Σάββατο, Ιουλίου 01, 2006
Ποιά να 'ναι η πατρίδα της μ ο ν α ξ ι ά ς....


"Κάπου, φαίνεται, θα διασκεδάζουν μόλο που δεν υπάρχουν διόλου σπίτια ή άνθρωποι

ακούω κιθάρες κι άλλα γέλια που δεν είναι σιμά

Μπορεί και μακριά πολύ μέσα στων ουρανών τ'αποκαΐδια

την Ανδρομέδα,

την Άρκτο

ή την Παρθένο...

Άραγες να ναι η μοναξιά σ' όλους τους κόσμους η ίδια ";

(Δεν μπορώ να θυμηθώ την πατρότητα των λόγων που δανείστηκα, γι' αυτό δεν διακινδυνεύω εικασίες.Κάλλιο να το ρίξω στο τραγούδι).
Κατσιμιχάκια: Τ ο δ ω μ ά τ ι ο. Σε ποίηση Λένας Παππά.
Να στο πετάξω στα μούτρα.


 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 23:51 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


16 Ανάσες:


  • Χρόνος: Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006 12:03:00 π.μ., Blogger lemon

    Ίδια είναι καπετάνισσα, παντού
    (και στη Θεσσαλονίκη την άδεια απο κόσμο, Σάββατο βράδυ).

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006 12:17:00 π.μ., Blogger kyriaz

    Του Ελύτη το απόσπασμα.Υπέροχο...

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006 12:29:00 π.μ., Blogger Xνούδι

    "Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου"


    Πολύ πολύ αγαπημένο.

    φιλώ σας.

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006 12:44:00 π.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Αγαπημένοι μου σας ευχαριστώ.
    Η αλήθεια είναι πως η μνήμη μου έχει οξύ πρόβλημα τελευταία.

    Μεταξεταστέα φέτος.
    Τι κακό!
    Μα να ξεχνάς κι αυτά που αγαπάς;

    Αλλά θα μου πείς, αυτοί που σ' αγαπούν, στα θυμίζουν.
    Οπότε, ισορροπία.

    Λεμονάκι, τι συμβαίνει σαν σμίξουν οι μοναξιές;
    Τιιι;
    Έτσι μπράβο...

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006 12:02:00 μ.μ., Blogger candyblue

    Η Πατρίδα της μοναξιάς είναι το μεταίχμιο του ύπνου και του ξύπνιου. Εκεί που παίρνει κανείς τις πιο σοβαρές αποφάσεις.

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006 3:08:00 μ.μ., Blogger vromogato

    και καλά τα σάββατα στην άδεια πόλη
    αλλά τις κυριακές????
    που από παιδί τις σιχαινόμουνα
    άντε να έρθει το αύριο να πούμε καλή βδομάδα

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006 4:25:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Η πατριδα της μοναξιας μοιαζει να ειναι η καρδια μου, μια που το ανεφερες.
    Καλως σε βρηκα. Πολυ ομορφο!

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006 8:11:00 μ.μ., Blogger γιώργος

    μοναξιά υπάρχει παντού, αν υπάρχει μοναξιά μέσα μας...
    δεν έχουν σημασία οι πολύβουες πόλεις...
    ούτε οι απρόσωπες παρέες...
    το μέσα σου έχει σημασία...
    πόσο καλά τα πας μαζί του...

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006 10:38:00 μ.μ., Blogger Afrikanos

    "Το ζητούμενο είναι πως βλέπουμε το ποτήρι: μισογεμάτο ή μισοάδειο.
    Δεν λέω κάτι καινούργιο,το ξέρω!
    Αλλά είναι ωραίο που και που να μας το θυμίζει κάποιος...είναι πολύ εύκολη η λήθη, κι ακόμα ευκολότερη η συνηδητή λήθη..."

    (Το κομεντάκι αυτό μπήκε και σ'άλλο ποστάκι...όμως νομίζω ότι του ταιριάζει μια θεσούλα κι εδώ...)

    Γιώργο, δεν θα μπορούσες να με βρεις πιο σύμφωνο!...Ισως-ίσως και α-φωνήεν!
    :-)

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Ιουλίου 03, 2006 8:00:00 π.μ., Blogger ellinida

    Απατρις η μοναξιά ... ενδημεί πανταχόθεν και ποικιλοτρόπως ! :)))

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Ιουλίου 03, 2006 1:28:00 μ.μ., Blogger apousia

    Είναι πάμπλουτη κάποτε η μοναξιά!
    Κλείνει μέσα της τόσα πολλά.
    Δεν σου φτάνουν οι ώρες και οι μέρες για να τα χορτάσεις..
    Γι'αυτό την αγαπούμε!

    Γεια σου καπετάνισσα!

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Ιουλίου 03, 2006 4:52:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    candyblue, γλυκειά μελαγχολία!
    Κι η μοναξιά, με απόφαση μοιάζει.
    Σοβαρή;
    Σοβαρή.

    Βρωμόγατε, στο Κ της Κυριακής κρέμασε το Μ του Μόνου.
    Σαν δεν μοιάζουν τα δυό;

    Γιατρέ, θαρρούσα πως σε μένα κατοικούσε μόνιμα.
    Πεταλουδίζει μάλλον...

    Γιώργο και Αφρικάνε κι αν είμαστε καλά με τον εαυτό μας, (να τα'χουμε βρεί κατά πως λεν), πάλι η υπέρβαση της μοναξιάς λογίζεται για θάμα...

    Είμαστε καταδικασμένοι -κοντολογίς- να είμαστε μόνοι και να αγωνιζόμαστε -μάταια;- μια ζωή, να μην είμαστε...

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Ιουλίου 03, 2006 4:54:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Ελληνίδα μαζί σου είμαι.
    Και με την απουσία.

    Η μοναξιά γεννά.
    Και η σιωπή.
    Ούτε λόγος...

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Ιουλίου 03, 2006 7:49:00 μ.μ., Blogger Afrikanos

    Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε (?) μόνοι...Αυτό είναι fact of life!

    Αλλά καταδικασμένοι?....μάταια?....

    Όχι,δεν συμφωνώ!
    Δεν είναι μόνος του όποιος έχει έστω κι ένα φίλο...δεν είναι μόνος του όσο υπάρχει έστω κι ένας συγγενής που αγαπά ανιδιοτελώς...Δεν είναι μόνος του ούτε αυτός που μια κρύα νύχτα του χειμώνα κοιτάζει τον ουρανό...ούτε αυτός, ακόμα....

    Σε περιμένω στις νέες φωτό!
    :-)

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Ιουλίου 03, 2006 11:07:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Αφρικάνε κατανοώ τα λόγια σου, αλλά επιμένω:
    Στην ουσία, είμαστε και παραμένουμε μόνοι.
    Όποιος κι αν είναι δίπλα μας.

    Ερχόμαστε και φεύγουμε με τον ίδιο τρόπο.
    Η σκέψη και τα βήματά μας είναι μοναχικά.

    Όσο για τους άλλους... επίτρεψέ μου να είμαι επιφυλακτική με την "ανιδιοτέλεια"...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Ιουλίου 04, 2006 12:17:00 π.μ., Blogger Afrikanos

    Πολύ απλά, αυτός ο μηδενισμός είναι που κάνει την ζωή μας μαρτύριο....κι είναι τόσο, μα τόσο γλυκιά όταν θέλουμε!........

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape