Μα πόσο αλλόκοτοι γίναμε σ' αυτή τη δόλια εποχή. Έτσι που συναντιόμαστε κι ονειρευόμαστε και ταξιδεύουμε και μιλάμε...H ασφάλεια της καλωδιωμένης απόστασης, αρωγός και προστάτης.
Άσε τα γραφτά, μην τα λογαριάζεις, μεγαλώνοντας μιλώ όλο και λιγότερο. Να ξέρεις άραγε καλύτερα εσύ; Βλακείες... το ελάχιστο απ' το τίποτα ξέρουμε.
Δε φτάνει αυτό, αλλά, συχνά, πέφτουμε στην..." παγίδα των έξυπνων ανθρώπων"! Κι αυτή η παγίδα είναι η συνεχής και εις βάθος σκέψη. Ξέρεις, όταν σκεφτόμαστε συνέχεια, μιλάμε στον εαυτό μας συνέχεια. Ο πρώτος κανόνας της μαγικής εκπαίδευσης άλλων εποχών ήταν η "εσωτερική σιωπή". Ήτανε, λένε οι γνωρίζοντες, το μυητικό ζητούμενο της ανοδικής πορείας στην ελικοειδή κλίμακα. Ακούγεται εύκολο,αλλά για δοκίμασε να το εφαρμόσεις για... χμμ, μία ώρα τη μέρα . Μάλλον κάποια λεπτά τη μέρα, ανάγκασε το μυαλό σου να είναι απολύτως κενό χωρίς σκέψεις. Αν τα καταφέρεις θερμά συγχαρητήρια!
Μπα...Mόνο κάποιοι, κάπου αλλού σε άλλα μέρη, άλλοι άνθρωποι, με άλλους δεσμούς σώματος και πνεύματος...
Aυτοί ίσως... μπορεί να τα καταφέρνουνε. Aλλά είναι "Άλλοι".
H σιωπή όταν πρέπει. Να αξιοποιήσεις την εσωτερική σου φλυαρία, να την κάνεις ωφέλιμη, να παράγει έργο.
Κρίμα που για να καταλάβει κανείς πόσο χρήσιμη / κρίσιμη είναι η μη-σκέψη, πρέπει να έχει σκεφτεί τόσο πολύ.
Κι ύστερα, η σκέψη δεν είν΄ το μόνο που μπορείς να διώξεις μονάχα αφού έχει έρθει;
Όλη τη γνώση που έχω θα 'δινα να ξαναγίνω βλάκας.
Πάντως το παλεύω! Να φρενάρω του μυαλού μου το ρυθμό, αυτό λέω. Πάω καλύτερα μεγαλώνοντας. Κι όλο με βγάζει η προσπάθεια αυτή σε ανοιχτούς, ανεξερεύνητους δρόμους.
Συνήθως το καταφέρνω κοντά στη φύση. Κυρίως κοιτώντας τα νερά. Καρφώνω τα μάτια μου σε φανταστικά σημεία και προσπαθώ να τα παρακολουθώ, να μην τα χάσω από το βλέμμα μου, καθως κινούνται.
Κι αδειάζω.
Είδες τώρα, πάλι οι σκέψεις με πήρανε... γαμώτο, δύσκολα πιάνουν τα φρένα του μυαλού. Βλακείες έγραψα. Πάω χειρότερα μεγαλώνοντας. Καμμία αμφιβολία.
Αν είναι να 'μαι κάτι απ' την σκέψη σου,
ας είμαι η απόλυτη φυγή της...
Ειναι η πρωτη φορα -...νομιζω- που σου κομενταρω πρωτος!
...εχω μια συγκινηση, μια ταραχη ενα πραμα...
(Φτου σκορδα, μην σκεφτεσαι και γραφε!...)
Το "κολλημα" σ'ενα σημειο και το αδειασμα του μυαλου ειναι ωραιο...αλλα ξερεις τι γινεται μετα,ε?
Ορμανε ολες οι σκεψεις οι παλιες κι οι νεες ξαφνικα και σε ζαλιζουνε περισσοτερο!
Και το βλακας...τι νοημα θα ειχε τελικα?
Νομιζω οτι αυτο το τοστακι σου (τυρι-ζαμπον-μαγιονεζα) μου αρεσε πιο πολυ...δεν ξερω γιατι...ισως γιατι εβγαλε πολυ αληθεια .... μεσα απο τις "βλακειες" που εγραψες!
:-)))))
Αυγουστιατικα φιλια!