Ο έρωτας κι ο θάνατος
με πήραν απ' το χέρι
Για το φρικτό τους δέσιμο
που θα βρεθεί μαχαίρι

Μαντινάδα γερο Χαρτοπόντικα

Ένα τέτοιο φόβο όλοι το λαχταρούνε στη καρδιά τους ...

Κοινότυπη θέση ... :)

Χαρτοπόντικα,
σύρε την καρέκλα σου κοντά να μεθύσουνε τα λόγια να τρέχουν μες στην νύχτα!
Άκου τώρα μια, ενός σπουδαίου κρητικού:
"Δε με φοβίζει ο θάνατος
Άλλα 'ναι τα σπουδαία.
Το ν' αγαπάς, να μην μπορείς
να διώξεις την ιδέα"


Μάρκο,
αιώνιο και καθοριστικό το δίπολο έρωτας-θάνατος.
Εναλλακτικά, δέξου και τα παρακάτω:
"Ο έρωτας κι ο θάνατος
ίδια σπαθιά βαστούνε
γιατί με τρόπο ξαφνικό
και ύπουλο χτυπούνε"

σ'ευχαριστώ πολύ για το δώρο...
πολύ...
να'σαι καλά...

καληνύχτα καπετάνισσα...

'Ο έρωτας κι ο θάνατος
κρυφό καημό μου βάνουν
ποιον απ' τους δυό να προτιμώ
τώρα που εσένα χάνω..."

Καταλυτή η-των αντρώς, Έρωντα παιγνιδιώτη
γιάειντα ξαμώνεις σαϊθιές στην ακριβή μου νιότη

Εγώ 'χω σίδερο βαρύ μες τση καρδιάς τα βάθη
κι αποδυνάζει αδιάρμιστα όσα μου πέμπεις πάθη

Με το σαϊτολόγιο σε πόδωκα σπασμένο
ωσάν το σκλάβο σε λαλώ, στα σίδερα βαρμένο

Κι όσα μου πήρες δάκρυα στην εδική τση χάρη
απού το μπέτη τση διπλό θα βγάλω το ζαράρι

Τους χαιρετισμούς μου.

Υπέροχο Μαρία. Υπέροχη και η τετράδα. Όμορφο δώρο στην νύχτα μέσα.
Ευχαριστώ.

υγ. Υπάρχει τρόπος αν το έχεις, να μου το στείλεις, ένα του Ξυλούρη που δεν θυμάμαι πως λέγεται και είναι το αγαπημένο μου? Λέει κάπως
Εβαλε ο ...... σημάδι παληκάρι στα Σφακιά.
Καμιά φορά σαν αυτή, ντρέπομαι που με την Ελληνική μουσική δεν τα πάω καλά. Ειδικά όταν πρόκειται για ένα τέτοιο μύθο όπως ο Ξυλούρης.

σε φιλώ με καληνύχτες

Τα Εσχατα ορια¨"ο Θανατος και ο Ερωτας" ,τον πρωτον τονε βλεπουμε,τον δευτερον τον δοκιμαζουμε.Μηπως μπορουμε και τον πρωτον?(να δοκιμασουμε..)Στον πρωτον σταυροκοπιομαστε μη μας τυχη,στον δευτερον παρακαλαμε να μας τυχει.Και στους δυο οταν μας τυχουν λεμε''ηταν αναποφευκτο''η ηταν 'τυχαιο' η και κεραυνοβολο,δεν ξερω για ποιους μιλω απο τους δυο,ειναι σαν ενας..λεμε ερωτευομαι το θανατο,λεμε και οτι ο ερωτας πεθαινει,λεμε οτι οι μεγαλοι ποιητες κανουν πορεια θανατου μεσα στα παθη τους ,και λεμε οτι ο θανατος ειναι Μεγαλος Ερωτικος.Μηπως επειδη τελικα ο ανθρωπος αναζητα την αντιπερα οχθη(the other side),και εν ζωη η μονη που μπορει να του την προσφερει ειναι η στιγμη του ερωτα?Γιατι μετα θανατον δεν ξερουμε,τουλαχιστον εγω.Στον ερωτα ομως εχω κυριαρχηθει πολλες φορες απο ενα Φοβο που ομοιο του δεν ξαναδα,κατι σαν ριγος, σαν αγαπη, σαν υπερβολη,σαν συγχηση,σαν ασφυγξια,ειναι η καβλα ....-δεν αντεχω ας τελειωνει,εχω εμμονες ,εχω στερητικα,σαν μουσικη ,σαν Θεος,σαν... και τοτε...μηπως πεθαινω?εχω πανικο και στηθαγχη,ζηλεια,καιγομαι,καιγεται,την σκοτωνω η με σκοτωνει,την παταω η με παταει?ας το τελειωνουμε εδω,συνηθως λεμε,,δεν παει αλλο..Φτασαμε στα ορια.. μετα Θανατος..σιωπη.

Μαντινάδα εγώ δεν έχω να γράψω. Πάντως έχει σοφία ο λεβεντογέννης. Αλλά τα λόγια του είναι "φοβιστικά".
Καλημέρα. :-)

Γιώργο!
Χαίρομαι για τα χαμόγελα που σκόρπισαν στην οθόνη μου και για το έμμετρο φως σου που ράγισε τη βροχερή κατήφεια εκεί έξω!
Όμορφη που'ναι -σαν το θέλουμε- η ζωή!


Μαυροβασίλη, καλώς ήλθες με τους ωραίους σεβντάδες σου!
Με εντυπωσιάζεις πατριώτη και θα'θελα να σ' είχα αντάμα να βάζαμε μπρος στο μαντιναδοαλισβερίσι!
Και μια ολιά ρακί να ζεσταθούν οι αγριάδες των καιρών.
Ας είσαι καλά όποιους ουρανούς κι αν αγναντεύεις.


Χνούδι, όπως τα λες θα γίνουν! "Έβαλε ο Θεός σημάδι" το τραγούδι π' αναζητάς.
Σάμπως κι είναι απαραίτητη η γνώση στη μουσική;
Η ψυχούλα της πρέπει.
Κι από τούτη, να πλημμυρίσει ο τόπος...
Φιλί ζεσταμένο απ' τα μέσα.

Anastasio,
όλη μας η ύπαρξη, γύρω από αυτά τα δυό. Η αρχή και το τέλος, το ένα μέσα στ' άλλο, το ένα μαζί με τ' άλλο. Η σκέψη του θανάτου, ξέρεις, αποτελεί και ένα από τα δυο μεγάλα κίνητρα στη ζωή, το άλλο είναι -είπαμε- ο έρωτας. Κι είναι ο έρωτας που μεταμορφώνει τη μια στιγμή σε αιωνιότητα και υπερβαίνει έτσι το τέλος. Τον θάνατο, το σκοτάδι με την ηδονή σφιχτομπλεγμένα κατά πως λες. Όπως επίσης μετουσιώνει την άλλη στιγμή σε ατέλειωτη κόλαση, που μπροστά της το τέλος είναι ευτυχία. Μόνο όποιος πήγε από τα ψηλά στα χαμηλά το ξέρει και το κατέχει. Από την άλλη, ότι αρχίζει δεν τελειώνει ποτέ στην αιωνιότητα… φτάνει να έχει ψυχή.


Κολοκύθι μου, καλημερούδια. Δεν έχεις άδικο. Τούτη ειν' η ψυχή τ' ανθρώπου όμως. Κι όλες του οι δημιουργίες, σπουδαίες ή ατελείς, στο απώγειο της τέχνης ή στο ξόδεμα της καθημερινότητας, ετούτα έχουν ως σημεία αναφοράς. Άμεσα, ή με συμβολικό ντύμα.
Μεγάλη ιστορία η συμφιλίωση. Η εναρμόνιση. Κι ίσως, πάνω απ' τους θνητούς.

Πολύ όμορφη μαντινάδα
μπορώ να πω υπέροχη
και είναι και σωστή
γιατί τον έρωτα φοβόμαστε και
όχι τον θάνατο

καλό σου πρωινό

Έχει ο χάρος σκαλωσιές
και χτίζει κάθε νύχτα
ένα παλάτι σκοτεινό
που κατοικεί η πίκρα.

Έχει για χτίστες πονηρούς
που αμπαρώνουν πόρτες
προ πόλεμο θεμέλιο
και πέτρα τους στρατιώτες.

Έχει η γη αρματωσιές
σίδερο και ατσάλι
να χτίζει ο χάρος μέγαρα
και να γκρεμίζει πάλι.

Έχει για χτίστες πονηρούς
που αμπαρώνουν πόρτες
προ πόλεμο θεμέλιο
και πέτρα τους στρατιώτες

Νίκος Ξυλούρης
(στίχοι- Δημήτρης Χριστοδούλου
μουσική- Λίνος Κόκοτος)

Καλημερα καπετανισσα και σ'ευχαριστω!

Τον έρωτα φοβάμαι μα χωρίς αυτόν δύσκολο να πορεύομαι.

Καλημέρα καπετάνισσα, πόσο θα ήθελα να σε είχα φίλη.

γιατι τα τελευταια χρονια ολο και περισσοτεροι φοβουνται τον ερωτα?

δεν ειναι ο ερωτας η κινητηρια δυναμη ?

δεν θα μπορουσα νε με φανταστω διχως αυτον καπετανισσα!

Τώρα μάλιστα.....

Χιλιόχρονος ο γέροντας
κι οι άψογές του ρήσεις
α που αφορμή για σχόλια
εδώ μας έχει ανοίξει

Σαν πλησιάζει ο θάνατος
καθείς, θαρρώ, λυγάει
μα σαν κοπιάζει ο έρωτας
μας πάει στο φεγγάρι

Και τότε θέλει αντοχές,
κουράγιο για τα ύψη
και μία δυνατή καρδιά
μη μας εγκαταλείψει...

Ώρες ώρες μερεύουμε με τη χορδή της λύρας
δεμένος πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι
ο Χιώτης ο τυφλός τραγουδιστής βραχνός προφήτης
μασώντας τη μαστίχα του παινέυει την Ελένη
κι άλλοτε τη Τζαβέλαινα τραβάει στο χορό

Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί..


Nα'σαι καλά Καπετάνισσα!

τί γοητευτικό οξύμωρο!!!

φιλιά πολλά!

Sailor,
ο άνθρωπος πεθαίνει με χίλιους τρόπους, κατέχεις το.
Κι ο έρωτας είν' ένα με τη γέννηση και το τέρμα της ζωής. Και τα δυό στοιχειώνει.


Magica,
ο έρωτας πάντα να σε κυνηγά και επίμονα να σε γυροφέρνει!


Καλώς την Τολίτσα με τα τραγούδια τα σπουδαία!
Ό,τι δεν αρθρώνεται με άνεση κι ασφάλεια, ό,τι δεν γλυστράει απ' το λαρύγγι στα χείλη καλύτερα να τραγουδιέται, ναι;
Ναι. Μπας και ξορκιστεί κιόλας.

argyrenia!
Το'χεις σκοπό να τραβήξεις γι αλλού; Άλλο και τούτο! Δηλαδή, ως τα τώρα, δε με λογαριάζεις για φίλη σου;
:)
Γλυκό παιδί με τιμάς. Έτσι να με νιώθεις αν η καρδιά σου το ζητά.
Οι φίλοι, απ' τα συναισθήματα ορίζονται, όχι απ' τις αποστάσεις.


Αύρα, τελευταία θαρρώ πως ο άνθρωπος φοβάται να εκδηλώσει συναισθήματα και ν' αφεθεί στο ποτάμι τους, αν και τόσο το'χει ανάγκη! Φαντάζομαι αυτό εννοείς. Έχει δύναμη κι απώλεια ελέγχου ο έρωτας κι αυτό δεν πάει με την εποχή. Ωστόσο, πάντα στεκόταν με δέος εμπρός του ο άνθρωπος. Πάει να πει, μέσα κι ο φόβος.


sostos alitis!
Καλώς ήλθες αλητάκο. Σα να βγάζεις παράπονο με τη κουβέντα που είπες, ε;
Ουδείς μη ερωτοχτυπημένος...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

Μαντινάδα δεν ξέρω ξέρω όμως αυτό:
"Συλλαβίζω ακόμα το ρυθμό
αν ακούς στις μουσικές σου πετώ
φτάνουν λίγα κάρβουνα ματιές
μια ζωή να προσκυνάω δυο στιγμές

Μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε,
στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί
Τ'άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε,
είναι η αγάπη απάτητη γη

Συλλαβίζω αρώματα σκιές
αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες
φτάνει ένα φιλί σου προσευχή
να 'ρθει ο ήλιος για μια βόλτα στη γη"

Marilia γλυκειά, πλανεύεις τις λέξεις και τις βάζεις σε σειρά θαυμαστή!
Μαζί μικρή μου όλα. Η ηδονή του θανάτου, ο θάνατος της ηδονής, οι ακροβασίες του ανθρώπου, ό,τι μας λυτρώνει κι ό,τι μας τελειώνει.


Citronella,
πως θα ζούσαμε δίχως μουσική, πες μου. Που θα έβρισκαν ν' ακουμπήσουν οι σπαραγμοί και τα καρδιοχτύπια μας. Ό,τι σκοντάφτει να αρθρωθεί, ό,τι σκαλώνει στο λαρύγγι και δεν γλυστρά στα χείλη, πόσο όμορφα τραγουδιέται, δες! Άσε που ξορκίζεται κιόλας...


Alexandra ,
μες στη ψυχή του ανθρώπου, δεν υπάρχει τίποτα χωρίς τ' αντίθετό του. Πόθος και πόνος, οδύνη κι ηδονή.
Άλλο αν δεν βρίσκουν όλα δρόμο να βγουν στο φως.
Μα έτσι κι αλλιώς, τα σκοτάδια προτιμούν κι ο έρωτας κι ο θάνατος.

Φιλιά κι από το νότο.

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

Ο έρωτας κι ο θάνατος
Κι οι δυό με κυνηγούνε
Του θάνατου του ξέφυγα
Του έρωτα φοβούμαι...


Ο έρωτας κι ο θάνατος
Κι οι δυό με κυνηγούνε
Του θάνατου του ξέφυγα
Του έρωτα φοβούμαι...



Έτσι εις διπλούν, γιατί δεν το χορταίνω.....


Την καλησπέρα μου...


Βολκώφ

Ω, Κερασιά, ομορφιές απόψε!
Και τι να κάνω τη ρημάδα την καρδιά που την κερνώ τη μια στίχους γυμνούς, την άλλη με μουσική συντροφιασμένους και... καλοσυνηθίζει;
Έτσι, όταν ακούει λόγο άτονο και άχρωμο θαρρεί πως παρακούει;
Μα γω θα συνεχίσω να της μιλώ τραγουδιστά, αφού κι εγώ να μην το κάνω, το κάνουνε οι φίλοι!


Βολκώφ αγαπημένε,
οι πόρτες του παράδεισου και της κόλασης, επικοινωνούν, το ξέρεις.
Μαζί κρυφτοφανερώνονται.
Κι εσύ, όλο γελιέσαι πως η μια θα ξεχαστεί και δεν θ' ανοίξει...

Καλησπερούδια σου!

"Ό,τι δεν αρθρώνεται με άνεση κι ασφάλεια, ό,τι δεν γλυστράει απ' το λαρύγγι στα χείλη καλύτερα να τραγουδιέται, ναι;
Ναι. Μπας και ξορκιστεί κιόλας."


Ακριβως, Καπετανισσα, ακριβως!Ετσι εκφραζομαι καλυτερα.Σ'ευχαριστω που ειδες την ψυχη μου.

κυρα καπετάνισσα...
πολύ καλά κάνεις και τονε φοβάσαι...

δεν συνεχίζουμε, διότι ειδικότης μας είναι να μπαχαλεύουμε το σύμπαν...

ακόμα και να μη γράφουμε τίποτα, σας ακολουθούμε στα ταξίδια σας

Όποιος βίωσε το θάνατο του Έρωτα,ύστερα βίωσε και τον Έρωτα του θανάτου...

Να που ένα δίστιχο
μπορεί να με χωρέσει κι εμέ τον δύστυχο...

στην πέτρα ο χάρος κάθεται
και σιγοτραγουδάει
στο μάτι βάζει τις ψυχές
και κακομελετάει

τη μια τη στέλνει στους γκρεμούς
την άλλη στο λιοντάρι
την τρίτη την πιο δυσμοιρη
στη μαύρη αγάπη τάζει...

Καλησπέρα αγαπημένη καπετάνισσα. Δεν είναι θαύμα που ιστόρησε όλη τη ζήση του ανθρώπου έτσι λεπτομερώς, σε τέσσερις στίχους αυτός ο κρητίκαρος;
"η"

πω πω αυτά είναι...

Χαίρε καπετάνισσα

Σ' ευχαριστώ καπετάνισσα

Καπετάνισσά μου, πολύ το φχαριστήθηκα σήμερα και ανατρίχιασα με το τραγούδι Έτσι παθαίνω εγώ με ότι μ΄αγγίζει πολύ.
Μου θύμησες και τον Ξυλούρη...
Η Κρήτη, οι λεβέντες της και τα τραγούδια της, πάντα με συγκινούν και δεν ξέρω γιατί.
Εγώ φοβάμαι τον θάνατο και καθόλου τον έρωτα.Οι Κρητικοί όμως τον ζουν αλλιώς.Είναι ικανοί να σκοτώσουν και να σκοτωθούν γι΄αυτόν. Τους θαυμάζω, όπως κι εσένα και ότι αφορά Κρήτη!
Να είσαι καλά Κρητικιά μου καπετάνισσα!

Για ποιον έρωτα λες καπετάνισσα;
Για εκείνο το αγγελάκι που πετάει τα βέλη του και σε λαβώνει παίζοντας;
Αν είναι έτσι κι εγώ μαζί σου...

Γιατί τον άλλον, εκείνο που μπαίνει στα σωθικά σου και σε καίει δε θέλω να τον σκέφτομαι κι όσο δε θέλω τόσο εκείνος με χτυπά...

Καλημέρα

Έρωτας είναι το καλά φυλαγμένο απόθεμα του θανάτου.

Όπως κι η ποίηση.

Ακριβώς γι'αυτό το λόγο και τα δυο (έρωτας και ποίηση) καθίστανται συνώνυμα της ζωής.

Tolitsa μου,
αγκαλιές ανοιχτές.


Funel,
το σύμπαν σας χρειάζεται αγαπητέ!
Έτσι ανάκατο που μοιάζει, ασυνάρτητο κι αδόμητο, μια Βαβέλ ένα πράγμα, σας έχει ανάγκη για να σύρετε φωνή!
Και να τραβήξετε και κανένα αυτί, κακό δεν κάνει...
Αν πέσουν και κεφάλια, ακόμα καλύτερα.
Από εδώ; Πλήρης υποστήριξη στο έργο σας!


Τειρεσία,
μ΄ένα χαμόγελο-ανθό θα βγάλει λέω ρίζες η ζωή. Κι ο έρωτας θα θριαμβεύσει ζωοδότης κι όχι σαρκοβόρο θηρίο που παίρνει αμπάριζα και βγαίνει.
Λέω τώρα. Για να'χω αντοχές να ονειρεύομαι.
Κι εσύ το κάνεις, ξέρω.

nahames nakanamoko,
καλώς μας ήλθες με τα πολύτιμα δώρα σου που μοναχά αλήθειες βγάζουνε στο φως.
Μες στο μαύρο η αγάπη, ίσως, στο πιο φωτεινό κομμάτι της.


"η",
πλάσμα αγαπητό! Χαίρομαι που είσαι κοντά μας ξανά. Να είσαι καλά, μόνο...
Μαγεμένος κι αγιασμένος ο λόγος των γερόντων, το ξέρεις.
Φτερούγισμα φωνής, ψυχής και χρόνου.


Καλλιόπη,
σε φιλώ γλυκειά μου. Χαρακιές στο μέσα, ε; Μα υπάρχει και το ανάλογο υπέδαφος όμως... Να μπαίνουνε οι λέξεις οι γερές και να οργώνουνε.

Ελπίδα,
στην άκρη η γραφή να περάσουνε τα λόγια σου, που'ναι ψυχής ακούω. Με τιμάς. Κι η Κρήτη κοι οι καημοί της, μαζί και τα γλέντια της, σε προσμένουν να μπείς στη μέθη και συ.


Clowd,
για κείνον τον έρωτα που δεν ονοματίζεται. Που δεν τολμάει θνητός ν' ανοίξει στόμα. Που ακυρώνει γνώσεις και τεχνικές. Που απογειώνεται σ' ένα "δεν ξέρω, δεν μπορώ, δεν δύναμαι".



The Return,
να κάθομαι να θωρώ τον δρόμο των Ποιητών, μπορώ;
Κι ας περνά από δεξιά ο Έρωτας κι από Αριστερά ο Θάνατος.
Και μέσα μου κι οι δύο.

Δυσκολο να τους έχεις σύμμαχους αυτούς τους δυο. Δύσκολο και να τους πολεμάς...

Και τι να πω για τη Μαντινάδα, όπως και το τραγουδάκι

Θεσπέσια έμπνευση που δίνει το μαχαίρι τους

Κι είμαστε ταγμένοι -τάχα- για τα εύκολα Δόκτωρά μου;

Απ' τ' άκρα κρατιόμαστε, αρχή και τέλος σε κάθε τι μετράμε, στο σκότος και στο φως μπαινοβγαίνουμε.

Κι ίσως, για ν' ανοίξουμε χαραμάδες στη λύτρωση, την καθαρτήρια γιορτή, ίσως λέω γι αυτό, με το παραπάνω τραγουδάμε!

Υπέροχο ιστολόγιον, υπέροχη και η μαντινάδα ...:)
''Να νομίζουμε. Να νομίζουμε πάση θυσία. Αλλιώς δεν μας αγάπησε κανείς.''

Ανώνυμε/η
όλες οι λιακάδες πάνω σου με τα ανθισμένα λόγια που μας μυρώνεις!

Μα δε νομίζουμε θαρρείς;
Αυτή είναι η πραγματικότητά μας.
Να νομίζουμε.
Γιατί; Ξέρει κανείς την άλλη;

Καπετάνισσα, να' σαι καλά...

'Όχι όχι ουδ' επί στιγμή να νομίζουμε πως ούτε εμείς ποτέ μας αγαπήσαμε.
Όχι. Τέτοια ισοπαλία θλιβερή
δεν θέλει να φέρει η παραίσθηση. Καλύτερα να νικηθεί..."
Έτσι λέει η αγαπημένη μου ποιήτρια...

Ανώνυμε/η
Να σου μιλήσω λοιπόν με τα δικά της, αγαπημένα λόγια, αφού, καθώς φαίνεται, η ρότα μας είναι κοινή:


Όσο δε ζεις να μ' αγαπάς.
Ναι ναι μου φτάνει το αδύνατον.
Κι άλλοτε αγαπήθηκα απ' αυτό.
Όσο δε ζεις να μ΄ αγαπάς.
Διότι νέα σου δεν έχω.
Και αλίμονο αν δε δώσει
σημεία ζωής το παράλογο.

Καπετάνισσα απέκτησα άνώνυμη...:)
... Εδώ υπάρχει θάνατος· αλλού να μ' αγαπάς!
- Αλλού; και που να σ' αγαπώ; και που δεν είναι μνήμα;
Επάνω, κάτω, εις την γην, τας σφαίρας τας λοιπάς;
Παντού ευρίσκεται, το παν θανάτου είναι κτήμα·
Παντού υπάρχει θάνατος· εδώ να μ' αγαπάς...

απέκτησα άνώνυμη...:)---->απέκτησα όνομα ή ανώνυμη ήθελε να πει....:)