Ηχηρό φτερούγισμα, βιαστικό μα φασιαριόζικο, με τσακισμένες –θαρρείς-τις καμπυλώσεις των φτερών… Ένα φρτττ… αγχωμένο, φευγαλέο, ούτε ολόκληρη ανάσα καλά-καλά-, ούτε μια εκπνοή της προκοπής κάτι σαν πλανάρισμα γλάρου σ’ ερημική ακτή που με μανία φτύνει κύματα.
Κάπως έτσι κι η περίοδος της Γιορτής, περαστική και πιεσμένη, μες στην ένταση και στο κυνηγητό, κοίταγμα γρήγορο πίσω απ’ το τζάμι, με τη ψυχή διψασμένη, να μη χορταίνει, ν’ αναζητά, να ΄ναι ανήσυχη για τη χαρά την εσωτερική, τη βαθιά, κείνη που ’χει χώρο και διάρκεια…
Παραπανίσια στολισμένες οι πόλεις μας – που η αρχοντιά του απέριττου -, δήλωση κοκεταρίας κι αυτή, καταναλωτικής, φορεσιά βαρύτιμη, με λουστρίνια και γουναρικά…. Βιτρίνες φανταχτερές, λαμπιόνια, όλα τα κραυγαλέα, όλα στην υπηρεσία του «φαίνεσθαι»…
Κι η καλοπέραση να ’χει κλείσει πρώτο τραπέζι πίστα, με δυο νοίκια μπροστά.
Συλλογίζομαι λοιπόν τώρα που μερεύει σιγά-σιγά η αντάρα η γιορτινή, την αγριάδα των αντιθέσεων που παρουσιάζονται στα μάτια μας μπροστά.
Από τη μια χύνεσαι μες στη χρυσόσκονη και τα χαμόγελα του καθρέφτη -τούτα τα «κατά παραγγελία» κι από την σκουντουφλάς πάνω σε πλήθος επαιτών σε πλατείες, φανάρια, δρόμους ανοιχτούς και προαύλια εκκλησιών…
Από το «φαίνεσθαι» στο «είναι» των περιθωριοποιημένων, των παραγκωνισμένων…
Αναρωτιέσαι αν φυλλομετράς τους «άθλιους» ή αν ταράσσεται η ματιά σου με τα εξαρθρωμένα μέλη του «Αρχισηδιρουργού»…
Καταγραφή γερή στη συνείδησή μας, μαύρη από την καταδίκη, η εικόνα του «επαγγελματία γονιού» που εξωθεί το παιδί του σε ζητιανιά εκπορνεύοντας την άδολη, ανόθευτη ψυχή του.
Επίφαση χαράς και ευτυχίας…Ευχές κι ελπίδες κουτσαμένες μετεωρίζονται δίχως να ζεσταίνονται εντός μας. Κονταίνει τ΄ όνειρο, ακυρώνεται η γιορταστική ατμόσφαιρα, τσούζει το μάγουλο απ’ το χαστούκι και διώχνει το αμέτοχο φιλί.
Πάει αυτό. Παρακάτω. Χάσκουν οι απορίες.
Κάτι χρόνια άλλα, η επαιτεία ήταν γέννημα-θρέμμα πολέμων και λοιμών. Τώρα όμως; Τώρα που έχουμε κράτος πρόνοιας –θυσιασμένο μπρος στο βωμό της οικονομικής ανάπτυξης-, αντιμετωπίζουμε υπερπλεονασμό ανέργων επαιτών.
Πάω πίσω, για να (ξανα)ζυγίσω στο μυαλό και στη καρδιά στρατηγικές, τακτικές, σχεδιασμούς, μηχανισμούς. Συλλογιέμαι την επίθεση του δυτικού πολιτισμού προς κράτη που διαμελίστηκαν, προς λαούς που ξεριζώθηκαν, έτσι, με την ίδια –στην ουσία- λογική που, σε καιρούς ακόμα παραπίσω, εντελώς «ιεραποστολικά» οι μητέρες χώρες της ανάπτυξης, θέλησαν να εναρμονίσουν στον δικό τους δρόμο, τις υπανάπτυκτες…
Κι άντε, η πολιτική ηγεσία έχει να κουμαντάρει μπόλικα λογιστικά κι είναι και σκληρόπετση μπροστά σε κάτι τέτοια, η άλλη ηγεσία όμως; Η θρησκευτική λέω, περιορίζει την «κοινωνία» της μόνο στο εσωτερικό των ναών;
Τι λέω τώρα και γω… Να κατέβουν τα στελέχη της εκκλησίας στα χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα κάνοντας πράξη το λόγο του Ιησού που έλεγε πως θυσιάζει τη ψυχή για τα πρόβατα και μοιράζει τα μισά υπάρχοντα στους φτωχούς και και και…
Δεν ξέρει από διπλωματίες και περιστροφές και πολιτικάντικο λόγο η αγάπη! Δίδεται έτσι απλόχερα, σαρκώνοντας αιτήματα καιρών και ουσίες ανθρώπων, σμίγοντας χέρια και ψυχές, κάνοντας τη γέννηση, Γέννα πραγματική!
Έτσι έχει η ελπίδα σπίθα ανθεκτικότητας και το όνειρο αντέχει τη γνώση κι όλη η στυφάδα που καταπίνουμε καθημερινά γλυκαίνει μια στάλα.
Και πως να ζαχαρώσει τώρα η φωνή μου που φίλος αρχιτέκτονας μου ’στειλε φωτογραφίες απ’ το Αρκάδι, αυτό το μνημείο το ιστορικό, το περήφανο και περίφημο, σύμβολο βαρύ για την Κρήτη η Μονή, όπου χτίστηκαν με «πάσης φύσεως υλικά» σύγχρονες εγκαταστάσεις δίπλα ακριβώς στα ιερά κτίσματα, τα μνημεία της λευτεριάς!
Ξεκάθαρο το «για ποιόν χτυπάει η καμπάνα»!
«Πες μου αν θέλεις τι φοβάσαι στις γιορτές», ακούω τ’ απέναντι ηχεία να ρίχνουν έμμετρο παράπονο στη διαδρομή μου.
Έλα μου ντε… Αυτό που φοβάμαι φιλαράκι μου, είναι ότι πέρασαν.
Μια και καλή.
Κάπως έτσι κι η περίοδος της Γιορτής, περαστική και πιεσμένη, μες στην ένταση και στο κυνηγητό, κοίταγμα γρήγορο πίσω απ’ το τζάμι, με τη ψυχή διψασμένη, να μη χορταίνει, ν’ αναζητά, να ΄ναι ανήσυχη για τη χαρά την εσωτερική, τη βαθιά, κείνη που ’χει χώρο και διάρκεια…
Παραπανίσια στολισμένες οι πόλεις μας – που η αρχοντιά του απέριττου -, δήλωση κοκεταρίας κι αυτή, καταναλωτικής, φορεσιά βαρύτιμη, με λουστρίνια και γουναρικά…. Βιτρίνες φανταχτερές, λαμπιόνια, όλα τα κραυγαλέα, όλα στην υπηρεσία του «φαίνεσθαι»…Κι η καλοπέραση να ’χει κλείσει πρώτο τραπέζι πίστα, με δυο νοίκια μπροστά.
Συλλογίζομαι λοιπόν τώρα που μερεύει σιγά-σιγά η αντάρα η γιορτινή, την αγριάδα των αντιθέσεων που παρουσιάζονται στα μάτια μας μπροστά.
Από τη μια χύνεσαι μες στη χρυσόσκονη και τα χαμόγελα του καθρέφτη -τούτα τα «κατά παραγγελία» κι από την σκουντουφλάς πάνω σε πλήθος επαιτών σε πλατείες, φανάρια, δρόμους ανοιχτούς και προαύλια εκκλησιών…
Από το «φαίνεσθαι» στο «είναι» των περιθωριοποιημένων, των παραγκωνισμένων…
Αναρωτιέσαι αν φυλλομετράς τους «άθλιους» ή αν ταράσσεται η ματιά σου με τα εξαρθρωμένα μέλη του «Αρχισηδιρουργού»…
Καταγραφή γερή στη συνείδησή μας, μαύρη από την καταδίκη, η εικόνα του «επαγγελματία γονιού» που εξωθεί το παιδί του σε ζητιανιά εκπορνεύοντας την άδολη, ανόθευτη ψυχή του.
Επίφαση χαράς και ευτυχίας…Ευχές κι ελπίδες κουτσαμένες μετεωρίζονται δίχως να ζεσταίνονται εντός μας. Κονταίνει τ΄ όνειρο, ακυρώνεται η γιορταστική ατμόσφαιρα, τσούζει το μάγουλο απ’ το χαστούκι και διώχνει το αμέτοχο φιλί.
Πάει αυτό. Παρακάτω. Χάσκουν οι απορίες.Κάτι χρόνια άλλα, η επαιτεία ήταν γέννημα-θρέμμα πολέμων και λοιμών. Τώρα όμως; Τώρα που έχουμε κράτος πρόνοιας –θυσιασμένο μπρος στο βωμό της οικονομικής ανάπτυξης-, αντιμετωπίζουμε υπερπλεονασμό ανέργων επαιτών.
Πάω πίσω, για να (ξανα)ζυγίσω στο μυαλό και στη καρδιά στρατηγικές, τακτικές, σχεδιασμούς, μηχανισμούς. Συλλογιέμαι την επίθεση του δυτικού πολιτισμού προς κράτη που διαμελίστηκαν, προς λαούς που ξεριζώθηκαν, έτσι, με την ίδια –στην ουσία- λογική που, σε καιρούς ακόμα παραπίσω, εντελώς «ιεραποστολικά» οι μητέρες χώρες της ανάπτυξης, θέλησαν να εναρμονίσουν στον δικό τους δρόμο, τις υπανάπτυκτες…
Κι άντε, η πολιτική ηγεσία έχει να κουμαντάρει μπόλικα λογιστικά κι είναι και σκληρόπετση μπροστά σε κάτι τέτοια, η άλλη ηγεσία όμως; Η θρησκευτική λέω, περιορίζει την «κοινωνία» της μόνο στο εσωτερικό των ναών;
Τι λέω τώρα και γω… Να κατέβουν τα στελέχη της εκκλησίας στα χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα κάνοντας πράξη το λόγο του Ιησού που έλεγε πως θυσιάζει τη ψυχή για τα πρόβατα και μοιράζει τα μισά υπάρχοντα στους φτωχούς και και και…
Δεν ξέρει από διπλωματίες και περιστροφές και πολιτικάντικο λόγο η αγάπη! Δίδεται έτσι απλόχερα, σαρκώνοντας αιτήματα καιρών και ουσίες ανθρώπων, σμίγοντας χέρια και ψυχές, κάνοντας τη γέννηση, Γέννα πραγματική!
Έτσι έχει η ελπίδα σπίθα ανθεκτικότητας και το όνειρο αντέχει τη γνώση κι όλη η στυφάδα που καταπίνουμε καθημερινά γλυκαίνει μια στάλα.
Και πως να ζαχαρώσει τώρα η φωνή μου που φίλος αρχιτέκτονας μου ’στειλε φωτογραφίες απ’ το Αρκάδι, αυτό το μνημείο το ιστορικό, το περήφανο και περίφημο, σύμβολο βαρύ για την Κρήτη η Μονή, όπου χτίστηκαν με «πάσης φύσεως υλικά» σύγχρονες εγκαταστάσεις δίπλα ακριβώς στα ιερά κτίσματα, τα μνημεία της λευτεριάς!
Ξεκάθαρο το «για ποιόν χτυπάει η καμπάνα»!
«Πες μου αν θέλεις τι φοβάσαι στις γιορτές», ακούω τ’ απέναντι ηχεία να ρίχνουν έμμετρο παράπονο στη διαδρομή μου.
Έλα μου ντε… Αυτό που φοβάμαι φιλαράκι μου, είναι ότι πέρασαν.
Μια και καλή.
Ειλικρινά
Δεν ξέρω τι να πω..
Τι να σου γράψω..
Ένα κείμενο-βέλος.. Από τα καλύτερα που έχω διαβάσει ποτέ..
Καλή χρονιά, γλυκιά καπετάνισσα
Με αληθινή αγάπη και ανθρωπιά.. Μέσα μας και γύρω μας..