Παρασκευή, Απριλίου 10, 2009
Όταν οι δεκαεννιάρηδες, «παίζουν» τους ενήλικες
Κέντρισμα απρόσμενο κι αγριεμένα βαρύ. Γροθιά σφιγμένη, θανατερή, σε πρόσωπο αρυτίδιαστο. Δεκαεννιάχρονος νεαρός αρματώθηκε σήμερα το πρωί κι είπε να μοιράσει δίκια (;), να τακτοποιήσει λογαριασμούς (;), να δηλώσει με τον πιο τραγικό τρόπο "φτάνει πιά" (;), να αντιγυρίσει τη βία σπαθίζοντας το θάνατο (;) και, εν τέλει, να εκπνεύσει, δραματικός αυτόχειρ.Μουδιασμένη μπροστά στα καινούργια νέα, τα ολόμαυρα, θυμήθηκα όσα έγραψα ένα χρόνο πριν για τα περιστατικά βίας που ταλανίζουν τα σχολεία μας. Με τον τίτλο «όταν τα παιδιά "παίζουν" τους μεγάλους», δημοσιεύτηκαν από την εφημερίδα "Πατρίς":
Ανάστατα συχνά –πλέον- τα σχολεία μας. Άσκηση βίας, κυριαρχία ατομικής δύναμης, περιθωριοποίηση, εκεί που θα ’πρεπε να χτίζεται το δημιουργικό «μαζί».Φαινόμενο γνώριμο. Κάθε γενιά επεδίωκε να ξεσηκώσει τις αντιδράσεις ή ακόμα και την οργή του κοινωνικού συνόλου. Άλλοτε η διαμαρτυρία είχε χρώμα πολιτικό, ή, ήχους μουσικής οργισμένης. Τώρα πια δεν είναι η διαμαρτυρία αλλά η αδιαφορία, ο εκφοβισμός, ο εξευτελισμός, ή, η βουβή, τυφλή βία. Η «μαγκιά», στην σύγχρονη εκδοχή της. Εν δυνάμει βίαιη απάντηση –θα πουν πολλοί-, στον απάνθρωπο, περιχαρακωμένο τρόπο ζωής που έχουμε επιβάλλει στα παιδιά μας.Η βία και η επιθετικότητα δεν είναι μεγέθη εύκολα μετρήσιμα. Δεν είναι ψυχροί αριθμοί. Είναι βλέμματα αγριεμένα, είναι λόγια θυμωμένα, είναι γροθιές που στοχεύουν. Τη βία και την πίεση που εισπράττουν οι έφηβοι την αποδίδουν στο ακέραιο.Μπορεί να είναι ο νέος που εκφράζει συγκαλυμμένη βία, κυρίως προσβολή και πρόκληση, εκμεταλλευόμενος την κοινωνική του θέση. Αλλά κι ο άλλος, ο χαμένος της ιστορίας, ο «απ’ έξω», ο αδικημένος, βράζει από θυμό, μισεί κι αδιαφορεί ταυτόχρονα. Πρώτη ύλη για συμπεριφορά επιθετική. Και οι δύο. Η ισοπέδωση, η ανωνυμία, η ομοιομορφία, γεννούν την επιθετικότητα και τη βία.Χιλιάδες μαθητές στοιβαγμένοι σε άχρωμες αίθουσες, αφήνουν σαν -μοναδική;- προσωπική σφραγίδα σκόρπια λόγια πάνω στα θρανία. Σύμβολα μιας κοινωνίας του μέλλοντος. Οι τεντιμπόηδες κι οι χεβυμεταλάδες βαφτίστηκαν κάγκουρες. Και λοιπόν; Αλλού υπάρχουν οι πραγματικές αλλαγές που σηματοδοτούν τη βία.Οι σημερινοί νέοι αισθάνονται μόνοι μέσα σ’ ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Εξωστρεφής ή όχι, η επιθετικότητα βρίσκει συνεχώς θύματα και θύτες. Συχνά την πυροδοτούν ρατσιστικά συνθήματα, αποτέλεσμα της άγνοιας, του φόβου, της κατάρρευσης των αξιών. Παράλληλα, η λατρεία της σωματικής δύναμης και της ατομικής λύσης θριαμβεύει. Η πολιτική αφήνει παγερά αδιάφορους τους εφήβους και, η μόνη ορατή συλλογικότητα που αναπτύσσεται είναι εκείνη της αγέλης. Μιας αγέλης που, αν και προς τα έξω εκφράζεται αντιεξουσιαστικά, στην πραγματικότητα αναπαράγει στο εσωτερικό της τις ίδιες σχέσεις εξουσίας που επιδιώκει να ανατρέψει. Εμείς και οι άλλοι. Μες στην ομάδα το άτομο κρύβεται, χάνεται και συνάμα η δύναμη πολλαπλασιάζεται. Ό,τι δεν τολμάμε να κάνουμε μόνοι, το κάνουμε παρέα με άλλους.Η αδιαφορία, κυρίαρχο στοιχείο της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, λίγο απέχει από την ωμή βία. Να βλέπεις τη ζωή ως θέαμα και να ζητάς ένα απόλυτο «εδώ και τώρα». Μια άρνηση σαν σε κατάσταση αφασίας, χωρίς προοπτική, δίχως πρόθεση.Επιπλέον, οι έφηβοι, στην απεγνωσμένη προσπάθειά τους να φανούν «άλλοι» μες σε μια κοινωνία που τους ισοπεδώνει, καταλήγουν να γίνονται όλοι ίδιοι μέσα από τη διαφορά. Η διάκριση από το σύνολο μοιάζει να είναι η μόνη βούληση που έχει απομείνει. Και βεβαίως, εκφράζεται με τρόπο αντικοινωνικό. Με την περιφρόνηση του κοινού χώρου (καταστροφή θρανίου), ή με την απαξίωση της ίδιας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (εξευτελισμός συμμαθητή, συνανθρώπου).Κι από την άλλη, εμείς. Που συνήθως, δεν προσπαθούμε να καταλάβουμε τι σημαίνει η εφηβική πράξη, αλλά αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο. Των εφήβων. Κι αν σε μια βία αντιταχθεί μια άλλη βία, αυτό βεβαιώνει τον έφηβο ότι έχει δίκιο που πράττει βίαια εφόσον η βία είναι η μέθοδος συναλλαγής στον κόσμο των ενηλίκων.Αναζητούν σταθερά σημεία αναφοράς τα παιδιά μας. Αξίες σημαντικές, δομή συγκεκριμένη να γίνει υλικό πολύτιμο στο χτίσιμο του αυριανού κόσμου. Κι εμείς τους δίνουμε οτιδήποτε άλλο εκτός από συγκροτημένο πλαίσιο. Κυρίως τους παρέχουμε τον αεριτζήδικο χαρακτήρα μιας Ελλάδας του “ό,τι αρπάξουμε”, έτσι, δίχως αρχές, χωρίς συνέπεια κι υπευθυνότητα.Οι κοινωνίες προχωρούν μέσα από θέσεις ανατρεπτικές και αμφισβητήσεις. Το πιο δυναμικό κομμάτι που θα μπορούσε να τις εκφράσει, οι νέοι, μας γυρίζουν πλάτη. Απομακρύνονται, φτύνοντας απαξιωτικά.Όμως, από το θυμωμένο φτύσιμο στα πλακάκια του πεζοδρομίου μέχρι το εξευτελιστικό φτύσιμο στο πρόσωπο του ενοχλητικού συμμαθητή, η απόσταση πια είναι πολύ-πολύ μικρή.Η φωτογραφία είναι από το deviantart.com
Σάλπαρε η Καπετάνισσα
ώρα 11:01
|
Πανάκι ξεδιπλωμένο |
-
Η κοινωνία κοάζει την υπερανάπτυξη του υπερεγώ μέσα από την οποία το σύνολο παύει να έχει την οποιαδήποτε έννοια.
Όποιον και αν ρωτήσεις θα μιλήσει για το εγώ του, η έννοια του μαζί δεν υφίσταται πλέον.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον οι νέοι πώς να ξεφύγουν; Σε τελευταία ανάλυση ο εγκέφαλος σχεδόν πάντα σκέπτεται πάνω στις ράγες που του υπέδειξαν.
Και πλάι σε αυτό το υπερτονισμένο υπερεγώ που υπάρχει διάχυτο πλέον στην κοινωνία, το μαζί ούτε καν διακρίνεται…
Εγώ όλα αυτά τα βρίσκω φυσιολογικά. Αυτή είναι η παιδεία που δίνει η κοινωνία (όχι το σχολείο).
-
΄Οταν οι δεκαεννιάχρονοι παίζουν τους ενήλικες δεν αξιώνονται να ενηλικιωθούν...
Οι κοινωνίες δεν έχουν μέλλον
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
-
Τα μηνύματα έρχονται και μας χτυπούν την πόρτα
Ποιος τ' ακούει σκέφτομαι
Ποιος στέκεται ν' ακούσει;
Καλό βράδυ καπετάνισσα μου και είθε οι θάλασσες που αρμενίζεις να σου δώσουν απαντήσεις και να τις μοιραστείς μαζί μας
-
Μόνο όταν φύγεις μακριά συνειδητοποιείς πόσο ρατσιστική είναι η ελληνική κοινωνία κ ποία άθλια πρότυπα προωθεί – μου πήρε καιρό να συνειδητοποιήσω ότι το «παν μη Έλλην, Βάρβαρος» στη Νεοελλάδα των Αθηνών έχει γίνει «παν μη όμοιος, Βάρβαρος» - αυτό είναι η ρίζα του κακού – η βία είναι απλά εργαλείο αντίδρασης στην αδράνεια αυτής της κοινωνίας να δεχτεί την διαφορετικότητα – μακάρι να είχατε όλοι την δυνατότητα να δείτε κριτικά το λογοπλαίσιο (discource) που χρησιμοποιούν τα media για όλα τα θέματα – είναι άκρως ρατσιστικό ως προς την διαφορετικότητα («δυο αλλοδαποί ήταν οι δράστες», «φορούσε μαύρα») κ πάντα κινείται σε ένα μοτίβο δήθεν ηθοπλασίας («δεν είχε δώσει δικαίωμα», «δεν εκφράζει την ελληνική νεολαία») – κ δυστυχώς το σχολείο κ οι διδάσκαλοι δεν κάνουν τίποτα για να επιβραβεύσουν την διαφορετικότητα – αντίθετα, την στιγματίζουν (η ανακοίνωση του ΟΑΕΔ σήμερα στάθηκε μόνο στο θύμα κ όχι στον θύτη – για μισό λεπτό όμως, ο θύτης στο μήνυμα του αναφέρεται κ στο διδακτικό προσωπικό – θα γίνει κάποια εσωτερική έρευνα στο σχολείο αυτό για να μάθουν τελικά τι εννοούσε ο θύτης; – όχι βέβαια, «αυτά είναι μεμονωμένα γεγονότα») – το θέμα είναι τι κάνουμε για να αποτρέψουμε την βία – αν δεν αναγνωρίσουμε ότι έχουμε προβλήματα κοινωνικά, δεν κάνουμε τίποτα – ξεχάστε το «όπως στην Ελλάδα, πουθενά» κ καταλάβετε ότι είμαστε ήδη στο τέλμα – οι πολιτικοί δεν πρόκειται να το παραδεχτούν γιατί αυτά δεν τους αγγίζουν κ γιατί αν το παραδεχτούν θα πρέπει κάτι να κάνουν κ δεν έχουν ιδέα από αυτά – το μόνο που ξέρουν είναι από καλό λάδι κ καλό κρασί για τις κλίκες τους – ότι κάνουμε, μόνοι μας μέσα στον χώρο δράσης του καθενός...
-
Σε συμφωνία απόλυτη είμαι με την/τον meril.
Πρωταρχικό και κυρίαρχο χρέος μας είναι να ακούσομε αυτά που δεν θέλομε και εθελοτυφλούμε.έχεις πολύ δίκιο Καπετάνισσα που λες ότι κανείς δεν στάθηκε στο θύτη. ήταν εύκολο να τον αναθεματίσουν, όχι να ψάξουν τις αιτίες της συμπεριφοράς του, πόσο μάλλον να προλάβουν το κακό.
Βαθιά εκτίμηση σου έχω.
filos ton Maasai
-
Όσα γράφεις είναι απολύτως σωστά.
Πάντως το γεγονός που σου εδωσε το έναυσμα για αυτό το ποστ δεν είναι παρά αποτέλεσμα μίμησης των αντίστοιχων φονικών στο εξωτερικό από άτομο με σαφώς ψυχοπαθητική προσωπικότητα.
-
Darthiir the Abban,
το'χουμε κουβεντιάσει ξανά και ξέρεις πως εδώ υπάρχει συμφωνία.
Εγωκεντρικοί κόσμοι στήνονται μέσα-έξω. Σαφώς.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως έχουμε να κάνουμε με πολλά παραπάνω.
Δεν είναι μόνο ο εαυτός που θεμελιώνεται ως αυτοαναφορά σε κάθε ακραία πράξη.
Είναι ότι ένας νέος οπλίζεται και στρέφεται εναντίον των άλλων και του ίδιου του του εαυτού.
Μην αντέχοντας μια ανυπόφορη -για τον ίδιο- κατάσταση: τον εξευτελισμό, την υποτίμηση, ίσως και τον διασυρμό του από έναν κύκλο ανθρώπων που θα ήθελε να τον αποδέχονται.
Κόκκινο πανί -εικάζω- η εθνικότητά του. Ίσως και άλλα παραπάνω.
Οκ, μπορεί μέσα σε όλα αυτά να έχει χώρο η μαγκιά, η παλικαριά, το "θα σας κόψω εγώ τον τσαμπουκά", κλπ.
Αλλά όλα τούτα πως γεννήθηκαν, πως θρέφονται και πως γιγαντώνονται...
ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ...
Σκληρό, ωμό, αλλά μάλλον αληθές.
Τουλάχιστον, δεν έχουν μέλλον φωτεινό, που φέρει το καλύτερο.
"Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω", φωνάζουν τα νειάτα τα δροσάτα...
Σε φιλώ
meril!
Χαίρομαι, ζωηρεύουνε τα μάτια σαν σε "βλέπω" εδώ να τριγυρνάς!
Υπάρχουμε μια χούφτα άνθρωποι που στήνουμε αυτιά και επεξεργαζόμαστε σήματα.
Λίγοι, ναι. Και το κυριότερο, άνθρωποι που δεν έχουμε την κατάλληλη ισχύ στα χέρια μας.
Να κάνουμε προτάσεις μέσω θεσμών, να φέρουμε τούμπα μια πραγματικότητα.
Όχι ότι αυτό θα έφτανε, αλλά θα ήταν βήμα σημαντικό.
Τώρα, τι να πεις. Για τους ανάξιους σε θέσεις-κλειδιά;
Για τις κοινωνίες που νοσούν ολοένα και περισσότερο κι οι πληγές τους όλο αγριεύουν;
Η θάλασσα δίνει απαντήσεις στους ταξιδευτές Μέριλ.
Μα κείνοι που αποφασίζουν, δεν κουνιούνται ρούπι.
Κολλημένοι στις καρέκλες τους.
Φιλιά της άνοιξης
-
Mind Out,
καλώς ήλθες -απ' τα ξένα, καθώς φαίνεται-...
Μου δίνει χαρά η εικόνα της βαθιάς σκέψης σου και των ανοιχτών οριζόντων που δηλώνει.
Υποθέτω είσαι νέο παιδί (δεν ξέρω γιατί έτσι μου μοιάζει) κι αυτό διπλασιάζει το παρήγορο συναίσθημα.
Υπάρχει ένας κύκλος διαπλοκής στην επιθετικότητα, που γυρίζει ακατάπαυστα.
Οι συμμαθητές, οι δάσκαλοι, οι γονείς, τα ΜΜΕ, η γειτονιά, οι πολιτικοί θεσμοί, οι συνάνθρωποι, η κοινωνική πρακτική.
Και θέλει να μπαλώνεις, να συγκολλάς ρήγματα βαθιά. Για χρόνια να αναστηλώνεις.
Δεν έχουνε το κέφι οι κοινωνίες μας Mind Out. Δεν τους αφορά, το βλέπουν μέχρι και βολικό πολλές φορές.
Εν τη γενέσει τους βίαιες, αυτό κατέχουν, αυτό άμεσα ή έμμεσα αναπαράγουν.
Κι αυτό παίρνουν ως απάντηση.
Με κάμποση πίκρα να τσούζει τα χείλη μου θα σου πω πως δεν είναι όλο τούτο "ελληνικό προνόμιο".
Οι ακραίες ιδεολογίες θερίζουν στην Ευρώπη. Ο εθνικισμός επωάζει τα " χρυσά αυγά" του.
Η πολυπολιτισμικότητα γίνεται οπλοστάσιο στα χέρια των εθνικιστών από τη στιγμή που ο κοινωνικός ιστός δεν είναι συγκροτημένος και ισχυρός.
Ραγισματιές βαθιές που όλο και μεγαλώνουν, δίνουν χώρο στο ακραίο να αναπτυχθεί.
Και μια παιδεία της βαρεμάρας έρχεται να συνωμοτήσει.
Μόνοι μας, εντέλει. Θα συμφωνήσω.
Ματαιωμένοι, αλλά οχι παραιτημένοι. Ελπίζω.
-
file ton Maasai,
σ' ευχαριστώ για την τιμή. Ανήσυχες ψυχές όλοι εμείς, με απορίες αμφισβήτησης και με πόνο για έναν τόπο που σαν κοκορόμυαλη ερωμένη μας χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.
Και, κατά κανόνα, μας φτύνει.
Ηλιόλουστα φιλιά απ' τον απριλιάτικο νότο.
αθεόφοβε,
δεν ξέρω αν εννοείς ότι ο αυτόχειρας φιλοδοξούσε να μιμηθεί ξενόφερτες τραγικές πρακτικές.
Ότι μπορεί να "πήρε ιδέες", μπορεί.
Αλλά εκτιμώ ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με πολυσύνθετο πρόβλημα, στο οποίο, συστηματικά, οι κοινωνίες με τον τρόπο τους γυρίζουν την πλάτη.
Κι οι... "άρχοντες", το αντιμετωπίζουν σαν να μην τους αφορά, λες και είναι εφιάλτης ενός άλλου, σε επίπεδο φαντασιακό δηλαδή, επιβεβαιώνοντας την αναπηρία τους: το έλλειμά τους σε γνώση, θέληση και μπόρεση.
-
Μα και το γεγονός "διάθεσης τιμωρού" αλλά και το γεγονός της απόρριψης που υπέστη ο τιμωρός δεν έχουν τις πηγές στον εγωκεντρισμό;
Από εκεί δεν προέρχονται όλα αυτά;
Για να μη σχολιάσουμε πως η σειρά εμφάνισης του φαινομένου αυτού σε παγκόσμιο επίπεδο ακολουθεί τη σειρά υιοθέτησης ατομιστικών προτύπων και υπερεξύψωσης του υπερεγώ.
-
Αλλάζω θέμα!
Καλή Ανάσταση, Μαράκι μου!
-
Καμηλιέρη μου,
ένα "εμείς" φαντασιωνόμαστε μια πάρτη πεισματάρηδες ονειροπόλοι...
Αφήνω τις σκέψεις τις πολλές και τις αναλύσεις και λέω να κυλιστώ μες στα λουλούδια.
Ομορφιές μας πρέπουνε.
Μες σε μια μόνη και μυριάκριβη ζωή.
Καλή Ανάσταση.
Heliotypon!
Προσκλήσεις-προκλήσεις σε περιόδους νηστείας και... γενικότερης ύφεσης!
Να'χεις την άνοιξη εντός.
Κατερίνα μου,
χρόνια πολλά, καλή ανάσταση ομορφοκόριτσο, με τα λελούδια του κήπου σου σε μεγάλα γλέντια και έρωτες ωραίους να σε τριγυρίζουνε!
Η κοινωνία κοάζει την υπερανάπτυξη του υπερεγώ μέσα από την οποία το σύνολο παύει να έχει την οποιαδήποτε έννοια.
Όποιον και αν ρωτήσεις θα μιλήσει για το εγώ του, η έννοια του μαζί δεν υφίσταται πλέον.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον οι νέοι πώς να ξεφύγουν; Σε τελευταία ανάλυση ο εγκέφαλος σχεδόν πάντα σκέπτεται πάνω στις ράγες που του υπέδειξαν.
Και πλάι σε αυτό το υπερτονισμένο υπερεγώ που υπάρχει διάχυτο πλέον στην κοινωνία, το μαζί ούτε καν διακρίνεται…
Εγώ όλα αυτά τα βρίσκω φυσιολογικά. Αυτή είναι η παιδεία που δίνει η κοινωνία (όχι το σχολείο).