Παραπονεμένα μάτια. Πάλι κάνανε ντου. Οι σκέψεις. Ετσι αυθαιρετούν κάθε μέρα. Θες να ανοίξεις, να μπει ο ήλιος, να ζήσεις, να πιείς τις στιγμές και να μεθύσεις. Θες. Αλλά ο ήλιος καμιά φορά σε φοβάται. Μετά τον φοβάσαι κι εσύ. Και ατέρμονα γυρίζει αυτός ο φόβος γύρω γύρω σαν καρουζέλ. Αλλά χωρίς αλογάκια.
Μα..."να μην μπορείς να δεις την ερημιά μου" Γιατί;

Αυτά συνέγραψεν το χνουδιους στις 3 το πρωι που δεν είναι ακόμα πρωί και που να εξηγεί τώρα γιατί δεν κοιμάται.
Τα σέβη μου.

ε μια ματιά που πέρασα από το παράθυρό σου κι είδα πολλά που μάλλον θα με ξαναφέρουν κατά δω...

να ομορφοπερνάς!

Όλα τα καλά του κόσμου στο τραπέζι μου!
Ευλογία οι άνθρωποι, μου'λεγε ένας γέρος Κρητικός σε καφενείο σκιερό μα πολύβουο.
(για την ακρίβεια, "οι αθρώποι" είπε...)

Η ερημιά βλασταίνει Χνούδι μου.
Δεν είναι στέρφα γη.
Και στον αλήτη φόβο ξέρουμε να λέμε "μία σου και μία μου".

Καλώς.
Κι απ΄το Χνούδι κι απ' την Ανδρομέδα.
Να γίνεστε ένα με τη θάλασσα εκεί που τριγυρνάτε! Την έχετε κοντά;
Όπου κι αν σας ανταμώσει το Σ/Κ, να γλυκοπερπατάτε.

Και πού είναι οι "αθρώποι";;

φιλιά στην Κρήτη

Σωστά, Giramondo.
Μήπως και τους είδαμε ποτέ;

Τ' άσπρο κοιτούσαμε ανίδεοι.
Κι αυτοί, στο μαύρο σφηνωμένοι.



Κρητικά αντιχαιρετίσματα.

Η Αναφορά στον Γκρέκο είναι ένα από τα ελάχιστα βιβλία που με σημάδεψαν.Όποιος το διαβάσει,δεν μπορεί να παραμείνει ο ίδιος.
Το απόσπασμα,όπως κι όλο το βιβλίο,εξαιρετικό.
Χαίρομαι που το παραθέτεις!
Να 'σαι καλά καπετάνισσα...

Κοινοί δρόμοι, κοινές φωνές kyriaz.
Σταυροδρόμια.

Σε μας μένει, να μαζεύουμε το φως.