Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006
Αυτός, ο «άλλος»
Ταρακούνημα δυνατό στους εφησυχασμούς μας η ευαίσθητη πένα του Ροΐδη, ενσταλάζει ανθρωπιά, αλληλεγγύη αλλά συνάμα θυμό και αγανάκτηση σε κάθε ανοιχτή σκέψη. Τέτοια θα πω εκείνη που στοιχειωδώς ακουμπά σε πανανθρώπινες αξίες και που μπορεί να αντιληφθεί τη μέγιστη σημασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την συνύπαρξή μας σε τούτον τον πλανήτη, καθώς και την συνειδητοποίηση της κατάφωρης παραβίασής τους, ως καθαρά εγκληματική ενέργεια.
Κοντά στους συλλογισμούς και τις... "εμμονές" του Ροΐδη είναι ένα άρθρο που είχα γράψει το Γενάρη στην ηρακλειώτικη εφημερίδα Πατρίς, το οποίο θαρρώ πως είναι μονίμως -και τραγικά- επίκαιρο. Αφορμή στάθηκε τότε, η δολοφονία ενός μετανάστη στο Ρέθυμνο.

Διαφήμιση αλλοτινών καιρών, τότε που η Ελλάδα
ήταν χώρα αποστολής και όχι υποδοχής μεταναστών
(Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο: www.elia.org.gr)

Αυτός, ο «άλλος». Ο ξένος… Η εικόνα του. Δυτικοευρωπαίος ίσως; Αμερικάνος; Μπα… Βαλκανικής εθνικότητας μάλλον… Αλβανός; Οπωσδήποτε!
Δεν είναι λοιπόν απλά, ο «άλλος». Είναι κυρίως η δυναμική αναφορά στην εθνικότητα του άλλου.

Αφορμή για τούτα δω τα λόγια, η δολοφονία του νεαρού Αλβανού στο Ρέθυμνο. Δηλαδή, του άλλου. Που μας κάνει να αναρωτιόμαστε ποιοι είμαστε εμείς. Μας αρέσει ή όχι, το ερώτημα «ποιός είμαι», εμπεριέχει υποχρεωτικά το στοιχείο της σχέσης με τους άλλους. Να ξεκινήσουμε λοιπόν με την πεποίθηση «εγώ ο καλός, εσύ ο κακός»; «Εγώ, ο πατριώτης, εσύ που ήρθες να μου πάρεις τις δουλειές»;
Αφέλεια; Μάλλον πίστη.

Πολυπολιτισμικές οι σημερινές κοινωνίες, περιγράφουν, αναλύουν, εξηγούν, επισημαίνουν οι κοινωνικοί επιστήμονες. Κι όλη η γη, μια πατρίδα. Δύσκολη όμως η υποδοχή, αποδοχή και η συμβίωση με κόσμο διαφορετικών εθνικοτήτων και πολιτισμών. Πολύπλοκες τούτες οι διαδικασίες, ιδίως όταν μιλάμε για τον δικό μας μικρόκοσμο, τους φίλους, τη γειτονιά μας, τη δουλειά μας, το διαπροσωπικό μας περιβάλλον. Για τα κεκτημένα μας. Πονεμένος λαός κι εμείς, θα μου πείτε.
Γιατί –τάχα- δεν αντιλαμβανόμαστε τον ξεριζωμό του μετανάστη…
Όσοι βίωσαν τον στιγματισμό και την αποξένωση του ξενιτεμένου θα πρέπει τουλάχιστον, να κατανοούν! Φαίνεται όμως πως ο Έλληνας αντιμετωπίζει αλλιώτικα την μετανάστευση των ομοεθνών συμπολιτών του σε σχέση με εκείνη των αλλοδαπών στη χώρα του. Η δική μας ξενιτιά γίνεται μύθος και των άλλων, απειλή.

Κι όμως, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80, οι δημοσκοπήσεις έφερναν τη χώρα μας ανάμεσα στους ανεκτικότερους και λιγότερο ξενόφοβους Ευρωπαίους.
Αφότου η είσοδος των οικονομικών μεταναστών, κυρίως από την Αλβανία, έγινε μαζική, άρχισε να παρατηρείται στην κοινωνία μας μια εντεινόμενη ξενοφοβική στάση. Μια χώρα αποστολής μεταναστών, μετατράπηκε πλέον σε μια χώρα υποδοχής μεταναστών. Επιπλέον, και κάποιοι παράγοντες λειτούργησαν ευνοϊκά για την ανάπτυξη ενός ξενοφοβικού λόγου, δήθεν αμυντικού:

Η οικονομική ύφεση, άρχισε να γίνεται αισθητή στο εσωτερικό της χώρας, ενώ στον άμεσο διεθνή περίγυρο η εθνικιστική έξαρση άπλωνε τα πλοκάμια της. Φαινόμενα βίας, αμφισβήτηση όσον αφορά στην πολιτική σταθερότητα και την ασφάλεια των πολιτών ενίσχυσαν τις ρατσιστικές κορώνες. Είναι γνωστό πως η εκδήλωση μιας δυσλειτουργίας στο επίπεδο της οικονομίας –κυρίως-, βιώνεται ως απειλή από τον κόσμο. «Ήμασταν καλά, σε αρμονία(;) και κάτι χάλασε. Η εικόνα μολύνθηκε. Άρα, κάποιος έξω από μας ευθύνεται». Κι όταν δεν ανιχνεύονται οι πραγματικές αιτίες της όποιας κρίσης, το πρόβλημα μετατίθεται. Είναι βολικό. Όχι μόνο σαν ατομική πρακτική, αλλά –κι εδώ είναι το επικίνδυνο- ως συλλογική συνείδηση.

Μια τέτοια πλάνη, την οποία γεννά η κοινωνία της απομόνωσης, του ανταγωνισμού και του πλουτισμού, μπορεί να οδηγήσει τα μέλη του κοινωνικού συνόλου όχι να διεκδικήσουν αγωνιστικά, αλλά να χρησιμοποιήσουν ακόμα και ρατσιστική βία. Η πραγματική απειλή για την ανθρωπότητα είναι η προσπάθεια των σύγχρονων κοινωνιών να ανασυγκροτήσουν την ταυτότητά τους στραγγαλίζοντας κάθε έννοια οικουμενισμού, αλληλεγγύης των λαών, ποικιλομορφίας των πολιτισμών και σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Στον τόπο μας, το καλοσερβιρισμένο στερεότυπο περί αρνητικής εικόνας του ξένου, που μας απενοχοποιεί και συντηρεί τη βολή μας, καλά κρατεί.

Θα θυμίσω την κοινωνική έρευνα που πραγματοποίησαν το 7ο Λύκειο και το 8ο Γυμνάσιο της πόλης πριν τρία χρόνια, όπου το Ηρακλειώτικο κοινό παρουσίασε μεγάλη ευκολία στο να αποδώσει προβλήματα στην παρουσία μιας ομάδας ανθρώπων με ταυτότητα διαφορετική από τη δική του. Οι συμπολίτες μας, χωρίς να δείχνουν κάποιον επιθετικό εθνοκεντρισμό, δικαιολόγησαν την εχθρική στάση απέναντι στους ξένους και αποκάλυψαν μια αρνητική ανοχή. Για «αθόρυβες σόλες» μιλούν εν προκειμένω οι επιστήμονες, φωτογραφίζοντας το… «εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά καλύτερα να πάνε σπίτι τους».

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η γνώση και η συνειδητοποίηση των προκαταλήψεων ενδέχεται να λειτουργήσουν ως παράγοντες ανατροπής τους, εμείς, οι δάσκαλοι, οφείλουμε να δώσουμε τη δυνατότητα σ’ έναν καθάριο, ανοιχτό λόγο να αρθρωθεί.
Κοινωνικές έρευνες έχουν καταδείξει ότι σε σχολεία όπου διδάσκουν εκπαιδευτικοί ευαισθητοποιημένοι γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα, στα οποία κάνουν συχνές αναφορές στην τάξη, υπάρχει πλήρης αντιστροφή των δεδομένων. Η απόρριψη μετατρέπεται σε αποδοχή. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει ότι οι στάσεις και οι συμπεριφορές διαμορφώνονται και καταδεικνύει τον καθοριστικό ρόλο της εκπαίδευσης στην καλλιέργεια, ή από την άλλη, στην αναίρεση διαφορών.

Ντρέπομαι βαθιά που ο έμμεσος, συγκαλυμμένος ρατσισμός, ανθεί. Θλίβομαι ως εκπαιδευτικός, κοινωνικός επιστήμονας, αλλά πιότερο σαν Κρητικιά. Μια μεγάλη θηλυκή αγκαλιά, ονοματίζεται η Κρήτη. Μια μήτρα, που γεννά. Ζωή; Και θάνατο καθώς φαίνεται. Στον οποίον όσο είμαστε θεατές, ως δάσκαλοι, ως πολίτες, είμαστε κι εμείς συνένοχοι. Είμαστε και μείς αθόρυβες σόλες.


Αντιρατσιστικός Χάρτης 2006, κείμενο που υπογράφουν φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ανοίγει δρόμους φωτεινούς και θεμελιώνει μια νέα αντίληψη πραγμάτων, κυρίως μια διαφορετική, δημοκρατική στάση, που είναι ταυτόχρονα και δέσμευση από τους κατά τόπους άρχοντες).



[Γιώργος Νταλάρας-Διονύσης Τσακνής,
Μπαλαμός
(Το τραγούδι των γύφτων)].


 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 17:42 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


36 Ανάσες:


  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006 6:46:00 μ.μ., Blogger funEL

    φυρί φυρί το πάτε κυρα καπετάνισσα να βρεθείτε με τον αφορεσμένο στο διπλανό καζάνι με τους διαβολαραίους να σας μαγειρεύουν με πατατούλες και κρεμμυδάκια.

    +ΕΜΠΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΝΟΎΡΓΙΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΠΟΥ ΕΠΕΡΧΕΤΑΙ

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006 9:03:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Να αγιάσει το στόμα σου (και η πένα σου). Το θέμα είναι αν ακούει κανείς...

    Καλησπέρα

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006 9:50:00 μ.μ., Blogger roidis

    ευχαριστώ για την αναφορά, μην ακούς τον φανΕΛ μας θέλει όλους στη κόλαση.

    π ά ρ α πολύ ωραίο το κείμενό σου.
    να αγιάσει το στόμα σου και από εμένα.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006 10:56:00 μ.μ., Blogger tolitsa

    Αχ! Καπετανισσα. Τι να πω. Θα πω μονο μια ιστορια. Πριν δυο χρονια περιπου, αγορασα εικοσι αντιτυπα απο το βιβλιο "Ο δρομος για την Ομονοια" (Εκδοσεις Καστανιωτη).Ενα βιβλιο που αναφερεται στην ιστορια του Τομι και του Τιμοθι που πυροβοληθηκαν επειδη εκαναν το εγκλημα να ειναι¨"ξενοι" και γραφτηκε απο σημαντικους ανθρωπους του πνευματος.(Υποθετω οτι το γνωριζεις). Τα εσοδα θα διατεθουν για τις αναγκες του Τομι και του Τιμοθι. Τα αντιτυπα αυτα τα διεθεσα δωρεαν στο σχολειο του παιδιου μου για τους εκπαιδευτικους με την παρακληση να μην περιοριστουν στην απλη αναγνωση του βιβλιου, αλλα να αφιερωσουν καποια διδακτικη ωρα για να συζητηθει το θεμα του βιβλιου και κατ'επεκταση ο ρατσισμος ,μεσα στις ταξεις τους. Ξερεις ποσοι το εκαναν αυτο απο τους εικοσι? .... Μονο δ υ ο!!!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006 12:20:00 π.μ., Blogger Unknown

    Το φοβόμαστε αυτό το "Ποιός είμαι"
    "Ποιός είσαι"
    Όταν με ρωτούν, αυτό που απαντώ
    είμαι " Ο Καπετάν Δημήτρης "
    Έτσι απλά !

    Και βέβαια είμαστε κι εμείς συνένοχοι.
    Είμαστε και εμείς αθόρυβες σόλες.
    Τι να τις κάνουμε τις κοινωνικές
    έρευνες, τι να αποδείξουμε άραγε ?
    Ότι δεν είμαστε ρατσιστές ?

    Τι φοβόμαστε άραγε
    Μήπως κάποτε βγει κυβερνήτης
    Δήμαρχος, Νομάρχης κάποιος αλλοδαπός ?
    Κάποιος μετανάστης ?
    Αυτό φοβόμαστε ?
    Εδώ βγήκε Νομάρχης ο Ψωμιάδης !

    Ενώ σε άλλες πατρίδες, όταν βγαίνει
    Κυβερνήτης κάποιος Έλληνας
    όλοι μας εδώ αισθανόμαστε υπερηφάνια μεγάλη, μπράβο, λέμε
    στο Ελληνόπουλο που βγήκε πρώτο
    στα μαθηματικά στη ξένη χώρα.
    Μπράβο λέω και εγώ
    Εδώ, αν βγει κάποιο παιδί μετανάστη
    πρώτο στο σχολείο κοντεύει να πέσει
    η κυβέρνηση, όλοι λένε, πάει θα
    μας φάνε οι μετανάστες.
    Τι λε ρε γαμώτο
    Λες να μας φάνε οι μετανάστες ?

    Αλήθεια αν δεν είναι αυτό υποκρισία
    τότε πια είναι ?
    Τέτοια λέμε στα παιδιά μας ?

    Για σου Καπετάνισσα
    πιες και μια ρακή για μένα
    όχι για να πάνε κάτω τα φαρμάκια
    αλλά τα κέφια τα μεγάλα του
    Καπετάνιου !

    Καλό σου βράδυ !

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006 12:34:00 π.μ., Blogger Χαρυβδιςς

    Δημοκρατία λένε είναι η ανοχή στη διαφορετικότητα πολιτισμός ειναι η αποδοχή του διαφορετικού,ανθρωπιά ειναι να μη σκεφτεσαι με όρους ούτε ΄΄διαφορετικοτηκότητας΄΄ ,ούτε ανοχής ούτε αποδοχής απλά να δέχεσαι .Όχι ακριτα ''χριστιανικά'' αλλα με γνώση ...Και η γνώση διδάσκεται ΄(το προσπαθησε η tolitsa)

    (Οταν γινόταν η μεγάλη συζήτηση -πόλεμος για τον αλβανό μαθητη και την ...ελληνική σημαία έγραψα ενα σχόλιο για τον αδελφό μου και πόσο περήφανη ήμουν που κράτησε την αμερικανικη σημαία σε παρελαση στη 5η λεωφόρο...κάλεσα τους αναγνώστές να μου στείλουν επιστολές με μαρτυρίες κι αλλων ελλήνων που ...έσκισαν στο εξωτερικό...πήρα πάνω από 50 σε μια βδομαδα ...δημοσίευσα το διαταύτα ...οι 10 με πήραν τηλέφωνο να διαμαρτυρηθούν γιατί τους παραπλάνησα...φανταζομαι κι άλλοι θα ήθελαν....αλλά μάλλον ηταν πιό έξυπνοι...
    Κάνω κατάχρηση χώρου αλλα το θέμα μου τη δίνει....
    Μεταφέρω μέρος του διαλόγου με εναν από τους διαμαρτυρόμενους
    -Από που είναι η καταγωγή σας?
    -Από τη Σαλαμίνα κυρία μου
    -Α κι εγώ μεγάλωσα εκεί εχω πολλές και καλές αναμνήσεις πολλοί ωραίοι άνθρωποι
    -Ναι ειμαστε καλοί άνθρωποι
    -Εκεί ξέρετε εμαθα αρβανίτικα δυστυχώς τα καταλαβαίνω αλλά δεν τα μιλάω πλέον...
    - ........
    -Μιλάτε αρβανίτικα εσείς?
    -Λίγα....
    -Κάποιοι παππούδες μας λοιπόν μπορεί και να ήταν συγγενείς του μικρού αλβανού που αρίστευσε ...
    -.......
    - Αυτό μας έλλειπε τώρα να μας πεις και Αλβανούς ...

    Εκλεισε το τηλέφωνο.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006 12:42:00 π.μ., Blogger ΠΡΕΖΑ TV

    Δεν εχω τοπο,δεν εχω ελπιδα...
    Σοφα λογια...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006 1:17:00 π.μ., Blogger Sigmataf

    έι, όλοι κόκκινο αίμα έχουμε.
    Όλοι αβέβαιο μέλλον.
    Όλοι συναισθήματα.
    Αλλά οι πιο πολλοί απο όλους δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο Ο2Η.

    Συντονισμός τώρα!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006 11:16:00 π.μ., Blogger Εαρινή Συμφωνία

    Καπετάνισσα, λεβεντιά, δες και το σημερινό άρθρο του Γκάζμεντ Καπλάνι στα Νέα. Είναι τρομερό. Καλημέρα σε σένα και στην ευαισθησία σου.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006 11:56:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Funel αγαπητέ,
    λέω να το διακινδυνεύσω.
    Βράζω που βράζω στο ζουμί μου, να μην προσφέρω και κάτι στην ανθρωπότητα;
    Μα τι γλυκός που είστε!
    Συγκινούμαι σχεδόν...


    Confused, καλή μου.
    Έγραφε ο Μπρεχτ το 1932: «Σιγουρέψου σαν φεύγεις απ’ τον κόσμο, όχι απλά πως ήσουνα καλός, μα πως πίσω σου, αφήνεις έναν κόσμο καλό».
    Κι εκεί, όλο και κάποιοι ακούνε.


    Ροΐδη,
    δική μου η τιμή. Όταν σμίγουν οι αναζητήσεις των ανθρώπων και δυναμώνουν τα ψιθυρίσματα, ανθίζει η γης λέω. Κι ο ήλιος, σα να πλησιάζει κατά δω...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006 12:05:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Τολίτσα,
    θαυμάσιο βιβλίο, το έχω, ναι.
    Τι να σου πω τώρα... Μιλάς σωστά, για πράγματα γνωστά.
    Η αποδοχή της διαφορετικότητας, η αλληλεγγύη των λαών, η ανθρώπινη, ειρηνική συνύπαρξη των πολιτισμών διδάσκονται, δε λέω.
    Από τα σχολικά εγχειρίδια όμως. Όπως και όσο ορίζει το ΥΠΕΠΘ και η διδακτέα ύλη.
    Το ένα βήμα παραπάνω είναι θέμα ανθρώπου. Έτσι, απλά.


    Sailor,
    φοβόμαστε ό,τι διαφορετικό. Αυτό που δεν γνωρίζουμε, αυτό που δεν είναι σαν εμάς, αυτό που νομίζουμε πως απειλεί τα κεκτημμένα μας.
    Οι μειονότητες υπάρχουν κι αντιμετωπίζονται αρνητικά.
    Άντε τώρα να τουμπάρεις προκαταλήψεις και να δείξεις πως ο καθένας μας είναι διαφορετικός, μονάκριβος, ξεχωριστός.

    Και σε χριστιανούς!
    Για σκέψου...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006 12:20:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Χάρυβδις,
    τη φωνή μου να φέρω κοντά στη δική σου, να πει τα ίδια.
    Κοινή πατρίδα όλων, η γη…
    Μα δεν μας χωράει φαίνεται όλους.
    Χαρακτηριστικά τα όσα αναφέρεις.
    Κι άσε εδώ να οραματιζόμαστε εποχές όπου όλη η ανθρωπότητα θα βροντοφωνάζει την αντίθεσή της απέναντι στο ρατσισμό, τη ξενοφοβία, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.


    Πρέζα TV...
    Και πως ορίζονται οι πατρίδες, για πες. Τι είναι τα σύνορα, τι'ναι οι κατακτήσεις του ανθρώπου.
    Μα να δεις που κάπου άκουσα για σύνορα της σκέψης...


    Sigmataf,
    μπροστάρη θα σε βάλω σε μπλογκοκινητοποίηση!
    Κόκκινο το αίμα μας, μα... η πορεία της ανθρωπότητας συνεχίζει να είναι αιματηρή.
    Τελικά, ποιός λογαριάζεται για συνάνθρωπος και με ποιά κριτήρια;



    Εαρινή συμφωνία,
    καλημερούδια!
    Ναι, θα το γυρέψω το άρθρο.
    Λες ν' ανοίγουν οι ουρανοί;
    Φωνή τη φωνή μπορεί και να βρεθεί στο επίκεντρο της παιδείας και της κουλτούρας μας, το δικαίωμα στη διαφορά!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006 12:23:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Πυθία,
    πράττεις σωστά κι αυτό να λογαριάσεις.
    Ό,τι αποζητάμε αν δεν το δείξουμε μονάχοι μας, κανείς δεν θα μας το δώσει.

    Φιλιά κι από δω μάντισσα τρυφερή κι ονειροπόλα!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006 2:33:00 μ.μ., Blogger Sigmataf

    τα κριτήρια, είναι οι απλές καθημερινές πράξεις.

    Καλησπέρα.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006 2:36:00 μ.μ., Blogger nonplayer

    όσο για εκείνη την έρευνα της δεκαετίας του 80, τότε ακόμα δεν είχαμε δεχτεί το μεγάλο κύμα μεταναστών στο βαθμό που το ζούμε σήμερα, οπότε δεν ξέρω τι σόι ΜΗ ρατσιστές ήμαστε τότε...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006 3:53:00 μ.μ., Blogger teiresias

    Δυνατό γραπτό καπετάνισσα...
    Αν όχι από τους εκπαιδευτικούς,τότε από ποιους θα ξεκινήσει η ευαισθητοποίηση των νέων σε θέματα κοινωνικών διακρίσεων;....
    Φωνές αντίθετες πάντα θα υπάρχουν-κλαράκια που θα τα σαρώσει ο άνεμος της Ιστορίας!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006 6:26:00 μ.μ., Blogger zero

    Καταπληκτικο ποστ!

    ζερο.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006 10:05:00 μ.μ., Blogger mickey

    Εξαιρετικό κείμενο, indeed!

    Προσωπικά και μόνο που ακούω στα δελτία ειδήσων τη λέξη "αλλοδαπός", "Αλβανός", "Πακιστανός", "Κινέζος" κλπ. για κάποιο έγκλημα εκνευρίζομαι. Κρυπτορατσισμός που κανείς δεν καταδικάζει!

    Γιατί, ποια σχέση έχει η "εθνικότητα", "καταγωγή" ή "φυλή" με την όποια πράξη; Αλλιώς σκοτώνουν οι Έλληνες κι αλλιώς οι ...Πορτορικάνοι; Όταν όλο ακούμε μόνο για Αλβανούς διαρρήκτες και Ρώσους μαφιόζους, φυσικό είναι να δημιουργούνται αρνητικές προκαταλήψεις για ολόκληρες κοινωνικές ομάδες.

    Και "στατιστικά" να ισχύει πως κάποιοι άνθρωποι με συγκεκριμένες "ιδιότητες" διαπράττουν πιο συχνά εγκλήματα από άλλους, αυτό δεν κάνει αυτόματα την "ιδιότητά" τους ΑΙΤΙΑ της "εγκληματικότητάς" τους!

    Γιατί δε μας λένε πως ο εγκληματίας έχει γαλάζια μάτια, ντύνεται κάζουαλ, του αρέσει η "Λάμψη" ή πως είναι Ολυμπιακός - καλά, αυτό το τελευταίο από μόνο του εγείρει βάσιμες ...υποψίες :)))

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006 10:56:00 μ.μ., Blogger anonymos

    Όπως λέει κι ένας φίλος:
    Δύο τύπους ανθρώπων απεχθάνομαι. Τους ρατσιστές και τους σκυλάραπες....

    Ομαδοποιήσεις. Χρειάζεται μεγαλύτερη ανάλυση?

    Κριτική σκέψη χρειάζονται τα παιδιά, η αναφορά στα επιμέρους προβλήματα έπεται.

    Αρβανίτες οι προ του 18ου αιώνα κάτοικοι της Αττικής, αρβανίτης ο Μακρυγιάννης, ο Κολοκοτρώνης, ο Αντρούτσος, Σέρβος ο Καραγιώργης....

    Κι όμως οι κάτοικοι του Μαρκόπουλου ήταν οι πρώτοι που εξεγέρθηκαν κατά των Αλβανών μεταναστών την δεκαετία του 90.

    Ένας φίλος μου γεννετιστής λέει ότι οι Ρεθυμνιώτισες έχουν γαλανά μάτια διότι κατάγονται απ' τους Φοίνικες.

    Χάρυβδη έχεις απόλυτο δίκιο. Όμως εξήγησέ μου την αξία της διανόησης και της γνώσης όταν μετά από 100000 χρόνια σκληρής νοητικής προσπάθειας δεν έχουμε καταφέρει να κατανοήσουμε τίποτα.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006 2:19:00 μ.μ., Blogger Βαγγέλης Μπέκας

    Εύγε που τα λες έξω απ τα δόντια!
    Αν ψάξεις καλά τις ρίζες αυτών που βρίζουν του μετανάστες, θα βρεις ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι απόγονοι εμιγκρέδων!
    Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι ο στρατός της επανάστασης του 21 μίλαγε δυο γλώσσες!
    Την άλλη, εκτός απ τ’ Αρβανίτικα, πως τι λέγαν;
    Δυστυχώς η σύγχρονη ιστορίες μας είναι γεμάτη τρύπες, γι αυτό και ο νεοελληνικός πολιτισμός θυμίζει μπαλωμένο πανωσέντονο…
    Σεβασμός στην αληθινή ιστορία…. Σεβασμός πρώτα απ όλα στον άνθρωπο!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006 2:23:00 μ.μ., Blogger Βαγγέλης Μπέκας

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006 2:26:00 μ.μ., Blogger Βαγγέλης Μπέκας

    Αν στην Αρχαία Αθήνα καταργούνταν η δουλεία, τότε ο πληθυσμός των δούλων(των ξένων δηλαδή) που ήταν τριπλάσιος απ τους ελευθέρους θα γίνονταν αυτομάτως, η ισχυρή πλειοψηφία του πληθυσμού της πόλης.

    Αυτό ήταν ένα μικρό παραδειγματάκι περί καθαρότητας της φυλής!
    Αυτό αλλάζοντας ένα νόμο σε ένα λεπτό.
    Φανταστείτε τι έχει συμβεί στην πορεία χιλιάδων χρόνων…

    Κι αυτά τα λέει κάποιος που αγαπά την πατρίδα του και συχνά βαδίζει μόνος κάτω απ τους πρόποδες της Ακρόπολης με κάθε τρίχα του σώματός του προσοχή…

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006 3:17:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Sigmataf,
    ναι, καλέ μου. Η καθημερινή πράξη, ορθόν. Κι οι αξίες στις οποίες ακουμπά και τις οποίες καθρεφτίζει.



    Μαίανδρε, σωστή παρατήρηση. Δημοκράτες και ανοιχτόμυαλοι εκ του ασφαλούς. Λαός πονεμένος, ξενιτεμένος, που μυθοποιεί το δικό του μεταναστευτικό παρελθόν βλέποντας Ξανθόπουλο και τραγουδώντας Καζαντζίδη... Επιπλέον, προκειμένου να δείξει μια πλασματική μεγαλοψυχία, καμώνεται τον σταυροφόρο της φιλοξενίας και της κοινωνικής αποδοχής.



    Τειρεσία μου,
    οι καιροί αλλάζουν τόσο γρήγορα πιά, που η εκπ/ση μένει μονίμως πίσω.
    Ένα μωσαϊκό χρωμάτων, φυλών, πολιτισμών η κάθε κοινωνία, που παλεύει να ισορροπήσει και να δείξει τη δύναμη του "εμείς" και συνάμα την αυτονομία του "εγώ".

    Έλα όμως που και το "εγώ", σκέτο, ολόσκετο έχει γίνει σημαία πολλών; (κοινωνιών, πολιτών, εκπ/κών και πάει λέγοντας...)

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006 3:24:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Ζέρο,
    την αγάπη μου.



    Μίκυ,
    καλώς ήλθες σκανδαλιάρικο ποντίκι, πολύ χαίρομαι που είσαι εδώ.
    Τα λόγια τα τιμητικά, στ' αντιγυρίζω!
    Οι απόψεις σου με βρίσκουν σύμφωνη.
    Το πως δημιουργείται μια προκατάληψη, τι σκοπούς εξυπηρετεί, πως αναπαράγεται και μορφοποιεί τις "ιδιότητες" που αναφέρεις, είναι σπουδαία ιστορία. Εργαλείο πολύτιμο για την κάθε εξουσία.

    Επί της ουσίας, τα χαρακτηριστικά που ενδεικτικά αναφέρεις, αφορούν κοινωνικές κατασκευές.
    Εδραιωμένες και -τάχα μου- επαληθευμένες με την πάροδο του χρόνου, μόνο και μόνο για να ενισχύουν την κυρίαρχη ιδεολογία.

    (Για τον Ολυμπιακό, θα συμφωνήσω, πως αλλιώς; :) )

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006 3:33:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Ανώνυμε/η.
    Ακριβώς έτσι περιγράφεται το προφίλ του δήθεν ανεκτικού πολίτη. Του "ναι μεν, αλλά". Με τα λόγια του φίλου σου.
    Λέγοντας "100000 χρόνια σκληρής νοητικής προσπάθειας" φαντάζομαι αναφέρεσαι στην πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού;
    Στα όσα οι δυτικές κοινωνίες κατονομάζουν στοιχεία ανάπτυξης;

    Μέσα απ' όλη αυτή την μακραίωνη πορεία, ο πάνσοφος άνθρωπος, συμπεριφέρεται σήμερα σαν να θέλει ν' αυτοκτονήσει. Δηλητηριάζει το σπίτι του, τον πλανήτη του, τον εαυτό του, τον συνάνθρωπό του.
    Για ποιά πνευματική ανάταση να μιλήσουμε λοιπόν, ή, για ποιά όξυνση των εγκεφαλικών λειτουργιών;

    Σε σχέση με την ξενοφοβία, τούτη στηρίζεται σε στερεότυπα και προκαταλήψεις, τα οποία είναι διαστρέβλωση και υπεραπλούστευση της πραγματικότητας. Μακράν δηλαδή από εκλογικευμένες νοητικές διεργασίες. Γι αυτό και η λογική επιχειρηματολογία δύσκολα τα ανατρέπει.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006 3:39:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    VITA MI BAROUAK,
    πάρε μια αγκαλιά ενθουσιασμού για τα λόγια σου.

    Η πορεία των ανθρώπινων κοινωνιών, των αναπτυγμένων, των εξελιγμένων, ήταν και είναι πορεία εκμετάλλευσης των "αδυνάτων" με το πρόσχημα διαφόρων χαρακτηριστικών που, αρκετά έντεχνα οι εξουσίες κατασκεύαζαν και κατασκευάζουν, προσδίδοντάς τα σ' αυτούς, τους "αδύναμους".
    Έτσι βάφτισε τους οικονομικά ανίσχυρους, εκέινους δηλ. που είναι-με κάποιο τρόπο- για τις ισχυρές κοινωνίες, επικερδείς.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006 5:02:00 μ.μ., Blogger Serenity

    Εξαιρετικό, Καπετάνισσα του νοτιά...

    "Δύσκολη όμως η υποδοχή, αποδοχή και η συμβίωση με κόσμο διαφορετικών εθνικοτήτων και πολιτισμών."
    Ιδίως όταν δεν υπάρχει κατάλληλη παιδεία από την οικογένεια και το σχολείο για κάτι τέτοιο...

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006 5:49:00 μ.μ., Blogger zouri1

    teleio

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006 9:01:00 μ.μ., Blogger Markos

    Ξέρεις, πλησιάζει ο καιρός που αυτός ο "άλλος", θα είναι οποιοσδήποτε δεν είναι "εγώ".
    Ακόμα και το παιδί μου !!!

    Και ΔΕΝ είναι ζήτημα Παιδείας.
    Πολιτικό θέμα είναι ...

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006 9:58:00 μ.μ., Blogger Alexandra

    κάποτε, κάπου αλλού εμείς είμασταν οι 'αλλοι'...

    φιλιά καλή μου.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006 11:58:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Παππούδες και γιαγιάδες μου ήταν οι άλλοι μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Πάλι μ' αγάπη το πότισες το θέμα καπετάνισσα. Πολλά φιλιά.
    "η"

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 26, 2006 12:06:00 μ.μ., Blogger anonymos

    Μην τρελαίνεστε! Συνεργάζομαι με Γερμανούς, Ολλανδούς, Ρουμάνους, Αλβανούς, Κινέζους, Κορεάτες, Ινδούς, Πορτορικάνους. Ποτέ και κανείς δεν αντιμετώπισε τον διπλανό του σαν διαφορετικής εθνότητας. Και ξέρετε γιατί?
    Ανήκουμε όλοι στο ίδιο έθνος, έχουμε κοινό σκοπό, μιλάμε την ίδια γλώσσα. Την γλώσσα των κοινών μας μειονεκτημάτων και της κοινής προσπάθειας μας να τα ελέγξουμε.

    Ανώνυμη, όταν οι κοινωνίες δεν ανανεώνονται εξαφανίζονται. Υπάρχει ένας ενδογενής μηχανισμός που εγγυάται γιαυτό.
    Το κατανοήσαμε όταν καταλάβαμε ότι το σπέρμα δεν είναι ανθρωπάκια που φυτρώνουν στην μήτρα, και αυτή η γνώση μας ήρθε τον 19ο αιώνα. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός και είναι λογικό ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων να μην έχει ακόμα αφομιώσει αυτή τη γνώση.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 26, 2006 12:52:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Αχ, Serenity, αγαπημένη...
    Θέλουμε ακόμα δρόμο πολύ.
    Για να φωτίσουμε τις δικές μας, εσωτερικές ξενιτιές και να μπορέσουμε μετά ν' αφουγκραστούμε και των άλλων.


    Ζούρι,
    ο λόγος σου τιμητικός και σ' ευχαριστώ.
    Μέρα λαμπερή να'χεις, μέσα-έξω.


    Μάρκο!
    Μα πως αλλιώς καλέ μου;
    Πολιτικό βέβαια το ζήτημα. (Μα και τα θέματα της Παιδείας, σαφή πολιτικό προσανατολισμό καταδεικνύουν). Και ναι, η μελλοντική θωράκιση που περιγράφεις και ο στιγματισμός του κάθε άλλου, μοιάζει θρίλερ τρομακτικό...
    Μωρέ Μάρκο μου! Σίγουρα έχουμε Δημοκρατία;

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 26, 2006 1:04:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Αλεξάνδρα,
    πάντα, για κάποιους, είμαστε "οι άλλοι". Το ζήτημα είναι μέσα από ποιά μάτια κοιτάμε.
    Και πόσο βαρύ είναι το σακκί των προκαταλήψεων που κουβαλάμε.


    "η", καλή μου...
    Να μην είναι τάχα ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, σάρκα και ψυχή; Κάτω απ' τον ίδιο ουρανό περιηγητής;
    Μας εξυπηρετεί όμως, να κάνουμε κομματάκια τη γη μας, να στριμώχνουμε σε κάδρα τον ουρανό και να βάζουμε ταμπέλες στο όνομα κάποιων κεκτημένων, ε;
    Κι είναι το κέρδος η απομόνωση τ' ανθρώπου, απ' τον άνθρωπο.


    Ανώνυμε/η.
    Χαίρομαι πράγματι που στον δικό σου χώρο είναι έτσι. Και λυπάμαι βαθιά, που ο κανόνας δεν είναι αυτός. Οι διακρίσεις κάθε λογής είναι βασικό χαρακτηριστικό -και στοιχείο συστατικό- των κοινωνιών μας.
    Ακόμα κι εκεί που η απόχρωση μοιάζει πολυεθνική, πολυπολιτισμική, επιτήδειοι διαχωρισμοί βράζουν από κάτω.

    Το πιο θλιβερό, ότι οι ρατσιστικές ακρότητες φουντώνουν κατά καιρούς.
    Και στην εκλεπτυσμένη Ευρώπη.
    Κι έχουν πρόσωπο σκοτεινό, ύπουλο, που σκάβει θεμέλια και κερδίζει έδαφος νεανικό. Μες στην ολική έκπτωση των αξιών, βρίσκει χώρο και τρυπώνει.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 26, 2006 2:20:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Πραγματικά πολύ καλό άρθρο...Είναι κάτι που με προβληματίζει πάντοτε έντονα. Το πόσο δεκτικοί ήμασταν οι έλληνες στους ξένους, όσο οι δικοί μας άνθρωποι δούλευαν στις φάμπρικες της Γερμανίας και βλέπαμε τα προβλήματα των έγχρωμων της Αμερικής στην τηλεόραση.
    Τώρα όλα αυτά άλλαξαν. Εκείνοι είναι οι άλλοι και αυτοί μπορεί να είναι ακόμα και μικρασιάτες (κάποτε πρόσφυγες και οι ίδιοι)
    Δημαία των καιρών; Ή άραγε προβλέψιμο δείγμα ανθρώπινης συμπεριφορας;

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Οκτωβρίου 27, 2006 3:20:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Doctor,
    πιο εύκολα γίνεται ο διπλανός μου άλλος παρά όμοιός μου.
    Η ψευδαίσθηση της υπεροχής (της δικής μου εννοείται) και των κεκτημένων βέβαια, είναι καραμέλα γλυκιά με επιδράσεις αναισθητικού από την πολυχρησία.

    Για τα ζεστά λόγια σου, αγκαλιές.

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape