Μέρες καλοκαιρινής νοθείας...Σε μια πόλη που ασφυκτιά, μ' έναν ουρανό που μουτρώνει και με τα ημερολόγια να μετράνε τριήμερο καμωμένο για τους πνευματικά κοπιάζοντες.
Θα μπορούσανε -τάχα- αυτοί που χάρη στο ταλαίπωρο πνεύμα τους παράγουν, να κάτσουν τώρα να ονειρευτούν καλοκαίρια χρωματιστά;
Με καπέλλα και φουλάρια, με σανδάλια και μπεζ βερμούδες, καλοκαίρια που σκορπάνε στο χρόνο αφήνοντας πίσω τους κουνημένες φωτογραφίες και φύκια ξερά...
Μεθυσμένα ξενύχτια, παγωμένα φραπεδάκια, θύμησες μακρινές και κοντινές, παρούσες πινελιές που ακόμα δεν άρχισαν να ξεθωριάζουν.
Τριήμερο στα ημερολόγια, ε;
Γυαλιά μεγάλα και γρήγορα να χωθούμε στην άμμο που θα μας δεχθεί μητρικά.Τουλάχιστον εδώ, στη θηλυκή Κρήτη, που λογίζεται για μήτρα ζωοδόχος...
Έι, εσείς, οι Αθηναίοι... Γρήγορα να εγκαταλείψετε την πόλη που, πρώτη εκείνη σας εγκατέλειψε.Γιατί οι μυρωδιές έρχονται και φεύγουν, περνούν και χάνονται και παραμένουμε άοσμοι.Κοιτάζοντας μονάχα κυτταρίτιδα σ' ένα κορμί που έμαθε καλά πως πρέπει να μαυρίζει απ' τον Ιούνιο με autobronzant, που ξέρει πως να καλύπτει έντεχνα τις ατέλειες,όλο και περισσότερες κάθε χρόνο, που δεν ξέμαθε -ευτυχώς- να βουλιάζει στην άμμο, να αφήνεται στο μπλε, να γίνεται θάλασσα...
Η θάλασσα, σαν ζητούμενο... Όλο να φεύγει. Κι η ζωή, ίδια θάλασσα, φυλακισμένη σε autobrozant κορμιά, λες κι αποκόπηκε απ' την πηγή της.
Η θάλασσα! Κι οι ήλιοι κι η ζωή. Εκεί έξω.
Κι εδώ μέσα, τα κορμιά μας τα λυγισμένα. Burnout το λένε οι γνωρίζοντες.
Εξάντληση πάει να πεί. Μέσα-έξω.
Στεγνή ζωή, θα την πω. Χωρίς θάλασσα, χωρίς υγρασία.
Κάπου έβρεξε σήμερα. Ξαφνικές μπόρες στην παραλία, ε; Άμμος που ξερνάει δροσιά, που αχόρταγα καταπίνει. Να μην στερέψει η θερινή υγρασία, όχι. Να μην στεγνώσουν οι ζωές μας. Να βρέξουμε το κορμί μας που αγκομαχά, να πλύνουμε τα σημάδια του.
Τι; Δεν είναι ώρα για βουτιά; Δεν έχεις το κουράγιο;
Έλα...
Έλα να φύγουμε, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος.
Χωρίς πνεύμα.
Μόνο με αισθήσεις δεκτικές.
Μόνο με καρδιά.
Και... που 'σαι; Πάρε μαζί κι εκείνο το autobronzant. Που ξέρεις; Μπορεί να φύγουν οι ήλιοι και να βρέξει...
Η ζωγραφιά -ενός πενταλέπτου δουλειά-, είναι της Ελένης, των "καλλιτεχνικών"... Και των ήλιων μαζί, που βουτάνε σε ψυχές, σε λαχτάρες, σε προσμονές, σε ιδρωμένα βλέμματα, μα... ποτέ σε πνεύματα που καμώνονται τα φωτισμένα...
