Παρασκευή, Δεκεμβρίου 26, 2008
Φανός θυέλλης

«Οι μέρες όλο και μίκραιναν, το φως έφευγε γρήγορα, πιάνουνταν η καρδιά τ’ ανθρώπου κάθε απομεσήμερο. Ξαναγύριζε η αρχέγονη τρομάρα των προγόνων, που έβλεπαν τους χειμωνιάτικους μήνες τον ήλιο όλο κι ενωρίτερα να σβήνει. “Αύριο θα σβήσει πια ολότελα”, λόγιαζαν απελπισμένοι και ξαγρυπνούσαν όλη νύχτα απάνω στα ψηλώματα με αγωνία: Θα βγει, δε θα βγει; Κι έτρεμαν - ο Ζορμπάς τη ζούσε την αγωνία αυτή πιο βαθιά και πιο πρωτόγονα από μένα” (…)
Το πρωί ξυπνούσα εξαντλημένος και νικημένος κι άρχιζε πάλι ο πόλεμος. Κάποτε σήκωνα το κεφάλι• απομεσήμερο, έφευγε κυνηγημένο το φως, πλάκωνε απότομα το σκοτάδι. Μίκραιναν οι μέρες, ζύγωναν τα Χριστούγεννα, παρακολουθούσα το αιώνιο τούτο πάλεμα στον αγέρα, έλεγα: “Δεν είμαι μόνος• μια μεγάλη δύναμη, το φως, παλεύει μόνο, νικιέται, νικάει, δεν απελπίζομαι• θα νικήσω μαζί του”»


(Νίκου Καζαντζάκη, Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά)


Φυλλομετρώ σελίδες αγαπημένες για μυρίσει αλλιώτικα τούτη η παράξενη κι αγριεμένη εποχή. Η μοναχική και ξένη εποχή. Παλεύω να φέρω βόλτα την αμφιθυμία μου – γέλια μέθης κι ευχολόγια στα ρεβεγιόν, νύχια ακονισμένα και βλέμματα κόκκινα στους δρόμους. Χριστούγεννα ξένα. Αυτό.
Σα κουβέντες που κοπήκανε στα ξαφνικά από λαλιά ακατανόητη.
Εικόνα με παράσιτα που τρεμοπαίζει.


«Δεν είμαι μόνος», λέει ο Καζαντζάκης, «θα νικήσω με το φως».
Συλλογίζομαι τούτο το φως, που ’χει ο Χειμώνας –«το μόνο μέλλον μας, Χειμώνας…»*- και τις επικλήσεις του. Να στραφεί, ν’ ανέβει, ν΄ ανοίξει. Παρακάλια ειδωλολατρικά μιας άλλης πρωταρχής, με λαμπαδοδρομίες, με φωτιές, με μαντέματα, με διονυσιακές τελετουργίες.
Το φως. Η σωτηρία, η ελπίδα, η γέννα. Το λυχναράκι, ο φανός θυέλλης, η φλογίτσα που σπινθηρίζει. Η άλλη ανάγνωση της φωτιάς, πέρα απ’ την καταστροφική της δράση. Η συμβολοποιημένη της θέαση, το σημαινόμενον, που θα λέγανε και κάποιοι στοχαστές.
Μια σπίθα, ν’ αρπάξεις λάμψη να κρατηθείς.


Δεν υπάρχει ο άνθρωπος χωρίς ελπίδα. Δεν υπάρχει.

Καλά. «Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή»**, θα μου πεις. Ορθόν. Πολλή η δουλειά κυρίως όταν πρέπει να δουλέψεις για πολλούς κι όχι για τον έναν.


Κάθομαι μες στους 7 βαθμούς (!) που παγώνουν το αμάθητο σε κρύα Ηράκλειο και κοιτάζω τούτη τη χειμαζόμενη πόλη που μοιάζει να ξεχνιέται μες στην καταναλωτική κοκεταρία της… Τριγύρω, χρωματιστά λαμπιόνια του λούστρου και της τάχα μου γενναιοδωρίας, ανοικοκύρευτα κι ακαλαίσθητα σκορπισμένα.
Ξεπεσμένη αρχόντισσα που ‘βγαλε βόλτα τα προικιά να καμαρώσει.
Φθαρμένα, ασύνδετα, πλούσια, άδεια. Τα τριγύρω. Μπορεί και τα εντός.
Αλλά που ξέρεις; Επίκληση φωτός και τούτα τα κιτς λαμπιόνια, να σκίσουν τη νύχτα και την οδύνη, να μεταμορφωθούν σε αρχαία, λυτρωτική φωτιά.

«Δεν είμαι μόνος», λέει ο Καζαντζάκης, «θα νικήσω με το φως».
Εμείς κι οι μοναξιές μας, του αντιγυρίζω. Δαιμόνια και στοιχειά.
Που είναι κείνος ο οίνος ο βαθυκόκκινος της ζωής, της αγάπης, που απαλύνει τις άκριες της καρδιάς, που ζεσταίνει την ύπαρξή σου;
Που σε κάνει να υπάρχεις. Αυτό. Πρόσωπο αληθινό, υπαρκτό, σάρκα, αίμα και ψυχή μες στην απρόσωπη πόλη.

Χρονιάρες μέρες, λες και κυλούν ερήμην. Στην αναζήτηση του φωτός η ψυχή, στο έρεβος το κοινό μας σπίτι. Και δεν μιλώ μόνο για το πώς πορεύεται η πολιτική. Για διαδικασίες και για θεσμούς. Μιλώ για την κοινωνία.
Για το εμείς, για το πώς σχετιζόμαστε. Η κοινωνία πραγματώνεται χάρη στην επι-κοινωνία, γνωστό. Κι αυτό που βιώνουμε στους δρόμους όπου διασταυρώνονται βλέμματα και βήματα είναι αντι-κοινωνία.
Πρακτική αμετάβατη η επικοινωνία. «Επικοινωνώ για να επικοινωνήσω».
Συλλογικοί μονόλογοι και ματαιοδοξίες εν χορώ. Ρεζιλέματα.



Στέκομαι και κοιτάζω μια παρέα εφήβων. Άτσαλοι κι άγαρμποι μες στο αμάθητο σώμα τους. Στα μέλη τους αυτή η γλυκειά χαύνωση της εφηβείας. Στα μάτια τους ένα άγουρο πείσμα. Η ανάκατη αμηχανία της φύσης πριν από τη δυνατή βροχή.
Ένας τους, ίδιος Διγενής. Και Διόνυσος. Και Χριστός. Μια σαϊτιά το βλέμμα. Αγέρωχο, παράφορο ίσως η ελπίδα μες στη χειμέρια ερημιά του μέσα κι έξω τόπου. Ίσως.
Η φθαρτή ωραιότητα. Η ασύστολη. Η εφηβεία. Ο έρωτας.
Αυτό δε πα ’να πει εφηβεία; Ο έρωτας ο μέγας.


Μια κακομοιριασμένη αντιερωτική εποχή. Αυτό είμαστε. Αυτό έχουμε.
Σμίγουμε μ΄ ανθρώπους για να τους προδώσουμε στη πρώτη στροφή, καμωνόμαστε πως αρθρώνουμε την αγάπη μα κοιτάζουμε τη βολή μας, λογαριάζουμε μια κοινή ζωή με ατέλειωτα ωράρια και «ανεξαρτησίες».


Ζευγάρι ανήμερα Χριστούγεννα μες στη παγιέτα και το μετάξι: Τραπέζι ένα, κορμιά αλύγιστα, βλέμματα αλλού ντ’ αλλού. Δίωρο στο μαγαζί, ούτε μια λέξη, στ’ ορκίζομαι. Αυτός οπτικό τουρ στα γύρω κορμιά, αυτή πήγαιν-έλα στην τουαλέτα να πουδραρίζεται.


Και πες μου τώρα: εδώ δεν υπάρχεις ούτε μέσα από την αγαπησιάρικη κοινωνία με το ταίρι, πώς να υπάρξεις μέσα σε μια αντι-κοινωνία που τη νιώθεις κοπίδι αιχμηρό σε ψυχή και σάρκα;

Ψυχορράγημα μιας συλλογιστικής. Μπορεί.
Μπορεί πάλι να είμαστε μακριά νυχτωμένοι.

Και το μόνο φωτεινό που υπάρχει μπροστά να είναι το ότι ο Χειμώνας αποτελεί προάγγελο της Άνοιξης.
Κι αυτός είναι ο μόνος, πραγματικός θρίαμβος αυτής της εποχής.




Ξεράθηκε το χείλι γυρεύοντας την αγάπη τη ξεγυμνωμένη
που θάλπει και στηρίζει και θερμαίνει,
γι’ αυτό και οι φωτογραφίες της μεγάλης ελπίδας από την Jacqueline Roberts



*Στίχος της Κικής Δημουλά
**Στίχος του Οδυσσέα Ελύτη
 
Σάλπαρε η Καπετάνισσα ώρα 14:41 | Πανάκι ξεδιπλωμένο |


15 Ανάσες:


  • Χρόνος: Σάββατο, Δεκεμβρίου 27, 2008 12:55:00 μ.μ., Blogger onlysand

    Τις πιο γλυκές ευχές από την επίσης παγωμένη Αθήνα, σου στέλνω, Καπετάνισσα μαστόρισσα του Λόγου.

    Είθε τον επόμενο (πόσους 'επόμενους' έχουμε μετρήσει;) Χρόνο, να αφυπνιστεί η συνείδηση της Ανθρωπιάς μέσα μας - έτσι θα γίνουν όλα, ως δια μαγείας, ναι!

    "Ευτυχές και στο χέρι μας το Νέον Έτος" (που λέει και ο Φ. Δεληβοριάς)

    Λουλουδένια φιλιά!

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Δεκεμβρίου 27, 2008 1:37:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Το φως νικιέται και νικάει.
    Εκεί είναι το κλειδί.
    Στην αέναη πάλη.

    Εκεί είμαστε και εμείς.
    Παλεύομαι. Άλλοτε ξέροντας γιατί, και άλλοτε χωρίς να ξέρουμε.
    Αλλά συνεχίζουμε.

    Είναι φορές βέβαια που αποκαμωμένοι στεκόμαστε να πάρουμε μια ανάσα.
    Κι αναλογιζόμαστε αυτά "γιατί".
    Και μετά πάλι από την αρχή.
    Δεν γίνεται και διαφορετικά.
    Ξέρουμε πολύ καλά ότι είμαστε και εμείς, όλοι μέρος, μέσα στο φως που καίει...

    Να είσαι πάντα καλά Καπετάνισσα.
    Να παλεύεις τον κόσμο και να συνεχίζεις να τον κάνεις καλύτερο.

    Τα φιλιά μου και την Αγάπη μου.
    Χρόνια Πολλά

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Δεκεμβρίου 27, 2008 3:20:00 μ.μ., Blogger ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ

    Περνώ βιαστικά, μόνο για να σου ευχηθώ κι εγώ καλή μου από καρδιάς τα καλύτερα! Υγεία κι Αγάπη για σένα & όλους τους αγαπημένους σου, Χρόνια Καλά & Πολλά!
    Φιλιά

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Δεκεμβρίου 27, 2008 6:29:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    onlysand,
    κορίτσι αγαπημένο...
    Μαγκωμένες και η ψυχή και η σκέψη.
    Να βρούμε την πορεία μας, όλοι παρακαλάμε.
    Να υπάρξει μια αχτίδα, τρεμάμενη έστω, απ' όπου θα πιαστεί το μυαλό και θ' αναδομήσει• θα φτιάξει κάτι, απ' το τίποτα...

    Φιλιά-μπουμπούκια κι από δω!


    Sotiris K..
    Αυτό το δίπολο κυριαρχεί, ούτε λόγος.
    Και το δικό μας το ξερίζωμα -κι η άνθηση από την άλλη-, μέσα απ' αυτήν την αναμέτρηση αναδύονται.
    Είναι χάδι τα λόγια σου Σωτήρη, με δύναμη όμως και πίστη και με μια θέαση των πραγμάτων κριτική.

    Δεν έχω άλλο κι εγώ παρά την αγάπη μου να στείλω.
    Και μια εκτίμηση βαθιά που στην έχω εξομολογηθεί κι άλλοτε.

    Ευχές από καρδιάς.


    ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ μου,
    έλα να ρίξεις φως στου νου την εσπέρα!
    Μέσα στην ευχετήρια αγκαλιά μου, όλα τα καλά του κόσμου!

    Με την
    α γ ά π η
    να πρωταγωνιστεί.
    Απλόχερα να δοθεί σε όλους μας.
    Πιότερο σε κείνους που που μετρούν μέρες λειψές σε χαρές.

    Φιλώ σε.

     
  • Χρόνος: Σάββατο, Δεκεμβρίου 27, 2008 10:53:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΧΑΝΔΑΚΑ

    Ένας πνευματικός κατακτητής στη δύση του καιρού του.

    Αν τον δούμε στη ρήση το Π¨Διαμάντη:»η πόλη δε με θέλει , η ερημιά με διώκει, ας πάρουμε τούτο το δρομίσκο» στη στιγμή που «έρως, θρησκεία, ωμό» είναι η union mystica, με την επίγνωση που είχε του μεγαλείου του και με την μισο..αποδοχή του το έργο του προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις.

    Για το Γκρέκο είχε ανοίξει ένας ολόκληρος κόσμος. Φτάνοντας στη Βενετιά από μια ελληνική επαρχία της- μπήκε στο ζωγραφικό άπαν της , Τιτσιάνο , Τιντορέτο ,. .Ας τον κοιτάξουμε να έρχεται μαθητευόμενος κι ύστερα να τον έλκει η κοσμοκράτειρα..

    Η αρχή της προσωπογραφίας, Γκρέκο: Ιδού εγώ. Έχω ίσα δικαιώματα με σας hidalgos, Είμαι Μαΐστωρ μεγάλης Τέχνης: Δεν ήταν η μόνη έπαρσή του. Ο ανατολίτης μαΐστωρ θα γίνει και της δυτικής τέχνης . Σε μαυριτάνικο πυρετό θα συνθέσει: το σπινθήρα αυτό αστραποβολούν τα έργα του, πυρετό σε νιοστή δύναμη. Εκστατικός ρεαλισμός. Ήδη ο άνθρωπος των Νέων Χρόνων προσκήνιο κι όχι προσκυνητής απλά.

    Κι αν θελήσουμε να βρούμε μια φράση που υποδεικνύει το έργο του είναι τούτη: Ιδού άνθρωπε ο θείος πυρετός σου. Ιδού το καθ ομοίωση, Το θείο πάθος .Και η κατάσταση δημιουργίας:Έμπνευση και Έκσταση. Όραμα. Φρικίαση. Δόνηση. Παραφορά.

    Είμαι και δω , και εκεί , και παντού.

    Αν η Μεταρρύθμιση επέβαλε μανιεριστική στροφή, ο Γκρέκο δε θα πτοηθεί, θα σπάσει την προοπτική φόρμα, θα κρατήσει τα βυζαντινότροπα διαζώματα και θα εκτινάξει τις μορφές του μεσούρανα.

    Γκρέκο: εκστατικός ρεαλισμός. Το όραμα της ανώτερης ενότητας, (εικονίζει στο άνω διάζωμα τη θεία παραφορά και ζάλη των ρεαλιστικών προσώπων του κάτω διαζώματος :Να τι περιέχω) στήλες φλεγόμενες μεταξύ γης και ουρανού , σε πυρακτωμένες αποκαλύψεις που δονούν τις μορφές τις φλέγουν, σπαράζουν , σε μια δίψα που πατά στη γη και δινείται προς απόκοσμους ουρανούς. Ποτέ η συντέλεια δεν μπήκε πιο ωμά και πιο τέλεια σε έργο.

    Αιώνια τάξη –αέναη αλλαγή(εκρήξεις οριζόντων) ζώντων και τεθνεώτων.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Δεκεμβρίου 29, 2008 12:55:00 π.μ., Blogger AERIKO

    Δεv ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου
    Στο μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων.
    Εσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι, στο ουρανί
    Αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται
    Ν' αναγγέλλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια
    Τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο
    Της σωστής μου καρδιάς : Δεν ξέρω πια τη νύχτα.

    Δεν ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ' αρνιέται
    Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ' άστρα
    Η έχτρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ' ούρανού
    Εξόν κι αν είναι τ' όνειρο που με ξανακοιτάζει
    Με δάκρυα να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα
    Εσπερε κάτω απ' την καμπύλη της χρυσής φωτιάς σου
    Τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια.
    ΕΛΥΤΗΣ

    ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Μεγάλη Αρχόντισσα Ψυχή.!:))

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Δεκεμβρίου 29, 2008 8:56:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Tα πυρωμένα χείλη μιας φωτιάς
    Ανοίγουν και εκπέμπουν τα φιλιά της
    Ατόφια στέκει και βοά μέσα στο θάλπος
    Μια γυναίκα που καλεί τα χελιδόνια
    Στην αγκαλιά της

    Α.Εμπειρίκος

    Καλή χρονιά.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Δεκεμβρίου 29, 2008 8:57:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Tα πυρωμένα χείλη μιας φωτιάς
    Ανοίγουν και εκπέμπουν τα φιλιά της
    Ατόφια στέκει και βοά μέσα στο θάλπος
    Μια γυναίκα που καλεί τα χελιδόνια
    Στην αγκαλιά της

    Α.Εμπειρίκος

    Καλή χρονιά.

     
  • Χρόνος: Δευτέρα, Δεκεμβρίου 29, 2008 9:19:00 π.μ., Blogger seaconfused

    Χρόνια πολλά, καλά με υγεία και την οικογένειά σου πάντα δίπλα σου καπετάνισσά μου.
    Μας έλειψε ο λόγος σου να το ξέρεις :)

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Δεκεμβρίου 30, 2008 5:01:00 μ.μ., Blogger Aggelos Spyrou

    Ευχές ανάσες αναπνέω και σου στέλνω,

    χωρίς λέξεις πολύχρωμες αλλά με λόγια ζεστά, από καρδιάς!

    Υγεία κι ευτυχία! :)

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Δεκεμβρίου 30, 2008 6:29:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    ector,
    αγαπημένε!
    Ο Χάνδακας, κρυσταλλιασμένος και λαμπυρίζων, σου γλυκοχαμογελά.
    Έντονο κροτάλισμα στα δόντια, ανάσα αψή απ' τη ρακή και τα λόγια σου για τον Γκρέκο χρώμα βαθύ να βουτήξει η ψυχή ν' αναθαρρέψει.
    Μες σε έργο πυρακτωμένο, που'ναι από μόνο του όραμα και φως, η σάρκα και το πνεύμα, αναβαπτίζονται: νικητές, ναι.


    AERIKO!
    Λατρεμένος, εύστοχος Ελύτης...

    Θερμά σ' ευχαριστώ.

    Χρονιά γενναιόδωρη σε λέξεις και πράξεις καρδιάς να'χουμε!
    Να κατορθώσουμε, τούτη τη χρονιά, να συγκεντρώσουμε ακοή και όραση εντός μας.
    Μπας και συναισθανθούμε τις πραγματικές αναζητήσεις της ψυχής και τον κόσμο που απλώνεται εκεί μέσα.


    sailinsea,
    εστία θερμή η ποίηση.
    Να συγκεντρωνόμαστε όλοι γύρω-γύρω, να συμπορεύεται η σκέψη και να μπορεί να'ναι η αγάπη μας γυμνή, εντελώς.
    Ξεσκέπαστη να τη δίνουμε, δίχως προϋποθέσεις, χωρίς κρατούμενα κι αναφορές.

    Οι πόθοι σου ευχές μου.

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Δεκεμβρίου 30, 2008 6:34:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    confused...
    Να'χεις όλα τα απλά, για τούτο κι ακριβά...

    Να θεριεύει μέσα σου το φως.

    Όλα τα Ωραία, μέσα ατην νέα χρονιά.
    Κι η αγάπη, μπροστάρισσα.

    Ανοιχτή αγκαλιά και ευχαριστίες για όλα.


    Άγγελε,
    από κάτι τέτοιες αναπνοές κρατιόμαστε όλοι μας.
    Για να διατηρούμε μέσα μας ζωντανή την πίστη.
    Πως να γίνει...Το βαθύ χρώμα της ελπίδας αποζητάμε για ν' ακουμπάμε, ν' ανασαίνουμε.
    Γι αυτό -άλλωστε- ευχόμαστε.
    Για να τ' ακούμε πρώτα εμείς, οι ίδιοι.

    Ευχές σαν τη βροχή λοιπόν!

     
  • Χρόνος: Τρίτη, Δεκεμβρίου 30, 2008 10:33:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος

    Ολα όσα γράφεις αφήνουν πάνω μας μια ανάσα ζωής για το αύριο.Μια ανάσα γεμάτη αγάπη και αισιοδοξία.Αυτά τα δύο λείπουν στις μέρες μας.Μια ανάσα αγάπης για εμας και τους γύρω μας και μια ανάσα αισιοδοξίας για αυτα που έρχονται.Σου ευχόμαστε ο νέος χρόνος να σου φέρει όλα όσα δεν είχες καταφέρει να αποκτήσεις όλα τα προηγούμενα έτη!!!ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ.
    ΜΑΡΙΑ ΜΑΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

     
  • Χρόνος: Πέμπτη, Ιανουαρίου 01, 2009 12:58:00 μ.μ., Blogger Καπετάνισσα

    ΠορφυρΑ ΠοτάμιΑ,
    ανοιχτή αγκαλιά να... στριμωχτείτε κι οι τρείς, να στριφογυρνάτε, να σας χαίρομαι!

    Ευχαριστώ από καρδιάς.
    Στέλνω φιλιά πυρωμένα να φλογίσουν το μάγουλο του πιτσιρικά, να γίνουν προσδοκία ήπια πλάι στης μαμάς τη ζεστή φωνή κι ακτινοβόλα σκέψη για τον... χαζομπαμπάκα!


    Να φοράμε χαμόγελο πλατύ.
    Γεννιέται αρχή. Ξανά.
    Σα να λέμε, παιδιά και πάλι.
    Γεροί κι ονειροπόλοι λοιπόν.
    Μ' ανοιχτή καρδιά.
    Και φέτος και του χρόνου και πάντα!

     
  • Χρόνος: Τετάρτη, Ιανουαρίου 07, 2009 11:49:00 π.μ., Blogger Unknown

    Επικοινωνούν;
    Ποιοί με ποιούς;

     


Layout design by Pannasmontata


©
Creative Commons License
Page copy protected against web site content infringement by Copyscape