Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006
Η απόλυτη φυγή της σκέψης
Μα πόσο αλλόκοτοι γίναμε σ' αυτή τη δόλια εποχή. Έτσι που συναντιόμαστε κι ονειρευόμαστε και ταξιδεύουμε και μιλάμε...
H ασφάλεια της καλωδιωμένης απόστασης, αρωγός και προστάτης.
Άσε τα γραφτά, μην τα λογαριάζεις, μεγαλώνοντας μιλώ όλο και λιγότερο. Να ξέρεις άραγε καλύτερα εσύ; Βλακείες... το ελάχιστο απ' το τίποτα ξέρουμε.

Δε φτάνει αυτό, αλλά, συχνά, πέφτουμε στην..." παγίδα των έξυπνων ανθρώπων"! Κι αυτή η παγίδα είναι η συνεχής και εις βάθος σκέψη. Ξέρεις, όταν σκεφτόμαστε συνέχεια, μιλάμε στον εαυτό μας συνέχεια. Ο πρώτος κανόνας της μαγικής εκπαίδευσης άλλων εποχών ήταν η "εσωτερική σιωπή". Ήτανε, λένε οι γνωρίζοντες, το μυητικό ζητούμενο της ανοδικής πορείας στην ελικοειδή κλίμακα. Ακούγεται εύκολο,αλλά για δοκίμασε να το εφαρμόσεις για... χμμ, μία ώρα τη μέρα . Μάλλον κάποια λεπτά τη μέρα, ανάγκασε το μυαλό σου να είναι απολύτως κενό χωρίς σκέψεις. Αν τα καταφέρεις θερμά συγχαρητήρια!
Μπα...Mόνο κάποιοι, κάπου αλλού σε άλλα μέρη, άλλοι άνθρωποι, με άλλους δεσμούς σώματος και πνεύματος...
Aυτοί ίσως... μπορεί να τα καταφέρνουνε. Aλλά είναι "Άλλοι".

H σιωπή όταν πρέπει. Να αξιοποιήσεις την εσωτερική σου φλυαρία, να την κάνεις ωφέλιμη, να παράγει έργο.
Κρίμα που για να καταλάβει κανείς πόσο χρήσιμη / κρίσιμη είναι η μη-σκέψη, πρέπει να έχει σκεφτεί τόσο πολύ.
Κι ύστερα, η σκέψη δεν είν΄ το μόνο που μπορείς να διώξεις μονάχα αφού έχει έρθει;

Όλη τη γνώση που έχω θα 'δινα να ξαναγίνω βλάκας.
Πάντως το παλεύω! Να φρενάρω του μυαλού μου το ρυθμό, αυτό λέω. Πάω καλύτερα μεγαλώνοντας. Κι όλο με βγάζει η προσπάθεια αυτή σε ανοιχτούς, ανεξερεύνητους δρόμους.
Συνήθως το καταφέρνω κοντά στη φύση. Κυρίως κοιτώντας τα νερά. Καρφώνω τα μάτια μου σε φανταστικά σημεία και προσπαθώ να τα παρακολουθώ, να μην τα χάσω από το βλέμμα μου, καθως κινούνται.
Κι αδειάζω.

Είδες τώρα, πάλι οι σκέψεις με πήρανε... γαμώτο, δύσκολα πιάνουν τα φρένα του μυαλού. Βλακείες έγραψα. Πάω χειρότερα μεγαλώνοντας. Καμμία αμφιβολία.


Αν είναι να 'μαι κάτι απ' την σκέψη σου,
ας είμαι η απόλυτη φυγή της...
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 10:36 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


17 Ανάσες:


  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006 11:47:00 π.μ., Blogger Afrikanos

    Ειναι η πρωτη φορα -...νομιζω- που σου κομενταρω πρωτος!

    ...εχω μια συγκινηση, μια ταραχη ενα πραμα...

    (Φτου σκορδα, μην σκεφτεσαι και γραφε!...)

    Το "κολλημα" σ'ενα σημειο και το αδειασμα του μυαλου ειναι ωραιο...αλλα ξερεις τι γινεται μετα,ε?

    Ορμανε ολες οι σκεψεις οι παλιες κι οι νεες ξαφνικα και σε ζαλιζουνε περισσοτερο!

    Και το βλακας...τι νοημα θα ειχε τελικα?

    Νομιζω οτι αυτο το τοστακι σου (τυρι-ζαμπον-μαγιονεζα) μου αρεσε πιο πολυ...δεν ξερω γιατι...ισως γιατι εβγαλε πολυ αληθεια .... μεσα απο τις "βλακειες" που εγραψες!
    :-)))))

    Αυγουστιατικα φιλια!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006 1:25:00 μ.μ., Blogger ονειροπόλος πάνθηρ...

    "You miss too much these days if you stop to think"....λέει ένα αγαπημένο τραγουδάκι....και μού'ρθε μια επιβεβαίωση του στοίχου αυτή την εποχή....δε σου λέω πράμα....!!!....ευτυχώς που δεν σκέφτηκα και είπα...."when love comes to town I'm gonna jump that train"....

    Καλησπέρα Αρχοντοκαπετάνισσα....
    :-)))

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006 3:35:00 μ.μ., Blogger mistounou

    Από τα πιο όμορφα το μπλογκ σου.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006 4:08:00 μ.μ., Blogger ovi

    "Mόνο κάποιοι, κάπου αλλού σε άλλα μέρη, άλλοι άνθρωποι, με άλλους δεσμούς σώματος και πνεύματος..." Αν αντί γιά 'σώματος' έβαζες τη λέξη 'φύση' θα ήμουν σίγουρος ότι είσαι στη Φιλανδία!!!

    Πολύ αληθινό!!!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006 4:14:00 μ.μ., Blogger Alexandra

    Η σιωπή στις μέρες μας, σε όλα τα επίπεδα είναι σπάνια. Ακόμα σπανιότερη είναι η ωριμότητα και η σοφία...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006 5:02:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Αφρικάνε,
    το άδειασμα, το ξεφόρτωμα, είναι θαρρώ απαραίτητη διαδικασία για τον εμπλουτισμό της ψυχής μας. Και την καθαρότητά της.
    Αντιφιλώ σε!


    uneverknowinlife,
    καλώς ήλθες στα στέκια μας, αγκαλιά με τα δελφίνια σου, αχ, πόση δροσιά!
    Για την αγάπη, ναι!
    Ό,τι και όσο χρειάζεται από σιωπή και φωνή και δέσιμο και δόσιμο!


    Άρτεμις,
    χαρά και τιμή η παρουσία σου εδώ.
    Το μέλι των λόγων σου το γεύομαι και με γλυκαίνει!


    Ovi μου,
    εσύ ξέρεις. Σε διαβάζω διψασμένη για εικόνες αλλιώτικες, ταξιδιάρικες και βλέπω μια άξια χώρα μέσα απ' τα μάτια σου.
    Άξια σε ανθρώπους και στάση ζωής.


    Αλεξάνδρα,
    η ψυχούλα μας είναι δικό μας έργο.
    Το κοίταγμα προς τα μέσα είναι δική μας δουλειά.
    Κι ο κόπος κι ο τρόπος.
    Αυτό που λέμε μικρόκοσμος.
    Δρόμος, για τα μεγάλα.

    Φιλί ολόγλυκο!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006 5:32:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Η φύση λένε απεχθάνεται το κενό...
    Έτσι, μόλις καταφέρεις να αδειάσεις το μυαλό σου από τις σκέψεις, ορμάνε άλλες να καταλάβουν τον ελεύθερο (;) χώρο.

    Συνήθως καταφέρνω να αδειάζω το μυαλό μου όταν κάνω κάποια δουλειά που απαιτεί σωματική προσπάθεια. Κουβάλημα, υδραυλικά, τρύπες και βιδώματα, μαστροχαλάσματα γενικώς. Δεν ξέρω αν αποδίδει για όλους.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006 6:44:00 μ.μ., Blogger ovi

    Ξέρω οτι πιθανώς να ακουστεί παρά-καιρο αλλά περσι το Δεκέμβριο έκανα ένα ταξίδι στην άκρη της Λαπωνίας. Μετά το NordKapp η βόρειος θάλασσα παγωμένη και ένα μεγάλο της κομματι, όσο άντεχα για τους -40 με ελκηθρο. Σε κάποιο σημείο οταν ακόμα και τα πουλιά είχαν εξαφανιστεί δεν ξέρω τι με έπιασε και άρχισα να ουρλίαζω με όλη μου τη δύναμη για ωρα πολύ, μεχρι που έκλεισε ο λαιμος μου. Και ήταν σαν να 'άκουγα' τη φωνή μου για πρώτη φορά.

    Δεν είμαι ποιητής σαν κι εσένα καπετάνισσα και η δουλειά μου (που δεν είναι απλά δουλεία αλλά κατι περισσοτερο απο χομπι για μένα) μετά απο τόσα χρόνια με έμαθε να μην είμαι 'λυρικός' και το 'ακουσα' είναι ο καλύτερος τρόπος να εκφράσω αυτό που έννιωσα.

    Φέτος τον Δεκέμβρη το επαναλαμβάνω από τη Ρωσία αυτή τη φορά! :) Αυτά για τη φωνή της φύσης!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006 8:47:00 μ.μ., Blogger candyblue

    Κι όμως...Έχουμε ανάγκη τα παρατηρητήρια του εσωτερικού ουρανού.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006 9:54:00 μ.μ., Blogger Unknown

    Όλη τη γνώση θάδινα
    Να ξαναγίνω βλάκας

    Και ας με λένε βλάκα

    Τώρα με λένε τρελό και μαρέσει
    Πολλές φορές και ωραίο τρελό

    Αν με λένε και βλάκα
    Δεν με πειράζει

    καλό σου βράδυ
    καπετάνισσα μου

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006 10:01:00 μ.μ., Blogger Unknown

    Και που είμαι γνωστικός
    Τι κατάλαβα ?
    Έχουμε φρακάρη στους γνωστικούς

    Αυτοί που μας λείπουν
    Είναι οι τρελοί
    Και οι βλάκες
    Και δεν χρειάζεται
    Μαστερ και διδακτορικό

    Απλά
    Να είσαι τρελός
    Και βλάκας

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 04, 2006 11:22:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μπαμπάκη,
    παραγωγικό το "άδειασμά" σου!
    Αρκεί βέβαια τα μαστορέματά σου να είναι επιτυχή, ειδάλλως... τι είχες, τι έκανες! Μια τρύπα στον... τοίχο!


    Θαυμάσια η περιγραφή σου Ovi μου. Αυτό ναι, είναι το διάφανο λευκό στο μυαλό. Ζουλιάρηδες εμείς εδώ ακούμε για Λαπωνίες και Ρωσσίες και πατρίδες κρυστάλλινες, λες και εισβάλλουμε σε κόσμο παραμυθιού!
    Τα φιλιά μου, είσαι υπέροχος!
    Και ποιητής, ναι!

    Candyblue μου αγαπημένη, ποιός διαφωνεί.
    Ο ανοιχτός, καθάριος ουρανός-σκέπη για τις σκέψεις μας είναι το ζητούμενο.

    Sailor,
    ωραίε μου τρελέ!
    Σαφώς και η σοφία της ζωής, η βαθιά κι αξόδευτη έχει να κάνει με την υγιή τρέλα, την θαυμαστή αστοχασιά!
    Όσο για τη βλακεία -όπως υποθέτω την εννοείς- όχι, δεν θα συμφωνήσω, δεν είναι τόσο απλή η διαδρομή...
    Αλλά υπάρχει κι ο δρόμος "κάνω τον βλάκα", ε;
    Για τη σωτηρία της ψυχής (μου), που είναι πολύ μεγάλο πράγμα...

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 04, 2006 2:53:00 μ.μ., Blogger mindstripper

    Όσο υπάρχουνε παιδιά και θάλασσα και αδερφοί Μαρξ και συναυλίες και βουνά και δέντρα και κουλουρτζήδες και παλιατζήδες και Καρέζη και Παπαγιαννόπουλος και σοκολάτες και παγωτά και χρώματα και πίνακες και καναρίνια να μας τραγουδούν, ξέρουμε ότι εμείς και οι βλακείες μας θα ζήσουμε ευτυχισμένοι Καπετάνισσα.

    Και θα έρθει και εκείνη η μέρα που το απόλυτο φευγιό, θα είναι απόλυτα δικό μας.

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 04, 2006 6:54:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Ειμαστε περίεργοι γιατί σκεφτόμαστε...
    ή μήπως το αντίστροφο;
    Δίκαιο το ερώτημα σου.
    Δεν μπορώ να απαντήσω όμως.Και δεν μπορώ να πάψω (γιατί άραγε;) να σκέφτομαι. Ούτε κι εσύ. Και γράφουμε βλακείες όλοι μας...
    Μπα...Τότε οι ρηχοί ποιοι είναι;

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Αυγούστου 04, 2006 8:43:00 μ.μ., Blogger ovi

    kiitos kiitos kapteeninainen

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Αυγούστου 05, 2006 10:43:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Mindstripper,
    για ν' αναπνέουμε ακόμα, κάπου θα υπάρχει οξυγόνο, δε μπορεί!
    Νιώθω συχνά πως μας το κλέβουνε λίγο-λίγο και μας αφήνουνε λειψούς σε εισπνοές.
    Άλλοτε πάλι, τώρα καλή ώρα, αισθάνομαι πως βρίσκουμε τρόπους, τους ξεγελάμε και με πείσμα βάζουμε φωνή: "φτού ξελευτερία"!


    Ανάκατα όλα στο κόσμο μας Γιατρέ μου. Κουλουβάχατα.
    Μια πάρτη εδώ γύρω ν' ανοιγόμαστε στα βαθιά κατέχουμε. Και με τα μάτια διψασμένα να γυρεύουμε μια ράχη δελφινιού. Τώρα, ποιός κάθεται στα ρηχά και μας χαζεύει... φαντάζομαι θα'ναι ο ίδιος που δεν "είδε" θάλασσα ποτέ.


    Ovi μου,
    τι 'ν' τούτο;
    Ν' ανάψω καμμιά φωτιά δηλαδή μπας και συννενοηθούμε μέσω καπνών, ή έχεις σκοπό να μου μάθεις Φιλανδικά με το λάου-λάου;
    :)

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Αυγούστου 05, 2006 5:29:00 μ.μ., Blogger ovi

    ;)

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape