Με παροτρύνανε να πιω κι εγώ γύρεψα από τον οινοχόο, να με κεράσει το φεγγάρι.Και μου'ρθε η απάντηση καρφί: "Δεν είναι που δεν μπορώ, είναι που δε πρέπει.
Tο δοκίμασα κάποτε κι από τότε είμαι μουρλός.
Δεν υπάρχει μιθριδατισμός για τούτο το φαρμάκι."
"Τρελλός, για τα ... φεγγάρια", συναίνεσε γελώντας η παρέα.
Όμορφο πράγμα να γεύεσαι, έστω και λεκτικά, την "ιερή τρέλλα" των ανθρώπων (λέω να συνεχίσω να το γράφω με δυό 'λ', να πλαταγιάζει η γλώσσα). Να σου πω, από τότε που κατάλαβα ότι κανείς δεν μου χρωστάει τίποτα, ό,τι μου δίνεται είναι διπλά τιμητικό.
Βέβαια κι αυτό το παιχνίδι με την αξία, δεν ξέρω πόσο καλό κρύβει.
Θέλω να πω, από τότε που αποφάσισα να ζήσω λες κι η ζωή δε μου τάζει τίποτα, απολαμβάνω ότι μου δίνεται ξεδιάντροπα - δεν είν' και λίγο, ε;
Θυμάμαι ένα άρθρο αρκετά παλιότερα, νομίζω του Τσαγκαρουσιάνου, που υπερασπιζόταν όσους έταζαν, όσους υπόσχονταν πράγματα ακόμη κι αν δεν μπόρεσαν ποτέ να τα πραγματοποιήσουν, αρκεί να τα υπόσχονταν γνησίως.
Έλεγε κοντολογίς ότι είναι η τελευταία "λαρτζιά" (από το "να είσαι large", γενναιόδωρος!) που μας έχει απομείνει για να ξεφύγουμε από το μέτρο και τις μετρημένες μας ζωές. Και κάκιζε τους "πρωκτικούς" που δεν υπόσχονται λέξη, που... δεν έχουνε ισολογίσει στο "καθολικό" τους.
Να τάζεις όλη τη γη, τ' άστρα και τους ουρανούς, να λες πως θα φέρεις τούμπα το σύμπαν όλο κι ακόμα παραπάνω, πάει να πεί φωτιά.Πάει να πει ζωή. Ιερή τρέλλα, ακριβώς αυτό! Αναποδογύρισε τη γη, αν η ψυχή σου τ' αντέχει!
Άνοιξε τη χούφτα σου και σκόρπισε τα ρόγδια.
Θα μου πείς, με τον όρο "ιερή τρέλλα" ό,τι τόνε γαργαλάει εννοεί ο καθείς.
Μπορεί την περιέργεια για τη γνώση των ορίων του, την αναμέτρηση μαζί τους και τον επαναπροσδιορισμό τους.
Ίσως την ελπίδα για τ' ανομολόγητα, ενίοτε την αυταπάτη ότι όλα διορθώνονται (σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον), δηλαδή την -στιγμιαία- άρνηση της απώλειας, της αποδοχής του οριστικού.
Πιθανόν να'χει να κάνει με ό,τι αλόγιστα ξοδεύουμε, με το συναίσθημα που ξεχειλίζει, με την περίσσια αστοχασιά, που'ναι όμως και βάλσαμο μέγα.
Ε, τότε ναι, ποιός από μας δεν θα κλέψει στάλες τρέλλας να να βουτήξει τη ψυχή μπας ξεδιψάσει.
Με τόσες ξέρες, με τόσο στράγγισμα τριγύρω...
(Η πρώτη φωτογραφία είναι του Frank Reintjes
και η δεύτερη του "andi2's από το www.flickr.com)
και η δεύτερη του "andi2's από το www.flickr.com)
Πιστεύω πως ιερή τρέλλα είχαν πολλοί από εκείνους που αγαπούμε και διαβάζουμε ή ακούμε τα έργα τους, όταν τα έγραφαν. Ο Γιάννης Ρίτσος και ο Τάσος Λειβαδίτης. Ο Μανώλης Αναγνωστάκης. Ο Διονύσιος Σολωμός. Ο Κ. Π. Καβάφης. Ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Σκαλκώτας. Και άλλοι. Δεν μπορεί να δημιουργείς τόσο υπερβατικά χωρίς αυτήν, την ευλογημένη από τους θεούς «μανία».