"Άνοιξε τις φτερούγες στους ουρανούς του κόσμου", σπρώχνει η εσωτερική φωνή.Πέτα Γλάρε, π έ τ α!
Στ' ανεμοψιθυρίσματα, εκεί που σε καλούν τα ακροφτέρουγά σου!
Μακρύτερα, βλέπει ο γλάρος που πετάει ψηλότερα.
Πάψε να κρώζεις, άσε και τα ακροβατικά που καμώνονται πως ξέρουν τα σμήνη και, επιτέλους!
Παραμέρισε ο,τιδήποτε σε περιορίζει.
Σπάζοντας τις αλυσίδες της σκέψης, ροκανίζεις τα δεσμά του κορμιού.
Ψηλά. Σε ανοιχτούς ουρανούς.
Απογείωση. Εφαλτήριο, η ψυχή η ίδια.
Τα παιδιά, οι ποιητές κι οι αλαφροΐσκιωτοι ξέρουν να κοιτάζουν κατά τη θολή γραμμή των οριζόντων. Από ψηλά.
Και τα πουλιά, αυτά κι αν ξέρουν. Να λογαριάζουνε σωστά τον κόπο.
Όχι σαν κάτι βιαστικά πεταρίσματα (φρρριιιττττ, φρρριιιτττ) που τραβάνε ίσια κατά το φως μόνο και μόνο για να το κρύψουνε!
Για πιάσε γη κι άκου την ποιήτρια:
"Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς, μα δεν σκοτώνω τ΄άστρα..." (Κ.Δημουλά)
Την ακούς;
Έχω έναν γλάρο ξύλινο στην Ελλάδα, έναν σε φωτογραφία εδώ μαζί με έναν πάνω μου. Μου άρεσε το κείμενό σου γιατί κι εσύ μαζί με εμένα δεν τους νομίζεις σκουπιδόπουλα. Ωραίο ξύπνημα.