Πέμπτη, Οκτωβρίου 09, 2008
Το χωριό και η Χώρα
Σ’ ένα βιβλίο Γλώσσας του Δημοτικού, υπήρχε –ίσως να παραμένει-, μια ιστορία πλήρους σύγχυσης.
Ήταν λέει ένας ξυλοκόπος και ο γιός του που ξεκίνησαν από το χωριό τους με φορτωμένο το γάιδαρο, με σκοπό να πάνε στη Χώρα. Ελαφρύ το φορτίο κι έτσι ο ξυλοκόπος επιλέγει ν΄ανεβάσει πάνω στο γάιδαρο και το παιδί. Στη διαδρομή συναντούν έναν κυνηγό.
«Ντροπή σου!» φωνάζει ο κυνηγός στον πιτσιρικά. «Παιδί πράμα έχεις τον πατέρα σου να περπατά κι εσύ να χαζολογάς καβάλα;»
Κοκκινίζει ο μικρός, δίνει μια και κατεβαίνει. Ο ξυλοκόπος ανεβαίνει στο ζώο και συνεχίζουν το ταξίδι τους. Σε μια ανηφοριά συναντούν μια γριά, που ήταν υφάντρα. Μόλις τους βλέπει, σταυροκοπιέται.
«Έλα Παναγιά μου! Κοτζάμ άντρας κάθεσαι στο γάιδαρο κι έχεις το καημένο το παιδί να ιδροκοπά περπατώντας;»
Αμέσως ο ξυκοκόπος κατεβαίνει κι αφήνει ξεφόρτωτο το γαϊδαράκο.

Λίγο παρακάτω ανταμώνουν έναν γέρο που κουτσοπερπατούσε με το μπαστούνι του. Κοντοστέκεται, τους κοιτάζει, κουνάει το κεφάλι και μουρμουρίζει:
«Μωρέ σεις, πάει ο γάιδαρος αδειανός κι οι άνθρωποι με τα ποδάρια;»
Τσουπ, πατέρας και γιός ανεβαίνουν στον κυρ-Μέντιο.
Παρακάτω, να σου ένας παπουτσής:
«Άπονοι άνθρωποι!» θυμώνει. «Δε λυπάστε το καημένο το ζώο μόνο φορτωθήκατε κι οι δυο από πάνω;»
Ευθύς, κατεβαίνουνε άνθρωποι και πράγματα. Φορτώνονται μεγάλος και μικρός τα μπαγάζια, λευτερώνεται ο γάιδαρος, ε, φτάσανε κάποια στιγμή στη Χώρα…

Τούτο το τραγελαφικό κουβάρι που ξετυλίγει η ιστορία αυτή –τη μαθαίνουμε στα παιδιά μας, για δες!- μου θυμίζει την καθημερινότητά μας. Όπως τη βιώνουμε, μέσα στους θυμούς και στα γέλια μας, στα προσωπικά μας σκουντουφλήματα και στα οικονομικά μας στριμώγματα, στις πικρίες και στις ανάσες μας.

Μα πιο πολύ, μου θυμίζει την καθημερινότητα που μας σερβίρουν. Όλοι. Μέσα από τις γυάλινες οθόνες πρωτίστως. Που πρωί-βράδυ προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι ακινητοποιημένοι δείκτες του ρολογιού δηλώνουν την αλάνθαστη ώρα και τα μεσημέρια του «καυτού ενδιαφέροντος» στέκονται στη σωστή θερμοκρασία…

Πολύ κακό για το τίποτα, θα λέγανε πολλοί.
Σωστό. Ανοησίες σωρό, αθλιότητες μες στις τηλεοράσεις μας, μες στα σπίτια μας. Και δε φτάνει που σκουντουφλάμε –ζευγάρια και μοναξιές- πάνω σε τοίχους μην έχοντας τρόπους και κόπους να επικοινωνήσουμε, έχουμε και την τηλεοπτική σαχλοθολούρα να μας από-μαραζώνει.
Ένας στους είκοσι –λέει- υποφέρει από κατάθλιψη κι ο ρυθμός θα είναι αύξων, αν δεν αρχίσουμε ν’ αγγιζόμαστε. Μέσα-έξω.
Τώρα θα μου πεις, με τόσα, είτε αποκαρδιωτικά είτε βλακώδη βλέπουμε κάθε μέρα, φυσικό είναι να πέφτουμε σε μεγάλη μαυρίλα.
Για να μην πω ότι χρήζει ερμηνείας το ότι μια πάρτη πάσχουν από… ευδιαθεσία!

Κάθομαι και σκέφτομαι, που λέτε, ποιος είναι κείνος που σήμερα, κάθεται –δίχως να σκέφτεται, δεν αμφιβάλλω- μπροστά στην τηλεόραση, απαξιώνοντας –κάποιες φορές- τη σχέση με το ταίρι του και ξοδεύοντας ετούτο το πολύτιμο αγαθό, το χρόνο. Πόσο λογαριάζουμε τις ζωές μας λοιπόν. Πόσο, ώστε να τις πετάμε αδιάφορα μέσα σ΄ αυτόν τον αηδιαστικό, αποχαυνωτικό, τηλεοπτικό πολτό.

Άνθρωποι στερημένοι γλωσσικά και συναισθηματικά ανορθόγραφοι, φωνασκούν διεκδικώντας το χρόνο μας μέσα σ’ ένα εντελώς άνυδρο, τεράγωνο τοπίο.

Πάντως, είναι ενδελεχώς μελετημένο και αποκρουστικά ομοιόμορφο. Μιλώ γι’ αυτό το σύστημα, το αμερικανόφερτο –υποψιάζομαι-, με τα αυστηρά προδιαγεγραμμένα πλαίσια: μελετάται και καθορίζεται βέβαια από τους διαφημιστές, που, δουλειά τους είναι να εντοπίσουν πως θα γίνει αποδοτικότερη η δαπάνη του πελάτη τους σε κάθε εναλλαγή εικόνων. Κλίβανος απολυμαντικός της όποιας κρίσης μας.

Δεν ξέρω αν εδώ χωράνε έννοιες ηθικής. Και η ηθική, στο κάτω-κάτω, κατασκευή είναι. Ογκώδης, δε λέω, ώστε να μπορεί πίσω της να κρύβεται η εξουσία. Η κάθε εξουσία. Γιατί, σκέφτομαι και το άλλο: Γίνεται η τηλεόραση να είναι φίσκα στη κουλτούρα, καλλιτεχνική, ευπρεπής, με καθαρότητα και ευθύτητα στη ματιά; Ως προϊόν δηλαδή που παράγεται για κάποιο λόγο και εξυπηρετεί ένα ολόκληρο οικονομικό πλέγμα. Δεν ξέρω, αυτού του είδους τα άλλοθι τα θεωρώ χυδαία.

Η κατασκευή αναρίθμητων μηνυμάτων και πληροφοριών είναι καθημερινή ιστορία. Και υπακούει σε μια λογική κατεύθυνσης. Δεν είναι ψέμα, ούτε ανόητη καχυποψία. Παράγονται συγκεκριμένες σημασίες, προτείνεται μια συγκεκριμένη στάση στη ζωή και στα προβλήματά της, διότι απλώς, με τον τρόπο αυτό και με το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα βέβαια, διευκολύνονται οι οικονομικοί αιμοδότες των καναλιών, οι ιδιοκτήτες τους, οι καλεσμένοι τους, συμφέροντα, εξουσίες, καταστάσεις, συστήματα; Ένα και το αυτό.

Εμείς πάνω στο γάιδαρο, κάτω στο γάιδαρο, για να μην πω ο ίδιος ο γάιδαρος, κι εκείνοι σε μια λογική περαστικού που μας κατευθύνει. Λες κι ερχόμαστε εμείς απ’ το χωριό κι αυτοί, είναι από καιρό, στη Χώρα…




Οι δύο πρώτες φωτογραφίες είναι από το deviantart.com
και η τρίτη από την ταινία American Beauty
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 00:19 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


17 Ανάσες:


  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 09, 2008 10:49:00 π.μ., Blogger Unknown

    Ναστραδίν Χότζας είναι.
    Η ιστοριούλα λέω...

    Η τηλεόραση και η ηθική μπορείς να πεις πως το ένα είναι εργαλία και το άλλο κατάσταση που από υπόκεινται σε εκμετάλλευση. Κάτι σαν το γάιδαρο. Τουλάχιστον η δεύτερη, ακόμα και μετά την εκμετάλλευση, για τους σκεπτόμενους παραμένει ηθική...

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 09, 2008 4:37:00 μ.μ., Blogger kyriaz

    Το χειρότερο είναι όταν φορτωνόμαστε και το "γάιδαρο" από πάνω-τουτ' έστιν,όταν γινόμαστε οι υπηρέτες εκείνων που θα έπρεπε να μας υπηρετούν.Κι αν επρόκειτο μόνο για τα γαϊδόυράκια,δεν θα είχα κανένα πρόβλημα...

    Καλησπέρα καπετάνισσα.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 09, 2008 4:57:00 μ.μ., Blogger hopkins

    Εγώ πάντως την τηλεόραση την ανοίγω πια μόνο για να δω αγώνες. Κατά τα άλλα παραμένει κλειστή, μακριά από το δωμάτιο μου. Έχει καταντήσει αηδία. Δημιουργεί πρόβατα.

    Υ.Γ.: Μ' αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις και σκέφτεσαι.

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 09, 2008 5:17:00 μ.μ., Blogger lakis

    Μεγάλο το θέμα της τηλεόρασης. Θα έλεγα ότι δεν παρακολουθώ, αλλά αυτό θα ήταν ψέμα. Βλέπω ταινίες, ξένες σειρές και πολλά ντοκιμαντέρ. Όταν ταξιδεύω δεν βλέπω καθόλου. Ειδήσεις και ενημερωτικές εκπομπές δεν παρακολουθώ ποτέ αφού δε μου αρέσουν οι υπερβολές τους. Στο κάτω κάτω της γραφής, αν γίνει κάτι σημαντικό θα το μάθω από την εφημερίδα. Καλό απόγευμα να'χεις

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 09, 2008 6:04:00 μ.μ., Blogger AERIKO

    Πες τα Χρυσόστομη...!! Κατα Καζαντζάκη εμείς κρατάμε το πινέλο,
    δικά μας και τα χρώματα..Το αν θα ζωγραφίσουμε ή το αν θα μουτζουρώσουμε ,το πως θα αντιμετωπίσουμε στην τελική τη μέσα και την έξω μας ορφάνια είναι θέμα καθαρά συναισθηματικής νοημοσύνης..Τα λαμπερά όμως μάτια των παιδιών τι φταίνε αναρωτιέμαι συχνά...κι οι πρωτες τους εικόνες είναι μέσα απ'το γυαλι..Εάν δεν κλείσουμε κατάμουτρα την πόρτα σε ότι δεν μας εκφράζει τα μάτια της ψυχής μας θα πονάνε σταθερά.
    Όμορφο απογευματάκι εύχομαι.:)))

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Οκτωβρίου 09, 2008 10:38:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Ποια ηθικη Καπ.?
    Που την ξετρυπωσες? Ποιο χωριο? Ποια χωρα?
    Δεν ειδες στις ειδησεις?
    Ο ξυλοκοπος σου κουβαλαει κιβωτια στο ΙΚΕΑ, ο γιος του τραγουδαει σε boy´s band, ο κυνηγος κοβει γυρο στο σουβλατζιδικο στη γωνια,την γρια την βαλανε σε ιδρυμα, τον γερο τον πηγανε αυτοφωρο για πορνοdvd και ο παπουτσης ανοιξε σολα-corner στο εμπορικο κεντρο!
    Την καλυτερη τυχη την ειχε ο γαιδαρος (gaidar στο χωριο μου)! Παρατησε και το χωριο και την χωρα,εσπασε την TV, εσπασε το control, ανοιξε το βιβλιο του και πεταξε σε αλλους γαλαξιες!
    Πεταει ο γαιδαρος??? Αν πεταει λεει? Πεταει και παραπεταει.
    Viz

    ΥΓ ξερεις τι λεω? Ας ψαχνουν οι μεν για ηθικες και οι δε για ακροαματικοτητες και ας με αφησουνε εμενα στα αστερια!

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Οκτωβρίου 10, 2008 9:48:00 π.μ., Blogger Christos

    Έχω καιρό να μπω και..τσουπ! βρίσκω σχόλιο στο (άλλο) μπλογκ!

    Καλημέρα καπετάνισσα μας. Χαίρομαι που είσαι εδω:)

    Αίολος

     
  • Χρόνος: Παρασκευή, Οκτωβρίου 10, 2008 11:29:00 π.μ., Blogger aeipote

    Ωραιότατη, και διδακτική, η ιστορία με τον γάϊδαρο. Συμφωνώ με τη θέση που παίρνεις στην εγγραφή σου αυτή. Ας το αντιληφθούμε, είναι μια εποχή για αυστηρές επιλογές. Σε όλα!

    Καλό Σου ΠΣΚ

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 13, 2008 9:43:00 π.μ., Blogger just me

    Προσυπογράφω λέξη προς λέξη το γραφτό σου και μαζί και το το σχόλιο του προλαλήσαντα,καθώς αισθάνομαι ότι αναφέρεσαι σε κάτι ευρύτερο από το πεδίο δράσης και επίδρασης της τηλεόρασης (που, η αλήθεια είναι, για κάποιους δεν αφήνει άλλο χώρο, καταλαμβάνει όλο το πεδίο). Ναι, οφείλουμε να μαζέψουμε τις ρημαγμένες και σπαταλημένες μας δυνάμεις, να νεκραναστηθούμε και να ζήσουμε, ή μάλλον να βιώσουμε. Και, βέβαια, μετά (προσωπικού και ελεύθερου) λόγου γνώσεως.

    [κι εσύ βοηθάς σε αυτό, να το ξέρεις, εμφυσώντας πνοές αληθινής ζωής στο "αντίπαλο" μέσο, την απρόσωπη και άυλη ηλεκτρονική επικοινωνία _τον εξορισμού νεκροθάφτη του πραγματικού (σωματικού) βιώματος]

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 14, 2008 12:07:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Darthiir the Abban,
    ευχαριστώ σε για την πατρότητα της ιστορίας.
    Όσο για την ηθική, τα'χουμε παραμπουρδουκλώσει θαρρώ.
    Εννοώ πως το περιεχόμενό της, προσδιορίζεται κατά το δοκούν.

    Τώρα, αν είναι να μιλήσουμε για κυρίαρχη ηθική, οκ. Πίσω της, χαμογελά η εξουσία, παίρνω όρκο.


    kyriaz...
    Αντιστροφή και ρόλων και θέσεων και αξιών.
    Το πιο λυπηρό; Όλα λειτουργούν μέσα σ' ένα πλαίσιο που'χουμε συνηθίσει πιά σε τέτοιο βαθμό, που η δική μας -σιωπηλή, έστω- αποδοχή, μοιάζει πιο μίζερη από τη δική τους πραγματικότητα.


    hopkins,
    με τιμούν τα ωραία σου και σ' ευχαριστώ.

    Ρυθμός αντίστοιχος με εκείνον της καθημερινής μας ζωής...
    Ο ρυθμός της τηλεόρασης λέω. Μοιάζει να είναι συνηθισμένη, να έχει κάτι οικείο, κάτι που επαναλαμβάνεται διαρκώς και "ανταποκρίνεται" στις προσδοκίες.
    Δεν ξέρω, αλλά όλα εκεί μέσα, στο χαζοκούτι, μοιάζουν με την ακρόαση μιας σαχλο-ιστορίας.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 14, 2008 12:40:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Λάκη,
    σωστός! Και να φανταστεί κανείς ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι -καλλιτέχνες, δημιουργοί κλπ-, που, εξόριστοι από τις κατεστημένες συχνότητες,
    θα μπορούσαν να δώσουν στα ΜΜΕ άλλη πνοή.
    Εύκολη όμως είναι η ανάπτυξη μιας άλλης λογικής;
    Καθόλου...



    AERIKO,
    καλώς την αιθέρια πνοή του διαδικτύου!
    Σαφώς και δική μας υπόθεση είναι αερικό μου. Ευθύνη μας, που λες.
    Όσο για τα παιδιά... Χμ... Κι εδώ υπάρχουν εναλλακτικές, το ξέρεις. Σκέφτομαι τώρα τον έρμο το γονιό που στεγνώνει ολημερίς τρέχοντας στη παραζάλη των υποχρεώσεων.
    Και λέω, πόσο βολική είναι η τιβούλα ως μπέιμπυ-σίττερ τις στιγμές που θέλει να αναδιοργανώσει τις δυνάμεις του, ή, να τακτοποιήσει τα του οίκου.
    Ανθρώπινο, θα πω. Αλλά ν' ανοίγονται κι άλλοι δρόμοι, ε; Με φως!



    Viz!
    Χεχε... Γλώσσα καυστική κι αληθινή! Ονειροπόλα μικρή, άσε τους στη χλωμάδα της εικόνας τους κι άπλωσε σεντόνι ξάστερο τους ουρανούς σου!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Οκτωβρίου 14, 2008 12:48:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    Christo,
    Αίολε, όπως και να σε πω, ανοίγω αγκαλιά. Δική μου η χαρά.
    Κι αν σμίγουν οι χαρές, φωτίζεται η μέρα!



    aeipote...
    Το σίγουρο είναι ότι παρατηρώ ελάχιστες προσπάθειες διαφοροποίησης των τηλεοπτικών προγραμάτων. Βλέπεις, η διαφοροποίηση οδηγεί στη διαδικασία της επιλογής κι αυτό είναι κάτι που δεν το θέλουμε, ε;
    Ή μήπως διψάμε για διάφανη, κριτική σκέψη κι εγώ είμαι νυχτωμένη μακριά;
    :)




    just me,
    τα λες όμορφα πολύ και κάθομαι και σε κοιτάζω. Και σ' ευχαριστώ κιόλας για την τιμή που με γλυκαίνει και με συγκινεί.
    Θα'θελα μωρέ μια εστία ανθρώπων δυναμική -δε λέω ότι έχει εκλείψει, απλά, να υψώσει τη φωνή της λέω- που όχι μόνο να συγκεντρώνει τα βλέμματα των απαιτητικών, αλλά, να αποτελεί και πρόταση.
    Θέση.
    Χαραμάδα με προοπτική μες στον πολτό που αηδιαστικά κολλάει στο σβέρκο...

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Οκτωβρίου 15, 2008 10:30:00 μ.μ., Blogger ovi

    Καλησπέρα, σχετικό/άσχετο, πολλά φιλιά, όλα είναι καλά (με μιά έντονη τάση φυγής).

    Στις 28 είναι τα εγκαίνια της έκθεσης, μακάρι να μπορούσες να έρθεις αλλά δεν ξέρεις μπορεί ...κάπου αλλού!!!

    Πολλά πολλά φιλιά!

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 20, 2008 10:11:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Αφου διατηρεις καλή μου καπετάνισσα,
    το "ανώνυμος", δίκαιο θάταν να έγραφες "το σχόλιο αναρτάται" αφού εγκρίνει ο blogger!!!!
    η ανώνυμη....

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Οκτωβρίου 20, 2008 11:24:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Εμείς πάνω στο γάιδαρο, κάτω στο γάιδαρο, για να μην πω ο ίδιος ο γάιδαρος, κι εκείνοι σε μια λογική περαστικού που μας κατευθύνει. Λες κι ερχόμαστε εμείς απ’ το χωριό κι αυτοί, είναι από καιρό, στη Χώρα…"

    σε αντιγράφω απλά..

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Νοεμβρίου 17, 2008 6:53:00 μ.μ., Blogger el-bard

    Σε αγγίζω. Με νιώθεις;

     
  • Χρόνος: Κυριακή, Δεκεμβρίου 07, 2008 10:39:00 π.μ., Blogger stefanos

    γειά σου καπετάνισσα :-)

    μου λείψατε και είπα να γυρίσω
    ελπίζω να είναι όλα καλά

    καλή σου ημέρα

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape