Ίδια είναι καπετάνισσα, παντού
(και στη Θεσσαλονίκη την άδεια απο κόσμο, Σάββατο βράδυ).

Του Ελύτη το απόσπασμα.Υπέροχο...

"Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου"


Πολύ πολύ αγαπημένο.

φιλώ σας.

Αγαπημένοι μου σας ευχαριστώ.
Η αλήθεια είναι πως η μνήμη μου έχει οξύ πρόβλημα τελευταία.

Μεταξεταστέα φέτος.
Τι κακό!
Μα να ξεχνάς κι αυτά που αγαπάς;

Αλλά θα μου πείς, αυτοί που σ' αγαπούν, στα θυμίζουν.
Οπότε, ισορροπία.

Λεμονάκι, τι συμβαίνει σαν σμίξουν οι μοναξιές;
Τιιι;
Έτσι μπράβο...

Η Πατρίδα της μοναξιάς είναι το μεταίχμιο του ύπνου και του ξύπνιου. Εκεί που παίρνει κανείς τις πιο σοβαρές αποφάσεις.

και καλά τα σάββατα στην άδεια πόλη
αλλά τις κυριακές????
που από παιδί τις σιχαινόμουνα
άντε να έρθει το αύριο να πούμε καλή βδομάδα

Η πατριδα της μοναξιας μοιαζει να ειναι η καρδια μου, μια που το ανεφερες.
Καλως σε βρηκα. Πολυ ομορφο!

μοναξιά υπάρχει παντού, αν υπάρχει μοναξιά μέσα μας...
δεν έχουν σημασία οι πολύβουες πόλεις...
ούτε οι απρόσωπες παρέες...
το μέσα σου έχει σημασία...
πόσο καλά τα πας μαζί του...

"Το ζητούμενο είναι πως βλέπουμε το ποτήρι: μισογεμάτο ή μισοάδειο.
Δεν λέω κάτι καινούργιο,το ξέρω!
Αλλά είναι ωραίο που και που να μας το θυμίζει κάποιος...είναι πολύ εύκολη η λήθη, κι ακόμα ευκολότερη η συνηδητή λήθη..."

(Το κομεντάκι αυτό μπήκε και σ'άλλο ποστάκι...όμως νομίζω ότι του ταιριάζει μια θεσούλα κι εδώ...)

Γιώργο, δεν θα μπορούσες να με βρεις πιο σύμφωνο!...Ισως-ίσως και α-φωνήεν!
:-)

Απατρις η μοναξιά ... ενδημεί πανταχόθεν και ποικιλοτρόπως ! :)))

Είναι πάμπλουτη κάποτε η μοναξιά!
Κλείνει μέσα της τόσα πολλά.
Δεν σου φτάνουν οι ώρες και οι μέρες για να τα χορτάσεις..
Γι'αυτό την αγαπούμε!

Γεια σου καπετάνισσα!

candyblue, γλυκειά μελαγχολία!
Κι η μοναξιά, με απόφαση μοιάζει.
Σοβαρή;
Σοβαρή.

Βρωμόγατε, στο Κ της Κυριακής κρέμασε το Μ του Μόνου.
Σαν δεν μοιάζουν τα δυό;

Γιατρέ, θαρρούσα πως σε μένα κατοικούσε μόνιμα.
Πεταλουδίζει μάλλον...

Γιώργο και Αφρικάνε κι αν είμαστε καλά με τον εαυτό μας, (να τα'χουμε βρεί κατά πως λεν), πάλι η υπέρβαση της μοναξιάς λογίζεται για θάμα...

Είμαστε καταδικασμένοι -κοντολογίς- να είμαστε μόνοι και να αγωνιζόμαστε -μάταια;- μια ζωή, να μην είμαστε...

Ελληνίδα μαζί σου είμαι.
Και με την απουσία.

Η μοναξιά γεννά.
Και η σιωπή.
Ούτε λόγος...

Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε (?) μόνοι...Αυτό είναι fact of life!

Αλλά καταδικασμένοι?....μάταια?....

Όχι,δεν συμφωνώ!
Δεν είναι μόνος του όποιος έχει έστω κι ένα φίλο...δεν είναι μόνος του όσο υπάρχει έστω κι ένας συγγενής που αγαπά ανιδιοτελώς...Δεν είναι μόνος του ούτε αυτός που μια κρύα νύχτα του χειμώνα κοιτάζει τον ουρανό...ούτε αυτός, ακόμα....

Σε περιμένω στις νέες φωτό!
:-)

Αφρικάνε κατανοώ τα λόγια σου, αλλά επιμένω:
Στην ουσία, είμαστε και παραμένουμε μόνοι.
Όποιος κι αν είναι δίπλα μας.

Ερχόμαστε και φεύγουμε με τον ίδιο τρόπο.
Η σκέψη και τα βήματά μας είναι μοναχικά.

Όσο για τους άλλους... επίτρεψέ μου να είμαι επιφυλακτική με την "ανιδιοτέλεια"...

Πολύ απλά, αυτός ο μηδενισμός είναι που κάνει την ζωή μας μαρτύριο....κι είναι τόσο, μα τόσο γλυκιά όταν θέλουμε!........