Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006
Να παίζαμε πόλεμο στα ψέμματα...


Ένα εκπληκτικό βίντεο για την πολυπόθητη ειρήνη στη Μέση Ανατολή που "παίζει" πολύ εύστοχα με ό,τι -με πόνο ψυχής-, ορίζουμε για όνειρο.
Για αλλιώτικη μοίρα στην αλλόκοτη πορεία της ανθρωπότητας.
Συγκίνηση ευλογημένη, λυτρωτική, ανάκατη με τα θυμωμένα, αγκυλωμένα μας συναισθήματα, με τις οργισμένες λαχτάρες μας, με τη γροθιά που σπάει τη μέσα σιωπή και με τα ίδια μας τα νύχια, μας ματώνει.


Υπογράψτε για τον τερματισμό του πολέμου!
(μπαίνοντας, άνω αριστερά, η σελίδα στα αγγλικά).
Ένας ιδεατός κόσμος. Αλληλεγγύη σε σκηνικό πολέμου.
Ανύπαρκτος κόσμος πάει να πεί. Ή μήπως όχι; Σκηνοθετημένος.
Κι ο τωρινός, πόσο πικρός!


"Μη φοβάσαι κόσμε... Στα ψέμματα παίζαμε."
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 00:05 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


12 Ανάσες:


  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006 1:49:00 π.μ., Blogger THE_RETURN

    Απλά, συγχαρητήρια για το ποστ, Καπετάνισσα.

    Αυτού του είδους τα ποστς είναι σήμερα κάτι περισσότερο από αναγκαία.

    Πολλά φιλιά.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006 1:59:00 π.μ., Blogger Ιωαννα

    Συνυπογραφω στα χρωματα της ειρηνης .


    Ιωαννα

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006 2:05:00 π.μ., Blogger Unknown

    Πολλά συγχαρητήρια καπετάνισσα
    για το ποστ

    Εγώ είμαι ένας απο αυτούς που
    έζησαν τον πόλεμο καπετάνισσα
    και ήμουν παιδί μικρό ακόμη.

    Τότε δεν παίζαμε στα ψέμματα τον
    πόλεμο σαν παιδιά που ήμασταν

    να είσαι καλά
    καπετάνισσα

    έχεις πάντα την αγάπη μου.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006 3:08:00 π.μ., Blogger Ο Καλος Λυκος

    ...πόσοθς σκοτώσαμε στα ψέμματα...;

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006 10:03:00 π.μ., Blogger Ανδρομεδα

    ευχαριστώ που το έκανες κούκλα μου!
    Αλιενοφιλί ειρήνης!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006 11:26:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    The Return,
    ευχαριστίες και φιλιά.
    Δωροδοκούμε αυτό το παραπονεμένο παιδί που κουρνιάζει μέσα μας...
    Και υπογράφουμε!

    Jo-anna γλυκειά,
    μπορούμε να δημιουργήσουμε μια γερή αλυσίδα ειρήνης;
    Μπορεί και ναι...

    Sailor,
    τώρα οι πόλεμοι είναι σε απευθείας μετάδοση. Μάλλον περισσότερο άγριοι, δημιουργούν και οπαδούς. Ύπουλοι σίγουρα.

    Καλόλυκε,
    δεν είναι ψεύτικοι οι δολοφόνοι. Ούτε τα άψυχα παιδικά κορμάκια...
    Τα όνειρά μας μάλλον είναι.
    Αλλά,
    υ π ο γ ρ ά φ ο υ μ ε!


    Ανδρομέδα,
    πες καμμιά κουβέντα στο σύμπαν.
    Από εκεί πάνω, ίσως και να πιάσει...
    Φιλιά ξανά.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006 11:40:00 π.μ., Blogger Νίκος Παργινός

    Συγχαρητήρια, Καπετάνισσα και πάλι για το Post. Μακάρι να παίζαμε πόλεμο στα ψέμματα. Το μόνο πλέον που μένει είναι να προσευχηθούμε για όλους αυτούς που χάθηκαν και για όλους αυτούς που θα χαθούν εξαιτίας της στενοκεφαλιάς μας.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006 5:11:00 μ.μ., Blogger Θεοδόσης Βολκώφ

    Από τον ΔΑΒΙΔ:

    Γραφή του αίματος και του πυρός
    η προσευχή μου
    στον βράχο μου
    με το χέρι μου
    μέσα σε σπίθες χίλιες χαραγμένη
    με αυτήν μόνο η ψυχή μου ανατέλλει
    και σε αυτήν πάλι γυρίζει για τη δύση της
    αυτήν
    νύχτα πάνω στη νύχτα επαναλαμβάνει
    και αυτήν από αιώνες μελετά·
    πέτρα της σκέψης και της θλίψης
    μια μόνο προσευχή
    σού χάραξα
    κι άλλη δεν αναπέμπω στον σκοτεινό Θεό μου -
    Καταραμένος
    αν βάψω τα χέρια μου με το αίμα των αθώων
    Καταραμένος φορές χίλιες
    αν δεν ξεδιψάσω Γολιάθ τη Γη με το δικό σου.




    Αυτά για τους αδικούντες και τους φονεύοντες.
    Καπετάνισσα, την καλησπέρα μου.

    Βολκώφ

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Αυγούστου 02, 2006 10:44:00 μ.μ., Blogger onlysand

    Παραλίγο στίς δάφνες της
    ν’ αναπαυτεί η πίκρα.
    Δίβουλη αναδεύεται
    κάτω απ' τήν ανάσα
    του νυχτερινού ανέμου –
    τί νά διαλέξει γιά νά θυμηθεί
    η πικροδάφνη:
    τήν πίκρα ή τή δάφνη.

    (Επειδή να ξεδιψάσει το αίμα δεν γίνεται - ούτε νερό, βέβαια...)

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006 1:02:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Νίκο μου.
    Πάντα με τον γλυκό σου λόγο...
    Τόσο ευγενής!
    Πολύ φοβούμαι ότι εδώ, οι προσευχές δεν πιάνουν...
    Το λένε -πικρά- και τα Κατσιμιχάκια στο "ανθρωπάκι":
    Δεν έχω να σου πω ωραία λόγια
    έχουνε όλα ειπωθεί χίλιες φορές
    ο κόσμος δεν αλλάζει με κουβέντες
    δεν άλλαξε ποτέ με προσευχές...


    Θεοδόση
    -μπορώ να χρησιμοποιώ ενικό;-
    με το καλό να σμίγουμε...
    Χαρά μου δίνει η παρουσία σου, ένταση και ζωηρό χρώμα στο συναίσθημα, το κείμενο της επιλογής σου.

    Ένας Δαυίδ αποφασιστικός.
    Με ψυχή λιονταριού.Δρων.
    Αυτό χρειάζεται...
    (Με τιμάς, να ξέρεις...)

    Onlysand,
    υπέροχο!
    Τώρα εξηγώ -λιγάκι, μια στάλα, μια ιδέα- γιατί αγαπώ τόσο τις πικροδάφνες...

    Περιπλανιέμαι στο λόγο κι ανασαίνω!
    Φιλί!

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006 1:45:00 π.μ., Blogger Ιωαννα

    Ισως αν οι ψυθυροι γινουν φωνες-κραυγιες -αγωνιστες .
    Χασαμε το νοημα των αγωνων ακομα και στα παιχνιδια μας .

    Πιστευω στις φωνες -κραυγιες


    Την συντροφη σκεψη μου


    Ιωαννα

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006 11:03:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Jo-Anna,
    με τα λόγια τα μαχητικά που θέλουν έδαφος γόνιμο για ν' απλώσουνε ρίζες...
    Και μέταλλο δυνατό, να σκίζει τους αιθέρες!

    Την αγάπη μου.

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape