Κυριακή, Σεπτεμβρίου 21, 2008
Στη Γαύδο αμμοθίνες, αρόλιθοι κι αστρορηγάδες

«Όταν θα είμαστε νέοι… Πες μου. Το λέμε ποτέ, το λέμε;»
«Αναζητάς τη νιότη ως προοπτική»;
Σκούντηξα τη Στέλλα και γέλασα με την αγωνία της. Κοίταξα γύρω τον τόπο. Τον ιερό. Γι’ Απόλλωνες και Διόνυσους έκατσε τούτη η γη στο πέλαγο. Το Λυβικό.


«Λέω πως η νιότη δεν υπάρχει ποτέ ως μέλλων χρόνος. Αυτό λέω. Θ’ ακούσεις να σχηματοποιείται ποτέ η νεότητα ως αύριο; Όχι. Η γέννηση μας καθιστά νέους, το προχώρημα της ζωής, ωραία, επιμένει σ΄ αυτό, μα ποτέ, ποτέ δεν βάζουμε τη νεότητα πλάι σ’ ένα ‘θα’. Η νοσταλγία, ναι, θα στρογγυλοκάτσει κάποια στιγμή. Είναι τότε που λέμε ‘όταν ήμασταν νέοι’…»
«Έστω. Αν υποθέσουμε ότι ο χρόνος είναι τ’ αφεντικό, όλα τα δίκια παίρνεις.
Τούτος εδώ ο τόπος όμως μου ξαναθυμίζει πως η αντιφεγγιά της νιότης δεν έχει να κάνει με το μέγεθος του χρόνου. Δες αυτούς τους κέδρους. Με πόσες θάλασσες μιλήσανε, πόσες λιακάδες και χιονιές ζήσανε. Πιο ζωντανό, πιο παλλόμενο πράγμα έχεις αγγίξει, πες. Πανάρχαιο, καλοριζωμένο, με πρώτη-πρώτη τη γέψη της ζωής στα κλαδιά του».

Δεν είχα να πω άλλα να γλυκάνω τη σκέψη της Στέλλας. Και τη δική μου, που ξέρει καλά πώς παραπατάει η ψυχή σαν δε βρίσκει χέρι απλωμένο από δίπλα.



Ήμασταν βουλιαγμένες μες στην άσπρη άμμο της Γαύδου, μες σε μια ρέμβη λαγαρή, που απελπισμένα ονειρευόμουνα χειμώνες και χειμώνες. Απίστευτος τόπος. Οργιαστικός. Αντάρτης μες στην άγρια ομορφάδα και την ακατέργαστη, πρωτόλεια γαλήνη. Τόσο θαλασσί να πλέει μέσα σου!
Σαν έρωτας.

Και τι τις θες τώρα τις στοχαστικές βουτιές; Μάλωσα τη ψυχή. Πιάσε έναν αυλό για να χορέψουνε οι νύμφες του θέρους, να βγούνε και οι πελαγίσιες μορφές στη στεριά να στήσουμε ξανά το σήμερα. Σωστά. Και ντρέτα.
Δε λογάριαζα πως μέρες ήμασταν στο νησί. Ούτε κι είχα σκοπό ν’ αρχίσω μέτρημα. Σιγά! Αφού, πες. Τι θέλει η ψυχή τ’ ανθρώπου. Αρμύρα σε κάθε κορμιού αρμό και πέτρα στο προσκέφαλο. Αξεδίψαστη απ’ τον πυρό της ήλιο να ΄χει νάματα να πλένεται και θυμαράκια να μεθά.


Υπάρχουν τόποι που γράφονται μέσα σου με πατημασιές βαριές, που γδέρνουν κάθε καλοστημένη γεωμετρία. Κατά-γράφονται. Και στέκονται εκεί, σαν σημεία αναφοράς πες, σαν δεύτερο άνοιγμα γενέθλιας γης. Η Γαύδος, τούτο το καλοκαίρι -περασμένο πια- σχηματοποιήθηκε εντός μου ως δεύτερη πατρίδα. Ανακάτεψα τις εικόνες της και τις φωνές των ωραίων ανθρώπων της με το κοκκινωπό το βαθύ της καρδιάς και το ανταριασμένο λευκό της σκέψης.
Και τι μπορείς τώρα να πεις, τι αντάξιο δηλαδή κείνης της άμετρης, άγριας ομορφιάς που καθόταν πάνω στην αλατισμένη σάρκα, σαν σε γνώριμο τόπο• αψιά, μεγαλόπρεπη, αρχοντικά αδιάφορη για τα δικά μας τα πολλά και σκοτεινά και μακρινά…

Να βλέπω την Κρήτη από απέναντι, ξάπλα με τις καμπυλωτά της κάλλη, τις σχισμάδες και τις κορυφογραμμές της… Τι παράξενο! Το χέρι ν΄ απλώσω, να… Και στην άκρη-άκρη του νότου, εκεί στο ακρωτήρι της Τρυπητής, να παλεύω να διακρίνω αφρικάνικα σχήματα… Να νιώθω τους ανέμους να ’ρχονται απ’ το Λυβικό, να πνέουν λεύτεροι, αφηνιασμένοι, ν’ αγρυπνούν και να μας κρατούν δέσμιους εκεί, απομονωμένους, σε μια χούφτα γη μια χαψιά άνθρωποι να μην έχουν που να πάνε και να ΄ναι ευτυχείς γι’ αυτό…

Μόνη αφή, το μίλημα τ’ ανέμου. Αλλιώτικο εκεί. Σα να σε προκαλεί να αναμετρηθείς μαζί του, να του μοιάσεις, ν’ ανοίξεις ολόκληρος στους καιρούς, στους ουρανούς, σ’ ό,τι θωρείς και σ’ ό,τι φαντάζεσαι εμπρός σου.
Η Γαύδος με τα βότανα και τ΄ αρώματα και το θαλασσί που ζαλίζει και τη γεύση της ζωής που σου αποκαλύπτεται ξεγυμνωμένη και γιομάτη στολίδια του Θεού. Η Γαύδος με τις αμμοθίνες –κείνους τους απίστευτους λοφίσκους από άμμο- και με τους αρόλιθους• σα να λέμε κοιλώματα πάνω στ’ ασβεστολιθικά βράχια του νησιού, στις πλακούρες δηλαδή. Η Γαύδος με το εκκλησάκι τ’ Αγίου Αστρόρηγα –το σωστό όνομα για άγιο- που ’χει ψιλή κουβέντα με το πέλαγο...



Πενηνταπέντε άνθρωποι οι ντόπιοι. Βάλε και καμμιά δεκαριά –ούτε πάλι: εφτά-οκτώ είναι- οι Ρώσοι που διαλέξανε τον τόπο τον μακρινό για να ριζώσουνε στην ώριμη τη νιότη τους. Οχτώ πιτσιρίκια στο σχολειό, το ένα έτοιμο για Γυμνάσιο που του τάξανε οι πολιτικάντηδες πως θα του το φέρουνε στη Γαύδο. Όμορφο, νοικοκυρεμένο το σχολείο, μαρτυρά χαρά, άρα κι ελπίδα.
Τρεις εκκλησιές ανά κάτοικο-αν έχεις το Θεό σου!

Φιγούρα λεβέντικη ο παπα-Μανώλης. Ωραίος, αρχοντικός, να ιστορεί γεγονότα, δυσκολίες, αγριεμένες στιγμές και τραχιές ώρες… Να θυμώνει μ’ όλα τα δίκια να συνηγορούν, για την Πολιτεία και τους ανθρώπους της με τα παχιά τα λόγια. Πόσα δις τάξανε το ’96 κι όταν πάτησε γαυδιώτικο χώμα ο Σημίτης πόσα είπανε και είπανε και σε πόσες κάμερες μπροστά χαμογελάσανε. Πως θορυβήθηκαν όταν ισχυρίστηκαν «τα τουρκαλάκια» πως η Γαύδος δεν ανήκει πουθενά, πως κορδώθηκαν να εγκαινιάσουν μηχανήματα για να έχει ο αγροτικός γιατρός της Γαύδου τηλεπικοινωνία με συναδέλφους του και κόψανε κορδέλες που λες, πρόεδροι και αφεντάδες και κάνανε και δηλώσεις και φεύγοντας πήρανε τα μηχανήματα μαζί και τέλεψε το πανηγύρι…

Απίστευτο; Πες ελληνικό και καθάρισες.


Στον παπα-Μανώλη –που’χει και μουσείο λαογραφικό- και στη γλυκιά παπαδιά, την κυρα-Μαρία που ψέλνει τις Κυριακάδες και φτιάχνει κείνο το απίστευτο παγωτό και το γαλακτομπούρεκο• και στον έγγονά τους που λέει πόσο αγαπά το νησί, σ’ όλους τους, τούτο το γραφτό. Βουτηγμένο στη καρδιά μου.

Στο Γιώργη, ακόμα. Τον φαροφύλακα. Που ανατράφηκε εκεί, λεύτερος στο όλον του, τραχύς σαν πέτρα ακατέργαστη κι αυθεντικός όπως το πετράδι που’χει σκαλώσει σε βυθό μαγικό. Ίδιος σαρακηνός πειρατής να κρατά το Φάρο στην άκρη του Θεού, έναν από τους μεγαλύτερους φάρους της Μεσογείου, να σε καλωσορίζει, να κερνά ρακή και το «εβίβα» του να υψώνεται ωσάν κλαγγή αγέρωχη και μόνη. Να μιλά για τον καιρό και τον άνθρωπο, για τον άλλο χρόνο του νησιού, για τον κόσμο που πέρασε, για τον Κουφοντίνα και κείνη την εποχή, για τη ζωή που ΄χει αρχετυπική όψη στις μεγάλες ομορφάδες της.

Στη Γωγώ, τη χρυσοχέρα με τις τόσες νοστιμιές μες στο τσουκάλι που ’ρθε επισκέπτρια μα αγόρασε σπίτι –το ίδιο θα κάνω, υποσχέθηκα- κι έχει ένα βλέμμα παστωμένο απ’ το πολύ μπλε, τόσο καθαρό, σαν ένυδρη αλήθεια.


Η Γαύδος, που λες. Η Ωγυγία της Ομηρικής Οδύσσειας, η Ωραιότητα, ‘πα ’να πει. Η μυρωδιά απ’ τους κέδρους, το κάψιμο στη σάρκα, η αίσθηση μιας ερημιάς που ’χει λόγο και τρόπο.
Η Γαύδος μιας νιότης μονίμως παλλόμενης και διεκδικητικής. Σαν Καλυψώ που βγάζει νύχια για τον Οδυσσέα της, σαν κορμί γυναίκας που σου χαρίζεται για να το πιεις• μια φορά, ίσον για πάντα.

Ήρθε το φθινόπωρο, ε; Στο πρώτο του το κλάμα. Ήρθε; Ήρθε δηλαδή… σίγουρα;
Τη σκέψη την έχω ξεχασμένη στη κιθάρα του Φραγκίσκου, κείνες τις νύχτες τις αξημέρωτες π’ ανάβαμε φωτιές και γυρεύαμε στ’ ασήμια τ’ ουρανού τον Σείριο και τον Ωρίωνα και μεθούσαμε τα ντέρτια μας με ρακές και θύμησες κι είχαμε και το τραγούδι να σιγοντάρει τ’ όνειρο. «Τραγουδάμε για να γυρεύουμε τις απαντήσεις», λένε οι ποιητές. «Γι’ αυτό και ονειρευόμαστε». Λες κι απαντάς ποτέ στα «γιατί» του έρωτα, παιδεμός μέγας δηλαδή, ή, στις άλλες, τις ατελέσφορες διαδρομές της ψυχής…


Είναι όμορφα να ξυπνάς χωμένος-χαμένος μπρούμυτα στην αμμουδιά, θα πω τώρα. Γι’ αλλού τα ημερολόγια, γι΄ αλλού οι σφιγμένες γραβάτες μες στα γυάλινα κτίρια και στα δείπνα για τα λεφτά.
Να νηστέψω τον πολιτισμό ζητώ. Τον τεχνητό. Αυτόν τον ασχημάντρα.
Αγιάζει η ψυχή μες στ’ όνειρο. Μόνο. Εκεί βρίσκει το ίσο της.

Να ΄χουμε καλό χειμώνα. Θα ’χουμε. Θα τον φιλεύω με χούφτες άμμο που κράτησα στη τσέπη. Θα τον φοβερίζω δηλαδή. Μέχρι να ασκητέψει κι αυτός και να μας αφήσει μόνους.
Μ’ έναν ήλιο γυμνό να σε θωρεί τι άλλο μπορεί ν’ αποζητάς.
Ένας ήλιος, ένας ουρανός κι ένα ξερονήσι. Κι ούτε αγκαλιά, σου λέω.
Ούτε αγκαλιά.


 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 00:07 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


22 Ανάσες:


  • Χρόνος: Κυριακή, Σεπτεμβρίου 21, 2008 2:47:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Ax Μαρία, τι μου θύμησες απ αυτό το νησί.. ετούτη την πρώτη βροχερή μερα στην αγαπημένη Αθήνα.. όμοια με τον αύγουστο του 2006 εγώ στο βροχερό λονδίνο και συ να μου στελνεις χουφτες ζεστες άμμο.. .. Έχεις να φανείς από τον απρίλιο? Εγω πριν λιγο σε επισκεφτηκα για να δωσω τη διευθυνση σου σε δυο νεους στην Κατερίνα και στον Παντελή, που ζούν στην όμορφη Θεσσαλονίκη..

    νασαι καλά

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Σεπτεμβρίου 21, 2008 1:28:00 μ.μ., Blogger ci

    Από μένα μια αγκαλιά για το καλως σε βρήκαμε ξανά.

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Σεπτεμβρίου 21, 2008 2:08:00 μ.μ., Blogger lakis

    Είναι απίστευτο το πως με έκανες να ερωτευτώ ένα νησί που ποτέ δεν επισκέφθηκα. Πέρασα, ωστόσο, κάπουε από κει καθοδόν προς την Κάρπαθο και έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου ότι κάποια μέρα θα το επισκεπτόμουν.

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Σεπτεμβρίου 21, 2008 10:18:00 μ.μ., Blogger Aggelos Spyrou

    Μένω άφωνος για ένα κείμενο που απλά γεμίζει κι ολοκληρώνει τον αναγνώστη.

    Νά 'σαι πάντα καλά να διηγείσαι.

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Σεπτεμβρίου 21, 2008 11:55:00 μ.μ., Blogger Vlaxos (Σιάτρας Σπύρος)

    Ποτέ δεν είχα πάει, μέχρι που διάβασα ετούτες τις γραμμές.

    Με πήγες ρε και μ'άφησες εκεί.

    Δεν λέω άλλα, μον' ψάχνω στις τσέπες μου για άμμο.

    Με έφυγες...

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 22, 2008 12:29:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    "Κι αν χρειαστείς απ'τη ψυχή μελάνι
    κάποτε για να γράψεις
    θυμήσου πως...
    ...κάποτε ήμασταν καράβια
    στα ξυπόλυτα τραγούδια της ζωής"


    είπε η Μαρίτσα κάπου αλλού..
    Μην σταματήσεις να γράφεις... δεν θα σταματήσω να διαβάζω.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 22, 2008 12:29:00 μ.μ., Blogger just me

    Καλώς, καλώς, καλώς μας ξανάρθες, μαγεύτρα1
    (Το διαμαντάκι του προηγούμενου ποστ το είδα με δόσεις, εξαιτίας μιας άθλιας σύνδεσης που διαθέτω αυτή τη στιγμή. Αλλά δεν έκλαψα με δόσεις, έκλαψα συλλήβδην, για όλα. Κι αισθάνθηκα τόσο ανάλαφρη μετά...)

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 22, 2008 1:01:00 μ.μ., Blogger Socrates Xenos

    Αναμειγμένο σε τούτο το ποτήρι
    ολίγο αθάνατο του Καζαντζάκη και πολλή Μαριώ...

    "Καλή μου
    να, έτσι σε σκέφτηκα
    σαν ένα βράχινο ποτήρι
    με ριζούλες και ανθέμια
    και πηγάδια της χούφτας
    ν` αποδελτιώνεις έκταση πελάγους και πάθος γη και ουρανό να σκύβεις
    πάνω στους ώμους σου

    εσύ το μέγα της γλώσσας αγαθό
    αχ, να ΄χε αυτή η ακίνητη φυγή
    ένα τρύπημα
    χυμένος
    να φτάσω άρωμα λιβυκό

    θα καταφτάσω κάποτε (τι εφερέγγυα λέξη)
    θα καταφτάσω αντικρύ σ' ένα τραπέζι ηλιακό για δυο..."

    για σένα φυσικά
    την αγάπη μου

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 22, 2008 5:02:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    αποξηραίνεις τα φυτά
    κάθε άνοιξη
    και τα αποθέτεις
    στις προθήκες των κυττάρων σου
    είσαι ο νυμφίος χειμώνας

    για σένα καπετάνισσα
    καλό φθινόπωρο
    με λίγες φθορές

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 22, 2008 6:51:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Έλεν,
    αγκαλιές-λιακάδες να σου φέρνουνε τα λόγια μου, να'χω και γω να χαίρομαι πως κατεβαίνουνε ήλιοι μέχρι τη γη και φοριούνται και σε πρόσωπα ενίοτε...

    Είχα μισοασκητέψει, ναι. Παντζούρια κατεβασμένα που λένε.
    Μαζί σου, καλωσορίζω και τους φίλους σου απ' το Βορρά και τις ωραίες εποχές που'ναι -πιά- εδώ.



    Citronella!
    Καλώς το το κορίτσι των τραγουδιών και της χαράς. Αγκαλιά κι από την κάτω γειτονιά.
    Και χαμόγελα, ίσαμε την πάνω.



    Λάκη,
    κοσμογυρισμένε! Από που ερχόσουν να'ξερα και πέρασες από Γαύδο προς Κάρπαθο...
    Να'ρθεις, που λες. Οπωσδήποτε. Η ζωή οφειλει να βιώνεται σε γαυδιώτικο χρόνο. Σαν αλάτι ακατέργαστο που καίει τη γλώσσα.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 22, 2008 6:59:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Άγγελε,
    με τιμάς και σ΄ευχαριστώ.
    Να'χουμε ψυχή να ταξιδεύουμε κι όνειρα ξυπόλητα όλο να μας πηγαίνουν...



    Vlaxe μου,
    να΄χεις αρμύρα να μυρίζεις μες στις βαρυχειμωνιές, να΄χεις και μια σκέψη να ζεσταίνεις μέχρι τ' άλλο καλοκαίρι. Γιατί-δε μπορεί- κάπου εδώ στο νότο σε θωρώ να τριγυρίζεις μ' ένα τσούρμο ακόμα θεοκούζουλους που ξέρουνε καλά να τη γλεντάνε τη ρημάδα τη ζωή!



    Σταύρακα!
    Καλώς το το παιδί.
    Ομορφιές να βλέπω στα λόγια και στα μυαλά!
    Δε σταματώ μωρέ... Ακόμα κι αν δεν πιάνω μελάνι-άιντε, πληκτρολόγιο-, γράφω κατεβατά εντός. Κι έρχεται η ώρα τους που λες.

    Σ΄ευχαριστώ για την τιμή, ε;
    Άντε και τα καλύτερα είναι σε τούτη τη στροφή...

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 22, 2008 7:09:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    just me,
    έλα κορίτσι όμορφο...
    Μη μου μιλάς για κλάμματα γιατί σαν έρθουνε, αρμένικη επίσκεψη μου κάνουν.
    Μια αναπνιά όμως που φέρνουνε, ε;
    Λες και ξεπλένεται και το βλέμμα, κι η καρδιά κι ο κόσμος.
    Ίδια βροχή.


    Σωκράτη,
    τι να πω για σένα, τι... Γι αυτό το εξαιρετικό βιβλίο σου, εκεί, στο προσκεφάλι μου και στη καρδιά μου μέσα και βλασταίνει, ναι! Ρίζα η κάθε λέξη, δική σου η ανθοβολιά και της ψυχής όλα τα συγκινήματα...

    "Χυμένος"!
    Και μόνο γι αυτή τη λέξη, πόσο σ΄αγαπώ!



    Ελένη,
    κουβέντα βαριά... Δηλαδή τόσο μεγάλη. Φθορές λές, ε; Μικρές, μηδαμινές, αδιόρατες... Τέτοιες να φέρει ο καιρός. Κι ό,τι κρυστάλλινο και ατσαλάκωτο ν' αναδυθεί λυτρωτικά!

    Ευχαριστώ καλή μου.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 22, 2008 9:39:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    έχει ροή τούτο το μελάνι και μια συνέχεια γραμμή ίσαλο θαλάσσης
    κι είναι ένα σπαρματσέτο του βυθού...

    «Φωνή του πελάγου
    Ατρόμητη, βαθιά
    Σ' άκουσα βουβός!
    Κι έπαιξα σκάκι με τους γλάρους
    Πάνω στο σύννεφο που μιμήθηκε το πρόσωπό σου
    Κερδίζοντας λίγες στιγμές ελευθερίας.
    Ποιος αγκυλώθηκε πίσω απ΄την άγρια μουριά
    Κι έβαψε τον ουρανό;
    Μη τον μετατοπίζεις
    τον άσπρο βασιλιά σου
    Στην καρδιά του γεννήθηκε ένα αηδόνι.» (Γιώργος Λίκος)

    Καλώς ήρθες πάλι Καπετάνισσα

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 23, 2008 7:51:00 μ.μ., Blogger kyriaz

    Μ' έξυσε το πέρασμά σου απ' το Μαντείο,καπετάνισσα...Μα κι από την Ανδρομέδα...

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 23, 2008 8:28:00 μ.μ., Blogger Viz

    καλως μας τον εφερες τον χειμωνα καπ.
    αντε και παντα να σαι στολισμενη με το βαθυ γαλαζιο των ανεμων και του αλατισμενου νερου!
    Καλο καλοκαιρι, παντοτινο, στους ερωτοχτυπημενους.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 24, 2008 12:03:00 π.μ., Blogger ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ

    Καλός θα είναι ο χειμώνας... Μη τονε φοβερίζεις... Μόνο φίλεψέ τον κυκλαμινιά χρώματα από τα πρώτα που ανθίσανε...

    Καλώς με ήρθες ....μπλένυδρη πένα

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 24, 2008 2:24:00 μ.μ., Blogger marilia

    Μου 'λειψες, Καπετάνισσα! Ήρθες, επιτέλους! :)

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 24, 2008 9:15:00 μ.μ., Blogger παράλληλος

    Κακοπέρασες σα να λέμε!
    :)

    Αλλιά σε μας!...

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 24, 2008 9:24:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Όταν θα είμαστε νέοι.
    Μπορεί και να μη το λέει το στόμα μας, το κραυγάζει η καρδιά μας όμως.
    Ή θα ήθελε να το κραυγάσει.
    Ακόμα κι όταν το υπόλοιπο κορμί απαιτεί απερίφραστα να αλλάξουμε το "όταν θα..." με το "τότε που...".

    Και ξέρεις ε;
    Όταν θα είμαστε νέοι, θα βρεθούμε όλοι παρέα εκεί στην τραχιά και συνάμα γλυκιά γη της Γαύδου.
    Μα την αλήθεια.
    Όταν θα είμαστε νέοι, θα βρεθούμε όλοι εκεί...

    Καλό Φθινόπωρο Καπετάνισσα.

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 24, 2008 10:33:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    mist!
    Ωραίες που'ναι οι αγκαλιές! Να στριφογυρνώ για ώρες...

    Πέλαγα και τα λόγια μας, μωρέ!
    Πότε ανταριασμένα, πότε χαμηλωμένα, να σμίγουνε στον αφρό και στο βυθό.

    Ευχαριστώ σε έμορφη.


    kyriaz,
    ακούει και ξέρει.
    Δε γίνεται αλλιώς.
    Απλά, δε γίνεται.
    Άκου που σου λέω...


    Viz!
    Σε χαιρετώ καλή μου.
    Οι ερωτοχτυπημένοι, μια χαρά είναι μες στη θολούρα τη ζαχαρωμένη. Εμείς τι θα γίνουμε που τριγυρνάμε στους ανέμους σα στοιχειά...

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 24, 2008 10:43:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ!
    Φτερά ορθάνοιχτα ο λόγος σου κυρά των γλάρων.
    Τέτοια βήματα ν΄ακολουθήσω λες... Ανθοφορίας, ε;
    Άιντε! Μέσα και στα λέλουδα!
    Φιλί γλυκό.


    Μαριλία,
    εδώ, στα δικά μας, κείνα που πυκνώνουν με τις συννεφιές και σμίγουν σα φωνές και σα κορμιά να κοροϊδέψουνε τα κρύα...

    Κι εμένα μου'λειψες μικρή!


    Παράλληλε,
    έλα μωρέ παραπονιάρη!
    Ένας σάλτος κι έφτασες!
    Να, μια δρασκελιά, όσο τ' όνειρο!


    Σωτήρη...
    Να σε χαρώ ψυχή ορθάνοιχτη στους καιρούς!
    Σπουδαίος είσαι μωρέ Σωτήρη, να'χεις βαθιά ματιά ταξιδευτή πάντα.
    Να πάμε, γιατί όχι;
    Όταν;
    Τώρα. Που είμαστε περισσότερο νέοι.
    Κι έχουμε πρίμα τον καιρό.

    Την αγάπη μου!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 21, 2008 1:25:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Λεφόκαστρο

    Σε λόφο του Λεφόκαστρου
    που σκάει πρωί ο ήλιος
    μικρός βωμός τ΄ Απόλλωνα
    εγίνηκε ξωκλήσι
    κάποιου Εβραίου ζηλευτή
    που βάφτισαν προφήτη

    Κέδρινο τέμπλο φτιάξανε
    και δρύινα στασίδια
    λιθάρια ολύμπια στην αυλή
    οι πάγκοι που αγναντεύεις

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape