Στο κάστρο της Μυτιλήνης.
Ρεμπούτσικα-Καλαντζόπουλος-Πασπαλά.
Να πάμε; Να πάμε.Να μας πάει πάλι η μουσική. Η θηλυκιά. Η ζωοδότρα. Μήτρα αυτοπροσώπως. Να πάμε με φορτωμένες τις κοχλιδώσεις των αυτιών.Τι φλοίσβος, τι τζιτζικο- τράγουδα, τι πιτσιρικοχάχανα, τι εσπερινές
αύρες, τι απέραντες σιωπές, ατραυμάτιστες, ατόφιες...
Ποιός να συναγωνιστεί τώρα τέτοιες μουσικές! Ποιός ν' αγγίξει μιλιές της φύσης και της ψυχής...
Ανυποψίαστοι. Ανίδεοι. Μέχρι και αδαείς. Γι' αυτό παραδομένοι. Απόλυτα όμως. Εντελώς.
Κι αρχίσανε χορό οι ήχοι. Κι είπανε να κοντράρουνε τις μάγισσες. Τα ξωτικά της βρεγμένης νύχτας. Κι όλα τα θαλάσσια πλάσματα, τα μυθικά, τα βυθισμένα. Ν' ανέβουν πάνω όλα τα στοιχειά. Ν' αγκαλιαστούν και να χορέψουν. Μ' όσα στήνουν οι άνθρωποι. Μ' όσα γεννά η Μήτρα.
Και σκαρφάλωσε στη σκηνή το κόκκινο βιολί της Ευανθίας. Μες στο μαύρο. Της νύχτας του Ιούλη. Κι αρχίσανε να τρέχουν νότες απ' τις πολεμίστρες. Να χύνονται μουσικές, να ποτίζουνε τους πόρους. Να μπαίνουνε στο δέρμα, να γραπώνονται, ν΄απλώνουν...
Κι άκουσε η θάλασσα και σώπασε το κύμα. Ζήλεψε, το πιστεύεις; Κι είπε ν΄ανέβει, να φουσκώσει, να φτάσει ψηλά, ν' ακούσει καλύτερα, να κονταροχτυπηθεί με το κάστρο, να καταπιεί ήχους και φωνές, να τους κλείσει μέσα της, να τους μάθει... Και σίμωσαν και τ' άστρα, να πέσουν είπανε, να τσακίσουνε στα δυό, να μοιραστούνε. Άστρα κι αστερίες ν' αφουγκραστούν τα γήινα. Που τα νομίζαν φτωχικά.
Έχω ασχοληθεί με τη μουσική για χρόνια. Έχω τριφτεί. Σχεδόν όλες οι στιγμές της ζωής μου, στιγμές ακρόασης. Συλλογής. Και περί-...
Όταν πρωτακούμπησα δίσκο, βινύλλιο βέβαια, ένα 45άρι του Χατζιδάκι, "Ο Ιρλανδός κι ο Ιουδαίος", ήμουν αμάθητη στα μεγάλα. Τα ωραία κι αληθινά. Κρατούσα το δισκάκι -θυμάμαι- αμήχανα, σχεδόν με φόβο. Έλεγα πως τ' ακροδάχτυλά μου θα πληγώσουν τις χαρακιές του. Θα σωπάσει -εξαιτίας τους- η γιορτή. Κοίταζα τη βελόνα του πικ-απ και συλλογιζόμουν πως τούτος ο δημιουργός δεν θα'ναι άνθρωπος. Δεν μπορεί να είναι άνθρωπος. Μονάχα από θεϊκά χέρια γράφεται τέτοια Δημιουργία. Αντάξια ενός Πλάστη. Του κόσμου όλου.
Έτσι δεν πίστευα και το Σάββατο που μας πέρασε. Στο κάστρο της Μυτιλήνης. Με την εξαίσια ορχήστρα, την απογειωτική Ρεμπούτσικα, τον Καλαντζόπουλο της τρυφεράδας και της επιδεξιότητας και την Πασπαλά πιό "γόνιμη" παρά ποτέ. Όλοι μαζί, μια γέννα. Όλοι μαζί, παιδιά της μουσικής. Τους οφείλω ένα γέμισμα ψυχής σε τόπο ανοιχτό. Μία από τις καλύτερες, τις πιό μεστές και απολαυστικές συναυλίες που έχω παρακολουθήσει.
Ξέρω, το'χετε, μάλιστα δεν είναι mp3, μα ο πειρασμός είναι μέγας:
Ο Σ τ α θ μ ό ς, από την αγαπημένη Πολίτικη Κουζίνα...
(Απόψε θα πετάξω με Πρωτοψάλτη. Αύριο, τα σημάδια απ' τα φτερουγίσματα)
Να περνάς καλά και ν' απολαμβάνεις τη μουσική, καπετάνισσα. Κάθε είδους μουσική. Και κυρίως αυτή που βγάζει το κύμα όταν σκάει στην αμμουδιά. Μόλις χθες την άκουγα. Και τώρα ακούω την εξάτμιση του παπάρα που θέλει να σπάσει το ρεκόρ του ήχου κάτω απ' το σπίτι μου...