Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006
Κίτρινη πόλη


Κοινοί δρόμοι, ίδιες διαδρομές, σκέψεις χωριστές και μόνες. Ό,τι αγκαλιάζει το βλέμμα κι η ψυχή μέσα σε μια πόλη. Όπως την βιώνουμε σαν εικόνα μία που χύνεται στη ματιά μας. Κι όπως μας ποτίζει με χρώματα αλλιώτικα τον καθένα. Τη ζούμε, τη χτίζουμε, την αποδομούμε, την αναπνέουμε, τη διασχίζουμε. Την ανακατασκευάζουμε.
Ακουμπάμε με το βλέμμα άσφαλτο, μπετόν, γυαλί, σίδερο, φύλλωμα και χώμα κι αφήνουμε κει πάνω στάλες απ' την στιγμή, τη μνήμη, τη διάθεση.

Πλάθουμε την πόλη σε βήματα, στάσεις, τρεχάλες κι αναμονές.
Μια φιγούρα προσπερνά. Εσύ ψευτοχαϊδεύεις με τα μαλλιά την αύρα της, ρίχνεις μιαν ανύποπτη ματιά στην περπατησιά της. Μπορεί και να γλυκοχαμογελάσεις, να παραμερίσεις για να περάσει ("ω, με συγχωρείτε", μουρμούρισμα βιαστικό), ή και να τρυπήσεις με το βλέμμα την καρδιά της, μπορεί κι αυτό.

Για δες! Τάχυνε το βήμα ο πιτσιρικάς στη γωνία, το κτίριο ετούτο πως πάλιωσε έτσι, μα γιατί αργεί το φανάρι κι έρχεσαι αντιμέτωπος με το απέναντι βλέμμα, με το χρόνο, με την αγωνία, με τον άλλον άνθρωπο, με τον εαυτό σου...

Διασταυρωμένα βήματα, στέγες ξεγυμνωμένες, παράθυρα που χάσκουν, μακριά οι καμπύλες των βουνών, η θάλασσα στην άκρη.

Η πόλη. Καράβι για ταξίδια στεριανά. Πορτοκαλιά το σούρουπο, αστραφτερή μες στα σκοτάδια, χρυσογάλαζη την αυγή, κίτρινη στις διαδρομές της. Την σκαρφαλώσαμε παιδιά, να την αντικρύσουμε από μακριά. Από ψηλά. Να δούμε ό,τι φέγγει. Στο ψηλότερο σημείο της. Από μακριά. Ολόκληρη.
Κι έπειτα πάλι στ' άγουρα νιάτα, αγκαλιά με τ' όνειρο. Χαράξαμε τ' αρχικά μας σε πεζούλια και σε κορμούς δέντρων.

Μετά, αγναντέψαμε άλλους ουρανούς. Την είδαμε φτωχή, την νιώσαμε λίγη. Διαβήκαμε πολιτείες μακρινές, αφήσαμε βότσαλα στο διάβα μας μη και χαθούμε. Κοιμηθήκαμε σε ουρανούς που βάραιναν τη γη μας, κοιτάξαμε πίσω στην πόλη που χάσαμε.

Ό,τι δεν προσέξαμε, έγινε νοσταλγία. Ο νεαρός με την κιθάρα εκεί, στην απέναντι αυλή, που κλεφτοκοιταζόμασταν μες στη σιωπή. Η ζουμερή νοικοκυρά στο μπαλκόνι της γωνίας που άπλωνε ρούχα τραγουδώντας. Η γιαγιά από κάτω που γκρίνιαζε τινάζοντας τα σεντόνια τα Κυριακάτικα πρωινά. Ο άγνωστος που μουρμούριζε σκόρπιες λέξεις... Ή μήπως όχι; Το ζευγάρι στο παγκάκι που φλυαρούσε στα φιλιά. Οι οδηγίες του περιπτερά που ξέρει κάθε κάτοικο, κάθε πόρτα.


Η πόλη μας. Την αγνοούμε, την παραγνωρίζουμε, την σέρνουμε, τη λαχταράμε, μας πεισμώνει, μας θυμώνει, μας λυτρώνει.
Μεγαλώνει κι εκείνη. Παρέα μας. Την ζωγραφίζαμε -σπίτι μοναχό στην εξοχή- παιδιά. Τώρα, ιχνογραφίες και σκιές αναζητούμε.
Πως άλλαξε! Πως αλλάξαμε κι εμείς...
Μονάχα το λιμάνι της, ολόγυμνο προσμένει. Σαν τα τριγύρω σπίτια, που διαλαλούν τον έρωτα, πραμάτεια διαλεχτή.

Μια χούφτα βότσαλα στην τσέπη να'χω να γυρνώ. Και να γερνώ. Πετώντας τα ένα-ένα κι αναζητώντας το τέλος τούτης της πόλης, που θέλει κι αρχηγούς να την φέρουνε βόλτα. Κι εμείς, υποδείξαμε τον άξιο (;). Να την καλλωπίσει-λέει-. Τρέφοντας την κοκεταρία της, ή δίνοντας οξυγόνο σε ανάγκες;

Θα τα αφήνω απ' το χέρι τα βότσαλα που λες. Και θα πηγαίνω. Να'χω το δρόμο σίγουρο. Να πατώ στα χνάρια τα παλιά. Σε μνήμες. Σε περπατησιές. Σε ρότες και πορείες χαραγμένες. Να μη χαθώ. Κι έπειτα, στο γυρισμό, θα τα μαζέψω ξανά. Να διαβάσω πάνω τους, ό,τι μας ενώνει.




( Είπα να γλυκαθεί η ψυχή με τη μελωδική "Κίτρινη Πόλη" αρχικά.
Μετά συλλογίστηκα την Ε λ έ ν η.
Την καθ' Ελένη. Της επαρχίας, της Αθήνας κοιμωμένη. Που'χει δει γεμάτα τα μπαλκόνια, πολιτικά αηδόνια. Υποσχέσεις και αγάπες και πολύχρωμα μπαλόνια κι ευτυχισμένα χρόνια.
Και που το'μαθε καλά πως...
να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει.
Χαρούλα Αλεξίου, Θάνος Μικρούτσικος, Μπάμπης Τσικληρόπουλος.


Η φωτογραφία είναι του panagosg από το www.dpgr.gr )
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 17:27 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


35 Ανάσες:


  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 10:37:00 π.μ., Blogger el-bard

    Πανέμορφο κείμενο όπως και άλλα δικά σου που διάβασα σήμερα, πρωί-πρωί. Μικρές κι αδιόρατες σχεδόν -αλλά τόσο ουσιαστικές- ενέσεις πολιτικής και πολιτισμού. Ευαισθησίες που αγγίζουν...
    Όμορφο, πολύ όμορφο.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 10:57:00 π.μ., Blogger oistros

    Aχ αυτή η πόλη βρε Καπετάνισσα. "Παίζει τη σκληρή στα ενήλικα παιδιά της".Πότε θα αρχίσουμε να πετάμε τα βότσαλα στα κούφια κεφάλια που θα συναντούμε δεν ξέρω.
    Ακούω τις μονότονες επαναλήψεις και θλίβομαι. "Παγωμένος" πρώτος. Παγωμένο και το μήνυμα της επόμενης μέρας. Ολόιδιο με της προηγούμενης.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 11:01:00 π.μ., Blogger I.I

    όμορφη η πόλη σου...

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 11:56:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Πανέμορφο. Η πόλη μας είμαστε εμείς.
    Να θυμόμαστε και τον ποιητή όμως: έτσι που την ζωή σου χάλασες σε αυτήν την πόλιν, σε όλη τη γη την χάλασες.
    Την καλημέρα.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 1:50:00 μ.μ., Blogger Θεοδόσης Βολκώφ

    "Θα τα αφήνω απ' το χέρι τα βότσαλα που λες. Και θα πηγαίνω. Να'χω το δρόμο σίγουρο. Να πατώ στα χνάρια τα παλιά. Σε μνήμες. Σε περπατησιές. Σε ρότες και πορείες χαραγμένες. Να μη χαθώ. Κι έπειτα, στο γυρισμό, θα τα μαζέψω ξανά. Να διαβάσω πάνω τους, ό,τι μας ενώνει".




    Xωρίς σχόλια....

    Την καλησπέρα μου στη λεβεντιά και την ευαισθησία σου...


    Βολκώφ

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 2:02:00 μ.μ., Blogger Sigmataf

    Μακάρι και η δικιά μου πόλη να ήταν κίτρινη.
    Αλλά ρε γαμώτο είναι γκρι και με ξενερώνει.
    :)

    Εισαι υπέροχη.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 3:11:00 μ.μ., Blogger scalidi

    Ωχρή κίτρινη ή κίτρινη του φωτός;

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 4:52:00 μ.μ., Blogger ΠΡΕΖΑ TV

    Αυτη η πολη που μας πληγωνει καθε μερα ολο και πιο πολυ...στεκει ορθια για να την υπηρετουμε...
    Ως ποτε;
    Δεν θα ερθει ποτε η αλλαγη;

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 5:55:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    el-bard,
    καλώς σ' έφερε το σεργιάνι σου ως εδώ. Πως να μην φωτιστεί λοιπόν η μέρα με τόσες αγκαλιές που άνοιξες να ξεκουράζεται η ψυχή και να γελιώνται οι αποστάσεις...
    Τιμή τα λόγια σου.
    Αγκαλιές κι από απέναντι.


    Οίστρε μου...
    Πως άντηχεί τριγύρω η γρατζουνισμένη απελπισία των Πυξ-Λαξ..
    "Μπρος μου φυσάει απ’ τα κίτρινα βουνά
    Πίσω μου η πόλη όταν αλλάζει αφεντικά
    Πως να διαβάσω τα χείλη σου λοιπόν
    Ποιος να τη σώσει αυτή την πόλη των τρελλών"...


    Ιούδα αγαπημένε.
    Κατά τα μάτια κι οι εικόνες.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 6:06:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μπαμπάκη μου...
    Να μην το ξέρω τάχα;
    Όλη την ώρα το θωρώ. Στο νεύρο του τιμονιού, στο άγγιγμα των ώμων, στο τσούγκρισμα των ποτηριών, στο θυμό που σέρνει το βλέμμα χάμω.
    Μες σε χαλάσματα παρά σε ανακατασκευές ζούμε.


    Βολκώφ,
    αγάπη νοτισμένη από ψιλόβροχο και πέλαγα. Κράτα την αλμύρα να βλέπεις θάλασσες στην πόλη. Ούτως ή άλλως, το'χεις το σκαρί.


    Sigmataf,
    με τύλιξες με κόκκους ζάχαρης! Μα πως πίνει το δέρμα τέτοιο ντύμα!
    Να'χεις την σκέψη μου σκέπη σου στις γκριζάδες του αττικού ουρανού.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 6:12:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Στα παιχνιδίσματα Σταυρούλα μου. Στα σκέρτσα των χρωμάτων. Τη ροδαυγή χρυσίζει, τώρα που φορτώνεται νερό να λούσει βλέμματα και πράγματα, στην ώχρα το γυρίζει...


    ΠΡΕΖΑ TV,
    έπαψε να κραυγάζει η αλλαγή μου φαίνεται. Στα σιωπηλά ανασαίνει. Κι απ' τα μικρά, τ' αόρατα -για τους πολλούς- τρέφεται. Μην την περιμένεις να βαδίσει αγέρωχη προς την καρέκλα την σπουδαία, τη ζηλευτή.
    Γύρω μας. Μέσα μας παραμονεύει.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 7:52:00 μ.μ., Blogger scalidi

    Μια ευχή: η ζωή σου να είναι τόσο ποιητική όσο η γραφή σου...

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 7:52:00 μ.μ., Blogger George

    Οι κινέζοι λένε μια εικόνα είναι ίση με χίλιες λέξεις. Πρώτη φορά συνάντησα λιγότερες απο χίλιες λέξεις να δίνουν χίλιες εικόνες. Σ’ ευχαριστώ γι’αυτό.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 8:21:00 μ.μ., Blogger tolitsa

    Τα βηματα μου μ'εχουν φερει σε πολλες πολεις μεχρι σημερα. Σε καποιες κοντοσταθηκα, σε αλλες παλι εμεινα για καιρο, σε καποιες αλλες εφυγα βιαστικα. Μερικες με αγκαλιασαν, μερικες με πονεσαν, και αλλες παλι με προδωσαν. Τις αγαπησα ολες γιατι σε ολες αφησα κατι δικο μου. Βρηκα καταφυγιο τα τελευταια χρονια σ'αυτην που ζω τωρα. Μακαρι να συνεχισω ετσι. Η ζωη θα δειξει.

    Ενα ποιημα του Γιωργη Σαραντη για τους ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ

    παλι στην ιδια απαντοχη
    παλι στην ιδια μοναξια
    στους ιδιους δρομους παλι
    στα ιδια σπιτια
    στα ιδια παντα ιδανικα

    ομως
    αυτοι δεν ειναι οι πια οι δρομοι
    που αγαπησαμε
    η απαντοχη μας εγινε αγωνια
    καθημερινη
    τα σπιτια μας περαστικοι ξενοι
    τα κατοικησανε
    ειναι θηριο η μοναξια
    τα ιδανικα ποινη


    οι δρομοι που αγαπησαμε
    δε βγαζουν πουθενα
    κι ειναι σκληρες
    - και ματαιες-
    οι φωνες που μας ρωτανε
    τα χθεσινα χαμογελα γινανε μακρυνα
    μαντηλια που αποχαιρετανε

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 16, 2006 8:51:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Τα βότσαλα με κέρδισαν εμένα. Να κουδουνίζουν στις τσέπες σου κι εσύ κοιτάζοντας τις κορυφογραμές να μετράς νοσταλγίες και αλλαγές.
    Αλήθεια...πόσον καιρό έχω να παίξω με βότσαλα όπως έναν αφελή ήρωα του Μπέκετ...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 12:38:00 π.μ., Blogger candyblue

    με τόσο καημό δεν μπορώ
    λέω να βάλω ένα «αχ» στο τσόχινο καπέλο μου και μια τελεία, κάτω από τις βλεφαρίδες μου.
    Ναι,να φαίνεται σαν δάκρυ

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 12:41:00 π.μ., Blogger Χαρυβδιςς

    Ετυχε να ζησω πολλες πολεις εκεινες που θυμαμαι ειναι οι νοτισμενες κι εκεινες με τις μεγαλες σιωπες που μηδενιζαν το χρονο

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 1:08:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Σταυρούλα,
    μέλι σκορπάς.
    Μα... και τα δυό μαζί, δεν πάνε.


    George,
    τα μάτια σου να ευγνωμονείς και της καρδιάς σου τ' ανήσυχα φτερουγίσματα.
    Χαρά μου κι εμένα, να σμίγω μ' ανθρώπους που τραβάνε δρόμους ικανούς ν' αντέξουνε πατημασιές ονείρων.


    Tolitsa,
    αγκαλιές τα ποιήματα. Κι είναι ζωή, είναι γιορτή να στριφογυρνάς μέσα τους.
    Να'ναι οι δρόμοι σου σπάταλοι σ' αγάπη. Να προχωράς και να χορταίνεις φως.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 1:25:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Δόκτωρα,
    να πάμε στα σύνορα της πόλης, στ' ακράγγιγμά της με τό νερό. Έτσι, για χάζι. Να'χουμε βότσαλα στα χέρια και μεθυσμένο γέλιο στη ψυχή.
    Θα σε κοιτώ, οχυρωμένο πίσω από τ' ακουστικά σου, να παρατηρείς με στωικότητα τη γραμμή του τέλους. Ερχόμενος από πουθενά. Κι εκεί πηγαίνοντας.


    Candyblue,
    θα σεργιανήσουμε παρέα, να το βάλουν στα πόδια οι τελείες. Να 'ρθουνε λέξεις ακροβάτες, να'χουν τα δάκρυα για σχοινιά. Να λέμε, να λέμε και να μην μιλάμε θαρρείς. Να τρέχει στα πόδια μας η πόλη. Και στα καπέλα ο ουρανός.



    Χάρυβδις,
    πιστή σύντροφος μιας ανιχνευτικής διαδρομής η σιωπή. Σ' αυτό που καλείται ενδοχώρα.
    Μα πως ακυρώνονται τα ημερολόγια μες σε ευθείες και στροφές!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 1:38:00 π.μ., Blogger Χαρυβδιςς

    Οταν φτάσαμε ηταν Απρίλης ,μεσημέρι μα τα παραθυρα της πολής κλειστά λες κι ο ήλιος δεν είχε βγει...μείναμε δυο χρονια, τα παραθυρα κλειστά ...Το μόνο ανοιχτό του κυρ Απόστολου πραματευτής είχε ξεμείνει εκεί παντρευτηκε και χηρεψε αλλά εμεινε σημαδεμένη πόλη ...την παρακολουθώ ακόμα χρόνια μετά να φθίνει πίσω απο κλειστά παράθυρα..Το χρώμα της γκρίζο ακόμα και τις ώρες του δειλινού ...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 2:09:00 π.μ., Blogger Unknown

    Πολύ όμορφο κείμενο
    όμορφο ,πολύ όμορφο όπως είσαι
    και εσύ καπετάνισσα !

    Η πόλη που γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε
    ζήσαμε, αγαπήσαμε, πάει πιά
    ούτε σαν όνειρο μπορούμε να την
    ξαναζήσουμε, πάει η γειτονιά,
    πάει η συνοικία του ονείρου.
    Όλα πια ξεθώριασαν, άλλαξαν χρώμα
    και η ζωή έχασε το νόημά της
    το χρώμα της !

    Καλό σου ξημέρωμα καπετάνισσα!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 9:40:00 π.μ., Blogger teiresias

    Περισσότερο κι απ' τις αληθινές πόλεις,μ' αρέσει να περπατώ στις πόλεις όμορφων γραφίδων,όπως της δικής σου,καπετάνισσα.
    Έχεις μαγνητίσει κι υπνωτίσει σκόρπιες στιγμές μιας πόλης,που τις καθιστάς αιώνιες μέσα στη "μικρότητά" τους...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 11:45:00 π.μ., Blogger Βαγγέλης Μπέκας

    Τραβάω το στιλέτο απ την μπότα μου και χαρακώνω την κίτρινη πόλη…
    Για δες! Το κάδρο γέμισε από τους κόκκινους χυμούς της. Σκύβω και τους γεύομαι…

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 12:03:00 μ.μ., Blogger helorus

    Με ταξίδεψες στην πόλη σου. Κοίταξα λίγο με τη ματιά σου και όσα είδα μου φάνηκαν οικεία και παρά-ξένα ταυτόχρονα. Πως αλλιώς;

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 1:53:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Χάρυβδις,
    άλλο δε ζητάει το φως παρά παράθυρα ανοιχτά, μια χαραμάδα, ένα τσάκισμα έστω, να μπει να διαφεντέψει.


    Sailor,
    να πάρει ο αγέρας μακριά τη θλίψη των καιρών.
    Κι αυτή η σκόνη του χρόνου, που μένει και χαράζει πέτρες και πρόσωπα, να γίνει μαγιά γι αυτά που ζούμε τώρα. Και που χρωματίζονται, με ματιά που τα ζεσταίνει.


    Τειρεσία,
    Λέω πως στερεύουνε οι πίκρες με το σεργιάνι του λόγου κι οι ασχήμιες παραμερίζουνε.
    Σ' ευχαριστώ για τη καλή κουβέντα.
    Να'σαι πράγματι καλά, όπου κι αν βλέπει η ματιά σου, σε πολυσύχναστα μέρη ή σ' ότι ονομάζεις φωλιά, ώστε να
    ξαποσταίνεις..

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 2:03:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    VITA MI BAROUAK!
    Μια παντρειά το κίτρινο με το κόκκινο, ίδιο φως πυρακτωμένο.
    Το χρώμα μου ναι, είναι το κόκκινο, το βαθύ. Πα' να πεί πάθος, ζωή, λιακάδα, ζεστασιά, κάψα, φωτιά.
    Κι εσένα θαρρώ, αυτή είναι η γενιά σου, τα υλικά που ζυμώθηκες.


    Helorus, έτσι ακριβώς.
    Οικεία και ξένα όλα.
    Στις πόλεις μας.
    Εκεί που τ' αντίθετα γίνονται κουβάρι, εκεί που οι αντιφάσεις συμπλέουν.
    Φαρμάκι και μέλι, αρρώστεια και γιατρειά.
    Ο χώρος μας.
    Απ' έξω κι από μέσα.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 2:54:00 μ.μ., Blogger Χρήστος Φασούλας

    Πολύ γλυκό το νοσταλγικό σου ύφος, καπετάνισσα, αλλά προσωπικά αδυαντώ να το ανασύρω στην επιφάνεια της μνήμης μου. Επειδή, υποθέτω, ζω στην πόλη της οποίας το χρώμα είναι απροσδιόριστο. Μουντό...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 2:55:00 μ.μ., Blogger kerasia

    Τα χλωμά τα φώτα ρίξαν τα δίχτυα τους καπετάνισσα και μας κρατούν εδώ, ενώ άλλες πόλεις μας περιμένουν να τις δούμε να τις γνωρισουμε. Λέω να γεμίσουμε βοτσαλάκια όλον τον κόσμο.
    Καλησπέρα!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 7:56:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Πυθία μου,
    αγάπη να τυλίξει τις πόλεις, τις ζωές μας, τον μικρόκοσμό μας.
    Να κοκκινίσουνε κι οι χώροι, να τραγουδήσουν τη χαρά οι γειτονιές, ν' ανοίξουνε στο φως τα πρόσωπα...


    Χρήστο,
    σε πονάνε οι καθημερινές σου διαδρομές, το νιώθω. Η έλλειψη. Χρωμάτων, αισθήσεων, ανθρώπων. Σε μια πόλη που -κατά τα άλλα- τα έχει όλα.
    Παρηγοριά η παιδικότητα ξανά.
    Να φέρει πάλι τις αιώνιες μπογιές της.


    Ω, Κερασιά!
    Κι εγώ το λέω! Πολίτες όλου του κόσμου, αγύρτες της ζωής, αν προτιμάς. Μ' ένα σακίδιο και μπόλικη λαχτάρα για ταξίδεμα ψυχής.
    Έναν σάλτο παραπέρα κι η γη όλη στα πόδια μας...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 10:24:00 μ.μ., Blogger Markos

    Όμορφη πόλη.
    Με Ωραίους κατοίκους...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006 11:52:00 μ.μ., Blogger SALOME

    Είπες: "Θα πάγω σ' αλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απο αυτή....Καινούργιους τόπους δεν θα βρείς, δεν θα βρείς άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς του ίδιους(Κ. Καβάφης). Καπετάνισσα η πόλις είναι μέσα μας, ένας τεράστιος -μικρό πλασμένος κόσμος με γωνιές και ξέφωτα, με αλλάνες και απόνερα, με πύργους και χαμόσπιτα, δρόμους και στενά. Η πόλη είμαστε εμείς γιατί μ΄εμάς η πόλη είναι ζωντανή.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006 12:02:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    καπετάνισσα ακόμη και όταν μιλάς για την στεριά άφωνο μ αφήνεις...

    άφωνο μα με ήχους και εικόνες γεμάτο...

    κάπου κάπου πρέπει να σε ευχαριστώ και γι αυτό...

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006 12:33:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Μάρκο...
    Για γείτονα σε "κόβω"...


    Salome, αγαπημένη!
    Όλα τα δίκια τα'χεις.
    Και τις αλήθειες μαζί.
    Εκείνες που βλασταίνουν στο λιγοστό της χώμα. Στις ρωγμές της ασφάλτου, στων μπαλκονιών το κοίταγμα. Η πόλη μας, εμείς. Χάρτης η καρδιά μας.


    Παράφωνε, είσαι γλυκός πολύ. Τιμή δική μου να'χω συμβάλλει σε τέτοια συναισθήματα.
    Η αγάπη απ' τα λόγια σου, ό,τι χρειάζεται τ' ανθρώπου η ψυχή μια βραδιά βροχερή κι ανεμοδαρμένη όπως η αποψινή.

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Οκτωβρίου 22, 2006 7:31:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    'Ό,τι δεν προσέξαμε, έγινε νοσταλγία'
    Πόση αλήθεια κρύβει αυτή η φράση...
    και να 'μεναν παραπονεμένη νοσταλγία μόνο αυτά τι καλά που θάταν...
    όνειρα θολά που γυρεύουν να κρυφτούν...που άραγε??

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Οκτωβρίου 22, 2006 9:28:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    sword,
    καλώς μας ήλθες με τα όνειρά σου, χρωματιστές κορδέλες σε γαϊτανάκι για να'χουν τα παιδιά να γελούν, να τρελοπαίζουν δίχως παράπονα.

    Δεν κρύβονται τα όνειρα ξέρεις. Εμείς οι ανήξεροι θαρρούμε πως μπορούμε να τα καταχωνιάσουμε, μα αυτά, στεριωμένα για χρόνια, ξέρουν καλά το δρόμο κι έρχονται τις νύχτες και μας κοροϊδεύουν.
    Μας θυμίζουν, μας τρομάζουν, μας σαστίζουν. Για κείνο το γλυκόπαιδο που'χουμε μέσα μας λένε, που το ταΐζουμε για χρόνια ψεύτικη τροφή.
    Και που, μέχρι τα στερνά μας, θα γυρεύει μια τόση δα ευκαιρία να βγει στο φως.

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape