Η θερμοκρασία πήρε τον ανήφορο, 35άρια σήμερα κι εγώ γυρεύω ήλιους να κρεμαστώ πάνω τους...
Θωρώ την την ανοιχτάδα τριγύρω, παρόλο που με πιάνουν και οι θλίψεις της "καλοκαιρίας".
Ναι.
Σταθερά και σίγουρα έρχεται η έκρηξη της ζωής και δεν της αντιστέκομαι...
Kαι βλέπω την άνθηση μέσα σε ένα μουτρωμένο παιδικό πρόσωπο,
στ' άνθη της μπουκαμβίλλιας που σκορπίσανε στο μπαλκόνι μου,
στο άρωμα της θάλασσας που αναδύεται μέσα από τα φρέσκα χτένια καθώς τα τρως ωμά,
στις πτυχώσεις του φορέματος της μελαχρινής γυναίκας που λικνιζόταν στα φανάρια πουλώντας χαρτομάντιλα,
σε υγρά αντρικά βλέμματα τις νύχτες που μαγνητίζουν κάθε ζωτική ορμή και την αιχμαλωτίζουν για όσο...,
στο θρόισμα των φύλλων κάτι δροσερές βραδιές,
στο νωθρό κυμάτισμα του Κρητικού πελάγους,
στα τραγούδια των παραδοσιακών χωριών με τα στενά δρομάκια και τα υπέροχα σπίτια με τις εσωτερικές αυλές και τα σιντριβάνια και τις καγκελόπορτες με τα πουλιά και τα παγώνια,
στην μεθυστική γεύση ενός χρυσόξανθου ντόπιου κρασιού,
στην αργώ που συνεχίζει τον πλου της,
στη μυρωδιά της γης που πότε το ρίχνει στο ραχάτι και πότε ετοιμάζεται για τη μεγάλη γέννα,
στο βλέμμα αποχαιρετισμού που ξέρεις ότι είναι το τελευταίο,
στο γέλιο του σκηνοθέτη καθώς ενώνει χέρια πάνω στη σκηνή,
στα σύννεφα που κατέβηκαν και ακούμπησαν τα σπίτια και τα έκρυψαν με το υφαντό τους,
στα κύματα που σκέπασαν και ξέπλυναν τις μυρωδιές της αγάπης στο μώλο,
στην κόρη με τους βοστρύχους που βγήκε ξημερώματα βόλτα στην προκυμαία να υποδεχτεί τα καίκια...
Υπέροχο το κείμενο και η φώτο επισης...
Καλό ξημέρωμα!