Δεν έχω βρεθεί σε αλωνάκι να κονταροχτυπηθώ με το θάνατο. Κι αν γεννήθηκα από μάνα Πελοποννήσια και πατέρα Κρητικό, είναι θέμα τύχης. Κάλλιστα θα μπορούσαν οι γονείς μου να είχαν αίμα Παλαιστινιακό ή Αφρικάνικο, ή ο,τι…
Θρυμματίζω τις λέξεις και τις επανακολλώ για να σηκώσει η ψυχή το βάρος μιας τέτοιας ανώφελης –κατά τα λοιπά- παραδοχής: ζήτημα τύχης.
Κι είναι τόσο κυνικά αυτόνομη, τόσο ξέχειλη από ανθρώπινες πραγματικότητες τούτη η ηθική, που δε ζητά καν να συνθηκολογήσει μαζί μου. Μου ‘ρχεται κατάμουτρα με τη θρασύτητα μιας αήττητης, μιας ξετσίπωτης και επηρμένης αλήθειας για να σφυρίξει στ’ αυτιά μου κείνο το «ευτυχώς, εμείς είμαστε καλά, για κοίτα παραδίπλα, καίγονται, σφάζονται, πεθαίνουν…»
Τα τυχερά. Και τα άτυχα. Και τα άλλα, τα κοινωνικά και ιστορικά προσδιορισμένα. Τα κατασκευασμένα, τα μορφοποιημένα, τα μιλημένα. Τα μισοκρυμμένα. Τα ξεγυμνωμένα και τα συμπαραδηλούμενα.
Οι ταυτότητες, οι εθνικότητες, οι καθορισμοί. Κι οι τύχες του κόσμου. Κι οι επιλογές.
Καθόλου θέμα απόφασης Θεού ή Αλλάχ -ή δε ξέρω ποιάς εξωκοινωνικής δύναμης- το γεγονός ότι οι ανθρώπινες ζωές γίνανε αριθμοί στα δελτία ειδήσεων και τα παιδικά κορμάκια κόκκινα κουβαράκια στις αγκαλιές τραγικών πατεράδων.
Όλο και κάπου θα βρεθεί βέβαια ένας παρατηρητής ανέξοδης οπτικής, από εκείνους που όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι αυτοί κοιτάζουν το δάχτυλο, να σαρκάσει τον τρόπο μου και να με εγκαλέσει λέγοντας: «ανθρωπότητα και πόλεμος συμβαδίζουν»… Το ωραίο είναι ότι τούτη η γενικευμένη παρατήρηση θεωρείται εύστοχη και αποστομωτική. Και βολική, αφού μεταφέρει τις ευθύνες αδιακρίτως στο ανθρώπινο είδος∙ ανεξαρτήτως δηλαδή των όποιων κοινωνιοπολιτικών αποφάσεων, συνθηκών, συγκυριών που διαμόρφωσαν ιστορικά αυτές τις πρακτικές της βίας.
Ωστόσο, εμείς είμαστε παιδιά μιας τύχης άλλης, θα μου πεις. Μες σε ασφάλειες θωρακισμένοι, μες σε νομιμότητες εξασφαλισμένοι, ακόμα και τώρα που τα όνειρα αδειάσανε και χάσκουν κι η κοινωνία μας κυνηγιέται, πληγώνεται, δολοφονείται από το «παρακράτος του κράτους» και πυρπολείται από το «κράτος του παρακράτους».
Δεν ξέρω τι πρέπει να έχεις ως προϋπόθεση, ως παρακαταθήκη για να αποδεχτείς κάποιες αλήθειες βαριές. Πόση λεβεντιά δηλαδή πρέπει να αναγεννά η ψυχή σου, ή, πόσα χρόνια εμπειρίας πρέπει να ‘χεις στήριγμα στις αντοχές σου.
Θα καταλήξω στο ότι η ωμότητα δεν μπορεί με τίποτα να φτάσει στο στομάχι.
Σε αντίθεση με τα λόγια τα παχιά, που ποτέ δεν πρέπει να καταπίνονται αμάσητα.
Ο Παλαιστίνιος Ποιητής Ταουφίκ Ζαγιάντ γράφει:
Πάνω στον κορμό μιας ελιάς
Επειδή δεν πλέκω με νήματα(1)
και κάθε μέρα περιμένω ένταλμα συλλήψεως
επειδή το σπίτι μου κάθε μέρα
περιμένει επίσκεψη της αστυνομίας
για έρευνα- σάρωμα,
επειδή δε μπορώ ν' αγοράσω χαρτί
θα χαράξω αυτά που τραβάω
τα μυστικά μου όλα θα χαράξω
πάνω στον κορμό μιας ελιάς
στην αυλή του σπιτιού μου.
Θα χαράξω την ιστορία μου
τις πράξεις της τραγωδίας
τους αναστεναγμούς για τα περβόλια
κι όλα τα αχ πάνω στους τάφους των προγόνων μου.
Θα χαράξω
την κάθε πίκρα που γεύτηκα
την πίκρα που με το 'να δέκατο
απ' τη μελλούμενη ευτυχία θα σβήσει.
Θα χαράξω όλα τα στοιχεία
του κάθε χωραφιού που αρπάχτηκε
του χωριού μου τα σύνορα
τα σπίτια των ανθρώπων που ανατινάχτηκαν
τα δέντρα μου που ξεριζώθηκαν
τα' αγριολούλουδα που πατήθηκαν
τα ονόματα εκείνων που το μάσημα των νεύρων μου το 'κάμαν τέχνη
τα ονόματα των φυλακών
το είδος κάθε χειροπέδης που μου μάγκωσε τα χέρια
τις μορφές των δεσμοφυλάκων
και τις βρισιές
που μού 'ριξαν κατάμουτρα.
Θα χαράξω,
Κάφρου Κάσεμ(2) δε σε ξεχνώ
Θα χαράξω,
Ντερ Γιασίν(3) ρίζωσε μέσα μου η θύμησή σου.
Θα χαράξω
φτάσαμε στο κορύφωμα της τραγωδίας
μας μάσησε, τη μασήσαμε, μα φτάσαμε.
Όσα μου λέει ο ήλιος θα χαράξω
όσα μου λέει το φεγγάρι
κι όσα λαλεί ο κορυδαλλός που κάθεται
σε τούτο το πηγάδι που οι δικοί του έχουν μισέψει.
Για να θυμούμαι θα χαράξω πάντα
της τραγωδίας όλες τις πράξεις και τις φάσεις
όλης της συμφοράς
πάνω στον κορμό μιας ελιάς
στην αυλή του σπιτιού μου.
Επειδή δεν πλέκω με νήματα(1)
και κάθε μέρα περιμένω ένταλμα συλλήψεως
επειδή το σπίτι μου κάθε μέρα
περιμένει επίσκεψη της αστυνομίας
για έρευνα- σάρωμα,
επειδή δε μπορώ ν' αγοράσω χαρτί
θα χαράξω αυτά που τραβάω
τα μυστικά μου όλα θα χαράξω
πάνω στον κορμό μιας ελιάς
στην αυλή του σπιτιού μου.
Θα χαράξω την ιστορία μου
τις πράξεις της τραγωδίας
τους αναστεναγμούς για τα περβόλια
κι όλα τα αχ πάνω στους τάφους των προγόνων μου.
Θα χαράξω
την κάθε πίκρα που γεύτηκα
την πίκρα που με το 'να δέκατο
απ' τη μελλούμενη ευτυχία θα σβήσει.
Θα χαράξω όλα τα στοιχεία
του κάθε χωραφιού που αρπάχτηκε
του χωριού μου τα σύνορα
τα σπίτια των ανθρώπων που ανατινάχτηκαν
τα δέντρα μου που ξεριζώθηκαν
τα' αγριολούλουδα που πατήθηκαν
τα ονόματα εκείνων που το μάσημα των νεύρων μου το 'κάμαν τέχνη
τα ονόματα των φυλακών
το είδος κάθε χειροπέδης που μου μάγκωσε τα χέρια
τις μορφές των δεσμοφυλάκων
και τις βρισιές
που μού 'ριξαν κατάμουτρα.
Θα χαράξω,
Κάφρου Κάσεμ(2) δε σε ξεχνώ
Θα χαράξω,
Ντερ Γιασίν(3) ρίζωσε μέσα μου η θύμησή σου.
Θα χαράξω
φτάσαμε στο κορύφωμα της τραγωδίας
μας μάσησε, τη μασήσαμε, μα φτάσαμε.
Όσα μου λέει ο ήλιος θα χαράξω
όσα μου λέει το φεγγάρι
κι όσα λαλεί ο κορυδαλλός που κάθεται
σε τούτο το πηγάδι που οι δικοί του έχουν μισέψει.
Για να θυμούμαι θα χαράξω πάντα
της τραγωδίας όλες τις πράξεις και τις φάσεις
όλης της συμφοράς
πάνω στον κορμό μιας ελιάς
στην αυλή του σπιτιού μου.
Σημειώσεις
(1). Αναφέρεται στην Μαντάμ Λα Φάρζ, η οποία πλέκοντας με τις βελόνες έγραφε τα ονόματα των εχθρών της Γαλλικής επανάστασης του 1789 για να τιμωρηθούν μετά από τη νίκη.
(2). Κάφρου Κάσεμ: Χωριό της Παλαιστίνης. Στις 29 Οκτωβρίου 1956, ημέρα της επίθεσης του Ισραήλ στην Αίγυπτο με τη συμμετοχή της Αγγλίας και της Γαλλίας, ισραηλινή περίπολος σκότωσε 43 παλαιστίνιους, κατοίκους του Κάφρου Κάσεμ, με το πρόσχημα ότι δεν συμμορφώθηκαν με την απαγόρευση της κυκλοφορίας που ανακοινώθηκε μόλις μισή ώρα πριν ισχύσει χρόνος που δεν ήταν αρκετός για να επιστρέψουν οι αγρότες από τα χωράφια τους στο χωριό.
(3). Ντερ Γιασίν: Χωριό της Παλαιστίνης. Στις 9 Απριλίου του 1948 οι σιωνιστές σκότωσαν 254 παλαιστίνιους, κάτοικους του Ντερ Γιασίν. Υπεύθυνος της σφαγής αυτής ήταν ο πρώην ειρηνοποιός πρωθυπουργός του Ισραήλ και κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης Μεναχέμ Μπέγκιν.
We will not go down (Song for Gaza)
(Composed by Michael Heart)
A blinding flash of white light
Lit up the sky over Gaza tonight
People running for cover
Not knowing whether they’re dead or alive
They came with their tanks and their planes
With ravaging fiery flames
And nothing remains
Just a voice rising up in the smoky haze
We will not go down
In the night, without a fight
You can burn up our mosques and our homes and our schools
But our spirit will never die
We will not go down
In Gaza tonight
Women and children alike
Murdered and massacred night after night
While the so-called leaders of countries afar
Debated on who’s wrong or right
But their powerless words were in vain
And the bombs fell down like acid rain
But through the tears and the blood and the pain
You can still hear that voice through the smoky haze
We will not go down
In the night, without a fight
You can burn up our mosques and our homes and our schools
But our spirit will never die
We will not go down
In Gaza tonight
(Composed by Michael Heart)
A blinding flash of white light
Lit up the sky over Gaza tonight
People running for cover
Not knowing whether they’re dead or alive
They came with their tanks and their planes
With ravaging fiery flames
And nothing remains
Just a voice rising up in the smoky haze
We will not go down
In the night, without a fight
You can burn up our mosques and our homes and our schools
But our spirit will never die
We will not go down
In Gaza tonight
Women and children alike
Murdered and massacred night after night
While the so-called leaders of countries afar
Debated on who’s wrong or right
But their powerless words were in vain
And the bombs fell down like acid rain
But through the tears and the blood and the pain
You can still hear that voice through the smoky haze
We will not go down
In the night, without a fight
You can burn up our mosques and our homes and our schools
But our spirit will never die
We will not go down
In Gaza tonight
Οι φωτογραφίες είναι από το deviantart.com
Να χαράξουμε όλοι στο κορμί μας και σε σημείο εμφανές ώστε να μην καλύπτεται, την εικόνα ενός νεκρού παιδιού, έτσι για να το βλέπουμε και να μην ξεχνάμε.....
Γιατί δυστυχώς ξεχνάμε....
Καλή σου μέρα και όμορφη Αρχόντισσα Καπετάνισσά ΜΑΣ,
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές