Λέξεις ανάκατες, ατίθασες, προκλητικές που ο καθένας τις ορίζει και τις νιώθει αλλιώτικα.Λέξεις που στοιχειώνουν τον ύπνο μας, λέξεις που μας παίρνουν στο κατόπι κάτι φεγγαρόπιοτες βραδιές ή κάτι λιακάδες θανατερές.
Λέξεις βουτηγμένες σε μια απρόσμενη ομίχλη. Πότε κοφτερές, πότε ν' αγωνιούν ν' ανοίξουνε φτερά για ξάστερα ουράνια.
Λέξεις ανθισμένες... να' ναι αυτές που θα σκορπίσουν στη μέρα, στη νύχτα, στη ζωή...
Κι ο Ιπποκράτης, φίλος απ' τη γειτονιά, συναινεί- ή αντιλέγει(;):
"Ορθώς! Ορθότατα!! Οι λέξεις περιέχουν έξεις, κυριολεκτικώς & μεταφορικώς!
Το τραγικό -αλλά και πόσο κωμικό ταυτοχρόνως- με εμένα είναι ότι λέξεις & έξεις τείνουν να γίνονται όλο και περισσότερο συνειδητές. Μαθαίνοντας από μικρός να αγαπώ τις λέξεις αλλά και γι' αυτό το λόγο να τις επιλέγω, έχω πλέον μάθει να επιλέγω και τις έξεις μου.
Φαινόμενο ψυχαναλυτικού -αν όχι νευρολογικού- ενδιαφέροντος.
Έχει βλέπεις και άλλη ανάγνωση, ανάποδη: Όσο μαθαίνεις το λόγο τόσο περισσότερο αδυνατείς να επικοινωνήσεις με το περιβάλλον σου! Όσο περισσότερο αδυνατείς να επικοινωνήσεις με το περιβάλλον σου, τόσο περισσότερο επιλέγεις τις έξεις σου δηλαδή εμμένεις σε αυτές!
Αν θέλεις & μπορείς πράξε αλλοιώς!
Η λαϊκή παράδοση έχει μερικά γνωμικά -παροιμίες αν θέλεις- γι' αυτές τις περιπτώσεις:
- Όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια!
- Με το μυαλό μου γίνομαι βασιλιάς!
- Όλοι μαζί αντάμα και ο "ψωριάρης" χώρια!
Μάλλον οι απλοί άνθρωποι -οι αγράμματοι αλλά όχι αμαθείς- έχουν περισσότερο από όλους την αίσθηση του τραγικού και του κωμικού, πόσο μακριά και πόσο κοντά είναι ταυτοχρόνως. Λες και πρόκειται για τις δύο άκρες ενός κύκλου...
Μα εγώ δεν ξέρω άλλο πράμα-που λέμε στην Κρήτη- παρά να πω πως...
Καράβι κάνω την καρδιά
την πεθυμιά κατάρτι
και βάζω σίγουρο πανί
τον νου μου τον αντάρτη...
Κι οι λέξεις μου αγέρας και λίβας πνιγερός και λιακάδα λιγωτική και πέλαγο π' ανοίγει.
Κι οι έξεις μου άμμος βαριά να κυλιστώ, φουρτούνα για να πέσω...
