Πανέμορφο κείμενο όπως και άλλα δικά σου που διάβασα σήμερα, πρωί-πρωί. Μικρές κι αδιόρατες σχεδόν -αλλά τόσο ουσιαστικές- ενέσεις πολιτικής και πολιτισμού. Ευαισθησίες που αγγίζουν...
Όμορφο, πολύ όμορφο.

Aχ αυτή η πόλη βρε Καπετάνισσα. "Παίζει τη σκληρή στα ενήλικα παιδιά της".Πότε θα αρχίσουμε να πετάμε τα βότσαλα στα κούφια κεφάλια που θα συναντούμε δεν ξέρω.
Ακούω τις μονότονες επαναλήψεις και θλίβομαι. "Παγωμένος" πρώτος. Παγωμένο και το μήνυμα της επόμενης μέρας. Ολόιδιο με της προηγούμενης.

όμορφη η πόλη σου...

Πανέμορφο. Η πόλη μας είμαστε εμείς.
Να θυμόμαστε και τον ποιητή όμως: έτσι που την ζωή σου χάλασες σε αυτήν την πόλιν, σε όλη τη γη την χάλασες.
Την καλημέρα.

"Θα τα αφήνω απ' το χέρι τα βότσαλα που λες. Και θα πηγαίνω. Να'χω το δρόμο σίγουρο. Να πατώ στα χνάρια τα παλιά. Σε μνήμες. Σε περπατησιές. Σε ρότες και πορείες χαραγμένες. Να μη χαθώ. Κι έπειτα, στο γυρισμό, θα τα μαζέψω ξανά. Να διαβάσω πάνω τους, ό,τι μας ενώνει".




Xωρίς σχόλια....

Την καλησπέρα μου στη λεβεντιά και την ευαισθησία σου...


Βολκώφ

Μακάρι και η δικιά μου πόλη να ήταν κίτρινη.
Αλλά ρε γαμώτο είναι γκρι και με ξενερώνει.
:)

Εισαι υπέροχη.

Ωχρή κίτρινη ή κίτρινη του φωτός;

Αυτη η πολη που μας πληγωνει καθε μερα ολο και πιο πολυ...στεκει ορθια για να την υπηρετουμε...
Ως ποτε;
Δεν θα ερθει ποτε η αλλαγη;

el-bard,
καλώς σ' έφερε το σεργιάνι σου ως εδώ. Πως να μην φωτιστεί λοιπόν η μέρα με τόσες αγκαλιές που άνοιξες να ξεκουράζεται η ψυχή και να γελιώνται οι αποστάσεις...
Τιμή τα λόγια σου.
Αγκαλιές κι από απέναντι.


Οίστρε μου...
Πως άντηχεί τριγύρω η γρατζουνισμένη απελπισία των Πυξ-Λαξ..
"Μπρος μου φυσάει απ’ τα κίτρινα βουνά
Πίσω μου η πόλη όταν αλλάζει αφεντικά
Πως να διαβάσω τα χείλη σου λοιπόν
Ποιος να τη σώσει αυτή την πόλη των τρελλών"...


Ιούδα αγαπημένε.
Κατά τα μάτια κι οι εικόνες.

Μπαμπάκη μου...
Να μην το ξέρω τάχα;
Όλη την ώρα το θωρώ. Στο νεύρο του τιμονιού, στο άγγιγμα των ώμων, στο τσούγκρισμα των ποτηριών, στο θυμό που σέρνει το βλέμμα χάμω.
Μες σε χαλάσματα παρά σε ανακατασκευές ζούμε.


Βολκώφ,
αγάπη νοτισμένη από ψιλόβροχο και πέλαγα. Κράτα την αλμύρα να βλέπεις θάλασσες στην πόλη. Ούτως ή άλλως, το'χεις το σκαρί.


Sigmataf,
με τύλιξες με κόκκους ζάχαρης! Μα πως πίνει το δέρμα τέτοιο ντύμα!
Να'χεις την σκέψη μου σκέπη σου στις γκριζάδες του αττικού ουρανού.

Στα παιχνιδίσματα Σταυρούλα μου. Στα σκέρτσα των χρωμάτων. Τη ροδαυγή χρυσίζει, τώρα που φορτώνεται νερό να λούσει βλέμματα και πράγματα, στην ώχρα το γυρίζει...


ΠΡΕΖΑ TV,
έπαψε να κραυγάζει η αλλαγή μου φαίνεται. Στα σιωπηλά ανασαίνει. Κι απ' τα μικρά, τ' αόρατα -για τους πολλούς- τρέφεται. Μην την περιμένεις να βαδίσει αγέρωχη προς την καρέκλα την σπουδαία, τη ζηλευτή.
Γύρω μας. Μέσα μας παραμονεύει.

Μια ευχή: η ζωή σου να είναι τόσο ποιητική όσο η γραφή σου...

Οι κινέζοι λένε μια εικόνα είναι ίση με χίλιες λέξεις. Πρώτη φορά συνάντησα λιγότερες απο χίλιες λέξεις να δίνουν χίλιες εικόνες. Σ’ ευχαριστώ γι’αυτό.

Τα βηματα μου μ'εχουν φερει σε πολλες πολεις μεχρι σημερα. Σε καποιες κοντοσταθηκα, σε αλλες παλι εμεινα για καιρο, σε καποιες αλλες εφυγα βιαστικα. Μερικες με αγκαλιασαν, μερικες με πονεσαν, και αλλες παλι με προδωσαν. Τις αγαπησα ολες γιατι σε ολες αφησα κατι δικο μου. Βρηκα καταφυγιο τα τελευταια χρονια σ'αυτην που ζω τωρα. Μακαρι να συνεχισω ετσι. Η ζωη θα δειξει.

Ενα ποιημα του Γιωργη Σαραντη για τους ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ

παλι στην ιδια απαντοχη
παλι στην ιδια μοναξια
στους ιδιους δρομους παλι
στα ιδια σπιτια
στα ιδια παντα ιδανικα

ομως
αυτοι δεν ειναι οι πια οι δρομοι
που αγαπησαμε
η απαντοχη μας εγινε αγωνια
καθημερινη
τα σπιτια μας περαστικοι ξενοι
τα κατοικησανε
ειναι θηριο η μοναξια
τα ιδανικα ποινη


οι δρομοι που αγαπησαμε
δε βγαζουν πουθενα
κι ειναι σκληρες
- και ματαιες-
οι φωνες που μας ρωτανε
τα χθεσινα χαμογελα γινανε μακρυνα
μαντηλια που αποχαιρετανε

Τα βότσαλα με κέρδισαν εμένα. Να κουδουνίζουν στις τσέπες σου κι εσύ κοιτάζοντας τις κορυφογραμές να μετράς νοσταλγίες και αλλαγές.
Αλήθεια...πόσον καιρό έχω να παίξω με βότσαλα όπως έναν αφελή ήρωα του Μπέκετ...

με τόσο καημό δεν μπορώ
λέω να βάλω ένα «αχ» στο τσόχινο καπέλο μου και μια τελεία, κάτω από τις βλεφαρίδες μου.
Ναι,να φαίνεται σαν δάκρυ

Ετυχε να ζησω πολλες πολεις εκεινες που θυμαμαι ειναι οι νοτισμενες κι εκεινες με τις μεγαλες σιωπες που μηδενιζαν το χρονο

Σταυρούλα,
μέλι σκορπάς.
Μα... και τα δυό μαζί, δεν πάνε.


George,
τα μάτια σου να ευγνωμονείς και της καρδιάς σου τ' ανήσυχα φτερουγίσματα.
Χαρά μου κι εμένα, να σμίγω μ' ανθρώπους που τραβάνε δρόμους ικανούς ν' αντέξουνε πατημασιές ονείρων.


Tolitsa,
αγκαλιές τα ποιήματα. Κι είναι ζωή, είναι γιορτή να στριφογυρνάς μέσα τους.
Να'ναι οι δρόμοι σου σπάταλοι σ' αγάπη. Να προχωράς και να χορταίνεις φως.

Δόκτωρα,
να πάμε στα σύνορα της πόλης, στ' ακράγγιγμά της με τό νερό. Έτσι, για χάζι. Να'χουμε βότσαλα στα χέρια και μεθυσμένο γέλιο στη ψυχή.
Θα σε κοιτώ, οχυρωμένο πίσω από τ' ακουστικά σου, να παρατηρείς με στωικότητα τη γραμμή του τέλους. Ερχόμενος από πουθενά. Κι εκεί πηγαίνοντας.


Candyblue,
θα σεργιανήσουμε παρέα, να το βάλουν στα πόδια οι τελείες. Να 'ρθουνε λέξεις ακροβάτες, να'χουν τα δάκρυα για σχοινιά. Να λέμε, να λέμε και να μην μιλάμε θαρρείς. Να τρέχει στα πόδια μας η πόλη. Και στα καπέλα ο ουρανός.



Χάρυβδις,
πιστή σύντροφος μιας ανιχνευτικής διαδρομής η σιωπή. Σ' αυτό που καλείται ενδοχώρα.
Μα πως ακυρώνονται τα ημερολόγια μες σε ευθείες και στροφές!

Οταν φτάσαμε ηταν Απρίλης ,μεσημέρι μα τα παραθυρα της πολής κλειστά λες κι ο ήλιος δεν είχε βγει...μείναμε δυο χρονια, τα παραθυρα κλειστά ...Το μόνο ανοιχτό του κυρ Απόστολου πραματευτής είχε ξεμείνει εκεί παντρευτηκε και χηρεψε αλλά εμεινε σημαδεμένη πόλη ...την παρακολουθώ ακόμα χρόνια μετά να φθίνει πίσω απο κλειστά παράθυρα..Το χρώμα της γκρίζο ακόμα και τις ώρες του δειλινού ...

Πολύ όμορφο κείμενο
όμορφο ,πολύ όμορφο όπως είσαι
και εσύ καπετάνισσα !

Η πόλη που γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε
ζήσαμε, αγαπήσαμε, πάει πιά
ούτε σαν όνειρο μπορούμε να την
ξαναζήσουμε, πάει η γειτονιά,
πάει η συνοικία του ονείρου.
Όλα πια ξεθώριασαν, άλλαξαν χρώμα
και η ζωή έχασε το νόημά της
το χρώμα της !

Καλό σου ξημέρωμα καπετάνισσα!

Περισσότερο κι απ' τις αληθινές πόλεις,μ' αρέσει να περπατώ στις πόλεις όμορφων γραφίδων,όπως της δικής σου,καπετάνισσα.
Έχεις μαγνητίσει κι υπνωτίσει σκόρπιες στιγμές μιας πόλης,που τις καθιστάς αιώνιες μέσα στη "μικρότητά" τους...

Τραβάω το στιλέτο απ την μπότα μου και χαρακώνω την κίτρινη πόλη…
Για δες! Το κάδρο γέμισε από τους κόκκινους χυμούς της. Σκύβω και τους γεύομαι…

Με ταξίδεψες στην πόλη σου. Κοίταξα λίγο με τη ματιά σου και όσα είδα μου φάνηκαν οικεία και παρά-ξένα ταυτόχρονα. Πως αλλιώς;

Χάρυβδις,
άλλο δε ζητάει το φως παρά παράθυρα ανοιχτά, μια χαραμάδα, ένα τσάκισμα έστω, να μπει να διαφεντέψει.


Sailor,
να πάρει ο αγέρας μακριά τη θλίψη των καιρών.
Κι αυτή η σκόνη του χρόνου, που μένει και χαράζει πέτρες και πρόσωπα, να γίνει μαγιά γι αυτά που ζούμε τώρα. Και που χρωματίζονται, με ματιά που τα ζεσταίνει.


Τειρεσία,
Λέω πως στερεύουνε οι πίκρες με το σεργιάνι του λόγου κι οι ασχήμιες παραμερίζουνε.
Σ' ευχαριστώ για τη καλή κουβέντα.
Να'σαι πράγματι καλά, όπου κι αν βλέπει η ματιά σου, σε πολυσύχναστα μέρη ή σ' ότι ονομάζεις φωλιά, ώστε να
ξαποσταίνεις..

VITA MI BAROUAK!
Μια παντρειά το κίτρινο με το κόκκινο, ίδιο φως πυρακτωμένο.
Το χρώμα μου ναι, είναι το κόκκινο, το βαθύ. Πα' να πεί πάθος, ζωή, λιακάδα, ζεστασιά, κάψα, φωτιά.
Κι εσένα θαρρώ, αυτή είναι η γενιά σου, τα υλικά που ζυμώθηκες.


Helorus, έτσι ακριβώς.
Οικεία και ξένα όλα.
Στις πόλεις μας.
Εκεί που τ' αντίθετα γίνονται κουβάρι, εκεί που οι αντιφάσεις συμπλέουν.
Φαρμάκι και μέλι, αρρώστεια και γιατρειά.
Ο χώρος μας.
Απ' έξω κι από μέσα.

Πολύ γλυκό το νοσταλγικό σου ύφος, καπετάνισσα, αλλά προσωπικά αδυαντώ να το ανασύρω στην επιφάνεια της μνήμης μου. Επειδή, υποθέτω, ζω στην πόλη της οποίας το χρώμα είναι απροσδιόριστο. Μουντό...

Τα χλωμά τα φώτα ρίξαν τα δίχτυα τους καπετάνισσα και μας κρατούν εδώ, ενώ άλλες πόλεις μας περιμένουν να τις δούμε να τις γνωρισουμε. Λέω να γεμίσουμε βοτσαλάκια όλον τον κόσμο.
Καλησπέρα!

Πυθία μου,
αγάπη να τυλίξει τις πόλεις, τις ζωές μας, τον μικρόκοσμό μας.
Να κοκκινίσουνε κι οι χώροι, να τραγουδήσουν τη χαρά οι γειτονιές, ν' ανοίξουνε στο φως τα πρόσωπα...


Χρήστο,
σε πονάνε οι καθημερινές σου διαδρομές, το νιώθω. Η έλλειψη. Χρωμάτων, αισθήσεων, ανθρώπων. Σε μια πόλη που -κατά τα άλλα- τα έχει όλα.
Παρηγοριά η παιδικότητα ξανά.
Να φέρει πάλι τις αιώνιες μπογιές της.


Ω, Κερασιά!
Κι εγώ το λέω! Πολίτες όλου του κόσμου, αγύρτες της ζωής, αν προτιμάς. Μ' ένα σακίδιο και μπόλικη λαχτάρα για ταξίδεμα ψυχής.
Έναν σάλτο παραπέρα κι η γη όλη στα πόδια μας...

Όμορφη πόλη.
Με Ωραίους κατοίκους...

Είπες: "Θα πάγω σ' αλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απο αυτή....Καινούργιους τόπους δεν θα βρείς, δεν θα βρείς άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς του ίδιους(Κ. Καβάφης). Καπετάνισσα η πόλις είναι μέσα μας, ένας τεράστιος -μικρό πλασμένος κόσμος με γωνιές και ξέφωτα, με αλλάνες και απόνερα, με πύργους και χαμόσπιτα, δρόμους και στενά. Η πόλη είμαστε εμείς γιατί μ΄εμάς η πόλη είναι ζωντανή.

καπετάνισσα ακόμη και όταν μιλάς για την στεριά άφωνο μ αφήνεις...

άφωνο μα με ήχους και εικόνες γεμάτο...

κάπου κάπου πρέπει να σε ευχαριστώ και γι αυτό...

Μάρκο...
Για γείτονα σε "κόβω"...


Salome, αγαπημένη!
Όλα τα δίκια τα'χεις.
Και τις αλήθειες μαζί.
Εκείνες που βλασταίνουν στο λιγοστό της χώμα. Στις ρωγμές της ασφάλτου, στων μπαλκονιών το κοίταγμα. Η πόλη μας, εμείς. Χάρτης η καρδιά μας.


Παράφωνε, είσαι γλυκός πολύ. Τιμή δική μου να'χω συμβάλλει σε τέτοια συναισθήματα.
Η αγάπη απ' τα λόγια σου, ό,τι χρειάζεται τ' ανθρώπου η ψυχή μια βραδιά βροχερή κι ανεμοδαρμένη όπως η αποψινή.

'Ό,τι δεν προσέξαμε, έγινε νοσταλγία'
Πόση αλήθεια κρύβει αυτή η φράση...
και να 'μεναν παραπονεμένη νοσταλγία μόνο αυτά τι καλά που θάταν...
όνειρα θολά που γυρεύουν να κρυφτούν...που άραγε??

sword,
καλώς μας ήλθες με τα όνειρά σου, χρωματιστές κορδέλες σε γαϊτανάκι για να'χουν τα παιδιά να γελούν, να τρελοπαίζουν δίχως παράπονα.

Δεν κρύβονται τα όνειρα ξέρεις. Εμείς οι ανήξεροι θαρρούμε πως μπορούμε να τα καταχωνιάσουμε, μα αυτά, στεριωμένα για χρόνια, ξέρουν καλά το δρόμο κι έρχονται τις νύχτες και μας κοροϊδεύουν.
Μας θυμίζουν, μας τρομάζουν, μας σαστίζουν. Για κείνο το γλυκόπαιδο που'χουμε μέσα μας λένε, που το ταΐζουμε για χρόνια ψεύτικη τροφή.
Και που, μέχρι τα στερνά μας, θα γυρεύει μια τόση δα ευκαιρία να βγει στο φως.