Μαδάρες μου Χανιώτικες,
Κορφή του Ψηλορείτη &
Λασιθιώτικα Βουνά,
γειά σου παντέρμη Κρήτη...

Φιλιά στην Λεβεντογέννα...

Γεια σου Καπετάνισσα...

Κόσμε καλέ
κόσμε χρυσέ...
Ααααχ!

Αν ταξιδιωτικά πρακτορεία γνώριζαν το κείμενό σου,θα το δημοσίευαν σε ειδικό φυλλάδιο που θα διαφήμιζε την Κρήτη-μ' έκανες να θέλω να πάω....

πολλά χρόνια πριν, 82; 83; δεν θυμάμαι, στα Γλυκά Νερά...

Αργά το απόγευμα έχουμε ανάψει΄κάπου 2000 κεριά φυτεμένα στην άμμο δίπλα στη θάλασσα και περιμένουμε τη Σελήνη να φωτίσει ολόγιομη. Με έκανες και νοτάλγησα την Κρήτη. Πολύ σπάνια επιστρέφω ωστόσο σε μέρη που χάραξαν το ίχνος τους μέσα μου. Φοβάμαι, δεν θέλω να αντικρύσω το "χάλασμα".

“Ειντα’ χετε γυρού γυρού κι είναι βαριά η καρδιά σας
δεν τρώτε δεν πίνετε και δεν χαροκοπάτε
πριν έρθει ο χάρος να μας βρει να μασε’ διαγουμίσει
να διαγουμίσει τσι γενιές και να διαλέξει τσι άντρες

Το άκουγα σήμερα στο αυτοκίνητο καθώς οδηγούσα για το γραφείο, μέσα στο Λευκωσιάτικο λιοπύρη και έμεινε η φωνή του Απολλώνιου Ξυλούρη να αντιλαλεί στο κεφάλι μου ολημερίς. Μετά, ήρθα εδώ.

Ωραία είναι λοιπόν εδώ, πολύ ωραία.

Εγώ φταίω τάχα;

Από το πολύ να μη σκέπτομαι τίποτα και να μη συγκινούμαι από τίποτα, ξεθάρρεψε ο χρόνος και μ' απόλυσε καταμεσής του Κρητικού πελάγους.

Έγινα χιλιάδων ετών και ήδη χρησιμοποιώ τη μινωική γραφή με τόση άνεση που ο κόσμος απορεί και πιστεύει στο θαύμα.

Το ευτύχημα είναι ότι δεν καταφέρνει να με διαβάσει.

(Ημερολόγιο Ενός Αθέατου Απριλίου, Ελύτης)

Να 'ρθετε φίλοι μου.
Και να ξανάρθετε.

Οι άγιοι τόποι δεν είναι μόνο για παρθενικές περπατησιές.
Κι οι θύμησες ήλιε μου, δεν είναι να τις παίρνεις από φόβο.
Μαγιά είναι για τ' άλλο όνειρο.

Κι αν είναι όνειρο με μαγκιά, θα καλοστεριώσει.
Με νέα φορεσιά.

"Η Κρήτη η χυμώδης! Ίδια γυναίκα, πάει να πει... "

Άγρια μα και γλυκιά

Ατίθαση μα και ζεστή

Ελεύθερη, ανυπότακτη…μα και δεκτική

Μία συνεχής έκπληξη…μα και γνώριμη ταυτόχρονα.

Και πόσα άλλα…γυναίκα Κρήτη…μοναδική


Καπετάνισσα...ευχαριστώ

Συνέχισε να γράφεις
όπως ανοίγει κανείς τις φλέβες του.

Καλό πρωινό!

http://okaloslykos.blogspot.com/2006/06/blog-post_10.html

Δωράκι...

Όταν πολυκαταλαβαίνουμε beatlus τα νιώθουμε όλα τούτα.
Σαν τι άλλο μας λένε τα τριξίματα της ψυχής;

Giramondo, ποιός αρνείται τις μεγάλες και σφιχτές αγκαλιές...

down under και καλόλυκε:
Ρωτώ θαλασσινά πουλιά
σ' ίντα γυαλό αρμενίζεις
ίντα καιροί σε δέρνουνε
και πίσω δε γυρίζεις...

(Μπας κι έγινες... πραματευτής;
Ευχές καλόλυκε!)

αν έπρεπε να γίνω γιά να την βρώ, όπως στο τραγούδι, δεν θα είχα αντίρρηση...

Ευχαριστώ και γιά την αφιέρωση...
για την ώρα πάντως, μου κολλάει πιό πολύ το "αγρίμια κι αγριμάκια μου"...

Τρείς φορές πήγα , τρεις φορές πέρασα χάλια . Δεν ξέρω ... ή δεν με πάει το νησί ή δεν πρέπει να πηγαίνω ! :)))
Πανέμορφη πάντως . Και τα λόγια σου με κάνουν να θέλω να της δώσω άλλη μιά ευκαιρία . Εξάλλου είναι πάντα θέμα παρέας , έτσι δεν είναι ;
Καλή σου μέρα .

Τ' αγρίμια μερεύοπυνε στη Κρήτη μήνα Ιούλιο καλόλυκε!

Ο δρόμος έχει χρώμα θαλασσί Ελληνίδα.
Γεννάει ταξίδια πάει να πεί.
Θα 'ρθεις.

Γιατί οι άνθρωποι μετράνε πιότερο απ' τους τόπους.

Διάλεξε παρέα με προσοχή.
Ή, εδώ θα σε περιμένει!