“Καμιά προκοπή. Παντού στάχτη. Παντού φόνοι. Κάθε μέρα φέρνει μιαν άλλη μέρα και εξαντλείται βαθμηδόν η παρακαταθήκη των στιλβωτηρίων. Λίγοι γενναίοι ακόλουθοι ξεπετσώνουν τα μπράτσα τους και φορούν μεγάλες ομπρέλλες μπρος σε καθρέφτες γαλακτερούς. Οι νέες που έμειναν ριζωμένες επάνω στα ίχνη τους γονιμοποιούν τις σκιές τους. Δύο νεράιδες ασθμαίνουν. Ένας κόλουρος επιμένει.
Οι τρίχες της κεφαλής του απεδείχθησαν τετελεσμένα γεγονότα.”
Ανδρέας Εμπειρίκος, Υψικάμινος
Οι τρίχες της κεφαλής του απεδείχθησαν τετελεσμένα γεγονότα.”
Ανδρέας Εμπειρίκος, Υψικάμινος
Θυμάμαι κείνο το χαρωπό τραγουδάκι από κάτι χρόνια ανυποψίαστης αστοχασιάς που αναρωτιόταν για τον κόσμο μας το 2009. Ήταν ο Κώστας Τουρνάς, ούτε που μπορώ να εντοπίσω πόσα χρόνια πίσω, που τραγουδούσε «πως θα ειν’ ο κόσμος μας, πως θα είμαστε εμείς το 2009…πως θα ζούμε άραγε, αν θα είναι όλα αλλιώς και ποια θα είναι τα νέα»…
Ένας τραγουδοποιός με μια πεισματάρικη νιότη στο βλέμμα και στα τάσια της κιθάρας του που εικάζει, που πλάθει σενάρια, που ρίχνει μελωδικές μαντεψιές.
Κι εμείς εδώ. Κοντά στο 2009. Μια ανάσα πες. Στον καθρέφτη μπροστά να γλυκαίνουμε με πούδρες το χαμόγελο για να μας ομορφαίνει, στη κουζίνα να ψήνουμε τη βασιλόπιτα και να λογαριάζουμε το φλουρί για σημάδι τυχερό, στη πόρτα μπροστά να ζουλάμε ρόδια να κοκκινίσει η γιορτή…
Άλλοι να ξεδιπλώνουνε πράσινες τσόχες, κάποιοι –τυχεροί- να χώνονται σ’ αγαπημένες αγκαλιές και να κοροϊδεύουν το χρόνο, ορισμένοι να βγάζουν αριθμολόγιο για τους πρώτους απολογισμούς.
Σχεδόν όλοι, στην αναμονή εκείνου του μαγικού τικ-τακ που θα σημάνει αρχή άλλη. Γέννα και Φως. Σχεδόν όλοι, σε μια ιεροτελεστία από χρόνια μαθημένη, διαδρομή μαγική, μπουκωμένη μ’ ευχές κι ελπίδες, να, το δωδέκατο χτύπημα στο ρολόι φτάνει κι ανοίγει η ζωή στο παραμύθι, στα ζαχαρωτά, το λικέρ και τη χρυσόσκονη…
Ζυμάρι οι καρδιές τέτοιες ώρες-συνήθως. Και τα ουράνια, πόρτα ανοιχτή. Αστροφεγγιές να δεις, αγκαλιάσματα και συγκινήματα. Αποχαιρετισμοί στις περσινές πίκρες, καλωσορίσματα από μέλι και ξόρκια προς τελώνια και στοιχειά∙ φιλιά κάτω απ’ το γκυ και φιλέματα στον καλότυχο που θα κάνει το ποδαρικό.
Όμορφες στιγμές, μ’ αγωνία και χαρά ανάκατες, με σκέψεις μετέωρες, με βιασύνη και δισταγμό. Όμορφες στιγμές για τούτον εδώ τον κόσμο που ‘μαθε να ορίζει πράξεις και νου, από χρονολογίες.
2009. Σα μωρό ροδαλό που κοντοζυγώνει. Κόντρα στα εθιμοτυπικά και τα αστροπασπαλισμένα, λέω να κάνω την παράκαμψη φέτος. Και να μη βγάλω κιχ, εκεί, πάνω στο δώδεκα, την ώρα τη μαγική. Να πω τι και τι να ευχηθώ. Ιδέα δεν έχω.
Το 2008 βάρυνε απροσδόκητα τώρα, στα στερνά του. Κι είμαι αμήχανη μπρος σ’ όλο αυτό το αγριεμένο, το ορμητικό, το θανατερό μέλλον.
Τα παιδιά στη Γάζα σκοτώνονται. Σκο-τώ-νο-νται.
Κι εγώ έχω στο φούρνο χοιρινό με μέλι για να γλυκάνω τη νυχτιά.
Κι εκεί, παραδίπλα, ένας λαός γονατίζει, ματώνει, ψάχνει στα σκουπίδια να τραφεί, σέρνεται στα χώματα μπας και γλυτώσει τη ζωή του.
Σκοτώνουνε παιδιά, μα θαρρώ, το θέαμα έγινε θλιβερά οικείο. Κι η ζωντανή αίσθηση πολέμου απ’ τις οθόνες μας μας προκαλεί ένα κούνημα του κεφαλιού, αποδοκιμασίας βέβαια και ξανά, πίσω στα δικά μας…
Μια παγκόσμια αλητεία η πολιτική που θερίζει ζωές, καταπατά γη άλλου, βολεύει και βολεύεται, προσπερνά νομιμότητες, χλευάζει ηθικές και μπρος σε συμφέροντα κι οφέλη θανατώνει αξίες ανθρώπινες.
Μου ’ρχεται στο νου κείνος ο στίχος του Έλιοτ για το ταξίδι των μάγων: «Ήταν φορές… που νοσταλγήσαμε τα καλοκαιρινά παλάτια… τα μεταξένια κορίτσια που μας έφερναν δροσιστικά…»
Δεν θέλω να αποκρυπτογραφήσω γιατί τούτος ο στίχος έχει δεθεί εντός μου με τη Μέση Ανατολή. Χαμένοι οι τρείς μάγοι σε κόσμο αφιλόξενο και εχθρικό, με τις ελπίδες της Ειρήνης λαβωμένες και τα παιδικά κορμάκια άψυχα, μίσχοι βίαια κομμένοι μες σε κτηνώδεις καιρούς.
Για το 2009, τραγουδούσε κάποτε ο Τουρνάς: «Τότε που ο πλανήτης μας θα ’ναι οπλοστάσιο κι οι δρόμοι θα μοιάζουν μ’ αρένα…»
Τότε. Δηλαδή, τώρα.
«Όταν όλοι οι τρελοί που τον κόσμο κούρασαν, μακριά μας θα έχουνε φύγει…», έτρεφε σπίθα ελπίδας ο τραγουδοποιός.
Λάθος υπολογισμοί αγαπητέ. Λάθος. Κάθε αχόρταγος κι άπληστος ηγέτης, εδώ ακόμα κατοικεί. Κι ο κόσμος -κουρασμένος πόσο-, δεν έχει μπόρεση ούτε αχνή φωνή διαμαρτυρίας να υψώσει. Ούτε καν αυτό.
Καλή Πρωτοχρονιά Κόσμε. Της Δύσης. Ίσως και της Ανατολής.
Οι φωτογραφίες, από το www.reuters.com
Σκοτώνουνε παιδιά κι' εμείς....
Πεινάνε και διψάνε λαοί κι' εμείς.... μετρήσαμε εκατομμύυυυρια δολλάρια για πυροτεχνήματα.....
"΄Ισως..."
Aρχόντισσα Καπετάνισσα, ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές