Γράφεις μαγευτικά...
Είναι όμορφη η ψυχή σου Καπετάνισσα

Η βροχή των ονείρων μας, με τον John Fogerty να έχει αφήσει την σφραγίδα του..
Πανέμορφα είναι εδώ:)

δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από ένα ζευγάρι μάτια που κλαίνε και ο αγαπημένος τα σκουπίζει με φιλιά...

Πάντα γεμάτη εικόνες. Που μας ταξιδεύουν!
Καλησπέρα :)

Desposini Savio,
αγκαλιές μες στον θυμωμένο Οκτώβρη.
Έρχεσαι με κουβέντες στολισμένες κι η ψυχή μου κάθεται και τις θωρεί σαν αχόρταγο παιδί!


Citronella,
λες ο καιρός έξω να χαλάει για να φτιάχνουν οι διαθέσεις και να γλυκαίνουν τα μέσα χρώματα; Βγαίνουνε στο φθινοπωρινό φως και μουσικές μιας άλλης νιότης και ταράσσονται οι καρδιές...


Αλεξάνδρα,
πόσο τρυφερό...
Έχεις κατά νου κείνους που καταπίνουν τους λυγμούς και σπρώχνουν μέσα τη φωνή;
Τι καημός και τούτος να καμώνεσαι κάποιον άλλον...

confused, καλή μου!
Δεν είναι κι ο λόγος -λες- σκάφος φυγής;
Να μην σου πω πως όλο τον κόσμο φέρνεις βόλτα απ' την πολυθρόνα σου με τις εικόνες και τις -από μέσα-κουβέντες!

Καράβι κάνω την καρδιά,
την πεθυμιά κατάρτι
και βάζω σίγουρο πανί
τον νου μου τον αντάρτη!

Τα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια
στο μολυβένιον ουρανό
σαν τα χτυπά του ήλιου το φως· σαν τα χτυπά ο αγέρας
φεύγουνε πίσω απ' το βουνό.

Την καλησπερα μου καπετανισσα

Πάντα υπάρχει (ο) λόγος

Ευχές για ένα γλυκόνειρο βράδυ!

Η ποίηση που σώζει τη ματιά και δικαιώνει το σπαταλημένο βλέμμα.
Πολύ καλό το τραγούδι από τους αγαπημένους CCR [ενδιαφέρουσα και η εκτέλεση της Bonnie Tyler]

Καλό ΣαββατοΚύριακο!

Φοβάμαι να έχω τα μάτια μου υγρά. Φοβάμαι τους καρχαρίες που θα έρθουν μέσα στα νερά τους και θα καταβροχθίσουν την θέα μου. Έχεις δει υγρά μάτια γεμάτα μαύρα πτερύγια;

Κι έπειτα είναι και εκείνη η υγρασία που αφήνουν που ανεβαίνοντας μέχρι το νου μουλιάζει τα όνειρα και ξεβάφει τις σκέψεις

Και μου χει λείψει η βροχή όταν δεν είμαι έξω, για να απλώσω μπουγάδα όνειρα. Βροχή και αέρας... Ότι απέμεινε σ'αυτές τις πόλεις για να θυμίζει φύση

Εξαιρετική επιλογή τραγουδιού. Βροχή+Νοσταλγία

Ω, ανώνυμε! Αγαπημένο!

Αλλά και τούτο εδώ, της Δημουλά, αυτί στήνει στο καρδιοχτύπι μας:

Μ' έκλεισε μέσα η βροχή
και μένω τώρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες.

Όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή
ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης;
Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω
τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη,
αυτό βροχή, αυτό δάκρυα.



Χάρυβδις!
Μαζί με τα φιλιά μου και τον ήχο από τις φωνές των παιδιών, που βγήκαν απομεσήμερο στη γειτονιά (βλέπεις, τραβήχτηκε η βροχή μονάχη στις γωνίες):

Θ' αναγγείλω μια νέα ελπίδα.
Χαρίζω στην πόλη το πολύτιμο βλέμμα μου.
(Νίκος Καρούζος)


Σωκράτη αγαπημένε.
Σπαρταράει ο λόγος μέσα μας, κωπάζει πότε -πότε, μα επανέρχεται γρονθοκοπώντας το προστατευτικό κιγκλίδωμα της μνήμης.
Τι να σου κάνω που οι αντιστάσεις είναι σωριασμένες...

aeipote,
πως να εγκαταλείψουμε λοιπόν τους δρόμους της ποίησης στους οποίους αλητεύουμε ξεχνώντας ημερολόγια και ωρολόγια και διαδρομές...
Εκεί η γη μας, εκεί η στέγη των ονείρων μας.

(Χαρά μου να τραγουδάμε αντάμα)!



Candyblue,
τα νερά υψώνονται, δες.
Ώρες-ώρες, καλύπτουν και τα μάτια.
Ναι, ξέρω. Οι καρχαρίες έρχονται μες στην κοσμοχαλασιά αλλά και την ώρα της ρέμβης.
Διψασμένοι πάντα.
Τους δείχνω τα δόντια μου συνήθως.
Είναι δειλοί, ξέρεις.
Αλλά ακόμα κι αν συνεχίσουν, στερεύω μεμιάς. Είμαι εξασκημένη.
Και κείνοι τότε, παθαίνουν αφυδάτωση.



Δόκτωρα,
να πίνει η γη μας νερό, να παίρνουν τροφή τα όνειρα να βλασταίνουν.
Να γιγαντωθούν στα ξαφνικά, να καταπιούν μέχρι και την πραγματικότητα.

Και τότε, θα τραγουδάμε όλη μέρα μουσικές της αιώνιας νιότης.
Με τις χαρές, να έρχονται βροχή...

Τούτη η από μέσα μας βροχή αν δε βρει πρόθυμα μάτια, μας πνίγει καπετάνισσα. Ευτυχώς που εμείς και μάτια καθώς πρέπει έχουμε και μάθαμε κουτσά στραβά να κολυμπάμε. Κι έτσι γλιτώνουμε. Μέχρι τώρα τουλάχιστον.
"η"

Για να σ` αγγίζουν τούτες οι εικόνες των έσω αγίων
και ποταμοί να γίνονται
των καθαρών βροχών
ξέρεις τον εαυτό σου ν` αναρτάς
πανό των ανεξίτηλων γραμμάτων
έναντι των βοριάδων
γιατί αλλιώς πώς
με διπλωμένη την ψυχούλα σου
κουβάρι της γωνιάς
θα στέρξει ο καιρός και οι ανθρώποι;

Εύχομαι
τούτη η μοσχοβολιά δαδί
των λέξεών σου
να περιπολεί πάντα γύρω απ` το νου μας

"Να 'χεις υγρά τα μάτια σου
Πάντα υπάρχει τρόπος..."

-Και λόγος. Δυστυχώς.

Υπάρχουν φορές που βρέχει, ακόμα κι όταν λιάζει...

"η", αγαπημένη...
Γλιτώνουμε λες, ε;
Μα είναι φορές που ο δρόμος για τα μάτια είναι σφαλιστός.
"Απαγορεύεται η είσοδος" βλέπεις την ταμπέλα.
Κι έρχεται φουσκοθαλασσιά, την ίδια ακριβώς ώρα. Ν' αδειάσουνε τα νερά, ν' αλαφρώσει το σκαρί.
Πως; Μπορεί και με τα λόγια.
Τα τραγούδια και τα ποιήματα...


Σωκράτη...
Τ' αλφαβητάρι της ψυχής ποιός στο'χει χαρίσει;
Μαζί με των λέξεων το αγιασμένο μύρο...
Άλλο δεν έχω να πω σαν σε διαβάζω, μονάχα πως η ψυχή μου αντικρύζει φως. Κι έτσι με τρόπο μαγικό κι ήλιο θωρεί και την υγρασία κρατάει για ζωή και θρέψη.


Αχ μωρέ Μανταλένα,
οι λόγοι δεν στερεύουνε ποτέ.
Ποτέ τους να στραγγίσουνε τα κρίματα.
Μονάχα, να... Καθώς ο χρόνος φεύγει ασθμαίνοντας, λες "καλά ως εδώ. Καιρός να νοτιστούν τα βλέφαρα από τη μέθη της ζωής".

Να μην το ξέραμε-τάχα- ανώνυμε/η;
Και νιώθω πως δεν εννοείς την νωπή χαρά. Μα κείνα τα πελάγη που έρχονται καταπάνω μας, μες στη γιορτή των καιρών. Απ' αλλού εμείς μάλλον. Κι αλλιώς.

'Σήμερα ,τα χρώματα μεγάλωσαν μετά τη βροχή
σήμερα,τα πήρες και ζωγράφισες μια εικόνα μαγική...'

sword,
οι μαγικές εικόνες είναι εκεί έξω.
Εκεί αναπνέει η ζωή.
Στ' αληθινά, όχι στα δανεικά της.
Εδώ, με τρεμάμενα δάχτυλα κρατάμε το πινέλο. Κι από τα μάτια τα υγρά, θολώνει κι η όραση και δεν βλέπουμε μήτε τι ζωγραφίζουμε ώρες-ώρες...