Δεν ζητώ άλλο, πέρα απ’ το να μπορούσα να ξαναγράψω απ’ την αρχή.
Δηλαδή, να μαθητεύσω πάλι. Να πάρω τα πρώτα-πρώτα υλικά, ανήξερη, περίεργη, γλυκοζαλισμένη και να στρογγυλέψω με το μολύβι τις γωνίες. Να φτιάξω φωνήεντα, να τραβήξω ευθείες, να σχηματίσω λέξεις. Πρωτόλειες. Ανείπωτες. Για μένα δηλαδή.
Γιατί για όλους τους άλλους, κοινές θα’ ναι. Αναμασημένες. Χυλός ξαναζεσταμένος σε χλιαρή φωτιά. Μα γω θα γράψω τώρα αλλιώς. Θα λέω. Θα νομίζω. Θα πιστεύω. Με λέξεις νιές. Σε χαρτιά αλάνες. Έτσι. Αραιά, με απλοχωριά μεγάλη• να’χει χωράφι μπρος να τρέχει το βλέμμα και το μυαλό. Ν’ απέχει πολύ το κάθε γράμμα απ’ το άλλο. Να ΄χει αναπνιά να αλωνίζει ο νους. Θέλω τα διαστήματα να υπάρχουν ανάμεσα στις γραμμές, στις καμπύλες, στα κοίλα και στα κυρτά, στα κακοφτιαγμένα και τ' αλφαδιασμένα• ναι, σ’ αυτά.
Για τα διαστήματα άλλωστε εξασκείται το χέρι με το που πρωτοκάθεται στο θρανίο. Για τις αποστάσεις. Να τηρούνται λεν. Γιατί έτσι, μπορείς να δεις σωστά. Να κατανοήσεις. Από απόσταση. Εσύ. Αλλά κι οι λέξεις μεταξύ τους. Σε απόσταση.
Γραφές και οι άνθρωποι. Γράμματα. Λέξεις. Οι άνθρωποι. Οξείς, βραχείς, μονοσύλλαβοι, άτονοι, ασύμφωνοι, κτητικοί, με προθέσεις, με ανορθογραφίες. Κι η κατανόησή τους, από απόσταση. Ασφαλείας, ενίοτε.
Τραβώ γραμμή και κάνω βήματα πίσω. Να ΄χει άνεση η ματιά. Να δω ανθρώπους, να δω γράμματα.
Μηδέν, μου χασκογελάει η αριθμητική. Η ακάλεστη. Ούτε λέξεις με βάρος, ούτε μορφές με υπόσταση.
Δεν χωνεύονται πια οι καιροί. Όσο κι αν στρογγυλέψεις το βλέμμα. Όσο κι αν μαλακώσεις τα σύμφωνα. Άκαμπτοι, άγαρμποι καιροί, μες σε ευτελείς αποστάσεις.
Μιλάς για το χιλιοβιωμένο. Διαβάζεις ό,τι ήδη ξέρεις. Όπως και γράφεις βέβαια, ό,τι έχει ειπωθεί, εντός κι εκτός σου, πολλάκις.
Μπαγιατέψαμε. Κι ό,τι φρέσκο κι ανατρεπτικό κυκλοφορεί μάλλον μόνο μες σε ζωές ιδιωτικές. Δε μοιράζεται.
Τον αστεροειδή Β612, εκείνον τον πλανήτη του μικρού πρίγκιπα, μπορώ να τον έχω; Ένας πλανήτης, ένα σπιτικό. Άριστα.
Γιατί πιο μοναχικό απ’ το άδειο πολύ, δεν υπάρχει.
Β612. Να ’χω και γω, τις αποστάσεις μου.
Η φωτογραφία είναι του Al Magnus
Καπετάνισσα μου
γειά και χαρά σου. Χαίρομαι που ξαναβλέπω την γραφή σου. Και τα νέα σου γράμματα, αυτά με τις στρογγυλές τους άκρες είναι όμορφα σαν νεότευκτο καράβι που ρίχνεται στο πέλαγος διψασμένο για ταξίδια. Θέλει να δει καινούργια μέρη, θάλασσες γαλήνιες να σχίζονται στην πρώρα του ή και θάλασσες αγριεμένες που στο διάβα του γίνονται μικρά κυματάκια που χαράζονται τα σημάδια απο τις αφρισμένες προπέλες του.
Γράψε Καπετάνισσα μου με όποια γραφή επιθυμείς. Τα σημάδια σου θα πλέουν και τυχερός αυτός που θα τα βρεί στο διάβα του. Θα μάθει πως στοχάζονται οι εμπειρίες και πως μπορούν τον λόγο να μετατρέπουν σε κάτι νέο.
Μια καλησπέρα μου για σένα, πάντα γλυκιά Καπετάνισσα.