ναι... ας παίζαμε... ας γελούσε το χειλάκι μας... έστω και για λίγο...

να προσέχεις τον εαυτό σου...
εγώ σαλπάρω σε λίγο...

Τι εκπληκτική φωτογραφία μας χάρισες σήμερα, και τι αλήθειες μας παράθεσες. Ίσως το κακό με μας να είναι πως όλα τα βλέπουμε ως παιχνίδια. Ακόμα και τον έρωτα, ακόμα και τον πόλεμο.
Καλή σου μέρα, καπετάνισσα.

Δεν υπάρχουν πια παιχνίδια να παίξεις
Δεν υπάρχουν πια μυαλά για να τα επινοήσουν
Τα μόνα παιχνίδια που υπάρχουν είναι ο πόλεμος και ο άνθρωπος
Τίποτα απο τα 2 δεν γνωρίζω για να παίξω.

Και γιατί δεν παίζετε? Πάντα θα υπάρχει λίγος χρόνος για να αφεθούμε, να γίνουμε παιδιά, να αφήσουμε τις έγνοιες μακριά, να αισθανομαστε ελεύθεροι.
Το λούνα πάρκ δεν σου δίνει μιά αίσθηση ελευθερίας, σαν να πετάς στα σύννεφα?

Αρχοντοκώστα,
καλώς ήλθες στη δική μας τη στεριά κι ώρα σου καλή. Να'χεις πρίμα το καιρό μέσα-έξω.
Κι οι άγκυρες, να'ναι στα δικά σου χέρια.


Νίκο,
χαμόγελα από καρδιάς για τα λόγια σου.
Ξέρεις ότι δεν είχα βρώμικα, ανέντιμα παιχνίδια κατά νου. Ούτε την αλαφρότητα, την επιπόλαιη βιασύνη που'χουν μερικοί όταν καταπιάνονται με πράγματα που'χουν βάρος.
Τίποτα πιο σοβαρό από ένα παιχνίδι.
Τελικά.


Candyblue,
αγαπημένη. Κι εγώ, δεν είμαι παίκτης καλός σ' αυτά. Το ξέρεις.
Ανύπαρκτα τα παιχνίδια μου.
Και όχι μόνο αυτά.
(Η έλλειψη. Αυτήν δε φωνάζουνε τα λόγια μου;)


Μαρίνα,
τι χαρά να μας γλυκαίνεις με την ανεμελιά των λόγων σου!
Καλώς μας ήλθες.
Ω, ναι! Είναι όμορφα τα λούνα-παρκ κι ό,τι χρωματιστό τα συνοδεύει!
Έστω και πρόσκαιρα, σε παίρνουν μακριά απ' όσα σε καρφώνουνε στη γη...

ευχαριστούμε για το τραγουδάκι :)
καλημέρα παιχνιδίζουσα

Τουλάχιστον να παίζαμε αγάπη...

Κάπου είχα διαβάσει αυτό: Αν σ'αγαπάνε, αξίζεις. Αν αγαπάς, ζεις. Αν αγαπάς και σ'αγαπάνε τότε αξίζει να ζεις.
Απ' της καρδιάς μου την παιδικη χαρά πιάσε μια γελαστή χρωματιστή καλημερα Καπετάνισσα! :)

Poreia,
ήρθες γενναιόδωρα, κρατάς στα χέρια σου παιχνίδια, ε;
Γεμάτη η χούφτα σου! Μα πως μοιάζεις με παιδί!


InvertedLightBlue,
ναι και πάλι ναι.
Να παίζαμε αγάπη.
Να παίζαμε μ' αγάπη.
Να παίζαμε την αγάπη...


2 Shots of Happy,
πιτσιρίκα μου εσύ!
Ολόφωτος ο δρόμος που περπατάς.
Γέμισε μουσικές η καρδιά μου κι ήλιους η οθόνη μου!
Τα παιχνίδια της παιδικότητάς μου, δικά σου!

Γιατί όχι και τα τρία
Καπετάνισσα μου γλυκιά ?

Δεν θέλω απαισιοδοξίες
Και γλυκόπικρα
Δεν ταιριάζει σε κανέναν μας

Καλό σου απόγευμα
Με το πιο γλυκό μου
Χαμόγελο το θαλασσινό

ναι και ναι και ναι και ναι και ναι ..............αλλά.......

4 ευχές θα σου αφήσω .
Ν'αγαπάς
Ν'αγαπιέσαι
Να παίζεις
Να γελάς
Καλημέρα .

Την καλημέρα μου, Καπετάνισσα. Το παιχνίδι είναι από τα σοβαρότερα και σημαντικότερα πράγματα που κάνουμε οι άνθρωποι. Ο Σίλλερ δεν είχε πει εκείνον τον βαρυσήμαντο λόγο, ότι και η τέχνη είναι παιχνίδι?????

Να είστε όλοι σας παιδιά!!!!!

Βολκώφ

Τα παιδία παίζει.....

Μακαριοι οσοι κρατησαν, κρατουν και θα κρατουν το παιδι μεσα τους.....

Στο ευχομαι Καπετανισσα να το ξαναβρεις, στο βαθος-βαθος κανεις μας δεν το'χασε.....απλα το βαλαμε για υπνο νωρις και ξεχασαμε να το ξυπνησουμε.....

ΕΠ! ΞΥΠΝΑ! ειναι ωρα!

:-)))

Καπετάνισσα του Χάνδακα, μόλις σε διάβασα και μου ήρθε στον νου ο Γιώργος Σαραντάρης. Μην ρωτήσεις πώς, απλώς σου στέλνω ένα ιταλικό του ποίημα (από αυτά τα αμετάφραστα με τα οποία καταπιάνομαι) που πιστεύω ότι ταιριάζει:

ADAGIO
Ένα ποίημα σιωπηλό
Πλασμένο από δάκρυα
Απ’ τον θάνατο
Με αποτρέπει
Ένα ποίημα αλγεινό
Σαν την καρδιά
Και τον έρωτα
Εκείνου που έσφαλε
Δίχως φταίξιμο
Κι ακόμη στενάζει
Ένας απόκρημνος βράχος
Ορατός πάντα απ’ τη θάλασσα.

Είναι μεγάλος του Θεούλη ο χειμώνας
και τα νοίκια των σωμάτων απλήρωτα ακόμα.

λέω να αδειάσω το μυαλο και ν αγορασω καμποσα επιτραπεζια παιχνίδια... ετσι μπορει ν αγαπηθω κι ολας... ..σταθηκες αφορμη να τρεξουν πλούσια τα δακρυα μου... νασαι καλα

Παίζουμε αγαπαμε και αγαπιόμαστε. Όχι;
Τότε γιατί γράφουμε;

Ας μην μείνουμε στον αφορισμό του Φρόιντ όπως αναφέρεται. Διότι θα τεθούν εύλογα τα ερωτήματα
και τα τρία θα συντρέχουν ταυτόχρονα ή όχι?
γιατί αν όχι το κάθε ένα μόνο του ή ανά διάδες διασφαλίζει δυστυχία!
Καλό καλοκαιρι Καπετάνισσα!

Sailor,
ταξιδευτή!
Αντιγυρίζω το χαμόγελο, πυρακτωμένο απ' τον ήλιο της Μινωϊκής γης.
Κι η μελαγχολία γλυκειά.
Κι ανθρώπινη.

global ,
καταλαβαίνω μικρή!
Εκείνο το "αλλά" στις προτάσεις, στις σκέψεις, στους δισταγμούς,
έναρθρο ή όχι, είναι που ορίζει το περιεχόμενο.
Και το χρωματίζει ανάλογα, ε;

ellinida,
καλή μου...
Να μην είναι -τάχα- το τέταρτο συνέπεια των παραπάνω;
Το γέλιο το βαθύ, τ' ανόθευτο, ναι!

Βολκώφ,
παιχνιδίσματα στο λόγο και στην τέχνη και στη ζωή.
Στο μυαλό μας παρτίδες, που παίζονται για χρόνια.
Στα σοβαρά, αλλοίμονο!
Τι πιο σημαντικό.
Σε μια παιγνιοφάγο εποχή, ποιός θα μας δώσει πίσω τους βώλους;


Αφρικάνε,
το καλονανουρίσαμε το από μέσα παιδί.
Το πιό βαθύ φιλί ζητάει για αφύπνιση.
Μα εμείς, του βάζουμε του κινητού το ξυπνητήρι!

Silio D' Aprile,
καλώς εσμίξαμε. Χαρά μας από δω.
Κάτσε σε σκιερή μεριά, έρχεται κι αύρα πελαγίσια να σε νοτίσει.
Όμορφα τα λόγια. Λογαριάζουν αδυναμίες, ε;
Στη θάλασσα, στη θάλασσα πιο καλά.
Ή στα ποτήρια. Να πάμε παρακάτω.
Καταπίνεται η σιωπή;

Sok,
καλέ μου...
Να μου θυμίσεις ξανά τις εποχές. Να μου τις μάθεις.
Στην επανάληψη η γνώση. Και η θύμηση.
Τα χρέη, τι; Ούτε επί πιστώσει;

Ανώνυμε,
να πω πως αναβαπτίστηκες;
Γι αυτό δεν άφησες όνομα, ναι;
Τιμή μου.
Έχε κατά νου πως έχεις εθελοντή συμπαίκτη.

Άσε με dr.Uqbar,
και δεν μπορώ βουτιές στα βαθιά.
Έμεινα παραπάνω στο νερό και μούλιασα...
Θαρρώ όμως πως ο πόνος είναι που γεννοβολά.
(Μπορεί και να γράφουμε για τ' ανάποδα, ε;)


Ελένη μου,
ο μπαμπάς μιλάει με συμβολισμούς.
Αλλά εδώ ξεκάθαρα.
Ναι, έχοντας αγάπη και χαρά, ευτυχείτε...
Να συντρέχουν, σημαίνει ολοκλήρωση.
Αλλά, μη σκιάζεσαι, με ελλείματα είμαστε όλοι.
Το 'ξερε καλά ο Φρόϋντ.

Δυστυχία; Όχι ακριβώς.
Λιγότερη ευτυχία εν ολίγοις.

Να΄χεις καλοκαίρια μέσα σου Ελένη!

Χρειάζομαι περισσότερο καιρό για να διαβάζω τα ποστ σου - αλλά αυτό κατάλαβα χωρίς λεξικό... Έχω και ένα τρόπος, πως να είναι ευτυχισμένα.. (Αν θες, μπορείς να το διαβάσεις στο μπλογκ μου.)