Δευτέρα, Φεβρουαρίου 23, 2009
Εγώ, αυτός ο Άλλος

Στη καρδιά μου μέσα ρόδια δυό
Σα κορίτσια μικρά
Χορεύουν στ’ αλωνάκι
Μιλάνε γλώσσα μητρική
Κατοικούν ήχους
Κι έχουν μνήμη σώματος
Νυχτερινή
Με λογικές αποκομμένες
Κυλάνε, σκάνε, κατρακυλάνε
Και επιστρέφουν
Σε ύπνο γλυκόξινο
Χρόνου παιδικού
Κι έπειτα σιωπούν
Μες σε σάρκα που ραγίζει, ξεφλουδίζει, τρίζει
Εδώ, άρα εκεί
Σπόρια χυμένα, δικά μου, μαζί ξένα
Ρίζα θρυμματισμένη, ρόδια στο χώμα
Ρόδια σπόρια σ’ ένα στόμα, σ’ όλα τα στόματα μαζί
Μοιάζουν καραμέλες γυαλιστερές
Σε χείλη παιδιών ζαχαρωτά λιωμένα
Ρόδινες θηλές να γεύονται εραστές
Κι έπειτα σβούρες στην άσφαλτο, στο δώμα
Ν’ ανοίγονται, να δίνονται
Χρώμα σε χώμα κι ουρανό


Στη καρδιά μου μέσα πετρίδια δυό
Κροταλίζουν ρυθμικά
Τοκάτα για πιάνο
Συντρίβονται αρμονικά
Ανηφορίζουν
Βράχια τραχιά σε θόλο ουράνιο
Γραντζουνάνε το λαιμό
Κυκλώνουν το στόμα
Βρίσκουν στέγη, αμπαρώνονται
Μπροστά φραγμοί, γκρεμοί, τριγμοί
Εδώ άπνοια κι αγρύπνια
Μες σε απούσα γη, πατρική
Πετρίδια βάλλουν, πάλλουν
Το φως αιχμηρό• τρυπάει
Ξ-ενότητα που γίνεται
Ξενότητα που είναι
Διεσπαρμένη, εγγεγραμμένη
Μεταρσιωμένη, εκφορτισμένη
Λατομείου κατασκευή
Άμορφη, αλλοπρόσαλλη
Κομμάτια μικρά
Πρώτης τάξεως υλικά
Τόσο Άλλα
Άλλα τόσα
Να κοιτώ και να ρωτώ
Τους ξένους και τους δικούς που ’μαι εγώ

Εγώ που είμαι• αν
Μέτοικος της ζωής μου






Η φωτογραφία είναι της Katrina Grekof
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 09:04 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


21 Ανάσες:


  • Χρόνος: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 23, 2009 9:33:00 π.μ., Blogger P. Kapodistrias

    Αυτός ο άλλος
    μικρός και μεγάλος
    αφόρητος κάλος
    εξ ου μέγας σάλος
    ευφρόσυνο κάλλος
    φαιδρός παπαγάλος...

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 23, 2009 11:30:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Π.Κ,
    καλώς τα πέλαγα τα ιόνια!
    Ο άλλος που λες, ο εαυτός δηλαδή, που επιθυμεί, που λείπει, που αναζητά, που κρύβεται, που τυραννά τη σκέψη, την ύπαρξη.
    Δύσκολο να κοιτάς εντός, ν΄αναγνωρίζεις, να συμφιλιώνεσαι.

    Καλημέρες με συννεφιές.
    Εκτός.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 23, 2009 12:23:00 μ.μ., Blogger anepidoti

    αυτός ο άλλος, όλη η περιπέτεια, όλη η ομορφιά,
    όμορφα να τον αγαπάς!
    καλημέρα στην όμορφη γραφή σου!!!!

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 23, 2009 11:08:00 μ.μ., Blogger AERIKO

    Κατοικώντας στη σιωπή σου μοιραία είσαι πρόσφυγας εντός.
    Γυμνή η αλήθεια της ψυχής τι να τα κάνει τ'αποφόρια.
    Χειμαρρώδης ο λόγος σου...καταπέλτης στην καρδιά μου.
    Εύχομαι καλό βράδυ,κι όμορφη νέα εβδομάδα με χαμόγελο και με την αγάπη μου.Και σιγά...μην φύγω έτσι απότομα..!!:)
    Λίγες λέξεις του Αργύρη Χιόνη για σένα..μαζι με την πιο τρυφερή
    μου Καληνύχτα.:))

    "Δεν έχουμε άλλη χώρα έξω απ'την ενδοχώρα πατρίδα άλλη δεν έχουμε.Οπουδήποτε αλλού,
    μέτοικοι,ξένοι,αντίγραφα ενός διαβατηρίου, μιας ταυτότητας.Μόνο εντός μας εαυτοί.
    Μόνον εντός μας ο ακέραιος λόγος,η καίρια πράξη. Κι αν είναι υψηλά και περήφανα τα μέτωπα μας
    είναι γιατί ποτέ δε στρέψαμε τη ράχη στις μέσα μας θύελλες."

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 24, 2009 12:57:00 μ.μ., Blogger Βασίλης

    Σε χάσματα
    Θέλω
    Στριμώχνεται

    Σε κεράσματα
    μπορώ
    τον ξεγελώ

    και κλαίει

    Σε ρημαγμένα
    Αύριο
    θολώνω τον Καιρό

    και αποκοιμιέται

    ο άλλος
    ο ξένος
    ο δικός,…
    ……………………………………………………


    το διάβαζα ακούγοντας «Πολίτικη Κουζίνα»
    κι ήταν ο συνδυασμός τόσο ταιριαστός
    με τα σπυριά από το κόκκινο ρόδι σου
    με τα τραχιά πετράδια σου
    με τις ρόδινες θηλές καρφιτσωμένες στον ουράνιο θόλο, να ακτινοβολούν βαθύ πορφυρό
    για μας τους εραστές της απέριττης
    μα τόσο ξεχωριστής γραφής σου

    Καλή σου Μέρα Καπετάνισσα

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 24, 2009 3:06:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    anepidoti,
    κορίτσι έμορφο και γελαστό! Ο άλλος, που συχνά δε γνωρίζουμε ποτέ και που κατοικεί εντός μας κι είναι η παρουσία του που μας δένει και μας λύνει τη γλώσσα, που οδηγεί και καθορίζει τη γραφή...

    Φιλιά να σε γυροφέρνουνε!


    AERIKO μου,
    ναι, μπορείς να το δεις κι έτσι. Ή, μπορείς να σταθείς στην επιθυμία τη βαθιά που κουρνιάζει μέσα στον καθένα μας και που, φορές-φορές παραμένει εκεί: σκοτεινή και μη σαρκωμένη.
    Ευχαριστίες γλυκές για τα λόγια τα ποιητικά -είχα την τύχη να γνωρίσω προσωπικά τον Χιόνη, σπουδαία σκέψη- και για όλες τις τρυφεράδες που ξεδιπλώνει η καρδιά σου.

    Να ΄χεις τον νου σου, ε;
    Στα ωραία.


    Βασίλη,
    να μου'ρχεσαι να δίνεις μια στις πόρτες τις βαριές να μπαίνει αξόδευτος ο ήλιος να γελώ!
    Κρύα πολλά και νέφη εκεί πάνω, ασήκωτες και μέρες και μπόρες.
    Να μαθαίνουμε λέω.
    Να κρατάμε χρυσάφι στα χέρια τις ανοιχτάδες, σαν θα 'ρθουν.

    Αγκαλιές, όπως ζητούν οι -παντός είδους- χειμώνες.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Φεβρουαρίου 24, 2009 3:07:00 μ.μ., Blogger Suspect

    ροδινα ακρογιαλια....

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 25, 2009 9:44:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Σε πάλη διαρκείας βρίσκεσαι Καπετάνισσα. Ψυχή ανεμοδαρμένη είσαι. Ψυχή που δεν λυγάει.
    Το ρόδι, χίλια ρουμπίνια οι αναμνήσεις σου.
    Ηλιος λαμπρός, καυτερός, αφρικάνικος φίλος σου.
    Καλημέρα
    filos ton Maasai

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 25, 2009 11:06:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Kαπετάνισσα μια γλυκιά καλημέρα από το Ζante.Ξέρω πως καλλιεργείς μεθοδικά την επίγνωση και την επαφή σου με τον εσωτερικό σου παρατηρητή.Είσαι στο σωστό δρόμο, αυτόν που απελευθερώνει από τον φόβο, έναν από τους πιο μεγάλους εχθρούς του ανθρώπου που δημιουργείται από την προσπάθεια του νου να ελέγξει το μέλλον. Το να μπορεί ο νους να πάψει να προσπαθεί να ελέγχει σκέψεις που αφορούν το παρελθόν και το μέλλον, είναι μεγάλη επιτυχία. Απελευθερωμένος από το φόβο,ζεί την κάθε στιγμή του νιώθοντας πληρότητα και δύναμη προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει.
    Η σκέψη μου είναι κοντά σου πάντα. Πολλά φιλιά

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 25, 2009 1:34:00 μ.μ., Blogger Φαίδρα Φις

    δεν σου κρύβω ότι δυσκολεύτηκα
    να συνδέσω τα δύο κομμάτια
    αυτό συνέβη αρχικώς

    γιατί έχω διαβάσει το κείμενο
    πολλές φορές


    μετά κατάλαβα...

    τη μνήμη του σώματος
    το παιδί που υπήρξαμε
    το παιδί που υπερασπιζόμαστε
    για πάντα μέσα μας

    ο εχθρός,ο φίλος εαυτός
    ο ξένος...
    τα βράχια του

    η διάσταση των δύο ζωών...

    ναι,λέω πως κατανόησα το φόβο
    την ακμή και την παρακμή του
    τους συμβολισμούς του
    ακόμη και την αξιοπρέπειά του
    είναι αλήθεια,γενναίος είναι κι
    αυτός που παραδέχεται τους φόβους του,
    μου το είπε κάποτε ένας συμπατριώτης σου Κρητικός
    μεγάλος ερμηνευτής

    κι από τότε το έχω στο μυαλό μου

    και τα λατομεία
    να τα κοιτάς,
    να σμιλεύεις
    να λειαίνεις

    αν και οι πιο όμορφες σκέψεις
    μας-όπως αυτές που κατέθεσες εδώ
    και νιώθω την ψυχή σου-
    ακονίζονται πάνω σε όνειρα αιχμηρά...

    έχω γίνει κι εγώ
    άπειρες φορές
    και πετροκόπος και λιθοξόος

    βαθιά είναι η ψυχή σου Καπετάνισσα,
    βαθύτερη από την πληγή...

    κι έτσι να'ναι πάντα

    "μονάχα αυτό κατάλαβα
    απ'όλο το ταξίδι
    πως όσο αλλάζουμε ζωή
    τόσο μένουμε ίδιοι
    δεν έχω κάτι να σου πω
    τι να σου εξηγήσω
    νύχτα με παίρνουν τα όνειρα
    νύχτα με φέρνουν πίσω"

    σε φιλώ
    και σου χρωστώ
    τη σκέψη τη σημερινή

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 25, 2009 6:49:00 μ.μ., Blogger Sissi Soko

    Ποιός θέλει να σε φιμώσει, Καπετάνισσα;

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 25, 2009 10:42:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Πέρα από τις αναπνοές
    που κυριεύουν,
    τις φωτιές
    που απαγχονίζουν
    μένει η ουσία
    να φεγγογεννάει το μέγιστο.

    Από την ποιητική συλλογή της Μάχης Μουζάκη
    Αφιερωμένο σε όσους δε συμβιβάζονται, δε φιμώνονται και προχωρούν γενναία μπροστά μαθαίνοντας από τα λάθη τους και αγαπώντας τα ως κομμάτι του εαυτού τους.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 25, 2009 11:12:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Suspect,
    μ' όμορφες εικόνες με γλυκαίνεις.
    Ακρογιάλια να βλέπει η σκέψη και, να δεις που κι οι αέρηδες θα'ναι φιλικοί και θ' ανοίξουν χαραμάδες.

    Να χάσκουνε στο φως, να ξοδεύονται στη διψασμένη ματιά.



    file ton Maasai!
    Ρίχνεις στους ώμους μου ζεστασιά μπόλικη τούτη τη παγωμένη βραδιά.
    Σ΄ευχαριστώ πραγματικά.
    Τους αγαπώ τους ανέμους. Είναι ανήσυχοι, αγγίζουν, ταράζουν, ανατρέπουν.
    Φαντάζεσαι ένα βαλτωμένο τοπίο; Μια ατάραχη λιμνοθάλασσα ας πούμε;
    Ν' ανακατεύονται τα πράγματα, να φωνάζει μέσα τους η ζωή!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 25, 2009 11:21:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    marianeo,
    αγκαλιές να σε κρατάνε δυνατά αγαπημένο κορίτσι.

    Το κάθε τι, υπάρχει παρέα με τ' αντίθετό του, αρχή τ' ανθρώπου. Της ύπαρξής του.
    Κι ο φόβος, κι οι δισταγμοί, κι οι πικρίες μας, έχουν την αγάπη αντίποδα.
    Χαρά σ΄όποιον μπορεί να'ναι προσανατολισμένος στο δρόμο της.
    Και στο παρόν, κατά πως -σοφά- λες. Στο τώρα.

    Κάποιοι που λες, κατεβάζουνε μονορούφι την ευτυχία σαν τη βρούνε εμπρός. Αμέσως. Τώρα. Εδώ.
    Και μετά, μένουν ολόξερα τα χείλη.

    Χμ...Όταν έχεις γνωρίσει τη δροσιά κι είσαι στεγνός, δε μπορεί παρά να'σαι δυστυχής.

    Φιλί να γοργοτρέξει!



    Φαιδρα Φις...
    Καταλαβαίνω, καλή μου.
    Το προσωπικό μας χτυποκάρδι ούτε στ΄αυτιά δε φτάνει.
    Πόσο μάλλον απέναντι.
    Κι οι δευτεραναγνώσεις είναι ματιές πίσω από και μέσα στις λέξεις. Πάντοτε.
    Κι ίσως, κάπου εκεί να ακουστεί, ή, να φανταστείς πως άκουσες έναν ήχο.
    Απ' το τικ-τακ το μέσα λέω. Που'ναι... μαρτυριάρικο για λίγους, δοτικούς.
    Σ' ευχαριστώ -και δεν είναι λόγος να σπαταλιέται, το ξέρεις, το υψώνω και το λέω-, που έστησες αυτί.
    Εδώ δεν το κάνουν συχνά οι άνθρωποί μας, οι διπλανοί μας, αυτοί που βλέπουν φλέβες να τεντώνονται στο μέτωπό μας...

    Πολλά είναι μέσα μας Φαίδρα. Όλα μάλλον.
    Ψηφίδες τόσες δα.
    Και το "όλον", κοπιαστική ιστορία.
    Και πετροκόποι και λιθοξόοι και χτίστες είμαστε.

    Καληνύχτα γλυκιά, σαν παραμύθι.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 25, 2009 11:28:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Σύσσι!
    Αν κοντοστέκεται η φωνή, ή, αν αρχίζει τη τρεχάλα, η ψυχή το ζητά.
    Δεν είναι "οι άλλοι", οι άνθρωποι γύρω μας.
    Είναι ο Άλλος. Ο βαθύτερος, άρα αληθινός εαυτός μας.
    Που μερικές φορές, αγνοούμε μέχρι και την ύπαρξή του.

    Φιλώ σε κορίτσι ανήσυχο!


    marianeo,
    πανέμορφο και σ' ευχαριστώ.
    Αντιγυρίζω την όμορφη ποίηση με στίχους του Σωκράτη Ξένου, του αγαπημένου:

    "...να φεύγεις και να λες
    Όχι, δεν ήμουνα εκεί
    έτοιμος εαυτός στα όνειρα
    αφού δε μπόρεσα να σ` αποφύγω

    Ίσα που έσκυβα να νοσταλγήσω ένα παράθυρο
    έκλεινε ο κόσμος..."

    Φιλί, ε;

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Φεβρουαρίου 25, 2009 11:58:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Όλα Αρχίζουν
    Μ΄ένα
    μείγμα πάθους
    Και
    άλλο σχήμα
    συμφοράς...
    Ποιος
    μας κυνηγάει;
    Με μια,
    αθέατη γροθιά;...
    ως
    γυρεύουμε
    ομορφάδες
    μέσα
    Στον
    Αφανισμό;;
    Απόσπασμα από την Απεραντοσύνη Του Οντος της Μάχης Μουζάκη

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Φεβρουαρίου 26, 2009 8:39:00 μ.μ., Blogger helorus

    πόσο απελευθερωτική ένιωσα τη λέξη "άμορφη"

    καλό σου βράδυ :)

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Φεβρουαρίου 27, 2009 10:39:00 π.μ., Blogger meril

    Καλές αναζητήσεις
    λοιπόν....και αντοχές μαζί

    Καλημέρα καπετάνισσα

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Φεβρουαρίου 27, 2009 12:27:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    marianeo...
    Αχ μωρέ Μαράκι, ποιός να μας κυνηγά! Κι εμάς και τη ζωή μας που λέει και το άσμα το επαναστατικό.
    Ο εαυτός μας, οι σκιές μας, οι αγκυλώσεις μας, όπως θέλεις δες το.
    Εντός αμς ο κυνηγός, εντός μας και το θήραμα.

    Ευχές για το τριήμερο πολλές!


    helorus,
    δίχως μορφή να΄ναι ό,τι κάθεται στα δάχτυλα, για να σμιλεύεται με έμπνευση και χάρη.
    Προκάτ ζωές;
    Ούτε καν μνήμες. Για να μην πω εφιάλτες.

    Να ομορφοπερνάς.


    meril...
    Χαρά καλοδεχούμενη η παρουσία σου εδώ. Ζεστό άγγιγμα σε ώρα κρυσταλλιασμένη.
    Σε νιώθω καλά και το εύχομαι κιόλας.

    Οι αναζητήσεις σε εναγκαλισμό με τη ψυχή.
    Για τις αντοχές... δε σου τάζω!

    Φιλί, καλή μου.

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Μαρτίου 01, 2009 3:04:00 μ.μ., Blogger Heliotypon

    Γιατί άραγε, έχω τέτοια αδυναμία να συλλάβω την ποίηση! Σαν παράπονο και αναπηρία το εκφράζω...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Μαρτίου 03, 2009 4:07:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Heliotypon,
    μην το παίρνεις -κατά πως λεν- προσωπικά! (Ούτε κι εγώ θα το δω σαν έλλειμμα. Η ψυχή μας "μιλάει" με πολλούς τρόπους. Ιδιόρυθμους, αλλοπρόσαλλους, πες το όπως θες.
    Μπόλικοι οι συμβολισμοί πάντως.
    Οι κώδικες, αν προτιμάς.
    Αν κάτι δεν ακούγεται καθαρά, στήσε αυτί με πείσμα.
    :)

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape