίμονες μες στις πτυχές των σεντονιών. Καμμιά φορά μάλιστα, θαρρώ πως ακούγεται και το κρουτάλισμά τους κάθε που αναδεύω.
"Ταλαιπωρείς λοιπόν το κορμί σου;" με μαλώνει η εσωτερική φωνή.
Κατά πως λέει κι ο Κωστής Παπαγιώργης
"το σώμα πληγώνουμε, όταν θέλουμε να μιλήσουμε στην ψυχή".
Αν της μίλαγες λοιπόν με λέξεις τί θα της έλεγες;
Μούγκα η φωνή. Απ' έξω κι από μέσα.
( Αυτή η ν ύ χ τ α μένει
Δήμητρα Παπίου, Σταμάτης Κραουνάκης )
"Ταλαιπωρείς λοιπόν το κορμί σου;" με μαλώνει η εσωτερική φωνή.
Κατά πως λέει κι ο Κωστής Παπαγιώργης
"το σώμα πληγώνουμε, όταν θέλουμε να μιλήσουμε στην ψυχή".
Αν της μίλαγες λοιπόν με λέξεις τί θα της έλεγες;
Μούγκα η φωνή. Απ' έξω κι από μέσα.
( Αυτή η ν ύ χ τ α μένει
Δήμητρα Παπίου, Σταμάτης Κραουνάκης )
......................................