Θυμάμαι που, στα χρόνια τα μικράτα μου, ήθελα να γίνω ναυτικός.
Γελούσανε οι συγγενείς, το λέγανε γι αστείο στις βεγγέρες "κορίτσι πράμα, να'χει όνειρα 'σερνικού!"
Βλέπεις, τότε, το "ταξίδι" κι η "θάλασσα" κρύβανε περιπέτειες! Εικόνες μαγεμένες. Ξωτικές, αλλόκοτες μυρωδιές...
Αυτό το αλλιώτικο, το διαφορετικό, έπαιρνε απίστευτη διάσταση στο παιδικό μυαλό.
Καθόμουν στο δρόμο, στο πεζούλι συχνά και κοίταζα τις τσιγγάνες που περνούσαν με τα πολύχρωμα φουστάνια τους κι εκείνο το γέλιο το πληθωρικό που αγκάλιαζε τη γειτονιά.
Τι γυναίκες! Έχοντας για καμάρι την ομορφάδα της μελαχρινής, διαλαλούσαν την πραμάτεια τους. Στο σεντούκι τους, προικιά ξεχωριστά σε ύφανση και τέχνη, ή, αρκετά συχνά, η... αποκάλυψη του πεπρωμένου. Κι αυτό ξεχωριστό. Το ριζικό. Ασημωμένο.
Εκείνο που πιό πολύ με γοήτευε δεν ήταν η εμφάνιση, ο τρόπος, η ματιά που, μην έχοντας άλλη επιλογή, επιβάλλεται για να την αποδεχτείς.
Ήταν η σκέψη ότι για σπίτι έχουν την τέντα, που την στήνουν εδώ, ύστερα αλλού, έπειτα παραδίπλα. Είχα στο νού μου καραβάνια ολόκληρα να πορεύονται για μέρες αλλάζοντας το εδώ με το εκεί, γεφυρώνοντας τόπους, σμίγοντας πολιτείες.
Θεωρούσα λοιπόν πως η τσιγγάνικη φυλή έχει συγγένεια με τους ναυτικούς. Σχεδόν το ίδιο, έλεγα μέσα μου.
Να μη ριζώνεις πουθενά. Να βλέπεις άλλα κι άλλα κι άλλα. Να ταξιδεύεις.
Να μη ριζώνεις πουθενά. Να βλέπεις άλλα κι άλλα κι άλλα. Να ταξιδεύεις.
Ήτανε και τα "ταξίδια του Γκιούλιβερ" βέβαια. Κι ο Φιλέας Φογκ που'κανε μια χαψιά τις αποστάσεις. Κι ο μικρός Ρεμύ στο "Χωρίς οικογένεια". Κι εκείνο το τροχόσπιτο στο "Με οικογένεια"!
Μετά ήρθε "Το ταξίδι μου" του Ψυχάρη και η"Ιθάκη" που έδωκε τ΄ωραίο ταξίδι κι έκανε το θρανίο σκαρί κι η σκέψη πήρε μυρωδιά από αλμύρα... Κι έπειτα ο Καζαντζάκης και κάτι αφηγήσεις των μεγάλων που παραταξίδεψαν κι είχαν να λένε σιγανά κι εμείς να κρυφακούμε...κι ο Καββαδίας μια ανατριχίλα κι ένας χαλασμός.
Σκεφτόμουνα σκαμμένα απ' την αλμύρα πρόσωπα, καμμένα ανελέητα από τον ήλιο, ματιές που ξέρουνε πολλά κι αυτά, τα πολλά, τα λένε μες στα λίγα, άκουγα ναυτικά παραγγέλματα που στοίχειωναν τον ύπνο μου, έβλεπα θάλασσα γυαλί και στοχαζόμουν την κρυμμένη της αντάρα...
Βρήκε έδαφος ονειροπόλο η εικόνα του ναυτικού. Μακρινή και μυθοποιημένη. Μπορεί και να 'γινε το σκάφος της φυγής. Το μυρωμένο αεράκι της κουπαστής που μουρμουρίζει μυστικά και μαγικά κόσμων μακρινών, περιπέτειες που μόνο έτσι μπορούν να ιστορηθούν. Στη θάλασσα. Στην απαρχή του κόσμου.
Χαζεύω εικόνες νησιώτικες σήμερα.
Κι έχω βαλίτσες ανοιχτές. Οι χάρτες εδώ, να ορίσουμε πορεία.
Αφήνω λιμάνια αύριο, πάω προς το βορρά.
Κι έχω βαλίτσες ανοιχτές. Οι χάρτες εδώ, να ορίσουμε πορεία.
Αφήνω λιμάνια αύριο, πάω προς το βορρά.
Κάθε τι καθημερινό, τυποποιημένο, κάθε στερεότυπη κίνηση μου πέφτει βαριά. Η σκέψη πνίγεται απ' το μετά. Το εκεί.
Είπα να πάρω πυξίδα μαζί μπας και χρειαστεί. Μα είναι μεγάλα τα παπόρια της Κρήτης, δεν την έχουνε ανάγκη.
Κι εγώ, παποράκι ακυβέρνητο η σκέψη μου, καλύτερα να μην την έχω.
Θα κάτσω να χαζεύω τις μανούβρες του καπετάνιου πάλι. Μπορεί και να δίνω οδηγίες σιγανά. Κι αν με κοιτάξει κανένας συνταξιδιώτης παράξενα, "παιδί, ήθελα να γίνω ναυτικός" θα του πω.
Και μέσα μου η αντάρτισσα φωνή θα συμπληρώσει "ακόμα θέλω".
Από τα καλύτερα ποστ που έχω διαβάσει στο blog σου.
Με ταξίδεψε μέσα από πρόσωπα με τσιγγάνικη ματιά και μοίρα και μέσα από πολυβιταμινούχες θάλασσες.
Αν σε ήξερα πιο πριν θα αφιέρωνα αυτό εδώ
http://jellyannadarling.blogspot.com/2006/06/blog-post_04.html
μόνο σε σένα
το κάνω τώρα λοιπόν
σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια που μου αφήνεις.
Τα έχω ανάγκη. Όλοι είμαστε υπέροχη,φτάνει να το δει κάποιος και να το κατοικίσει.