Αυτός ο άλλος
μικρός και μεγάλος
αφόρητος κάλος
εξ ου μέγας σάλος
ευφρόσυνο κάλλος
φαιδρός παπαγάλος...

Π.Κ,
καλώς τα πέλαγα τα ιόνια!
Ο άλλος που λες, ο εαυτός δηλαδή, που επιθυμεί, που λείπει, που αναζητά, που κρύβεται, που τυραννά τη σκέψη, την ύπαρξη.
Δύσκολο να κοιτάς εντός, ν΄αναγνωρίζεις, να συμφιλιώνεσαι.

Καλημέρες με συννεφιές.
Εκτός.

αυτός ο άλλος, όλη η περιπέτεια, όλη η ομορφιά,
όμορφα να τον αγαπάς!
καλημέρα στην όμορφη γραφή σου!!!!

Κατοικώντας στη σιωπή σου μοιραία είσαι πρόσφυγας εντός.
Γυμνή η αλήθεια της ψυχής τι να τα κάνει τ'αποφόρια.
Χειμαρρώδης ο λόγος σου...καταπέλτης στην καρδιά μου.
Εύχομαι καλό βράδυ,κι όμορφη νέα εβδομάδα με χαμόγελο και με την αγάπη μου.Και σιγά...μην φύγω έτσι απότομα..!!:)
Λίγες λέξεις του Αργύρη Χιόνη για σένα..μαζι με την πιο τρυφερή
μου Καληνύχτα.:))

"Δεν έχουμε άλλη χώρα έξω απ'την ενδοχώρα πατρίδα άλλη δεν έχουμε.Οπουδήποτε αλλού,
μέτοικοι,ξένοι,αντίγραφα ενός διαβατηρίου, μιας ταυτότητας.Μόνο εντός μας εαυτοί.
Μόνον εντός μας ο ακέραιος λόγος,η καίρια πράξη. Κι αν είναι υψηλά και περήφανα τα μέτωπα μας
είναι γιατί ποτέ δε στρέψαμε τη ράχη στις μέσα μας θύελλες."

Σε χάσματα
Θέλω
Στριμώχνεται

Σε κεράσματα
μπορώ
τον ξεγελώ

και κλαίει

Σε ρημαγμένα
Αύριο
θολώνω τον Καιρό

και αποκοιμιέται

ο άλλος
ο ξένος
ο δικός,…
……………………………………………………


το διάβαζα ακούγοντας «Πολίτικη Κουζίνα»
κι ήταν ο συνδυασμός τόσο ταιριαστός
με τα σπυριά από το κόκκινο ρόδι σου
με τα τραχιά πετράδια σου
με τις ρόδινες θηλές καρφιτσωμένες στον ουράνιο θόλο, να ακτινοβολούν βαθύ πορφυρό
για μας τους εραστές της απέριττης
μα τόσο ξεχωριστής γραφής σου

Καλή σου Μέρα Καπετάνισσα

anepidoti,
κορίτσι έμορφο και γελαστό! Ο άλλος, που συχνά δε γνωρίζουμε ποτέ και που κατοικεί εντός μας κι είναι η παρουσία του που μας δένει και μας λύνει τη γλώσσα, που οδηγεί και καθορίζει τη γραφή...

Φιλιά να σε γυροφέρνουνε!


AERIKO μου,
ναι, μπορείς να το δεις κι έτσι. Ή, μπορείς να σταθείς στην επιθυμία τη βαθιά που κουρνιάζει μέσα στον καθένα μας και που, φορές-φορές παραμένει εκεί: σκοτεινή και μη σαρκωμένη.
Ευχαριστίες γλυκές για τα λόγια τα ποιητικά -είχα την τύχη να γνωρίσω προσωπικά τον Χιόνη, σπουδαία σκέψη- και για όλες τις τρυφεράδες που ξεδιπλώνει η καρδιά σου.

Να ΄χεις τον νου σου, ε;
Στα ωραία.


Βασίλη,
να μου'ρχεσαι να δίνεις μια στις πόρτες τις βαριές να μπαίνει αξόδευτος ο ήλιος να γελώ!
Κρύα πολλά και νέφη εκεί πάνω, ασήκωτες και μέρες και μπόρες.
Να μαθαίνουμε λέω.
Να κρατάμε χρυσάφι στα χέρια τις ανοιχτάδες, σαν θα 'ρθουν.

Αγκαλιές, όπως ζητούν οι -παντός είδους- χειμώνες.

ροδινα ακρογιαλια....

Σε πάλη διαρκείας βρίσκεσαι Καπετάνισσα. Ψυχή ανεμοδαρμένη είσαι. Ψυχή που δεν λυγάει.
Το ρόδι, χίλια ρουμπίνια οι αναμνήσεις σου.
Ηλιος λαμπρός, καυτερός, αφρικάνικος φίλος σου.
Καλημέρα
filos ton Maasai

Kαπετάνισσα μια γλυκιά καλημέρα από το Ζante.Ξέρω πως καλλιεργείς μεθοδικά την επίγνωση και την επαφή σου με τον εσωτερικό σου παρατηρητή.Είσαι στο σωστό δρόμο, αυτόν που απελευθερώνει από τον φόβο, έναν από τους πιο μεγάλους εχθρούς του ανθρώπου που δημιουργείται από την προσπάθεια του νου να ελέγξει το μέλλον. Το να μπορεί ο νους να πάψει να προσπαθεί να ελέγχει σκέψεις που αφορούν το παρελθόν και το μέλλον, είναι μεγάλη επιτυχία. Απελευθερωμένος από το φόβο,ζεί την κάθε στιγμή του νιώθοντας πληρότητα και δύναμη προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει.
Η σκέψη μου είναι κοντά σου πάντα. Πολλά φιλιά

δεν σου κρύβω ότι δυσκολεύτηκα
να συνδέσω τα δύο κομμάτια
αυτό συνέβη αρχικώς

γιατί έχω διαβάσει το κείμενο
πολλές φορές


μετά κατάλαβα...

τη μνήμη του σώματος
το παιδί που υπήρξαμε
το παιδί που υπερασπιζόμαστε
για πάντα μέσα μας

ο εχθρός,ο φίλος εαυτός
ο ξένος...
τα βράχια του

η διάσταση των δύο ζωών...

ναι,λέω πως κατανόησα το φόβο
την ακμή και την παρακμή του
τους συμβολισμούς του
ακόμη και την αξιοπρέπειά του
είναι αλήθεια,γενναίος είναι κι
αυτός που παραδέχεται τους φόβους του,
μου το είπε κάποτε ένας συμπατριώτης σου Κρητικός
μεγάλος ερμηνευτής

κι από τότε το έχω στο μυαλό μου

και τα λατομεία
να τα κοιτάς,
να σμιλεύεις
να λειαίνεις

αν και οι πιο όμορφες σκέψεις
μας-όπως αυτές που κατέθεσες εδώ
και νιώθω την ψυχή σου-
ακονίζονται πάνω σε όνειρα αιχμηρά...

έχω γίνει κι εγώ
άπειρες φορές
και πετροκόπος και λιθοξόος

βαθιά είναι η ψυχή σου Καπετάνισσα,
βαθύτερη από την πληγή...

κι έτσι να'ναι πάντα

"μονάχα αυτό κατάλαβα
απ'όλο το ταξίδι
πως όσο αλλάζουμε ζωή
τόσο μένουμε ίδιοι
δεν έχω κάτι να σου πω
τι να σου εξηγήσω
νύχτα με παίρνουν τα όνειρα
νύχτα με φέρνουν πίσω"

σε φιλώ
και σου χρωστώ
τη σκέψη τη σημερινή

Ποιός θέλει να σε φιμώσει, Καπετάνισσα;

Πέρα από τις αναπνοές
που κυριεύουν,
τις φωτιές
που απαγχονίζουν
μένει η ουσία
να φεγγογεννάει το μέγιστο.

Από την ποιητική συλλογή της Μάχης Μουζάκη
Αφιερωμένο σε όσους δε συμβιβάζονται, δε φιμώνονται και προχωρούν γενναία μπροστά μαθαίνοντας από τα λάθη τους και αγαπώντας τα ως κομμάτι του εαυτού τους.

Suspect,
μ' όμορφες εικόνες με γλυκαίνεις.
Ακρογιάλια να βλέπει η σκέψη και, να δεις που κι οι αέρηδες θα'ναι φιλικοί και θ' ανοίξουν χαραμάδες.

Να χάσκουνε στο φως, να ξοδεύονται στη διψασμένη ματιά.



file ton Maasai!
Ρίχνεις στους ώμους μου ζεστασιά μπόλικη τούτη τη παγωμένη βραδιά.
Σ΄ευχαριστώ πραγματικά.
Τους αγαπώ τους ανέμους. Είναι ανήσυχοι, αγγίζουν, ταράζουν, ανατρέπουν.
Φαντάζεσαι ένα βαλτωμένο τοπίο; Μια ατάραχη λιμνοθάλασσα ας πούμε;
Ν' ανακατεύονται τα πράγματα, να φωνάζει μέσα τους η ζωή!

marianeo,
αγκαλιές να σε κρατάνε δυνατά αγαπημένο κορίτσι.

Το κάθε τι, υπάρχει παρέα με τ' αντίθετό του, αρχή τ' ανθρώπου. Της ύπαρξής του.
Κι ο φόβος, κι οι δισταγμοί, κι οι πικρίες μας, έχουν την αγάπη αντίποδα.
Χαρά σ΄όποιον μπορεί να'ναι προσανατολισμένος στο δρόμο της.
Και στο παρόν, κατά πως -σοφά- λες. Στο τώρα.

Κάποιοι που λες, κατεβάζουνε μονορούφι την ευτυχία σαν τη βρούνε εμπρός. Αμέσως. Τώρα. Εδώ.
Και μετά, μένουν ολόξερα τα χείλη.

Χμ...Όταν έχεις γνωρίσει τη δροσιά κι είσαι στεγνός, δε μπορεί παρά να'σαι δυστυχής.

Φιλί να γοργοτρέξει!



Φαιδρα Φις...
Καταλαβαίνω, καλή μου.
Το προσωπικό μας χτυποκάρδι ούτε στ΄αυτιά δε φτάνει.
Πόσο μάλλον απέναντι.
Κι οι δευτεραναγνώσεις είναι ματιές πίσω από και μέσα στις λέξεις. Πάντοτε.
Κι ίσως, κάπου εκεί να ακουστεί, ή, να φανταστείς πως άκουσες έναν ήχο.
Απ' το τικ-τακ το μέσα λέω. Που'ναι... μαρτυριάρικο για λίγους, δοτικούς.
Σ' ευχαριστώ -και δεν είναι λόγος να σπαταλιέται, το ξέρεις, το υψώνω και το λέω-, που έστησες αυτί.
Εδώ δεν το κάνουν συχνά οι άνθρωποί μας, οι διπλανοί μας, αυτοί που βλέπουν φλέβες να τεντώνονται στο μέτωπό μας...

Πολλά είναι μέσα μας Φαίδρα. Όλα μάλλον.
Ψηφίδες τόσες δα.
Και το "όλον", κοπιαστική ιστορία.
Και πετροκόποι και λιθοξόοι και χτίστες είμαστε.

Καληνύχτα γλυκιά, σαν παραμύθι.

Σύσσι!
Αν κοντοστέκεται η φωνή, ή, αν αρχίζει τη τρεχάλα, η ψυχή το ζητά.
Δεν είναι "οι άλλοι", οι άνθρωποι γύρω μας.
Είναι ο Άλλος. Ο βαθύτερος, άρα αληθινός εαυτός μας.
Που μερικές φορές, αγνοούμε μέχρι και την ύπαρξή του.

Φιλώ σε κορίτσι ανήσυχο!


marianeo,
πανέμορφο και σ' ευχαριστώ.
Αντιγυρίζω την όμορφη ποίηση με στίχους του Σωκράτη Ξένου, του αγαπημένου:

"...να φεύγεις και να λες
Όχι, δεν ήμουνα εκεί
έτοιμος εαυτός στα όνειρα
αφού δε μπόρεσα να σ` αποφύγω

Ίσα που έσκυβα να νοσταλγήσω ένα παράθυρο
έκλεινε ο κόσμος..."

Φιλί, ε;

Όλα Αρχίζουν
Μ΄ένα
μείγμα πάθους
Και
άλλο σχήμα
συμφοράς...
Ποιος
μας κυνηγάει;
Με μια,
αθέατη γροθιά;...
ως
γυρεύουμε
ομορφάδες
μέσα
Στον
Αφανισμό;;
Απόσπασμα από την Απεραντοσύνη Του Οντος της Μάχης Μουζάκη

πόσο απελευθερωτική ένιωσα τη λέξη "άμορφη"

καλό σου βράδυ :)

Καλές αναζητήσεις
λοιπόν....και αντοχές μαζί

Καλημέρα καπετάνισσα

marianeo...
Αχ μωρέ Μαράκι, ποιός να μας κυνηγά! Κι εμάς και τη ζωή μας που λέει και το άσμα το επαναστατικό.
Ο εαυτός μας, οι σκιές μας, οι αγκυλώσεις μας, όπως θέλεις δες το.
Εντός αμς ο κυνηγός, εντός μας και το θήραμα.

Ευχές για το τριήμερο πολλές!


helorus,
δίχως μορφή να΄ναι ό,τι κάθεται στα δάχτυλα, για να σμιλεύεται με έμπνευση και χάρη.
Προκάτ ζωές;
Ούτε καν μνήμες. Για να μην πω εφιάλτες.

Να ομορφοπερνάς.


meril...
Χαρά καλοδεχούμενη η παρουσία σου εδώ. Ζεστό άγγιγμα σε ώρα κρυσταλλιασμένη.
Σε νιώθω καλά και το εύχομαι κιόλας.

Οι αναζητήσεις σε εναγκαλισμό με τη ψυχή.
Για τις αντοχές... δε σου τάζω!

Φιλί, καλή μου.

Γιατί άραγε, έχω τέτοια αδυναμία να συλλάβω την ποίηση! Σαν παράπονο και αναπηρία το εκφράζω...

Heliotypon,
μην το παίρνεις -κατά πως λεν- προσωπικά! (Ούτε κι εγώ θα το δω σαν έλλειμμα. Η ψυχή μας "μιλάει" με πολλούς τρόπους. Ιδιόρυθμους, αλλοπρόσαλλους, πες το όπως θες.
Μπόλικοι οι συμβολισμοί πάντως.
Οι κώδικες, αν προτιμάς.
Αν κάτι δεν ακούγεται καθαρά, στήσε αυτί με πείσμα.
:)