«Δεν ξέρω να τη λέω την αγάπη. Ούτε να τη γράφω. Να σου πω; Ούτε και να τη δείχνω ξέρω. Μονάχος κάθομαι και τη βλέπω να με συνθλίβει. Τη νιώθω δηλαδή…Την αναλώνω μόνος, όπως κάτι εγωκεντρικοί μιζεριασμένοι μονόχνωτοι που μου προκαλούν απέχθεια. Μόνος τη νανουρίζω, μόνος τη κοιτάω αμήχανα, σαν αμάθητο παιδί. Κι ύστερα φεύγει ο καιρός. Και μαζί του φεύγουν οι άνθρωποι που αγάπησα. Και το παράπονό μου χάσκει. Μετέωρο στη καρδιά μου το συναίσθημα, ακυρωμένο, μωρό που δε μεγάλωσε ποτέ, πόσο με βαραίνει…»
Άκουγα το στεγνό παράπονο του Κωστή, να ΄χει τρυφερότητα απίστευτη και πόνο κι έλεγα σχεδόν παραμιλώντας πως μας εκφράζει όλους. Σπαρμένες ψηφίδες που σπαρταρούν οι ζωές μας, απελέκητες συχνά, τραχιές όταν είναι για αγάπη. Πες ό,τι θες. Πως δεν μας μάθανε, πως δεν τ’ αντέξαμε, πως το φοβόμαστε, ένα και το αυτό. Ίδιες οι συντεταγμένες για την ενδοχώρα του «εγώ». Που ξέρει καλά να μας προφυλάσσει απ’ της αγάπης τα αβέβαια. Και τα ωραία. Και τα μεγάλα.
Έχασε άνθρωπο ψυχής ο Κωστής κι είναι παραπανίσια τα βάρητα.
Αν και ίσως και ποιος ξέρει και τότε και… και…
Κουβεντιάζαμε ώρα. Χάδια σε ψυχές και σκέψεις για να υψωθούν οι αντοχές. Κι η βροχή να στάζει. Να καταπίνει κρίματα και να στάζει.
«Ξέρεις; Ίσως να ’χω και τρόπους να την τραγουδώ την αγάπη και να την μιλώ. Μέσα από τα όνειρα, δεν μετράει;»
«Αν μετράει λέει!» πήρα κι εγώ τα πάνω μου. «Μπορεί ο άνθρωπος δίχως τους; Πιο αληθινό απ’ τα όνειρα δεν ξέρω άλλο. Λόγω τιμής», προκάλεσα.
«Τα όνειρα είναι πραγματικά όσο διαρκούν. Τόσο μόνο», η διαπίστωση που ματαιώνει και ματώνει.
«Γιατί, μπορούμε να πούμε κάτι παραπάνω για τη ζωή;», έβγαλα φωνή.
«Έλα μου ντε…»
Τραγούδι πολύχρωμο για να ΄χει φως η θαμπάδα του καιρού πες,
της μέσα χώρας πες, λίγο απ' όλα...
άρα, ορμητικό το Standing Next To Me
Όμορφο μπλογκ. :)