Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2006
Αλμύρα σε κονσέρβα

Πόσα να 'ναι τάχα -συλλογιέμαι- τα ταξίδια που κάνουμε με αφορμή έναν τόπο, ένα σεργιάνι, ένα σαλπάρισμα...

Ένα, είναι εκείνο της προετοιμασίας. Το "πριν". Ένας ολάκερος κόσμος στημμένος στο μυαλό. Εικόνες, σενάρια, ακούσματα, υποσχέσεις, στιγμές που απέχουν... να, μια ανάσα μοναχά, σχέδια που αθέλητα μπαινοβγαίνουν στο μυαλό κι αγωνίες γλυκές και "θα" ασχημάτιστα κι άλλα μισοχρωματισμένα κι οι ώρες πεισματάρες να μην κυλούν κι ένα σωρό "αχ" που σπρώχνουν τ' όνειρο να σμίξει με το χρόνο, να τον φέρει κοντά, ν' αρπάξει το στεναγμό και να τον κάνει βαθιά ανάσα λύτρωσης...

Δεύτερο, είναι το ίδιο το ταξίδι. Απτή πραγματικότητα που κοροϊδεύει κάθε περίσσια σκέψη. Άλλος ουρανός, αέρας άλλος και συ...ίδιος μέσα σ' έναν άλλον εαυτό, ή, άλλος μέσα σ' έναν ίδιο;
Να μπορούσα να το διαβάσω μέσα στις φωτογραφίες, να το δω...
Σ' αυτές, που μιλούν για την παρούσα στιγμή, που ποτέ δεν θα'ναι ξανά όπως ήταν εκεί, τότε, έτσι...
Να'ναι καλύτερα τώρα που δεν εμφανίζουμε καν τις φωτογραφίες;
Τη γλυτώνουμε λες;
Να φωτογραφίζουμε άραγε από συνήθεια; Ακόμα χειρότερα, νομίζοντας πως θα γραπώσουμε το χρόνο σ' ένα κλικ;
Πες μου τότε, αυτή η κιτρινισμένη φωτογραφία ταυτότητας, η ξεθωριασμένη, η χωρίς απόχρωση, η κομμένη στις γωνίες, με τις μουντζούρες τις ασήκωτες, τι να'ναι τάχα;
Θα σου πω εγώ. Η ζωή μου. Για χάζι.Να'χω να κοιτώ, να'χω να μετρώ.

Τρίτο, το ταξίδι το "εκ των υστέρων". Το μετά. Το "κατόπιν εορτής". Το "μαζευτήκανε οι φίλοι να μάθουν πως πέρασες". Χρωματισμένο μια και καλή. Τελειωμένο μια και καλή. Κι ας το αρχίζεις ξανά. Αναποδογυρίζεται ο χρόνος; Ποιός στο 'πε; Ποιός τόλμησε να πεί...

Πόσα, μα πόσα ταξίδια...
Ταξίδια βιαστικά. Που 'γιναν γρήγορα θύμηση γλυκειά και ζεστή.
Κι άλλα ταξίδια. Αναπάντεχα. Δώρα χαράς σαν παράνομες νύχτες εφηβείας.
Κι ακόμα άλλα. Ανατροπής τούτα εδώ. Να περιγελούν τον "προγραμματισμό" σου. Και να'ναι για καλό.
Ταξίδια που τρυπώσανε γρήγορα-γρήγορα σε παραμυθόκοσμους. Να μην τ' ακουμπάς. Να τ΄ακραγγίζεις μόνο. Μη χαράξουνε, μην αλλάξουνε...
Έπειτα, ταξίδια πνιγμένα σε δάκρυα ενθουσιασμού και κούρασης γιατί τα'χεις αγκαλιά για χρόνια σαν όνειρο, σαν προοπτική και τώρα γίνονται καρφί στο βλέμμα -μα πως; να δεις, να σφαλίσεις μάτια κι αν φύγει η στιγμή; κι αν έφυγε ήδη η στιγμή;- ...

Γύρισα. Το κλειδί στην πόρτα λέω. Κι είναι χαρά που σας βρήκα εδώ. Σάλπαρα με πίεση. Φορτώνοντας βαλίτσες έπεσε πάνω στο αυτοκίνητό μου ένας ανόητος. Με φόρα. Και με ολόκληρο τανκ. 4Χ4. Θηρίο. Αφήνω τα περαιτέρω. Ας το να πάει στο διάβολο. (Κι ήταν και παπάς...)

Σκεφτόμουν να κλείσω κάμποση αλμύρα σε κονσέρβα. Να σας φέρω. Μπας και κρατήσει. Βλακείες. Λες κι έχω το δικαίωμα εγώ να στεγνώσω τη θάλασσα.
Στο κάτω-κάτω δεν μας πρέπει τίποτα λιγότερο.


(Η φωτογραφία δυό ημερών, από το Πλωμάρι Μυτιλήνης)

Για ό,τι ξεμακραίνει και μεταφέρεται και αλλάζει χρόνο κι εμείς λαχανιάζουμε προσπαθώντας και ξανά και λίγο ακόμα και... και... και...:
Iggy Pop - Sea Of Love
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 18:54 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


12 Ανάσες:


  • Χρόνος: Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2006 9:27:00 μ.μ., Blogger THE_RETURN

    Καλησπέρα Καπετάνισσα,

    καταρχήν θα άκουγα , όντως, με ευχαρίστηση το ..."Sea of Love" του Iggy Pop.

    'Εχεις μελετήσει πολύ καλά, βλέπω, και τα τρία "στάδια" του ταξιδιού,
    και τα αποδίδεις εξ ίσου καλά.

    Ένα πράγμα δεν μπορώ ...τις φωτογραφίες στα ταξίδια...τις βαριέμαι θανάσιμα :) (πλην εξαιρέσεων)

    Να είσαι καλά!

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2006 9:38:00 μ.μ., Blogger γιώργος

    καλώς ήρθες...
    και με το καλό να ξανασαλπάρεις...

    "ταξίδι" είναι κάθετι...
    και τα "στάδιά" του, ίδια και απαράλλαχτα...

    και πάνω από όλα, σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός...

    την αλμύρα την κουβαλάς μέσα σου, πάνω σου...
    και την δίνεις απλόχερα κάθε στιγμή που θα σου ζητηθεί...

    καλά ταξίδια καπετάνισσα...

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Ιουλίου 17, 2006 11:11:00 μ.μ., Blogger kyriaz

    Καλώς ήρθες λοιπόν από κει που μάλλον τελικά κι εγώ θα πάω...
    Μυτιλήνη ο προορισμός μου,αν δεν υπάρξουν κι άλλα απρόοπτα...
    Χάρηκα που είδα το ιστίο του πλοίου σου να σκίζει τα comments του ποστ μου.
    Δε σου λέω καλό χειμώνα-εύχομαι μόνο στις εποχές καλό ταξίδι στα μάτια σου...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 18, 2006 1:33:00 π.μ., Blogger Unknown

    Καλησπέρα καπετανισσά μας
    μοναδική
    στο γράφω με χαμόγελο θαλασσινό

    Μετά το πρόσσω ολοταχώς
    καλώς όρισες από το σεργιάνι σου

    Ο χρόνος δεν γραπώνεται σε ένα κλικ
    πόσο δίκιο έχεις.

    όσο για τις φωτογραφίες ποτέ μου
    δεν έβγαλα και πουθενά, εγώ που
    ταξίδεψα σε όλο τον πλανήτη,
    κράτησα μόνο το κλικ των ματιών
    μου και όλα αυτά που είδαν τα μάτια
    μου έμειναν στο άλμπουμ των
    φωτογραφιών της ψυχής και του νου μου για πάντα και τις βλέπω
    πραγματικές πάντα και όχι σαν
    εικονική πραγματικότητα που είναι
    οι φωτογραφίες.

    Εσύ αν πήγες στο Πλωμάρι
    εγώ θα πάω στην Παναγιά της Πέτρας
    όπως κάθε χρονιά.

    Καλώς όρισες και πάλι
    κοντά μας
    καλό σου πρωινό

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 18, 2006 10:41:00 π.μ., Blogger candyblue

    Μα τι ωραίο ποστ!
    Ταξίδι ολόκληρο,χάσιμο μεγάλο.
    Τι καλά να σε έχω και πάλι κοντά…

    Έφτασε και μένα η ώρα του ταξιδιού...αναχωρώ μεθαύριο και κρατάω κυρίως αυτό που έγραψες "Ένα, είναι εκείνο της προετοιμασίας. Το "πριν".

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 18, 2006 11:09:00 π.μ., Blogger Νίκος Παργινός

    Πραγματικά πολύ ωραίο post. Είναι όμορφο το ταξίδι στη ρότα σου καπετάνισσα.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 18, 2006 1:03:00 μ.μ., Blogger Giramondo

    Καλώς ήρθες...Καπετάνισσα!!!
    Ώρες...ώρες...το πριν και το μετά είναι και πιο όμορφα...άσε για τα αναπάντεχα...αυτά είναι τα σμαράγδια της ζωής μας...

    Σε γλυκοφιλώ.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 18, 2006 1:29:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    The return, αγαπητέ...
    Εκείνο που νιώθω κυρίως με τις φωτογραφίες είναι πως είναι άοσμες.
    Τούτο μου λείπει. Η μυρωδιά.
    άμεσα και καθοριστικά συνδεδεμένη με τη μνήμη.

    Γιώργο μου, χαρά που σε βρήκα πάλι!
    Ταξίδια ναι! Χωρίς να κάνουμε βήμα μάλιστα... Τα'χω κατά νου. Εκεί άλλωστε είναι η κατοικία τους.

    Kyriaz, των ταξιδιών και συ.
    Ποικιλοτρόπως.
    "Στο πιο ψηλό κατάρτι του, ο ναύτης ανεμίζει ένα τραγούδι", ε;
    Και τ' ακούμε.
    Και συνοδεύουμε.
    Και συμπλέουμε.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 18, 2006 1:40:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Sailor, καλέ μου...
    Το κύμα στα δάχτυλά σου μέσα, η κάψα του ήλιου σε πρόσωπο και ψυχή.
    Και μετά με ρωτούν, γιατί πέταξα τις άγκυρες...
    Εσύ, καταλαβαίνεις.


    Candyblue, μουτράκι αγαπημένο!
    Στις βαλίτσες μέσα μια σκέψη γλυκειά.
    Και μια χούφτα αστροευχές.
    Να τις πάρεις μαζί.
    Για όταν στερεύει το "μαζί". Ε;

    Νίκο, καλώς μας ήλθες.
    Ακούμπησε στη κουπαστή.
    Έχω βανίλλια τριαντάφυλλο, Μυτιληνιά. Μια χαρά με τη ρακί!Κερνάω.

    Giramondo, φιλί πολυταξιδεμένο να φύγει για τα μέρη σου.
    Μια αγκαλιά για το κόκκινο που φοράς, εκεί: στο αριστερό το μέρος...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 18, 2006 2:17:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Beatlus!
    Απ' τη Νίσυρο γράφεις;
    Ναι...το σσσσσςςς της θάλασσας, ακράκουσμα κι αναπνοή μαζί.
    Λες, τυχαία ζω στη Κρήτη;

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 18, 2006 3:08:00 μ.μ., Blogger apousia

    Kαλώς μας ήρθες!
    Μπορεί να μην την έκλεισες σε κονσέρβες,την ντύθηκες όμως την αρμύρα,και μας χάιδεψε..

    Κι αυτά τα ταξίδια,τα κάτω,προς το τέλος του post,τι χαρμολύπη είναι που γεννούν!

    Σε φιλώ!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 18, 2006 3:51:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Απουσία μου εσύ...
    Μια χούφτα χαρμολύπη και ένα ράντισμα με θαλασσινό νερό, ικανά να μας αναβαφτίσουν...

    Νησιώτες γαρ...

    Ρίχνω φιλί στα πέλαγα.

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape