Νότες που ψάχνω με μανία ν' ακούσω όταν διαβάζω Καββαδία, να ταιριάξουν με τις λέξεις του, σάμπως να βγαίναν από τα επιδέξια δάχτυλά του σε έγχορδα ψυχής.
Ο Ζερβουδάκης, στο λατρεμένο "Γράμμα σ' έναν ποιητή"
(στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ),
δεν φανερώνει μια γλυκιά ηρεμία ανθρώπου που ξεπέρασε το πάθος της υπερβολής για να χαρεί την υπερβολή του πάθους;
Έτσι θαρρώ πως θα 'σαι τη νύχτα που θα σε δώ
και στο βυθό σου θα λαμπυρίζουν όστρακα,
θ΄αργοσαλεύουν αστερίες και θα με τρεμοπαίζουν άγριες πεταλίδες.
φανερώνει μια γλυκιά ηρεμία ανθρώπου που ξεπέρασε το πάθος της υπερβολής για να χαρεί την υπερβολή του πάθους...
καλή σου μέρα καπετάνισσα...
η θάλασσα σου ανήκει...
και σε περιμένει με όλα της τα κάλη στο φως...
να τα δεις και να τα μαγέψεις...